DIEVEN (huidig)

20 Junie geschreven door Yvonne na een tijdje stilte….

Dus…. Als je denkt dat de wereld plat is en ik eraf viel aan de andere kant…….dan heb je waarschijnlijk gelijk. Die ‘platte’ wereld is mijn werk – en het einde ervan is SARS (belastingen). O ik houd ervan om SARS te haten. Ze bieden me werkgelegenheid, maar ‘filing’ seizoen is te erg voor woorden.

Dus – het diepe, diepe gat waar ik in gevallen ben, heet FILINGseizoen.

Al mijn creativiteit, tijd en energie zijn in die bodemloze put gevallen.
Blijkbaar, zegt men, zal deze put dit weekend dichtgaan.

Maar nou ja, wanneer onze programma’s “live” gaan, krijgen we miljoenen gebruikers die ‘bugs’ vinden die de testers over het hoofd hadden gezien!

Verder met andere onderwerpen. Mijn vriendin van werk had ‘smash and grab’ op weg naar huis, nadat ze bij werk een late dienst gewerkt had. (NB.Dit zijn misdadigers die een ruit van de auto stukslaan en dingen uit je auto proberen te stelen). (Ik wist dat tot laat werken, slecht was voor je gezondheid!). Ze sloegen er een ruit uit die notabene anti smash en grab had. Blijkbaar is het niet moeilijk om door dat spul te komen. Die lui bij de ‘glasplaatsen’ zeggen tegen je dat ze je venster 4 x zo hard moeten slaan om door het glazuur van de vensters te komen……nou, dat is niet zo. Dus – als je dacht dat dit spul je beschermt….. dan heb je het mis.

Laat al je bezittingen in de kattebak van je auto. Ze kunnen nog steeds ‘smash and grab’ doen – maar er is niets wat ze kunnen nemen.

Ga in gedachten na hoe je zou reageren in zekere situaties en oefen je geest om aan alternatieven te denken. Mijn vriendin zag dit aankomen en was zich bewust van het komend gevaar. Ze stopte een heel eind terug, toen ze hen tussen de auto’s zag rennen en ze probeerde de auto daarna rijdend te houden. Maar uiteindelijk moest ze stoppen voor het rode stoplicht en ze kon er niet doorheenrijden vanwege het aankomende verkeer. Ze zou in staat zijn geweest om er doorheen te komen door de afrit te nemen in de tegenovergestelde richting. Maar ze dacht daar niet vlug genoeg aan.

Dat is waarom ik zeg –probeer na te denken over situaties om je te helpen snel te reageren als het nodig zou zijn. Is het niet treurig dat we zo moeten denken en handelen.

Je mening over overwerk alstublief?

Wat doe je wanneer je onder druk wordt gezet om extra te werken en iedereen anders doet het? Het lijkt echt slecht als je de enige bent die ‘nee’ zegt. Nu zeg ik in mijn hart ‘nee’, maar ja, met mijn handelen…..eish.

Het opschrijven van mijn verhalen zet vaak de dingen in perspectief. Ik zat te denken over een titel voor deze post en plotseling trof me dit als een donderslag bij heldere hemel. Het thema van mijn beide verhalen heeft een gemeenschappelijke draad. Het enige verschil is dat bij het ene, geweld aanwezig was, bij het andere, dwang. Beide hebben een element van ‘iets gestolen’.

Dit werd door Yvonne geschreven op 9 Junie

ELKAAR BETER LEREN KENNEN (Huidig)

Om weer met iemand te beginnen, betekent om die persoon te leren kennen (opnieuw). Je houdt van de persoon – maar het duurt een tijdje om een niveau van begrip en vertrouwen op te bouwen – precies hetzelfde als om een nieuwe baan te beginnen en alles van voren af aan te leren.

Dus, vorige week bereikten Werner en ik een soort mijlpaal en het was me bijna ontgaan……was het niet voor het feit dat ik moest glimlachen erover.

Werner houdt van disks……houdt van wat erop staat – moet ik zeggen. Het geeft niet of het films zijn, muziek, foto’s – als je het op een disk hebt – dan houdt hij ervan.

Afgezien dat het een enorme passie is – is het de kwaliteit van de dingen die hem interesseren. Als het geluid is, dan moet het duidelijk, gebalanceerd wezen (en weet ik hoeveel andere dingen nog). Als het een film is – moet de weergave helemaal juist wezen. Je kan geen ‘bewegende’ hoekige lijnen hebben, het moet goede zwarte levels hebben…. En bovendien – geen ‘motion blur’. Huh .. hoor ik je vragen. Wees gerust – ik had de uitdrukking ook nog nooit gehoord, tot vorige week.

We hadden een fantastisch groot scherm (TV) dat mij prima leek.

Manlief ging voor zichzelf een blu-ray disk kopen. Heel enthousiast kwam hij ermee thuis en deed het op dat scherm.

De hele wereld kwam met een SCHREEUW tot stilstand. Dit HD ‘vaardige’ scherm kon de blu-ray disk niet hanteren. Dus HD ‘vaardig’ – betekent niet dat het ‘vaardig’ is. De beelden vertoonden ‘motion blur’: als de beweging op het scherm te vlug was voor de ‘refresh’ frequentie van het scherm (Um – ik geloof dat is de reden!)

Nou, hij probeerde dit en probeerde dat – legde nieuwe kabels aan, veranderde de instellingen – allemaal om de ‘motion blur’ weg te krijgen. Toen kwam de dag dat hij een paar uur verdween van skype. (hij en ik chatten op skype gedurende de dag).

Toen hij weer aangesloten was vroeg ik hem: “dus - hebben we een nieuwe TV?”. Ik kon gewoon het lachen ‘horen’ door de computerverbinding.”Neee….” zei hij…Hij was alleen maar gaan kijken, maar hoe wist ik dat?

Ja goed, ik ben niet van gisteren hoor. Ik heb gewoonweg het gevoel dat de ‘HD vaardig’ niet goed genoeg meer is op de één of andere manier.

Alsof om te bewijzen dat hij ook dit griezelige vermogen had om mij te voorspellen gebeurde het volgende een paar avonden later (hij bekeek de zelfde blu-ray disk). Ik was bezig om avondeten te maken en liet hem aan zijn lot over. Hij moet een beetje eenzaam gevoeld hebben, want niet lang daarna hoorde ik een nummer waar ik van houd.

Turend om een hoekje, hoopte ik een glimp op te vangen van de show. Daar zat Werner, enorme grijns op zijn gezicht, zoals een kat die slagroom krijgt: “Ik wist dat ik je hier kon krijgen daarmee”.

Wat de TV betreft…..nou, wil iemand een ‘HD vaardig’ scherm kopen? Mij lijkt het prima… maar het heeft dit ding ‘motion blur’ genoemd – wat bepaald ‘niet cool’ is wanneer je houdt van alles wat ‘disky’ is.

DE ENGE VOGELVERSCHRIKKER (huidig)

Deze werd door Yvonne op 8 Junie geschreven:

We hebben een fantastische tuinman. Hij bleef bij ons, nadat de Prof vertrokken was – gelukkig maar. Ik denk dat de Prof hem gevraagd had om ook voor hem te werken, maar op dat moment had Owen geen extra dagen vrij en koos er voor om bij mij te blijven.


Hij was een reddende engel in deze grote, uitdagende wereld om zelf voor de tuin en pand te moeten zorgen. Ik hoef Owen nooit te vertellen wat hij moet doen, hij gaat gewoon zijn gang. Als ik thuiskom, is de hele tuin verzorgd. Hoe hij erin slaagt om het allemaal te doen in één dag per week, begrijp ik niet.

Hij begon ook met een groentetuintje voor me. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Ik heb een verstandhouding met hem ; hij neemt groente voor zichzelf als hij wil en er blijft meer dan genoeg over voor ons. Hij vraagt voor zaad en als ik weer kijk – eten we verse groenten. Dit jaar is het wat moeilijker geweest. Met zoveel regen – hadden we een ‘mislukte oogst’ .

Niet ontmoedigd, ging Owen door met planten tot in de herfst. Hij begon met wat spinazie en tot zijn afgrijzen begonnen de vogels er van te eten. Zijn eerste poging om het probleem op te lossen was om netten neer te leggen. Het effect hiervan was, dat de vogels lekker schaduw hadden.

Over zijn volgende poging hebben we enorm moeten lachen. Toen we ‘s avonds thuiskwamen zagen we dat er een nieuw personage was toegevoegd aan het perceel. Ja – hij had een vogelverschrikker gemaakt. Waar in vredensnaam haalde hij alle ‘onderdelen’ hiervoor vandaan?

Onze vreugde over de nieuwe bewoner werd alleen maar groter toen de vogels, heel blij, doorgingen met hun destructieve manieren, recht onder SCARDY’s voeten.

We dachten eigenlijk niet meer aan Scardy en het weekend brak aan. Het was een ‘kinder’ weekend. Carissa en Eric pakten hun fietsen uit de schuur, fietsten een tijdje de oprit op en neer en toen, nietsvermoedend fietsten langs de zijkant van het huis naar de achtertuin.

Het duurde niet lang voordat twee schreeuwende kinderen door de deur naar binnen vlogen.

“Paaaaappppppppaaaaaa…… er is een SPOOK in de tuin – er is een monster daar…..”

Hmmm. Het nam heel wat tijd om bij te komen van de lach. We introduceerden hen aan SCARDY en sindsdien hebben de kinderen hem gelaatstrekken gegeven. Ze staken wat stokjes in hem voor zijn haar en hadden enorme pret.

Dus – de vogelverschrikker van Owen is er niet goed in om de vogels weg te jagen, maar hij slaagde er wel in om de kinderen de schrik op het lijf te jagen.

En Owen? Nou, hij heeft besloten dat, indien hij de vogels niet kan wegjagen, misschien kan hij hen ‘uitplanten’. Mijn groentetuin is nu volledig beplant met spinazie. In zijn zwaar accent zegt hij tegen me: laten we eens zien of de vogels AL die spinazie kunnen eten.

Dit was Yvonne's blog van 7 Junie 2010 met de Titel:



DE 8ste VAN DE 8ste.



Vorige week werd ik uitgedaagd door mijn vriendin Karin van Momagain@40 om de 8ste foto van de 8ste folder op de blog te zetten en het bijbehorende verhaal te vertellen. Het schijnt dat bloggers zulke spelletjes spelen! Net zoals om blindelings je vinger te zetten op een kaart en te zeggen: ok, hier gaan we naar toe op vakantie!


Maar de nieuwsgierigheid dwong me om te gaan kijken naar de 8ste foto uit de 8ste folder - om te zien waar mijn leven op dat moment was. Mmmmmm aangename verrassing - Het leven was GOED.


Ik was met al mijn dierbaren naar de Botanische Tuinen. Het was 2007 en Marinda en Ashlyn (nichtje) vierden hun verjaardag. Eigenlijk, als ik nadenk, was het waarschijnlijk Ashlyn's verjaardagviering - en wij namen er profijt van. Dat is meer waarschijnlijk, want Joan is veel beter om die dingen te regelen dan ik.


Dus ik heb het een beetje veranderd. Dit was ongeveer de 10de foto. De 8ste was niet goed in focus en 'vertelt' het verhaal niet zo goed als de 10de foto.

Hier neemt Roy een foto van Ashlyn (wat een parmantige houding neemt ze aan) en op de achtergrond mijn missionarisvriendin Callie en haar kinderen, samen met Muff en Jack, mijn zus en mijn ouders.

Dit was vlak na de scheiding, en toch....het leven gaat door en het was goed vanwege mijn lieve familie en vrienden.

Het is een heel tijdje stil geweest op deze blog. Yvonne is inmiddels verder gegaan met haar blog. Ik zal proberen haar 'in te halen'. Ik zal de datum van haar originele blog erbij zetten. Zodoende zal het hele verhaal beter te begrijpen zijn.



De volgende blog schreef ze 31 Mei 2010 en dit was het:

JE HEBT BERICHT

Sorry voor de stilte. Wat SARS (Zuid Afrikaanse Belasting Dienst) FILING seizoen noemt, noemen we bij ons op kantoor SILLY seizoen.

Dit houdt in dat SARS de ontwikkeling van een heel jaar, gedaan wil hebben in 2 weken en vlug wil uitsturen voordat de mensen beginnen met het indienen van hun belastingopgave. Dus, DIE tijd is begonnen - alles staat onder druk.

Terug naar het verhaal.....

De kinderen hielden ons bruiloft nieuws een groot geheim. Misschien was het niet zozeer een geheim als wel het feit dat ze geen moeite deden om de Prof of Cream Puff op de hoogte te brengen van onze plannen om te trouwen (petje af voor hen).

Stel je zijn verbazing voor, toen hij 6 weken voor de trouwdatum, op de hoogte kwam. Ik vraag me heimelijk af (sorry) - wat ging er door hun hoofd?

Hoe dan ook - een onverwachte e mail van de Prof kwam in mijn in-box:

Ik hoor, dat je tot een moedige beslissing bent gekomen. De kinderen vertellen me dat je met Werner gaat trouwen? Ik zelf zou dat nooit doen....niets tegen Cream Puff - als je begrijpt wat ik bedoel?

Ik las dat en dacht....eigenlijk - nee - ik weet niet wat hij bedoelt. Hij was bereid om 2 huwelijken te breken en 5 kinderen onnoemelijk veel verdriet te doen..... en WAARVOOR? Voor een halfhartige samenwonen-regeling, zonder zekerheid, zonder verplichtingen?

Sorry Prof - ik snap er niets van.

En luister eens........ wat zegt dat over het huwelijk met mij? Het zegt, dat die tijd, de slechtste tijd van zijn leven was. Dus, als dat waar is, zou IK degene zijn die niet meer opnieuw zou willen trouwen.

Ik denk dat ik heel blij kan wezen, dat mijn opvatting van het huwelijk geen schade geleden heeft door de ontrouw van de Prof.

Terugdenkend: ik denk dat de mening van de Prof over het huwelijk, altijd gebroken was, die leidden tot nog meer gebrokenheid. Een groter inzicht is dit: ik denk dat zijn leven een zelf vervullende profetie over het huwelijk was.

FOTO'S VAN DE HUIDIGE COMPUTER KAMER

VOOR AANGEZICHT (voorheen)

VOOR AANGEZICHT (later)

GEBROKEN RAMEN (voorheen) RAMEN (later)
WERKVORDERINGEN

PLAFOND (voorheen)

Hier zijn enkele foto's hoe het er thans uitziet.

BOUWPROJECT

We zijn weer terug bij het verhaal. Werner had me ten huwelijk gevraagd in April 2008 – en onze trouwdatum was reeds vastgelegd – half spottend – op 6 September van dat jaar. De kinderen waren opgetogen – wat een zegen.
Met de gedachte in het achterhoofd, dat we extra ruimte nodig zouden krijgen als we getrouwd waren, begonnen we te kijken naar mogenlijkheden voor slaapplaatsen en kamers voor al die kinderen!

Ik had buitengebouwen – in schokkende toestand. Ze werden gebruikt als opslagruimte, maar het dak lekte en ze stonken.

Werner daarentegen, kon voorbij deze puinhoop zien en besloot dat we dat konden omtoveren in een computer kamer. Dat zou één kamer in het huis vrijmaken, die kon worden gebruikt als slaapkamer voor de kleintjes.

Dus – in April begonnen we met het bouwwerk. Ik geloof niet dat ik ooit zo hard gewerkt heb in mijn leven. Het ene weekend hadden we alle kinderen en het andere weekend kwam Werner om te bouwen.

We braken muren af, pleisterden muren, sloopten het plafond, verwijderden al het stopverf van de ramen, vervingen 64 kleine raampjes, zetten een schuifdeur in, pink aerolite (isoleermateriaal), moesten het plafond overdoen nadat ik gezworen had dat ik nooit meer pink aerolite wilde zien! Tenslotte – nog maar enkele weken voor de bruiloft – schilderden we de kamer en plaatsten de computers. Als je nu kijkt naar deze prachtige kamer, logenstraft de eenvoud, de hoeveelheid werk wat nodig was om het op te knappen.

Ik zal een paar foto’s posten van VOOR en NA. We hebben er 7 maanden over gedaan en het merendeel van het werk deden we zelf. Alleen voor het leggen van tegels op de vloer, hebben we iemand gekregen om ons te helpen.

Toen die kamer klaar was, hebben we de oude computer kamer veranderd in een slaapkamer voor Carissa en Eric.

Intussen besloten we om een heel eenvoudige huwelijks ceremonie te doen, in mijn tuin. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze trouwden in hun tuin?

VAKANTIE FOTO'S

SUNRISEALL KIDS

MARINDA MARIELLE SUNRISE SUNRISE ERIC MARIELLE EN MARINDA MARIELLE EN ARNO

MIJN SOKKEN ZITTEN OMHOOG (Heden)

Nou er lijkt veel te gebeuren in het heden. Ik beloof om mijn verhaal met Werner af te maken, maar moet tijd vinden om te schrijven.

Gisteren bracht Arno zijn huiswerkboek naar me. Ik moest een ‘Demerit slip’ tekenen. (een soort briefje met een waarschuwing).
Ik denk dat ik nogal een ‘kalme’ moeder ben – ik neem het zoals het komt – vooral als HIJ dergelijke briefjes naar huis brengt. (ik zou waarschijnlijk een hartaanval ter plekke krijgen als één van de meisjes mij een soortgelijk briefje zouden geven!)

Hoe dan ook, mijn denkproses is als volgt: Arno doet veel beter op school dit jaar, hij studeert op zichzelf en probeert hard met zijn huiswerk / kamer netjes houden / studie. Dus, ik ben heel trots op hem. Het is moeilijk om de vergetelheid uit hem te krijgen. Hij ‘vergeet’ om mij zijn huiswerk te laten ondertekenen (“maar hij had het klaar”) – hij ‘vergeet’ een boek thuis, dat meegenomen had moeten worden naar school etc. Hier had hij een paar andere punten – voornamelijk over werk wat hij moest inhalen.
Afgezien om te klinken zoals een moeder die excuses maakt – ik denk niet dat de onderwijzers al deze dingen in acht namen.

DUS, ik stel deze vragen:
* slaagt hij voor al zijn vakken – ja!
* Studeert hij – ja.
* Is hij een moeilijk kind in klas – Nee.
* Zijn er vakken die ‘schreeuwen’ voor aandacht – Nee!

OK – dus wat is hun probleem en waarom verspillen ze mijn tijd?
Deze, begrijp je, zijn al mijn interne denkprocessen.
Ik zucht en besluit om liever een poging te wagen om de leerkrachten te ondersteunen hier.
ARNO, zeg ik streng, je moet je sokken optrekken. (dit is een algemene uitdrukking die betekent: je moet beter je best doen).

Zonder een seconde tijd verlies, zegt hij:

Ze zitten omhoog Mam!

Kijkend naar zijn blote voeten op de keukenvloer heb ik grote moeite om niet te lachen – maar het lukt niet.

Ja, mijn jongen – zo denk ik er ook over.

Echtscheiding kan me niet aan het huilen krijgen (huidig - MOEDERDAGWEEKEND)

Of kan het? Bijna drie jaar later, hoe kun je nog steeds huilen over het resultaat? Nou ja, ik denk je kunt….Hier is mijn verhaal.

De kinderen gingen naar de Prof dit weekend. Zij gingen het weekend weg met zijn moeder. Dus, dat was een beetje triest – ik miste kinderen op Moederdag. Ik probeerde echt om niet upset te raken hierover, maar vorig jaar deed hij hetzelfde. Nu ja, de Prof is HEEL ERG over datums. Als het zijn verjaardag is – hij wil de kinderen hebben. Wanneer het hun verjaardag is – hij wil de kinderen hebben. He, als hij het voor elkaar kon krijgen zou hij de kinderen zelfs willen hebben op MIJN verjaardag.

Het blijkt dat, wanneer het Moederdag is, het potseling een ‘commerciële gebeurtenis’ is waar hij niet om geeft . Oh? Werkelijk? Het is gemakkelijk om er niet om te geven, wanneer het jouw dag niet is.

Ik probeer mijn best om niet in een woordenwisseling te raken over dagen. Dus ik zei tegen de kinderen dat ik er niet om gaf – we zullen het een andere dag vieren. Ik dacht dat de kous daarmee af was.

Ze kwamen ‘s avonds pas om 7 uur thuis. Ze waren moe en emotioneel. Het blijkt dat de Prof emotionele manipulatie op hen heeft uitgeoefend – om hen naar school te rijden in de ochtenden. Ja, we zitten NOG STEEDS op dat spoor.Grrr…..

Hij zei tegen hen – ze doen erg lelijk met hem en dat hij zo goed zijn best doet om een goede vader te zijn. Misschien kunnen ze nu niet zien wat ze doen, maar EEN DAG – wanneer ze oud zijn en hij weg is, zullen ze spijt krijgen over de manier waarop ze hem behandeld hebben….

YEAH ZEKER!!!!
Dus… tegen de tijd dat ze naar bed gingen waren de meisjes in tranen – voor verschillende redenen, Arno voelde ziek en ze waren allemaal in een ‘middenin – onbesliste fase’ van: nou ja… misschien moesten we Papa nog een kans geven.

Dus, ik ging zitten en had even een goede huilbui. Pas DAARNA had ik werkelijk medelijden met mezelf met de gedachte: dit is het kleine beetje wat ik van mijn kinderen had op moederdag – en het werd gevuld met tranen en onzin.
Ik had even een 30 minuten van ‘zielige ik’, beloofde mezelf te troosten met een blogartikel (dat helpt altijd op de één of andere manier).. en raad maar – het hielp. Want….ik besefte ineens – daar gaat ‘moederen’ over. Het is zoveel meer dan zonneschijn en plezier, zoveel meer dan de grappige dingen die ze zeggen als ze klein zijn…het gaat ook over hen oprapen, afstoffen en zeggen: weet je wat, ik kan jouw wereld niet herstellen, maar ik kan toch van je houden.

OP HET SPOOR

Ja, ik heb het gedaan.

Ik ben gaan kijken naar alle andere betaaladviezen. Mijn nieuwsgierigheid naar de emotionele intelligente manier van de Prof om zijn grieven kenbaar te maken, kreeg bij mij de overhand.
GROOT was mijn teleurstelling. Het lijkt alsof hij nu pas deze funcitonaliteit heeft ontdekt.

Geen interessante opmerkingen te melden.

Op andere fronten: de foto’s komen er aan. Werner neemt foto’s ‘RUW’- en de foto’s moeten worden ontwikkeld. Zal deze later posten.

ONBETAALBAAR - Voor de rest is er VISA kaart

Nou,…… bloggen is ZO leuk als de Prof zich slecht gedraagt. Hoe slechter zijn gedrag, hoe beter de blogpost.

Dus, zoals je al begrijpt, is hij weer bezig. Voordat ik iets vertel, moet ik wat achtergrondinformatie geven.

Het eerste deel is dat Arno zichzelf vorige week,met kokend water gebrand heeft, toen we op vakantie waren. ZUCHT. Ik weet niet WAAR dat kind vandaan komt.

Het gebeurde als volgt: hij maakte een kop thee voor zichzelf. Om de één of andere vreemde reden, die misschien alleen door jongens begrepen wordt, maakt hij het, terwijl hij het theezakje vasthoudt en dan het water in de kop, over het theezakje schenkt. Misschien werkt hij aan de één of andere wetenschappelijke formula of misschien droomde hij van een nieuw ontwerp…. Hey – misschien gaf het hem plotseling een geweldig inzicht hoe zwaartekracht werkt of hoe de aarde draait? Wie weet! Nee???? Denk je van niet?
Mmmm… ik ook niet. Het komt hier op neer….. gewoon DOM!
Het water miste zijn theezakje en raakte zijn vingers met de volle temperatuur van 100 graden Celcius, de temperatuur van kokend water aan de kust. Hij trok zijn hand terug en gooide zodoende de kop water omver, dat spatte tegen zijn buik, waardoor een prachtige blaar verscheen, de grootte van 2 R 5,-- muntstukken tegen elkaar gelegd. De beker brak ook …maar dat was niet zo belangrijk.

Het resultaat van dat ongelukkige voorval was, dat Werner en ik iets moesten gaan kopen voor brandwonden en zodoende die dag niet naar het strand gingen.
Tijdens onze week van vakantie daar, belde Cream Puff heel geregeld elke avond op, om met de kinderen te spreken. De eerste paar gesprekken waren vol lof over zee en zand, maar na een paar dagen werd het vertellen van dezelfde verhalen een beetje afgezaagd. Maar niet DIE avond. Nu was het ‘iets de moeite waard’ om te vertellen…. En natuurlijk, degene die het eerste de telefoon had, zou het gaan vertellen.

Ja hoor, zoals verwacht, belde Cream Puff op. Carissa had als eerste de telefoon te pakken en flapte er meteen het nieuws uit, dat Arno zichzelf had gebrand.
De telefoon werkte het hele rijtje kinderen af, terwijl de telefoon aan de andere kant naar de Prof ging toen mijn kinderen aan de beurt waren. We luisterden naar nog wat meer conversatie over de brandwond en ze zeiden toen gedag.

Het kwam niet bij ons op om hier verder aandacht aan te geven. In feite, we verbonden Arno’s wond de volgende dag (om naar het strand te gaan), maar toen we weer keken, was hij heel opgewekt aan het zwemmen in de zee, verband weg, en geen teken van zorgen over een opengebarste blaar.

Nu, kom met wat drom muziek aub…. Dum dum dum……de telefoon gaat. De Prof wil met de kinderen spreken. Hij krijgt Marinda aan de telefoon en het gesprek gaat zoiets als dit:
“Marinda, ik heb nagedacht over Arno’s brandwond en het zit me heel erg dwars. Wat zou het eerste wezen wat je gedaan zou hebben als Arno zich verbrand had op de farm?”

Marinda peinigt haar hersens af…….zet er ijs op…. (nee, Mam zeg – doe NOOIT ijs op een brandwond), dus nou – welk antwoord wil hij hebben?
Ze besluit de veiligste weg te nemen: ik weet het niet Papa..

“Nou… je zou natuurlijk je MOEDER gebeld hebben.”
Huh… dat antwoord had ze niet verwacht. In de stilte die volgde ging hij verder: “Ja, je zou je moeder eerst gebeld hebben. Ik ben heel boos dat jullie mij hierover niet gebeld hebben en dat ik het 12 uur later moest horen…….. van Carissa”.

Oei – over deze conversatie en gedachtengang kun je heel wat zeggen – maar het zal de blogpost te lang maken! Het volstaat te zeggen – het deed me opnieuw beseffen hoe de gedachtengang van de Prof hem in enorme problemen van zijn eigen makelij brengt.

Opnieuw dacht ik dat het verhaal hiermee klaar was. Temeer daar de Prof, toen hij eenmaal de werkelijke brandplek zag, besefte dat het zo’n vaart niet liep.

Nu moet ik het 2e stukje achtergrond vertellen. Het lijkt misschien alsof het geen verband houdt, maar ik beloof je……dit vreemde verhaal komt bij elkaar uit.
In de scheidingsovereenkomst staat, dat aan het einde van April, moet de Prof het onderhoudsgeld aanpassen tegen de inflatiekoers die dan heerst. Nou ja, ik ben geen financiele expert en ik heb geprobeerd om de inflatiecijfers te vinden de afgelopen maand…. Maar ik vond het niet. Ik kan nu gelukkig tegen heel Zuid Afrika vertellen, dat de CPIX (inflatie) vorige maand 5.1% was.

Dit is hoe ik er achter kwam:
De prof doet een electronische betaling en stuurt een bevestiging van de bank per e mail aan mij. De e mail bevat absoluut GEEN bericht. De Prof heeft ongeveer 6 maanden geleden een belofte gemaakt om mij nooit een email te sturen ( behalve wanneer het echt, ECHT moet).
Dus, wat doet hij nu als hij met mij in de knoop zit… hoe lost hij het op – ZONDER om email te schrijven?
Maar natuurlijk…. Je schrijft het in het toegezonden betalingsadvies van de bank, samen met de details van de CPIX – alles in één keer!

Dus het betalingsadvies van deze maand komt met de ondertitel:
Rxxx+5.1% cpix = Rxxx en je kunt me niet eens laten weten wanneer mijn kind zichzelf brandt??

Onbetaalbaar. Maar…… om eerlijk te wezen – met mijn groot opmerkingsvermogen …. Ik had het bijna compleet gemist. Ik bekeek het alleen beter vanwege de CPIX kwestie. Ik denk dat ik het moet printen en laten inlijsten. Maak je bergen van molshopen Prof? P.S. He – misschien moet ik de betalingsadviezen van de andere maanden ook nakijken – ik vraag me af welke gemiste schatten ik daar zal vinden?
Proost, ik ben alle ABSA betalingsadviezen op het spoor.

BLOGGERSDROOGTE (heden)

Ha Ha – Dankje Zelda voor je titel idee.

Nee, ik heb geen blogger droogte – maar een vakantie. Yep, we gingen naar Pennington (Zuidkust) – met 5 kinderen. Ik ben nu zo onmatig trots op mezelf, ik ben er helemaal vol van. Weet je wat het betekent om met 5 kinderen op vakantie te gaan?

Wel, om te beginnen betekent het dat de accomodatie waar je heen gaat, groot genoeg moet wezen, je auto en aanhangwagen moeten groot genoeg wezen om iedereen en alle spullen mee te nemen…. En waarschijnlijk het allerbelangrijkste ……… je bestelt geen take aways als er 5 kinderen met je meegaan!!! Dus…..je maakt eten, eten en nog meer eten.

We hadden zulk fantastisch weer en waren in een huis, 350 meter van het strand. Elke ochtend, wanneer de ogen open gingen – was de eerste vraag ( X 5): wanneer gaan we naar het strand. De tweede vraag (ook X 5): wat eten we en wanneer!

Eric (nu 5 jaar oud) kon niet geloven dat al dit zand er allemaal voor hem was om in te spelen. De eerste dag wachtte hij ongeduldig op mij om het pakje met emmer en schop open te maken en eindelijk flapte hij er uit: “ Schiet op Tante Yvonne, voordat de zee mij vergeet!”

Het was enorm leuk om te zien hoe de kinderen van dit avontuur genoten. Voor Werner en mij was het ook een zeer grote mijlpaal. We hadden de kinderen beloofd dat we hen op een Zee Vakantie zouden nemen, toen we trouwden. Dus – dit was het houden van een belofte …..een erg mooie.
Zal een paar foto’s posten morgen.

MIJN VADER'S VRIENDIN'S X MAN.

Werner vroeg me niet ten huwelijk, die eerste avond toen we het nieuws hoorden van zijn scheiding. Hij nam me uit voor dinner, 2 dagen na zijn verjaardag en vroeg me toen tamelijk onverwachts, terwijl we in ons favourite cafe restaurant zaten.

Dus, zal je met me trouwen? Op de één of andere manier begreep ik het niet – net zoals destijds met de bloemen. Ik dacht dat hij het over die dag had dat hij me quasi gevraagd had om met hem te trouwen. Dus hij moest de vraag herhalen.
Toen ik het eindelijk BEGREEP – borrelde ik eruit – JA,ja, ja….ingeval hij van mening zou veranderen.

Dus onze ‘voor de grap’ huwelijksdatum, werd een vaste datum.

Een paar dagen later vertelde Arno tegen zijn klas – als zijn ‘nieuws’ item – dat zijn moeder ging hertrouwen.
Oh, met wie ging ze trouwen? – wilden ze allemaal weten.
Hij dacht eventjes na en kwam met dit slimme antwoord: Mijn vader’s vriendin’s X man.

Hallo… ze konden deze puzzelstukjes niet in elkaar zetten. Arno zal wel een leugen vertellen. Dus….de juf stond die middag op me te wachten toen ik naar binnenreed om hem op te halen.

Is het waar – je trouwt met de vader’s vriendin’s X man?
Mmmmm – ik vraag me af hoeveel ze had moeten oefenen om dat te zeggen.
En vanaf toen begon ik in de gaten te krijgen hoe leuk het was om de mensen te vertellen met wie ik ging trouwen. Er is dit moment van ‘open mond’, een moment van ongeloof, je kunt zien hoe de wielen in hun hoofd beginnen te draaien en ten slotte het idee van: hoe heb je DAT voor elkaar gekregen!

DE VRAAG

Als ik er al over in de war gezeten had of de kinderen Werner zouden accepteren – ik maakte me voor niets zorgen. Werner had tegen me gezegd – die dag dat we voor de grap een huwelijksdatum vaststelden – om hen hun gang te laten gaan – ze zouden ‘aan boord komen’ in hun eigen tijd.

In December 2007 (slechts 1 jaar vanaf het moment dat de nonsens begon) , vroegen de kinderen openlijk aan Werner: “Dus… Ga je onze moeder vragen om met je te trouwen?”

Hoe die verandering van houding kwam – ik weet het niet. Zoals ik al eerder heb gezegd – we begonnen allemaal aan hem te wennen.

Maar – In December 2007 was de scheiding van Werner er nog niet door. Dus zijn standaard antwoord was – “nee, dat kan ik niet – ik ben nog steeds een getrouwde man”.

Uiteindelijk was het door Marielle dat we te horen kwamen dat de scheiding van Werner doorgegaan was. Diverse keren was het heen en weer gegaan tussen de advokaten, regelingen etc. Een zeer stressvolle tijd. We wilden niet dat de Prof en Cream Puff enige details van onze vriendschap te weten zouden komen – in het geval ze dat tegen ons zouden kunnen gebruiken.
Zoals het was – ze bleven zalig onwetend.

Dus op een avond, aan het einde van Maart 2008, belde Marielle ons op van het huis van haar vader, met de beroemde woorden: “ik denk dat Werner nu gescheiden is”.

Nu, dat was goed nieuws voor ons!

De vraag die de kinderen stelden, veranderde nu en werd meer veeleisend: “Dus Werner – WANNEER ga je onze moeder vragen om met je te trouwen?”

TEGEN-AANBOD

De Prof en Cream Puff, keken beiden uit naar een nieuwe job voor henzelf – en slaagden daarin. Tot op vandaag denken we dat de situatie op de universiteit voor hen te ongemakkelijk werd.

Dus, in dezelfde maand, gingen ze allebei weg.
Ik denk dat het een opluchting voor Werner was – de universiteit was weer zijn eigen domein.

Tegelijk met deze verandering, zei de Prof tegen me, dat hij de kinderen niet langer in de ochtend naar school kon brengen. Hij had me eerder ook al gedreigd – zei, dat als ik niet deed wat hij wilde – hij de kinderen niet langer naar school zou rijden.
Deze truc voor controle, had geen effect en ik zei koeltjes dat hij moest stoppen om mij te dreigen.

Deze keer echter, geloof ik niet dat het bedoeld was als een bedreiging – het was slechts het resultaat van zijn omstandigheden.
Ik zat tamelijk om ‘t hand. Ik vroeg hem voor suggesties om het probleem op te lossen en dit is wat hij voorstelde: hij zou de kinderen de ene dag brengen en ik de andere dag, Cream Puf zou hen ook een dag brengen en mijn ouders konden de andere 2 dagen voor hun rekening nemen.

Het is duidelijk dat dit een omslachtige en geen praktische regeling was.

Ik besloot om te gaan praten met de school, voor een mogenlijke oplossing. De eerste persoon die ik tegenkwam bij school was de receptioniste die daar werkt. Toen ik haar vroeg of er enige lift clubs waren bij school, hield ze even haar hoofd schuin en keek me een lange tijd aan.
“nou, waarom heb je dat nodig”? – vroeg ze uiteindelijk.

Ik legde mijn situatie uit.
“Nou…. Ik kan je helpen” –zei ze.

Dat antwoord kwam uit de hemel vallen. Ze woont ongeveer 1 km van mijn huis af, haar dochter gaat naar Marinda’s openbare Afrikaanse school en zelf werkt ze bij de private Engelse school waar de 2 jongere kinderen op dat moment waren. Waar op aarde zou ik een betere regeling kunnen krijgen?!

Dus, we maakten afspraken. Mijn ochtend problemen waren opgelost en eveneens werd ik bevrijd van de controle van de Prof, als het ware.

Ik regelde ook om Mrs G (de nieuwe lift dame) te betalen voor de dienst, zodat we een zakelijke overeenkomst hadden in tegenstelling tot een ‘gunst’ . Zij en ik waren allebei blij met deze regeling.

In feite, ze heeft dit gedurende de afgelopen 2 jaren gedaan met zulke betrouwbaarheid en opgeruimdheid – ik had niet beter kunnen wensen. Als ik cartoons zou kunnen tekenen, zou ik een kleine auto tekenen met kinderen die uitpuilen uit alle openingen en tassen die rondvliegen in de lucht – en een glimlachende wolk achter de auto. Deze voorstelling heb ik van Mrs G en haar auto, met alle kinderen erin.

Maar, het duurde niet lang voordat de Prof de kinderen begon te missen. Hij begon te vragen of hij de kinderen weer naar school kon brengen. Ik had medelijden met hem, maar in plaats van om gewoon ja te zeggen, legde ik het aan de kinderen voor.
Ze weigerden pertinent om deze nieuwe regeling te veranderen. Mrs G is altijd op tijd en vrolijk, ze vonden dat de Prof op verschilleden tijden kwam en hen onnodige stress gaf. Ze besloten unaniem dat ze dat niet in hun leven nodig hadden.

Ik zei gewoon tegen de Prof dat we de regeling niet konden veranderen.

Het gezeur begon en gaat door tot op de dag van vandaag. Het wordt erger aan het begin van elk jaar en dan wordt geleidelijk minder in de loop van het jaar. Ik heb steevast geweigerd om de regeling te veranderen – wilde bovendien niet weer onder de controle van de Prof komen. Ik zei hem netjes – dat Mrs G ook de extra inkomsten, die ze krijgt om de kinderen naar school te brengen, nodig had.
GROTE FOUT.

Aan het begin van dit jaar ging de Prof op een ochtend vroeg, naar mijn huis en ontmoette Mrs G, die de kinderen ophaalde. Hij liep naar haar toe en stelde zichzelf voor (totaal overbodig – Mrs G is de secretaresse van de school – ze kent alle ouders!).

“Ik geloof dat je het alleen voor het geld doet” zei hij.
Wow – dacht hij dat hij haar kon overreden door haar te beledigen?
“Ik bied je DUBBEL, om de kinderen NIET naar school te nemen”.

Nou…. Dit is in mijn opinie het allerlaagste punt dat hij kon bereiken. Nog erger dan het zoeken in mijn vuilnisbak!

En Mrs G? Nou, ze glimlachte beleefd en zei tegen hem, om het met mij te bespreken, aangezien haar regeling rechtstreeks met mij is.

Toen ik haar later diezelfde dag tegenkwam, schudde ze lachend haar vinger op naar me: “Je kunt liever maar vriendelijk tegen me wezen, ik krijg een tegenaanbod”.

MAGOEBASKLOOF

Magoebaskloof…..
Ik heb een vreemde liefdesaffaire en verbintenis met deze plaats. Mijn hart lijkt altijd terug te verlangen. Ik denk dat het komt van mijn jeugdherinneringen, van vakanties daar doorgebracht met mijn ouders en grootouders…. En de geheimzinnige mist die, vele dagen van het jaar dat gebied omringt. Het heeft een fascinatie, die ik niet kan uitleggen. Ik houd van de boswandelingen, de bergen, de stroompjes, het geluid van kettingzagen, die weerklinken door de bomen. Voor mij is het een sprookjesland, dat letterlijk tevoorschijn komt uit een woestijnachtig landschap.




Het maakt deel uit van het noordelijke puntje van de Drakensberg reeks en ligt niet ver van Tzaneen. Het gebied is vernoemd naar Chief Magoeba – die werd gedood door een niet nader genoemde Swazi huursoldaat. Om de blanke mannen (die ook jacht op hem maakten) te overtuigen dat de Chief echt dood was, onthoofden ze hem – om deze gruwelijke overwinning te bewijzen.

Het gebied heeft een rijke geschiedenis en kleurrijke figuren en heeft een schoonheid die je adem wegneemt.

Eén van de eerste dingen die ik deed toen de Prof wegging, was om een vakantie te boeken voor mijzelf en de kinderen. Ik wilde iets hebben om naar uit te kijken en om de kinderen te laten zien dat we nog steeds een leven van plezier konden hebben, zonder hun vader. Waar gingen we naar toe? Natuurlijk – MAGOEBASKLOOF.


Ik had die vakantie geboekt voor October 2007. Ik had mijn ouders gevraagd om mee te gaan en aangezien ik TomTom had om me in de juiste richting te leiden, was ik vol vertouwen dat dit een uitstekend idee was.

Ik vroeg Werner om op het huis te passen voor me en hij stemde graag toe.

Een vreemd dilemma kwam boven met dit voorstel. De kinderen – erg bezorgd over hun ‘spatie’ – vroegen vol afschuw aan Werner – WAAR ga je slapen – je kunt niet in onze bedden slapen. Lachend zei hij dat hij in mijn bed zou slapen. Nou, ze konden de logica daarvan inzien , maar ze moesten hard slikken om dat stukje informatie te verwerken.

Toen we daar op vakantie waren, knapte Werner mijn huis op. Hij repareerde dingen die al jaren gebroken waren – dingen waarvan ik dacht dat die niet meer gemaakt konden worden.
Hmmm – het blijkt dat hij een goede restaurateur van dingen is….en van mensen.
Hij deed veel ‘restauratie’ aan mij, restauratie aan de kinderen, restauratie aan ons oude huis – dat zo lang verwaarloosd was. Je zou kunnen zeggen dat de kinderen en ik ook te lijden hadden gehad van die verwaarlozing op een menselijk niveau.
We bloeiden allemaal op onder Werner’s humor en zijn kijk op het leven.

DE BLOEMEN

Mijn collega’s van werk waren zich bewust geworden dat er ‘iets aan de hand was’ in mijn leven. Hun vriendelijke zorg leidde tot heel wat plagen, vooral toen Werner opdaagde op een dag – totaal onverwachts – om bij mij te komen koffiedrinken.

En er gebeurde iets………als ik niet beter wist… zou ik gedacht hebben, dat Werner en mijn collega’s het samen afgesproken hadden. Echter – veel gebeurde gewoon bij toeval.

Werner deed iets wat hij nog nooit in zijn leven gedaan had (en lijkt vastbesloten om nooit meer te doen!)… hij stuurde bloemen!!!!! (oh, om eerlijk te zijn – hij zet vaak rozen op mijn nachtkastje – en aangezien rozen een speciale betekenis hebben van onze trouw ceremonie – zijn ze meer waardevol dan welke bloemen hij zou hebben gestuurd!)

De bloemen arriveerden op het moment dat ik het kantoor uitliep. Niet van gisteren, grepen de collega’s deze geweldige gelegenheid meteen aan – hi-jacked de kaart bij de bloemen, bliezen enkele ballonnen op en hingen de kaart met ballonnen aan het plafond.

Toen ik terugkwam in het kantoor en hun gezichten zag, wist ik dat er iets aan de hand was – en dacht – oh oh…meer plagerijen. TOEN zag ik de ballonnen en de kaart en begon ik te blozen. Overdonderd door al deze attentie – zag ik zelfs niet de bloemen die op mijn bureau stonden. Ik dacht slechts, dat de vrienden me plaagden over Werner. Het duurde een volle 5 minuten voordat ik de bloemen opmerkte en begon te beseffen dat dit meer was dan een ‘werk grap’.

Het toeval van dit alles was de ‘timing’. Het feit dat ik het kantoor uitliep op het moment dat de bloemen afgeleverd werden en gekoppeld met het vlugge reageren van mijn collega’s – ze maakten me totaal in de war over wat er aan de hand was en wie wat had gestuurd!!

Ik moest veel plagerijen verdragen na deze bloemen. Nog steeds brengen ze het feit naar voren dat ik niet meteen de bloemen gezien had.
Terugkijkend naar de foto, ben ik weer getroffen door de oplettendheid van de samenstelling: Narcissen! – Mijn lievelingsbloemen en ook de lievelingsbloemen van mijn Opa

EEN EIGEN PLEKJE

Eindlijk werd het huis dat Werner’s vriend gekocht had voor hem, beschikbaar. Ik schoot te hulp om zijn spullen te verhuizen. Dat was overal verspreid. Sommige van zijn meubels waren opgeslagen in het universiteitshuis, sommige op de flat en sommige bij zijn ouders.

We schilderden de nieuwe plek, hingen gordijnen op, pakten dozen uit en ontdekten een schat aan spullen die hij gekocht had - een aantal nieuwe - sommige kwamen uit zijn oude leven.

Op dat stadium zaten de kinderen midden in schoolexamentijd. Ze verkozen om de weekenden thuis bij mij te blijven – in tegenstelling tot naar de Prof. Ze vonden het moeilijk (nog steeds) om op de farm te leren voor hun examens.

De Prof was heel erg upset dat ze niet het weekend met hem wilden doorbrengen. Hij begon om hen te bellen – om te ‘checken’ dat ze aan het studeren waren. Door die telefoontjes, kwam hij er achter dat Werner bezig was om te verhuizen en dat ik hem daarbij hielp en dus de kinderen thuis liet – alleen.

De Prof besloot om naar mijn huis te rijden – met de bewering dat hij hen miste en hen wilde zien.

De kinderen deden het hek voor hem open, hij liep de oprit op en ging op de veranda zitten. Ze wisten dat ze hem niet in het huis moesten toelaten – wat nu van ons was, een nieuwe veilige plek. Ze belden me in zo’n paniek – Mam – Papa zit op de veranda – wat moeten we doen?

Ze wilden niet naar buiten gaan – ergens waren ze argwanig over zijn beweegredenen om daar te wezen. Ik zei tegen hen om binnen te blijven.

Toen belden ze weer – Hij wil koffie hebben Mam!!! De vermetelheid!!!

Werner en ik waren op weg naar huis toen de eerste telefoontjes begonnen. Het zou ons tenminste 20 minuten nemen voordat we er zouden zijn. Ik belde het alarm bedrijf en vroeg hen om naar mijn huis te gaan en de ongewenste indringer te verwijderen van mijn perceel.

Chubb (alarmfirma) en ik kwamen tegelijk bij het huis aan. De Prof zat met een brutale houding op de veranda – om aan iedereen te laten zien alsof hij de eigenaar was. Ik denk dat ik toen besefte dat de Prof een ‘mantel van intimidatie’ kon aantrekken – zoals je een jas aantrekt. Hij was duidelijk uit op een argument, maar ik denk dat hij er niet op gerekend had dat Chubb onderdeel zou wezen hiervan.

Ze waren meer dan bereid om mij te helpen om hem te verwijderen. Echter, in het licht van de back-up die ik had van Werder en Chubb – besloot de Prof om uit vrije wil te vertrekken.

Dat incident heeft de kinderen hevig ontsteld. Hun veilige ruimte was binnengevallen. Voor een lange tijd hierna, kozen ze er voor om met ons mee te gaan als we weggingen – uit angst voor intimidatie van de Prof.

NIEUWSGIERIGE AAGJES

Toen Werder verhuisd was naar een flat – drie huizen verderop, begon hij ‘s avonds op visite te komen voor koffie. We wachtten totdat de kinderen naar bed waren voordat hij kwam.
Niet om hen opzettelijk te misleiden, maar we wilden hen wat ruimte geven om te wennen aan de nieuwe ‘vriendschap’.

Trommelmuziek: Dum dum dum da, hier komen: DE BUREN.

Mijn buren zijn GEK op de Prof (let op de tegenwoordige tijd!). Misschien was het de
mooie titel waarover ze wilden opscheppen – “Weet je, ik woon naast een Professor”.

Hoe dan ook – zij waren de enigste mensen (samen met de familie van de Prof) die zijn kant kozen. Madam Buurvrouw zei een keer tegen me: “Weet je Yvonne - misschien is het zo maar het beste – het huwelijk was bezig om hem (de Prof) te ‘doden’. Hmm – ik denk dat het huwelijk goed werk deed om MIJ te ‘doden’ – wat van de cluster hoofdpijnen!

Dus, de buren waren zijn zeer pro – Prof buren. Meneer buurman is overdag thuis en maakt het zijn business om te weten wat er in mijn huis gebeurt en in de straat in het algemeen.

Het leek misschien nogal grappig als hij overwipte om te zien of ik ‘OK’ was wanneer er werklieden naar het huis kwamen – maar het werd hinderlijk nu dat ik probeerde een nieuw leven te beginnen.

Werner en ik dronken gewoonlijk koffie in de computer kamer. Destijds was de computer kamer aan de straatkant. Het had het mooiste uitzicht op de rozentuin.
We zaten daar, deden het licht uit en keken de tuin in.

We kregen in de gaten dat de buren probeerden om te weten te komen wat er gebeurde in mijn huis. Meneer buurman liep naar buiten – helemaal de straat op tot voor mijn hek, tuurde de oprit op, zag de auto van Werner daar geparkeerd, stak zijn neus in de lucht, stampte zijn voet en deed een rechtsomkeer die aan Hitler deed denken, haastte zich naar zijn huis om aan Jan en Alleman te vertellen dat Werner er was.

Een volgende keer zou Werner plotseling zeggen: ik zie iemand bij de omheining. Dan zagen we Madam buurvrouw door de Palisade omheining turen – en het licht weerkaatste precies van haar bril-frame.

In die tijd gaf Madam buurvrouw Marinda een lift naar school in de ochtend en de Prof bracht Arno en Marielle naar school.

De capriolen van de buren leken hilarisch, totdat op een ochtend Meneer buurman het zijn plicht voelde om verslag te doen aan Marinda van het reilen en zeilen wat hij gezien had.

“Weet je dat DIE man je moeder ELKE avond bezoekt?”

Nou…. Dacht hij er ook maar een ogenblik over na wat het gevolg zou zijn hiervan. Blijkbaar niet.

Toen ik Marinda ophaalde van school, vroeg ze me – “dus komt Werner elke avond hier op bezoek?”
Voor een ogenblik kwam ik in de verleiding om te zeggen “Nee”. Maar zodra die gedachte bij me bovenkwam, herinnerde ik me ons familie beleid: de waarheid betaalt je altijd terug. Ik vertelde haar de waarheid. “Nou ja” snoof ze “ik houd er niet van, maar ok, zolang je me het me maar vertelt”.

Dus, elke ochtend bij het opstaan zei ik: “Marinda – Werner kwam gisteravond op bezoek”.
Nu dat openbaar was, was de geheimhouding verdwenen en hoefde Werner niet langer te wachten totdat de kinderen sliepen. Dank je wel Meneer buurman – je deed ons een enorme gunst!

En nu in het heden? Wel, ze wonen er nog steeds. Ze zijn zo nieuwsgierig dat ze zelfs hebben uitgevonden hoe mijn alarm systeem werkt. Als het licht groen is – zijn we thuis. Als het licht rood is – slapen we, of zijn we weg.
Onlangs, toen ze dachten dat we niet thuis waren, joegen ze me de stuipen op het lijf om me op mijn mobieltje te bellen en te rapporteren dat ze een man gezien hadden die mijn oprit oprende, de achtertuin in. In paniek sloeg ik de veiligheidsdeur dicht en belde het alarm bedrijf om me te helpen om de ‘man in mijn achtertuin’ te vinden.

Onnodig om te zeggen – er was niemand, zelfs geen spoor van hem.
De bezorgdheid van de buren breidde niet uit tot een volgend telefoontje om te controleren of ik ok was. Dus – WAT was er aan de hand? Vriendelijke bezorgdheid?

POLLEPEL

Werner heeft een hele goede vriend. Kobus is een integraal deel van het verhaal. Mag ik je bedanken voor alles wat je hebt betekend in Werner’s leven en hoe je hem bijgestaan hebt met je liefde en vriendschap gedurende die moeilijke maanden?

Kobus, op zijn eigen rustige manier, is grotendeels verantwoordelijk voor waar we nu zijn. Hij ‘roerde’ (vandaar de pollepel) verschrikkelijk.
Hij had in feite tegen Werner gezegd om contact met mij te maken – lang voordat bij mij het idee opkwam. Hij is degene die hem aanspoorde om mijn eerste email te beantwoorden.

Dus werd ik geïntrigeerd door zo’n vriend – en besloot dat ik hem graag zou ontmoeten.

Ik had Donderdagochtenden vrij, dus Werner en ik hadden afgesproken om bij de universiteit te ontmoeten – en we zouden gaan koffiedrinken met vriend Kobus.

Oh man – dat bezoek was zo leuk, op meer dan 1 punt. Ik kocht een houten pollepel voor Kobus en een reep chocolade en het was enorm leuk om hem te ontmoeten.

MAAR – deel van de pret was, dat ik een telefoontje kreeg vlak na dat bezoek. Je raadt het al – van de Prof.

Zeer verontwaardigd, werd ik verteld – ik moest maar liever oppassen voor mijn reputatie – Ik was ‘gezien’ op de universiteit met Werner.

Oh SCHANDAAL. Het roddelmechanisme wat zo goed werkt daar, had me bespionneerd en verkondigde aan de hele wereld van een bezoek aan Werner. Het zelfde mechanisme had verzuimd dat wat het had moeten rapporteren, vele maanden eerder – toen de Prof en Cream Puff elkaar begonnen te ontmoeten.

Het doet er nu niet meer toe – Ik ben dankbaar voor het eindresultaat.

Eigenlijk, tijdens dat bezoek aan Kobus kozen we half gekscherend de trouwdatum. Kobus zei – September is de beste maand van het jaar om te trouwen. Lachend waren we het met hem eens, keken onmiddellijk naar de kalender en besloten om op 6 September van het volgende jaar – 2008 – te trouwen.

DE KLEUR VAN VRIENDSCHAP (HUIDIGE TIJD)

(Deze is door Yvonne gepost rond 10 Maart )

Vorige week was de kleur van mijn vriendschap met Lynette, zwart en wit. Nu ik erover nadenk, denk ik dat ze ook min of meer een ‘zwart-wit’ vriendin is. Het is zo met haar. Het is verkeerd of het is goed, het is in of het is uit….

Vorige week was het zwart en wit van papier en inkt. Opnieuw overtrof ze de TomTom en ik denk er sterk over om dit met de TomTom mensen op te nemen.
Niet alleen moet ik nu de prijs van een nieuwe TomTom betalen om mijn kaarten op te graderen (oeps – nog een ‘niet programmer’ verzuim – had de mappen niet opgegradeerd. Wie wist DAT), maar de laatste TomTom kaarten weten niet waar het werk van mijn zwager is. Tss, Tss, Tss.

Het begon allemaal toen mijn geliefde, vertrouwde Toyota Corolla een dienstbeurt nodig had. Geen probleem denk ik. Maak een afspraak voor de dienst, breng manlief naar het werk – en begin mijn dag met Belasting-mensen programmering stuff.

De telefoon rinkelt.
“Mevrouw – we zien dat er chips in je voorruit zitten”.
(en ik denk – hoeveel mensen rijden op onze snelwegen terwijl men bezig is met werkzaamheden, die niet dit probleem hebben).
“Kunnen we die fixen?”
Ja (hoeveel kan dat nou kosten).
Eventjes R 270,--!!!

Doorgaan met belasting-mensen stuff. Telefoon rinkelt.
“Mevrouw, de fles met koelvloeistof, lekt”
Hallo – fix het.
“Hmm – nee dat gaat niet – het is een plastic fles”.
Dus ik denk – ok – plastic – dat moet goedkoper wezen om te maken dan enkele chips in de voorruit, ja?

VERKEERD – ga maar weg, je bent de zwakste schakel.
Dat kost 10 x chips in voorruit + nog iets extra = R 3300,--.
Ja - die fles kost R 2200,-- en nog eens R 1000,-- voor arbeid.
Nou, word ik hier voor de gek gehouden?

De dienstbeurt kostte R 6000,-- en ik besloot ter plaatse, ik stop ermee. De auto
heeft zijn tijd gehad, heeft me goede dienst geleverd…. Maar ik kan niet op mezelf Toyota’s recall programma financieren.

Zwagerlief verkoopt auto’s. Hij is een fantastische verkoper, kwam helemaal uit Pretoria om ons de Mazda 3 te laten zien, werkte de financiering uit, betaalde me een uitstekende prijs voor de oude auto and voila – voor elkaar. Dat was gemakkelijker dan een onderhoudsbeurt van de Toyota.
Als iemand een nieuwe auto nodig heeft – ik heb fantastische service gekregen! Laat maar weten.

Nou, als je slim bent – zul je opgemerkt hebben dat Pretoria werd genoemd. En als je NOG slimmer bent, zul je je herinneren, mijn vorige probleem met die plaats? Ik VERDWAALDE alhoewel ik de TomTom raadpleegde…

Nou ja, ik moest de nieuwe auto in Pretoria gaan halen vorige week. De Mazda dealer is in Equestria – and TomTom heeft absoluut geen idee.....

Ik had ook niet veel aan Werner. De fatale vergissing begon met: Het is gemakkelijk – je weet waar mijn ouders wonen…..

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!

Bijna kregen we ruzie – en dat is iets wat NOOIT gebeurt. Het kwam heel dichtbij!

Zwagerlief kwam tot een compromis en gaf TomTom een adres wat die kon vinden. Vol zelfvertrouwen en een grote dosis verdriet voor mijn oude vertrouwde Toyota – ging ik Donderdag naar werk, om hem na werk in te ruilen. Ummm – heeft iemand gehoord van het ENORME ongeluk bij de Atterbury brug vorige week, 2 vrachtwagens, de auto’s, de brand……..en de AFGESLOTEN snelweg gedurende 25 uur. Yip, ik had een enorm probleem.

Lynette glimlachte slechts naar me. Ik zal je er krijgen, giechelend over mijn totale gebrek aan richting. Ze bleef een tijdje weg, achter haar bureau en computer en kwam met 2 bladzijden richtingaanwijzingen en liefde.

Tussenin de vele toelichtingen, waren aantekeningen geschreven zoals: zit er niet over in de war – rij door (als ze wist dat ik door township gebied zou gaan) en veel info zoals – je gaat over een brug en langs deze soort boom of dat soort tankstation… 2 bladzijden met gedetailleerde instructies. Ze deed zelfs een beroep op de programmer in mij, met: als de snelweg vrij lijkt – ga door naar Punt A, of Punt C etc.

Wat zou ik zonder haar gedaan hebben? Uiteindelijk kwam ik in Equestria – niet helemaal volgens ‘TOMlette’ (mijn nieuwe naam voor TomTom en Lynette gecombineerd). Maar ik kwam er toch. Ik ruilde mijn auto in voor de nieuwe en kwam veilig thuis.

Dus, ik dacht na over de kleur van vriendschap – en ik ben zo dankbaar voor zo’n lieve, knappe vriendin, die lange tijd bezig geweest is om het allemaal in zwart en wit voor mij neer te schrijven.

Dank je wel!

De auto? Nou, geweldig.
Maar kan ik een geheim met je delen: de beste functie? Het heeft absoluut geen associatie met de Prof. De Toyota was gekocht door de Prof voor mij. Dus – toen ik ‘s avonds stond te kijken naar de gloednieuwe auto in mijn garage, symboliseerde dat een enorme prestatie. Ik was verder gegaan en deed dat zelf. Een gevoel om op je eigen twee benen te kunnen staan, in staat te wezen om mijn auto te veroorloven….zegt veel over de lange weg die ik afgelegd heb.

En mijn laatste update: SARS heeft geen rook verloren dit weekend – Het laatste systeem is geinstalleerd en loopt als een trein. Yip!

MEER DAN ALLEEN VRIENDSCHAP

Werner en ik spraken veel ‘s avonds met elkaar op de telefoon. We waren voorbij het ‘roddel’ aspect van onze vriendschap – we probeerden de puzzelstukjes in elkaar te zetten….tot een vriendschap die bestond uit meer interessante conversatie.

Hij verraste en schokte mij behoorlijk toen hij op een gegeven moment ineens tegen me zei: Eigenlijk Yvonne, denk ik dat dit meer dan vriendschap is.

Dit overrompelde me totaal. Divorce Care zegt – het duurt 5 jaar (niet binnen 1 jaar). Hoe ga je hiermee om? Tuurlijk, ik zou waarschijnlijk met iemand opnieuw willen beginnen in de toekomst…. Maar dit was te snel. De kinderen waren achterdochtig over deze vriendschap, hoe gaat men weer leren vertrouwen? Hij zei dat ik hem gelukkig maakte – Maar Divorce Care leert – je moet eerst gelukkig zijn op je eigen, voordat je gelukkig kan zijn met iemand anders.

Al deze dingen gingen door mijn hoofd. Ik zei tegen hem dat hij liever moest overkomen zodat we hierover konden praten.

Die avond zei ik bijna tegen hem dat het een slecht idee was en dat we elkaar niet langer moesten zien. Maar tijdens het gesprek kwam er een kalmte over me. Ik hield hem echt de ‘Riot Act’ voor. Zei tegen hem – je moet een gelukkig persoon wezen op je zelf, dit moet langzaam gaan etc. Ik denk dat ik meer grenzen zette dan mijn eigendom romdom heeft.

Mijn uiteindelijke gedachte over deze avond was dit:
Ik zou in angst kunnen leven – angst om weer pijn gedaan te worden, angst om kansen te nemen, angst voor verraad…. Of ik zou een normaal leven lijden – zelfs al zou dat betekenen om enkele fouten te maken.

De Bijbel zegt: ik heb je niet gemaakt met een geest van angst.

We leven maar één keer …. Doe het moedig….. doe het zonder angst.

Dus met al deze gedachten in mijn achterhoofd, zei ik – ja – ik denk dat dit meer is dan vriendschap.

En daar begon onze zeer onwaarschijnlijke romance. Het was een ‘doordacht ding’, alvorens een ‘hart ding’. Het klinkt vreemd om dat nu te zeggen, want nu ben ik er met mijn hele hart in ….. en het zijne!

ROOK LAAT DE DINGEN WERKEN (Tegenwoordige tijd)

De onderstaande post is van 8 Maart - er zit dus een paar weken tussen de vorige blog en de onderstaande blog. De vertaling is zodoende ook een beetje van slag af!!!

OK, Hallo. Umm….. ik weet het – het is een lange tijd geleden.

Hoe kan ik het uitleggen? Je kent de man aan wie je belasting betaalt??? Zij zijn indirect mijn baas. Ik programmeer voor hun website. Dus…… als zij zeggen: spring – dan vragen wij: Hoe hoog? Onnodig om te zeggen – we hebben heel hoog gesprongen. Het goede nieuws is, mijn werk gaat vrijdag ‘live’ . Dus als je niets over mij op het nieuws hoort, dan heb ik mijn werk OK gedaan. Maar als ik een nationaal nieuws item word – zoals eNatis…. dan zal ik waarschijnlijk niet erg lang meer in deze industrie werken. Dus…..Duim voor me. Voor diegene die een eigen bedrijf hebben en PAYE, UIF en SDL moeten indienen – jullie krijgen binnenkort een nieuw, gestroomlijnd systeem.

Dus – dat is waar alle blog verhalen naar verdwenen zijn, maar hopelijk wordt het leven een beetje rustiger.

Ik heb nog een verhaal te vertellen. Weet je dat rook dingen laat werken??? Heb je gemerkt dat als er ergens rook uit komt, dat wil zeggen, wanneer het ding zijn rook eruit gooit met een POEF – dan is het kapot? Er is geen manier om de rook er weer in te krijgen….met geen mogenlijkheid krijg je het ding weer aan de gang. Vandaar mijn conclusie: Het is de rook die de dingen laat werken.

Nou, mijn wasmachine deed dat gisteravond….het gooide al zijn rook eruit met een enorme explosie, de stoppen sloegen door, en het gaf Marielle en mij de schrik van ons leven. We stonden toevallig naast de wasmachine – met aanmoedigingen om het te laten centrifugeren.
Het had geen hoge pet op van onze ideeën en zei – BANG – VERGEET HET MAAR!
Hoewel we de schakelaars op het circuit bord weer aanzetten – NIETS werkte.
Hmmm – ik dacht eventjes dat de wasmachine de rook ook uit de draden had gejaagd, maar na ongeveer 10 minuten kwam alles weer aan – wonderbaarlijk.

Hey – ik wou dat ik electriciteit begreep en dit kon verklaren.

De positieve kant hiervan? Nou, tweede huwelijken komen compleet met een tweede ‘huishouden en apparaten’. Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat Werner met een ‘bruidsschat’ kwam. Hij heeft een veel mooiere en betere wasmachine – die stond te wachten totdat de oude rooksignalen zou uitzenden. Dus ……hopelijk vanavond – Werner zal deze installeren en dan zal ik me geen zorgen meer maken over de rook die uit de oude kwam.

Als deze maar zijn rook binnen houdt voor een tijdje……

Geen Plekje om THUIS te noemen.

Onderstaande Post van Yvonne is van 17 Februarie.


Werner had inmiddels zijn huis verkocht. Hij heeft een goede vriend die een vastgoedbelegging gekocht had met Werner in gedachte en met het idee om deze woning aan hem te verhuren.

Het probleem hiermee was dat het huis nog niet beschikbaar was.

Werner begon een vreemd ‘in de tussentijd leven’, met geen plekje om thuis te noemen.

De Universiteit heeft een paar eigendommen, één ervan was een huis dat werd verbouwd voor kantoren. Hij kreeg toestemming om zijn spullen daar op te slaan en
hij mocht daar slapen, zolang niemand zich bewust werd van hem daar.

Hij sliep op één van zijn banken gedurende de week, stond ‘s morgens vroeg op voordat iemand aankwam, pakte alles weer in en maakte zich klaar voor werk. Het weekend ging hij naar zijn ouders in Pretoria.

Eén van de gevolgen van dit ‘nergens behoren’ was dat hij zijn kinderen niet kon nemen. Hij bezocht hen, maar nam hen nooit mee in het weekend.

Uiteindelijk werd het te moeilijk om in het huis te blijven en ging hij op zoek naar een plek om te verblijven.

Ik wist van een dame in onze straat, die extra geld wilde verdienen met het verhuren van haar tuinhuis.

Werner ging naar haar toe en besloot bij haar te huren.

Ergens rond deze tijd, kwam hij één keer per week bij ons eten. De kinderen waren nog steeds achterdochtig . Maar zijn bezoek had een voordeel – iets wat zij nooit kregen – TOETJES.

Nou, ze hielden allemaal van toetjes en Werner ook. Dus, ik maakte een toetje op deze avonden – en per abuis – ‘kocht’ hun soort van goedkeuring. Ze tolereerden zijn bezoeken – omdat ze van de toetjes hielden. Oei!

WHISKY

Yvonne heeft de laatste paar weken weinig tijd gehad om verhalen te plaatsen in haar blog, zodoende ben ik ook een beetje achter geraakt. Ik schrijf daarom even de datum erbij welke bij haar blog hoort.
Onderstaande blog postte ze op 10 Februarie:













We reden veilig naar huis. Garmin deed haar werk en de aanhangwagen gedroeg zich ook. Ik reed rechtuit de oprit op.
Nu weet ik niet of je je dit kunt voorstellen – wanneer ik zeg ‘rechtuit’ – bedoel ik daarmee – recht – de auto voor, de aanhangwagen achter. Als je eenmaal binnen staat, moet je de aanhangwagen losmaken en het naar de kant rollen….. of …ACHTERUIT!.

Denk je dat ik OOIT achteruit gereden heb met de aanhangwagen achter de auto? Oh nee! Ik heb gezien dat het gedaan werd, heb gezien hoe die kleine aanhangwagen de verkeerde richting opgaat en ‘jack-knifet’….en ik was er vast van overtuigd dat ik NOOIT OOIT een auto/aanhangwagen zou keren. Dus – ‘RECHTUIT’ – betekent problemen.

Met alle hulp en gewillige handen aan de Drakensbergen kant, was het nu pas echt nodig om de fietsen er ZELF af te halen op Zondagavond om 9 uur, toen ik thuiskwam. Ironisch genoeg , had ik, tot dat punt, alle hulp gekregen die ik nodig had en niemand – ik ook niet – had dit allemaal goed doorgedacht.

Vol vertrouwen zei ik tegen de kinderen om gereedschap te brengen. Want ja, ik had dit proces een paar keer gezien. Hoe moeilijk kon het wezen. De fietsen eraf halen bleek geen enkel probleem te wezen. Dat proces had ik tot in de puntjes voor elkaar. Echter, ik kon de aanhangwagen niet loskrijgen van de auto. Het ‘draaipunt’ was te vast gedraaid.

Ik had dus een probleem – met het achteruit rijden in gedachten. Dus tenzij ik de aanhangwagen los kon krijgen, zou ik de volgende dag niet naar mijn werk kunnen gaan.

Wie niet sterk is moet slim wezen. Ik pakte een hamer en pakte het probleem aan met een dikke houding van – IK ZAL je los krijgen.

Ik tikte op het draaipunt – maar helaas in de verkeerde richting. Maar het bewoog. Ik tikte het in de andere richting en ja hoor – slaagde er in om de hele boel los te krijgen.

YEAH!!!! Ik was enorm ingenomen met mezelf. VOOR ELKAAR GEKREGEN – BIG TIME. Zonder hulp van een man – GO GIRL.
Nou, ik besloot om mijn succes te vieren. De Prof had een fles Whisky achtergelaten – met de cryptische woorden: misschien zal het je nog eens een keertje van pas komen. Ik vraag me nog steeds af wat hij ermee bedoelde. Bedoelde hij dat ik mijn verdriet zou kunnen ‘verdrinken’? GEEN SPRAKE VAN. Lang geleden had ik al besloten om het spul nooit aan te raken uit verdriet!

Maar hey – dit was een viering – dat was reden genoeg. De whisky kwam tevoorschijn en een glas.Ummm…. en wat nu Yvonne? Nou, um , ik denk dat ik het zo moet inschenken zoals ik de Prof had zien doen. Het klinkt misschien raar – maar ik had nog nooit drank ingeschonken. Ik had besloten om de Prof niet te helpen om op die weg van vernietiging te gaan.

Hij dronk elke avond een glas whisky en beweerde slechts normaal te voelen als hij een whisky op had.

Dus… het enigste voorbeeld dat ik had was wat hij me had laten zien, met andere woorden, een glas vullen met een hele boel ijs en het dan volmaken met whisky.
Ik schonk het precies zo in, dronk het – tamelijk vlug – hey, hoe kon ik op de hoogte wezen daarvan, en sliep toen HEEL, HEEL erg vast die nacht. Ik was bijna niet bij werk gekomen de volgende dag – maar vanwege andere redenen dan ik oorspronkelijk gedacht had.

DRAKENSBERGEN

Na het success van de Fish River Canyon hike, ging ik met dezelfde groep hiking vrienden, kamperen met hun families, in de Drakensbergen.
Ik ging met de kinderen, de fietsen en de tent die mijn ex schoonmoeder ons gegeven had als geschenk, lang geleden toen ik nog steeds ‘in de gunst’ viel (noemde ik één van de grootste voordelen van scheiden: ex schoonmoeders! Mmmm).

Nou, dit veroorzaakte een klein probleem voor mij. De aanhangwagen had een fietsenrek bovenop, maar ik had geen idee hoe om de fietsen uit elkaar te halen en die dan bovenop vast te maken.

Ik heb de hulp van Werner ingeroepen. De kinderen hadden hem af en toe wel eens thuis gezien, maar bekeken hem nog steeds met enorme achterdocht, zozeer zelfs, dat ik hen vroeg om gewoon beleefd tegen hem te wezen.

Aangezien hij gewillig was om te helpen met de fietsen en ons vaarwel te zeggen op weg naar de Drakensbergen, besloten de kinderen om hem geen lelijke blikken te geven en hem te verdragen.

Werner is niet iemand die gauw beledigd raakt. Hij accepteert de dingen zoals ze komen. Het maakt hem een persoon waarmee je gemakkelijk kunt omgaan. Hij haalde de fietsenbanden er netjes af, bevestigde de fietsen op het rek van de aanhangwagen en hielp ons zelfs om de aanhangwagen in te pakken.

Toen, gewapend met mijn Prof Upgrade (TomTom), gingen we op weg. Alles liep gesmeerd en toen we aankwamen bij de Drakensbergen, waren er meer dan genoeg gewillige handen om de fietsen er af te halen. We zetten de tent op – weer eens, meer dan genoeg van die gewillige en deskundige handen! We hadden toen een fantastisch weekend.

Op dat stadium waren Werner en ik goede vrienden, stuurden sms’en heen en weer.
Ha – ik kwam er veel later pas achter dat hij dat weekend hevig over ons in de war zat, hoe het zou gaan en of ik hulp nodig had. Immers, ik had nog nooit zoiets in mijn eentje geprobeerd.

Hulp?..... Meer dan genoeg. Toen het weekend voorbij was, monteerden de gasten de fietsen weer, draaiden alles wat draaide, met hun kracht vast, geen rekening houdend, dat ik niet diezelfde kracht zou hebben om het allemaal weer los te draaien.

We vertrokken weer, alles in tact en opgeladen en TomTom die ons de weg naar huis wees. East peasy….zo dacht ik…..

Het toneel was klaar voor WHISKY…. Morgen!

Voetnoot:raad eens wie de tent en de aanhangwagen terug wilde hebben na onze succesvolle trip…. Nou ja, om eerlijk te zijn, de Prof zei dat hij de aanhangwagen met mij zou delen… maar kom nou…. Wie wil dat gedoe . Ik gaf het allemaal terug. De aanhangwagen wordt gebruikt, maar ik ben er zeker van dat hij de tent kwijtgeraakt is in zijn garage met een hele boel andere dingen die hij terug wilde hebben (De garage is een troep – de zijne – niet de mijne! 2 auto’s geparkeerd – verder een hele boel troep uit zijn vorige leven – spullen die hij terug MOEST hebben!)

Dit zijn de kinderen met mijn missionarisvriend Jonathan.

SNELTREIN STOPT EN BALLERINA’S (huidige tijd)

Yippeee…. De sneltrein stopt – ERGENS!!

Eigenlijk maakt hij een onverwachte stop – voor slechts 1 uur per week – maar hij stopt en verschaft een stopcontact voor mijn laptop – dus we zijn weer op dreef!

Raad eens waar?

Bij ballet!

Marinda moet het één of andere belangrijke ballet examen dansen. (oh grut – ik ben vergeten welke). Haar ballet teacher wilde hebben dat ze één keer per week, voor extra klassen zou gaan naar een andere ballet teacher. En die plek….oh, het is ‘maar’ 20 km van mijn huis en de ballet tijden zijn van 5.45 tot 7 pm. Stel je eens voor hoe blij ik daarmee was toen ik dit in de gaten had!

Vorige week, deze tijd, was ik hierover zo aan het mopperen. Ik zat in de auto… alleen, wachtend totdat de klas klaar was. De zon ging onder en toen ik er weer naar keek – was het eigenlijk mooi. Uiteindelijk, ietwat gekalmeerd, liep ik de hall binnen, hoorde de muziek, zag de grote open ruimte, zag enkele tafels en stoelen en een stopcontact (de batterij van mijn laptop is dood…. Doder dan dood eerlijk gezegd).

Mmmmm….. de wielen in mijn hoofd begonnen te draaien. Het idee van "de trein stopt", was geboren. Nu zit ik hier, omringd door ballerina’s en muziek en ik denk – misschien verandert mijn schrijven nu in iets lyrisch!



Misschien zal ik het jammer vinden wanneer het examen voorbij is….. misschien moeten we niemand vertellen wanneer het examen is – gewoon in de auto stappen elke maandag en naar deze klas rijden…… zodat ik een tijdje in rust en vrede kan zitten. Misschien is 20 km niet te ver en misschien is 7 uur ‘s avonds juist een fantastische tijd om de rat race te ontlopen. MISSCHIEN is dit een verkapte zegen….

Dus, ik slaagde er in om 6 blog stukken te tikken en ze komen er binnenkort allemaal aan! Blijf deze blog in de gaten houden.

ONBETAALBAAR - Voor de rest is er VISA kaart

Er gebeurden 3 dingen tegelijk, ‘samenzwerend’ tegen de Prof, om dit……één van de meest onbetaalbare momenten ooit, te maken.

De eerste was dat de Prof nog steeds de kinderen naar school bracht.
Het tweede was, dat ik de garages aan het opruimen was en dingen weggooide.
En tot slot…..De Prof was zich bewust van mijn vriendschap met Werner.

TOEN kwam de noodlottige VUILNIS DAG. De ultieme katalysator.

Ik zette de vuilnisbak vroeg buiten op de ochtend van de vuilnisdag, voordat ik naar werk ging. De Prof kwam getrouw de kinderen ophalen en zag de extra volle vuilnisbak en natuurlijk werd zijn nieuwsgierigheid geprikkeld.

Stel je zijn dilemma even voor: Zal ik? Of zal ik niet? Mmmmm ja, oh dear…. Misschien ook niet…
Blijkbaar besloot hij: Ik zal. En dus, op deze dag, graaide de Prof – een hoogst opgeleide en intellectueel persoon – in mijn vuilnisbak om te zien wat er in mijn leven gebeurde.

Ik maak geen grapjes!!! OOOOEEEEEI – hoe hard vallen de machtigen.

De kinderen waren er getuige van en om het nog erger te maken, vroeg hij: “waarom gooit je moeder dit of dat ding weg?”

Kun je dat geloven?? Hoe laag kan je zakken? Blijf lezen – hij slaagt er in om dit incident te overtreffen met een ander incident, met betrekking tot het naar school brengen van de kinderen (komt binnenkort).

Blijkbaar is het graaien in vuilnisbakken niet beneden je stand – ongeacht je opleidingsniveau.

Werner en ik lachten natuurlijk, tot de tranen over onze wangen liepen. Wat was er zo grappig? Nou, alle dingen waar we aan konden denken die we hadden kunnen weggooien in de vuilnisbak, die de Prof helemaal van zijn stuk zouden hebben gebracht. We hadden heel wat leuke suggesties voor dat probleem. Oh, wat had ik graag gewild dat ik de moed gehad had om een vriendin die in verwachting was te vragen voor een positieve zwangerschaps test om het daarna weg te gooien – mooi in positie bovenin de vuilnisbak.

“MODDER”huizen.

Ik heb het letterlijk over modder-huizen.
Mijn dierbare missonaris vriend, Jonathan, die ik ontmoet had toen ik de Fish River Canyon hike deed – liet de kinderen zien hoe je een modderhuis maakt.
Sinds de Fish River Canyon, zijn onze gezinnen goede familievrienden van elkaar geworden.
In die tijd kwam hij met zijn familie om spelletjes te spelen en te praten. Ze brachten een gevoel van normaliteit terug in ons leven.

Hier is een foto van het modderhuis dat hij met de kinderen gebouwd heeft.

Dat huis heeft ongeveer 9 maanden in onze tuin gestaan – het gras groeide er omheen. Het was een symbool van geluk en genezing en gaf de kinderen een visie.
Zelfs de tuinman werkte om het huis heen, om het niet te breken. Het weerstond wind en regen opmerkelijk goed. Uiteindelijk hebben we het met de grond gelijk gemaakt en hebben een lieflijke groentetuin van die area gemaakt.

Ik denk vaak aan Jonathan en zijn gezin, als een spalk, die God langs de kant van mijn gebroken gezin bevestigde, om ons te versterken in een tijd die we nodig hadden om te genezen.
De vrouw van Jonathan was bij ons toen de Prof ons lastig viel met telefoontjes en dreigementen. Ze luisterden naar ons verdriet, ze gaven advies en werden rolmodellen voor de kinderen. Ze lieten ons zien hoe een gezin moest functioneren, met liefde en grenzen.

Er waren enkele van die kostbare bezoeken, voordat hun tijd in Zuid Afrika verstreken was. Ze zijn nu betrokken bij zendingswerk in Maleisië

We missen je, lieve vrienden. Ik weet dat je familie voor ons gezin bidt, zoals wij doen voor het jouwe.

EEN AFSPRAAK OM TE GAAN KOFFIEDRINKEN (ZONDER HET GOOIEN VAN KOPJES)

Toen de kinderen thuiskwamen, wist ik niet wat me overkwam. Ze waren zo getraumatiseerd dat ik niet wist wat ik moest doen. Ze vielen huilend op de bank. Als ik er eentje probeerde te troosten, dan zat de volgende ergens anders te huilen.

Ik belde mijn ouders op om me te komen helpen, want ik had geen armen genoeg om hen vast te houden en geen oren genoeg om te luisteren. In wanhoop belden we ook de counselor om haar hulp te vragen. Het duurde 3 uur om hen tot bedaren te brengen.

De counselor wilde maatregelen instellen om de Prof te verbieden om de kinderen zonder toezicht te zien. Ik vroeg haar voor uitstel, om alles te laten bezinken voordat er enige drastische stappen genomen zouden worden. De Prof heeft hen daarna voor ongeveer een maand niet gezien – want de volgende keer dat ze naar hem toe zouden gaan, besloten ze zelf, dat ze niet wilden gaan.

Intussen nam ik contact op met de Prof en vroeg hem om me te ontmoeten voor koffie.

Ik vraag me af of hij dacht dat ik met koppen koffie zou gaan gooien? Ik was er kwaad genoeg voor! Ik ontmoette hem bij Mugg and Bean. Toen hij binnenliep, kwam er een ontzettende kalmte over me en de Here inspireerde mij om met vriendelijkheid tegen hem te spreken.

Dit heb ik gedaan, zo goed als ik kon. Ik ben er niet zeker van of hij veel gehoord heeft van wat ik te zeggen had. Ik zei tegen hem dat ik altijd een buffer geweest ben tussen hem en de kinderen. Nu ik hen niet langer kon beschermen, stelde ik hem voor om professionele hulp te krijgen om hem te helpen in deze nieuwe situatie ( die hij zelf gecreëerd had – maar die gedachte hield ik voor mezelf).

Hij was heel rustig tijdens dit gesprek. Ik zei tegen hem dat de counselor de weekenden met hem onder toezicht wilde stellen en dat hij zou moeten bewijzen dat hij verantwoordelijk voor hen kon zorgen. Nu ik vandaag terugkijk, denk ik, dat hij dit gesprek als een soort straf beschouwde. Zijn gedachte over mij was waarschijnlijk: “ik weet wat het beste is voor de kinderen” – wie zal het zeggen?

Toen gebeurde er iets eigenaardigs – of liever gezegd – iets wat me verbaasde. Ik had lang geworsteld met het begrip van vergeving in mijn hart. Ik hoorde Werner’s herhaalde woorden in mijn oren: “Yvonne, je moet hen vergeven”.
Ik had hierover gepiekerd en met het oog om verder te gaan, zou ik zowel de Prof en Cream Puff moeten vergeven. Maar nooit, tot nu toe, had ik gevoeld dat ik met eerlijkheid in mijn hart zou kunnen zeggen, dat ik dat had gedaan.

Nu, onder deze ongustige omstandigheden wist ik dat ik het kon. Ik zei tegen de Prof – ik heb je vergeven…. Jou en Cream Puff, voor de dingen die je gedaan hebt. Hij zat met een nietszeggende blik en zei geen woord.
Het leek niet alsof hij mijn vergeving wilde heben of dat het maar het geringste beetje verschil zou maken voor hem. Maar voor mezelf maakte het een groot verschil. Plotseling was ik vrij. Ik besef ook nu achteraf , dat mijn relatie met Werner, pas begon NADAT ik mijn ‘vergevings toespraak’ had gegeven. Pas toen begonnen dingen vooruit te gaan in mijn leven.

En de kinderen? Ze hebben uitgebreide counseling gekregen hiervoor en voor soortgelijke incidenten. Ik heb hen in lange tijd niet gevraagd hoe ze hierover voelen – voelt als oude wonden openmaken. Maar de mensen die de kinderen kennen, zeggen allemaal hetzelfde: ze zijn gelukkige, evenwichtige kinderen.

Ik denk dat we er trots op kunnen zijn om door deze moeilijke tijden gekomen te zijn, evenals het feit dat we de weekenden van de kinderen met hun vader, in ere houden.

Als ik soms met een vleugje woede schrijf over de Prof, bedenk dan, dat ik nog steeds in conflict ben met hem tot vandaag de dag toe en dit ‘VERGEVEN’ ding – lijkt een voortdurende affaire te zijn – vergeef de woordspeling.

HET DONKERSTE UUR IS VOOR ZONSOPGANG

O, GELOOF ME – Ik weet een VEEL betere titel voor dit bericht. Maar hey – kun je iets schrijven met een titel als: “een s……nacht”. Mmmmm, ik dacht van niet. Dus – Ik zal het met deze titel moeten doen.

De Prof nam de kinderen mee naar de farm als ze in het weekend bij hem waren. Hij ging door met het patroon van Cream Puff – om naar de farm te gaan in de weekenden. Ik was bezorgd. De moeder van Cream Puff was terminaal en aan bed gekluisterd. Ze zouden in haar moeders huis verblijven op die weekenden en waar ik over in de war zat , was om nog een persoon in de levens van de kinderen te introduceren, die nog maar enkele maanden te leven had.

Vreemd genoeg, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Iets waar ik me wel zorgen over had moeten maken, kwam nooit bij me op en heeft meer schade gedaan dan de ziekte van de moeder van Cream Puff en haar daaropvolgende overlijden.

Hetgeen waar ik bezorgd over had moeten wezen, was het emotionele welzijn en gemoedstoestand van de Prof.

In die begintijd kwam er zo’n traumatische nacht op de farm, dat de Prof bijna het recht verloor om de kinderen zonder toezicht te zien. Ik denk niet, dat hij vandaag beseft hoe dicht hij daarbij kwam. Dankzij een hele boel praten van mijn kant, kan hij de kinderen zonder toezicht blijven zien.

Hier is de weergave van die nacht, zo goed als ik het me kan herinneren. De Prof en Cream Puff hadden wijn met hun avondmaal gebruikt. Dit is een patroon die vaak door de kinderen genoemd wordt. Er gebeurden een paar dingen, waar de Prof zich aan ergerde die avond.

Het eerste was een gesprek wat Marinda met hem had over luiers verschonen van Eric. Ze probeerde uit te leggen dat het is één ding om je eigen kind te verschonen, maar heel anders als dat kind niet van jou is. Op de één of andere manier ergerde deze conversatie de Prof.
Toen gooide ze per ongeluk een wijnglas van de Prof omver en het brak. Hij heeft een enorme fit als iemand een glas breekt – deze keer was geen uitzondering.

Als gevolg hiervan liep Marinda weg en ging haar boek lezen.

Even later merkten de kinderen dat het toilet geblokkeerd was. Ze gebruikten niet de andere badkamer, omdat die werd gebruikt door de ouders van Cream Puff.

Ze vertelden het de Prof, die zei dat hij er later naar zou kijken. De tijd verstreek en uiteindelijk moesten ze de badkamer gebruiken, dus ze vroegen opnieuw aan de Prof om hen te helpen. Hij raakte totaal buiten zichzelf. “Nu moet ik mijn hand in de sh.t steken voor JULLIE en jullie kunnen niet begrijpen dat ik de luier van Eric verschoon” schreeuwde hij tegen hen.

De kinderen begrepen niet wat hen overkwam, terwijl hij een tijdje zo te keer ging tegen hen. Eindelijk, toen de verstopte toilet gemaakt was en ze een bad konden nemen, kwam de Prof terug om zijn verontschuldigingen aan te bieden.
Toen, angstiger dan het eerste incident, brak hij in tranen uit en zei tegen hen dat hij hen zo erg miste. Hij zat op de grond te huilen en ze keken hulpeloos toe – niet wetend wat te doen. Hij was degene die HEN zou moeten troosten. Moesten zij hem nu troosten? Wat was er aan de hand met de persoon die verondersteld was om voor hen te zorgen en hen veilig te laten voelen? Hoe moesten ze dit hanteren? Ze klemden elkaar vast en bleven stil.
Die nacht kropen de meisjes samen in één slaapzak en beloofden elkaar om elkaar nooit in de steek te laten.

Ze waren te bang om te gaan slapen, te bang om iets te zeggen en brachten de tijd door met bidden totdat ze naar huis konden gaan.