FOTO'S VAN DE CANYON

Weet je dat de beste schilderijen schaduw en licht hebben? Soms zijn de schilderijen het mooiste vanwege de schaduw er in.

Ik denk ook zo over de hike. Hoe kan het zijn, dat iets wat zo moeilijk is, iets waar je jezelf voor vervloekt terwijl je het doet, zoiets magisch kan hebben? De enigste verklaring die ik kan bedenken is door ‘schaduw’ en ‘licht’. Net zoals mijn leven…..Het licht is des te meer zichtbaar als er schaduwen zijn.

Terwijl ik opnieuw de foto’s bekeek, kwamen er zoveel herinneringen terug. Ik wil vertellen wat het betekent om 85 km in deze canyon te hiken.

Er zijn vele verhalen over de canyon. Dingen die het leuk maken terwijl je daar bent, dingen om over na te denken als je loopt. Er is dit verhaal van 2 studenten die de hike wilden voltooien met een motorfiets! (natuurlijk, alleen studenten zouden zo’n stunt proberen!). Het oude wrak van deze motorfiets ligt daar beneden, als bewijs van de echtheid van dit verhaal. Wat mij verbaasde – ze slaagden er een heel eind in voordat de motorfiets het begaf.

Dan is er een graf. Ik maak geen grap. Het is het graf van Luitenant Thilo von Trotha. Hij was een Duitse officier die sneuvelde in een schermutseling tussen de Duitsers en de lokale Nama bewoners in 1905. Hij was gestuurd om vrede met hen te maken. Terwijl hij bezig was te onderhandelen, kwam een andere Luitenant met 30 soldaten van de afdeling cavalerie, de canyon binnen om vee te achtervolgen die van hen was gestolen. De Nama’s, die meenden dat dit een val was, schoten Trotha dood. Hij werd op de plaats begraven.

Er zijn ook sulphur bronnen in de canyon. De anderen beweren dat ze die gezien hebben! Ik zal weer moeten gaan…… Ik denk dat ik met mijn hoofd gebogen liep, terwijl ik probeerde de hike van die dag te voltooien, toen ik er voorbij liep.

Eén van de meest verrassende dingen voor mij is, dat er ook wilde paarden in de canyon zijn. We waren bevoorrecht om deze te zien.

De groep waarmee we de hike deden, zijn de laatste 8 jaar elk jaar gegaan.
Zij hebben hun eigen tradities gemaakt en ze halen onderweg enkele crazy stunts uit. Ongeveer op de derde dag is er een zandduin. Zij klimmen omhoog en houden een race naar beneden om te zien wie er het eerste is. Ik zat en keek hiernaar met totale verbazing!! Hebben ze extra energie hiervoor?????
Ze hebben ook een kleine fles whisky – ergens begraven. Elk jaar gaan ze controleren of het er nog steeds is, om het dan opnieuw te verbergen.
Hun beroemdste stunt is hun strand race. Er is een plek, die op een strand lijkt.
De deelnemers, met volledige kit van rugzakken, staan naast elkaar en sprinten 100 meter. Dit is zo fel bestreden, dat het gefilmd en gefotografeerd wordt om te bepalen wie de winnaar is! Ja – ze doen het allemaal. Wat denk je dat er gebeurt met je hersenen, die verpieteren in de hete Namib zon?

In de volgende post zal ik wat uitbreiden over een dag hiken. Mijn tijd is voorbij vandaag, en de jouwe ook denk ik. Volgende week zullen we weer terug gaan naar de realiteit van Cream Puff, de Prof en NMH.
Maar soms – is het leuk om een kleine omweg te nemen.

VOET ELLENDE

Het blijkt dat hiking in de Fish River Canyon met praktisch gloednieuwe schoenen, een slecht idee is. Ik had mijn oude hiking schoenen ongeveer een maand voor de hike tevoorschijn gehaald en ontdekte tot mijn grote ontsteltenis dat ze helemaal versleten waren…OP!

Ik kocht nieuwe. Toen ik in het winkelcentrum rondliep met mijn ‘hiking aankopen’, liep ik tegen de Prof aan. Hoe groot is de kans daarop!!! Hij draaide om me heen om te kijken wat ik gekocht had maar ik, als een nukkig kind, verborg het nog meer, zodat hij het niet kon zien!!!! Dit had niets met hem te maken. Natuurlijk vroeg hij aan de kinderen wat mijn plannen waren.

Ondanks dat ik geprobeerd had de hiking schoenen voor de hike ‘in te lopen’ zijn een paar weken niet lang genoeg daarvoor. Mijn voeten kregen zulke enorme blaren dat er geen enkele teen over was die geen verband nodig had. Op dag 2 – toen mijn voeten nog intact waren, stootte ik mijn kleine teentje so erg dat er geen vel meer op zat. Je kunt daar niets aan doen – je moet lopen.

Mijn vrienden van werk plagen me nog steeds en zeggen dat ik zo’n gemakkelijk tijd had – ik zweefde door de canyon. Bij wijze van spreken is dat zo…….op pijnstillers.

Na een tijdje, werden mijn hiking vrienden slim. Zodra ik ophield met praten, gaven ze me meer pijnstillers – ze wisten dat de pijnstillers uitgewerkt waren!! Ik denk dat ik meer pijnstillers genomen heb dan voedsel gegeten. Ik sloeg pijnstillers naar binnen, zoals Jelly Tot Man
zijn jelly tots naar binnen werkte.

Toen ik terugkwam, boekte de dokter me 2 dagen af van werk en een week lang kon ik geen schoen aan mijn voeten krijgen. Geloof het of niet – mijn voeten herstelden!

MAAR – hiking de Fish River Canyon was één van de beste therapieën die ik had kunnen doen. Daar in de woestijn had ik de ruimte om mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik kwam terug met mijn geest hersteld, met een nieuwe visie en een andere manier van denken. Mijn plannen van grandeur – waren inderdaad GRAND geweest. Het beste van alles – ik deed het zonder de Prof. Dus, nog een teken van onafhankelijkheid.

Het klinkt misschien vreemd om het nu te zeggen, maar het was een grote prestatie. Het huwelijk is als een kledingstuk dat je draagt, het is een identiteit. Echtscheiding scheurt die identiteit er af – en neemt een stukje van je ziel mee. Ik moest leren om op eigen benen te staan. Ik had een nieuw ‘kledingstuk’ nodig. Ik hield evenmin van de ‘echtscheiding’ identiteit…. Dus al deze processen maakten deel uit om een nieuwe ‘ikzelf’ op te bouwen – een nieuwe identiteit. Ik leerde om een Yvonne te wezen, zonder de Prof… Ik leerde wat God in gedachten had, welke persoon ik moest worden.

Zweven op vleugels van adelaars.

We zijn nog steeds op onze hike.
Ik heb nog meer verhalen om te vertellen.

Ik raakte bevriend met een andere man, een wijze man met de naam van Des – met een indrukwekkende leeftijd van rond de 60 liep hij deze hike voor de 8ste keer (denk ik). We liepen een eindje samen.

“Yvonne” zei hij “in vele opzichten, is het lopen van de Fish River Canyon, als de scheiding waar je door gaat. In het begin, moet je helemaal naar beneden lopen. Je moet het dieptepunt bereiken, zoals hier op dag 1 van de hike (Ja – je hebt geen keus, je MOET wel naar beneden lopen, de HELE dag)!
"Daarna begin je te lopen. Je moet over obstakels klauteren, er zijn hele stukken van enorme hitte en woestijn condities te verduren, je loopt vele kilometers alleen, je vecht tegen pijn en vermoeidheid. Het is een strijd die je wint of verliest in je hoofd. Maar langs de weg zijn vrienden. Ze kunnen jouw last niet dragen, maar ze kunnen een paar kilometers samen met je lopen, er zijn rust periodes, prachtige landschappen, en plotseling – op een dag (dag 5 om precies te zijn), bereik je de andere kant. Dan ben je eruit geklommen – en zul je vliegen zoals een adelaar. Hetzelfde met je echtscheiding".

Hij zette me aan het denken en ik besefte dat hij gelijk had. Ik begon deze moeilijke hike te vergelijken met de weg van echtscheiding.
Nou, er is nog plaats in de post van vandaag – Jelly Tot Man. Marius werkt met mij samen en dit was zijn eerste hike. Een tamelijk intimiderende eerste poging, vind ik.
Dus, hij had heel goed geluisterd naar Elisma – een veteraan hiker – die ook met ons werkte. Elisma had de Fish River ongeveer 8 keer gelopen – ja, idioot gewoon, ik weet het. Ze had tegen Marius gezegd om Jelly Tots mee te nemen. Ze zijn een goede bron van snelle energie, zei ze.

Hij nam dit advies zeer ter harte. Het zou me niet verbazen als hij geen Jelly Tots ingepakt had voor ELKE maaltijd.
Dus, op een cruciaal moment, toen hij energie nodig had, at hij een heel pakje op. Dit hielp in eerste instantie – zijn bloedsuiker ging torenhoog, waarna zijn lichaam natuurlijk insulin vrij gaf – om het weer onder controle te brengen, ging zijn bloedsuiker naar beneden, lager dan wat het aanvankelijk was. Het moraal van dit verhaal is: eet geen jelly tots voor energie – ze zullen je laten vallen! Eet ze samen met iets wat langzaam suiker vrijgeeft!

De manier waarop je maaltijden neemt daar beneden, is zeer belangrijk. Als je het verkeerd doet, kun je niet lopen. Nu ik erover nadenk – de manier waarop je DENKT daar beneden, is net zo belangrijk. Als je dat fout doet, kun je evenmin verder.
Dus, Marius had geen energie meer en was niet in staat verder te gaan. We gaven hem pinda’s – ze geven langzamer energie vrij – en bleven bij hem zitten, totdat hij zich beter voelde. Op dat stadium zwoer hij, als hij nog meer jelly tots in zijn tas zou vinden, zou hij ze weggooien, helemaal uit de canyon. Hij wilde NOOIT ooit meer Jelly tots zien.

Mijn kinderen hielden zoveel van dit verhaal, dus de naam Jelly Tot Man was geboren. Ze vragen me nog steeds – hoe gaat het met Jelly Tot Man? Zeg Hallo tegen Jelly Tot Man van ons.








Dus…… Hoe-gaat-het, Jelly Tot Man ?

Wandelen langs de schimmen van weleer

Collega’s van werk gingen de Fish River Canyon hiken.

De Fish River Canyon --- onbeschrijflijk majestueus , spookachtig woest, afgelegen en vooral – moeilijk. Als je daar beneden bent…..ben je er tot het einde, er is geen weg terug.

Ik was geïntrigeerd.

Ik had de Fish River Canyon hike gedaan toen ik ongeveer 19 was – destijds, met de Prof. Ik zei bijna – met de Prof op sleeptouw – maar ach – ik moet eerlijk zijn en zeggen dat het omgekeerd was.

Ik had een paar hikes gedaan voordat ik de Prof ontmoette (hij was een student toen). Deze hike hadden we samen gedaan en het was niet leuk. (misschien had dat toen al een aanwijzing moeten wezen. Hiken zegt veel over een persoon. Ofwel niet genoeg – of ik schonk niet genoeg aandacht).

Hoe het ook zij, het was moeilijk – destijds toen ik het liep. Ik was niet erg fit en het kostte me de hele dag om ongeveer de 20 km die je per dag loopt, te voltooien.

Maar….hier klopte de gelegenheid aan mijn deur. Onthou je die gekke ideeën van grandeur? Wel, ik kon er hier een paar waar maken. Samen met deze ideeën, waren er nog een paar meer – zoals het feit dat ik graag zou willen weten of ik dit op mezelf zou kunnen doen – zonder de Prof. Te bewijzen dat ik destijds ook in staat geweest zou zijn om het te doen – zonder de Prof.

De groep kreeg 2 annuleringen- en dus – Jelly Tot Man en ik meldden ons aan om te gaan. Jelly Tot Man – werkt samen met mij en hij kreeg deze naam daar beneden in de canyon. Later meer daarover.

Dus, in Mei, gingen we op weg op de lange tocht naar Namibia. Ik kende totaal 2 mensen uit het gezelschap!!! Beiden van werk.

Ik ging deze hike doen, om mijn hoofd helder te krijgen. Ik ging het alleen doen en ik ging eens serieus praten met De Heer. Als ik klaar was, dan wist ik dat ik ook klaar zou zijn met een hoop bagage.

God moet een enorme glimlach gehad hebben en zei – uh uh – ik denk het niet (over dat gedeelte van alleen lopen).

Beneden in de canyon – kreeg ik een cruciale vriend. Ik had cruciale momenten gehad, maar daar, ontmoette ik Jonathan.

Jonathan is een missionaris, journalist, fotograaf… en hij was in Z.A. met zijn familie, uitgezonden door Maleisië. Ik geloof dat de foto’s die ik hier gepost heb, van Jonathan zijn.
Wat een onwaarschijnlijke vriendschap ontstond er tussen ons.

Ik liep langzaam (net zoals de eerste keer dat ik de hike deed) en Jonathan liep vlug, maar werd vertraagd door het nemen van foto’s .
We hielden beiden van verhalen, we hielden beiden van praten en vele keren grapte de groep en zei dat ze wisten dat we er aankwamen vanwege al het praten wat we deden.

Maar misschien was dat praten precies wat ik nodig had. Jonathan daagde mijn denkproces uit en van hem hoorde ik voor het eerst van een raadgever, genaamd David Riddell.

In mijn gedachten kan ik nog steeds Jonathan’s woorden horen: De Koning en Koningin in elke relatie, is vertrouwen en onderhandelen. Vertrouwen komt door de tijd, onderhandelen betekent dat wat ik denk, is net zo belangrijk als wat jij denkt. Als we het niet eens zijn, bespreken we het tot een schikking.

Hij vroeg dan aan me: “ ‘Onderhandelde’ jij en de Prof, tot een schikking?”
“Nee” zei ik “ik hield mijn mond”.

Wel, David Riddell zegt – De Bijbel zegt niet – bewaar de vrede tot elke prijs, het zegt – spreek de waarheid in liefde.

Een volgende dag zou hij met me praten over emotionele gezondheid. Hij zou me vragen – weet je dat elk persoon een ‘ondraaglijk gevoel’ heeft? Het gevoel is iets wat ze nooit willen voelen en om dat te vermijden zullen ze liegen en dingen verbloemen en doen wat nodig is….. om het niet te voelen. Dus Yvonne, was is JOUW ondraaglijke gevoel?
Daar beneden in die canyon kun je alleen maar naar voren of naar achteren, maar je kunt niet wegrennen – zelfs niet van jezelf.
Mijn ondraaglijke gevoel – was om alleen gelaten te worden, om niemand te hebben…. Dat ondraaglijke gevoel hield me waarschijnlijk vastgeketend in dat huwelijk.

En zo liepen we en spraken en er was veel wijsheid en waardevolle dingen voor mij om te leren.

Dank je, dierbare vriend, voor alles wat je mij geleerd hebt, voor het geduldige raadgeven en mij te helpen om ‘familie’ te herstellen in mijn ‘little home’.

HET ANTWOORD

Er gebeurde niets dramatisch!!! Hij antwoordde met een heel korte e mail:

Hallo Yvonne
Tuurlijk, stuur me je contact details, dan kunnen we praten.

Hallo – ABSOLUUT NIET. Ik wilde niet dat deze gast enige contact details van mij zou hebben.
Uiteindelijk besloot ik om mijn mobiele telefoon nr te geven.

Ik heb nagedacht over een naam voor hem. Laten we hem NMH noemen (Not Murderous Hubby), aangezien ik nog in leven ben, net als Cream Puff en de Prof!

We schreven een paar e mails heen en weer. Hij had een vreemde, korte manier van schrijven. Zijn spelling was verschrikkelijk – zoals mijn moeder heel vlug wist te zeggen. (spelling is ZEER belangrijk voor de Nederlanders!). Het was duidelijk dat dit schrijven heen en weer, niets voor hem was. Maar hij bleef toch schrijven, in tegenstelling tot bellen – tot mijn opluchting.

Toen mijn therapeut er achter kwam dat ik e mail contact had met NMH, verklaarde ze me praktisch meteen voor gek. "Je bent zojuist zelf uit de brand gekomen", zei ze. "Je zult er weer middenin worden teruggesleurd".

Intussen ontdekte de Professer dat ik e mail contact had met NMH. Wow – dat veroorzaakte ook vuurwerk. Hij wist dit, omdat NMH het hem verteld had. Later zou ik er achter komen dat ze allemaal een soort bijeenkomst hadden, waar NMH hen vertelde welke grote fout ze maakten.
Op een gegeven moment tijdens deze bijeenkomst, verloor NMH zijn geduld en gooide een kop koffie naar de Prof, kop gebroken tegen de muur en spattende koffie in allerlei richtingen. De Prof heeft NMH nooit vergeven voor deze belediging!

Hoe dan ook, de Prof belde me op en waarschuwde me ook voor deze gevaarlijke man.

Dus, nadat ik er een tijdje over nagedacht had, schreef ik NMH opnieuw een e mail en zei: het spijt me, mijn therapeut vindt het geen goed idee dat jij en ik contact hebben met elkaar. Ik dacht dat ik je zou kunnen helpen, maar het is duidelijk dat ik te na betrokken ben bij deze situatie. Het spijt me.

Het antwoord kwam snel: geen probleem, ik begrijp het.

Het keerpunt

In het vorige bericht, beschreef ik 2 dingen die vlak na elkaar gebeurden. Maar een derde incident gebeurde, wat een keerpunt bleek te worden.

Ik nam de kinderen naar hun counseling sessie op Vrijdag.
Voordat ze zelfs met hun sessie begonnen, trok de counselor me de spreekkamer in en zei:

“Je raadt nooit wie me opbelde vandaag? Een vriend van mij van de universiteit. Deze vriend” vervolgde ze “is uiterst bezorgd over ZIJN vriend. De vrouw van zijn vriend heeft hem pas verlaten en is verhuisd naar het huis van een Professor…..en terwijl ik naar het verhaal luisterde, begreep ik: ik ken dit verhaal van de andere kant! Het is JOUW verhaal!
Je moet contact met hem maken, je zou hem zoveel kunnen helpen, want je bent zelf al zo ver gekomen”.

Ik keek haar even verdwaasd aan – uiteindelijk vroeg ik, bijna fluisterend, – wat voor man is hij – is hij gewelddadig?

Ze lachte alleen maar en zei: hij is een doodgewoon persoon.

DE BRIEF

Nu, hoe schrijf je een e mail aan de echtgenoot van de girlfriend van je (binnenkort) X man?
ZORGVULDIG?

Ik dacht even na over wat ik wist over hem.

Inmiddels moet hij geweten hebben van de affair van zijn vrouw. Hij had zijn vrouw en kinderen ‘verloren’ en wie weet wat er met zijn huis zou gebeuren. Eén van de dingen die mij verteld was, was dat hij zelfs nog nooit een vaatwasser gekocht had voor Cream Puff.

Eerlijk gezegd – dit was zo’n belachelijke verklaring van de Prof, misschien wel één van zijn domste opmerkingen. Het feit dat ik een vaatwasser had, was niet te danken aan de Prof.
Ik had eens overuren gewerkt en de persoon waarvoor ik werkte, beloofde mij genoeg geld te betalen om een vaatwasser te kopen. Dat was de afspraak – zodat ik de uren die ik met Marinda gemist had – ze was toen nog maar een baby – 'vergoed’ zou krijgen.
Achteraf gezien is de hele vaatwasser geschiedenis nog grappiger voor 2 andere redenen: later zou ik er achter komen dat Cream Puff een full time huishoudelijke hulp had (m.a.w. geen vaatwasser nodig) EN de Prof heeft evenmin een vaatwasser gekocht voor Cream Puff.

Buiten dat, wist ik dat hij misschien / misschien niet….. een gewelddadige man was.

Een tikje ondeugend, begon ik met een ‘net alsof’ e mail:
Hallo daar
Ik ben Yvonne, de vrouw van de Prof – weet je wel – die gast die jouw vrouw gestolen heeft?
Wel, ik ben blij dat ik je kan vertellen – je hebt GEEN HIV AIDS!!!

Err….nee – niet goed.

Ik begon een nieuwe.
Hey daar.
Je zult nooit raden wie ik ben…….Yep – de (bijna) X van de minnaar van je vrouw.

Errr….nee – ook niet goed.

Ik kon iets schrijven in de geest van – hey daar, ben je gewelddadig, boos en sta je op het punt een familie moord te begaan…..

ZUCHT. Ik sta zelden met mijn mond vol tanden, maar ik denk dat het me in deze penarie vergeven kan worden.

Het uiteindelijke resultaat, ging heel zorgvuldig in de geest van:

Hallo, echtgenoot van Cream Puff (oh – natuurlijk wist ik zijn naam). Ik moet liever zijn identiteit ook maar beschermen.
Ik ben Yvonne en ik ben er zeker van dat je onderhand weet wie ik ben. Het spijt me voor jouw verdriet en mijn verdriet. Misschien zal het je helpen om te schrijven?? Schrijven heeft mij enorm geholpen. Maar als het te pijnlijk is voor je, kan ik dat begrijpen. Doe wat je het beste vindt.

Nou, ik aarzelde nog een laatste keer over die toets VERZENDEN, sloot mijn ogen en klikte: verzenden. ZO – het was gedaan.

Perceptie verandert

In een poging om de Prof te betrappen op leugens, reed ik langs zijn huis wanneer ik in de gelegenheid was.

Bij een dergelijke gelegenheid, zag ik een andere auto geparkeerd op de oprit. Ik begreep dat de auto behoorde aan de man van Cream Puff. Nou ja, dacht ik koeltjes, volgens alle verhalen die ik gehoord heb over hem – pleegt hij zeker een moord daar binnen.

Ga maar je gang dacht ik. Ik neem aan dat ik het morgen in de krant zal lezen.

Onnodig om te zeggen dat er geen krantenartikel volgde.

Zo, dat moet betekenen dat hij op bezoek was bij zijn kleine kinderen.
Dit was het begin van een gedachtenverandering voor mij.

Ik had over deze man nagedacht en vroeg me af wat hij door moest maken. Ik had zijn gegevens, zijn naam, zijn foto en zijn e mail adres – alles van mijn P(rivate) I(nvestigation) dagen in December.

Eventjes dacht ik erover om weer te schrijven, zoals ik eerder met de gedachte gespeeld had, maar besloot opnieuw, dat het beter was om dit niet te doen.

Een paar dagen na dit incident, nam ik de kinderen naar pianoles. De piano lerares zei tegen me – “weet je Yvonne, je moet de man van Cream Puff schrijven. Ik heb eens een student gehad, die in dezelfde situatie verkeerde als jij nu, en zij nam contact op met de andere partij”.

Ik had behoorlijk moeite hiermee – voornamelijk met het feit dat de man van Cream Puff, volgens zeggen, een moordenaar en gewelddadige man was. Van de foto’s was niet te zien of dit waar was of niet. Dit zei ik tegen de piano lerares en ze lachtte alleen maar.
“Weet je niet Yvonne, dat dergelijke dingen ook over jou gezegd worden?”

He, dacht ik – wat WORDT er gezegd over mij?

ONBEKENDE DANSBEWEGINGEN (HEDEN EN VERLEDEN)

Het lijkt er op dat Arno een eeuwige bron van vermaak zal blijven voor ons.
Ik ben al een tijdje van plan om een stuk over hem te schrijven, om een paar verhalen te vertellen uit de tijd dat de Prof ons verlaten heeft. Het zijn allemaal losse stukjes en beetjes. Het juiste moment zou zich moeten voordoen – en dat gebeurde gisteren!

De verhalen, naast elkaar van heden en verleden, tonen een zekere groei in volwassenheid en denkwijze, die mij op dit moment een erg trotse moeder maken . Het doet me denken – we hebben het niet al te slecht gedaan tijdens dit hele echtscheidings-proces.

Ik kan me niet precies herinneren hoe lang nadat de Prof ons verlaten had, de volgende dingen gebeurden – maar het was nog steeds in het begin.

De Prof had aan Arno een zakmes gegeven. Het mes werd in een lade gelegd en vergeten. Maar, toen de Prof wegging, begon Arno er verwoed naar te zoeken. Het was bijna als een obsessie en het brak mijn hart. Ik had het gevoel, alsof hij probeerde, een deel van zijn vader te houden, door dat mes. Hij raakte zo erg van streek, dat we allemaal betrokken raakten bij het zoeken naar het mes. Toen we het uiteindelijk gevonden hadden, keek hij er verdrietig naar en vroeg – wie zal me nu leren hoe om dit te gebruiken?.....Oh boy – hartverscheurend…dingen waar ik geen antwoorden voor had.

Iets anders wat we begonnen te merken, gedurende die begintijd was, dat rond de avond, de deuren werden gesloten. Het duurde niet lang om te beseffen dat Arno die op slot deed. Hij deed het elke avond, met angstaanjagende regelmaat. Uiteindelijk vroeg ik hem er over en zijn antwoord was als volgt: “ik wil niet midden in de nacht wakker worden – vastgebonden”.

Alhoewel het een triest element had – moesten we lachen over zijn manier om die zorg uit te drukken.

Het laatste verhaal uit die tijd is iets wat ik moeilijk onder woorden kan brengen. Ik weet niet wat er in zijn hoofd omging, maar hij kreeg erg angstige ‘visioenen’. Het waren geen dromen…. Het gebeurde terwijl hij wakker was. Hij ‘zag’ dingen, zoals een man die viel, bloedspatten helemaal rondom etc. Dit waren angstaanjagende momenten die gebeurden en we hadden er geen antwoorden voor. We begrepen niet wat er aan de hand was en we wisten niet wat we er aan moesten doen. De dokter schreef slaappillen voor of kalmeermiddelen – iets van dien aard.

Ik denk dat deze ‘visioenen’ allemaal deel uitmaakten van de stress die hij voelde. Het is volledig gestopt en we hebben veel details van de visioenen vergeten – gelukkig maar.

Nu het verhaal van het Heden.

Blijkbaar had één van de onderwijzeressen de klas dans instructies gegeven, neergeschreven op een stuk papier. De klas werd verdeeld in groepen en vervolgens verteld om deze dans uit te voeren.
Zijn groep echter, dacht dat ze meer oefen tijd zouden hebben en toen het tijd werd voor hun ‘uitvoering’ hadden ze niet eens één keer geoefend.

Toen de muziek begon, stond Arno even stil om zijn opties te overwegen. Aan de ene kant zou dit 10% bijdragen aan zijn rapportcijfer (ik vraag me af WELK vak dit dan wel was – maar dit is hoe het verhaal verteld wordt in typische Arno stijl: “ Maaaaaam, de kinderen in mijn klas, hey…… ze doen eigenlijk lelijke dingen, ZOALS…. Als je maar even struikelt, lachen ze je uit – dan heb je je reputatie verloren ZOALS…..” en zo gaat het door.)

Aan de andere kant is hij bezorgd over zijn broze ‘reputatie’ ten aanschouwen van zijn vrienden. ”Nou, ik besloot dat ik die 10% WILDE hebben”, zei hij. Hij had geen idee van wat voor dans er op dat stuk papier stond, maar hij begon te dansen. Hij deed het ons voor. Ik weet werkelijk niet hoe je het noemt, maar hij draaide zijn armen rond, deed een funky beweging met zijn handen voor zijn gezicht en boog achterover.
We moesten zo lachen dat de tranen over onze wangen rolden. Hey – ik wist niet dat mijn kind zelfs zulke bewegingen KENDE. Hij heeft een hekel aan zingen en dansen, dus hoe groot is de kans dat hij enige dansbeweging kan uitvoeren?

Nou, blijkbaar hield de lerares er ook van en gaf hem 18 punten van de 20, ondanks het feit dat het helemaal niet de dans was die hij had moeten uitvoeren.

“En MAM – de klas applaudiseerde. Dat deden ze voor niemand anders”. Hij zei verder dat zijn vader hem verteld had, als hij ooit zijn woorden voor een speech zou vergeten – om ‘er mee aan de haal te gaan’. Dat is precies wat hij met die dans deed. Hij ging er mee aan de haal!

Goed gedaan Arno – ik ben zo trots op je.

Dus, de visioenen zijn verdwenen, het sluiten van deuren wordt aan Werner toevertrouwd, het zakmes ligt weer ergens in een lade, vergeten en Arno kent dansbewegingen, waar geen naam van bekend is!

Hoog verheven wandelplannen

Ik had een enorme drang om iets buitengewoons te gaan doen. Misschien het idee om ‘teambuilding’ te doen met de kinderen, of iets om mijn leven de moeite waard te maken, toen iemand anders had beweerd dat het ‘onwaardig’ en niet goed genoeg was. Misschien was het om iets van grootsheid te voelen – iets om het de moeite waard te maken. Ik kan het gevoel eigenlijk niet goed uitdrukken. Ik weet alleen, dat het gevoel er was.

Ik had enkele gekke ideeën zoals: de kinderen en ik zouden een jaar vrij nemen en langs de kust gaan lopen, fietsen van hier tot Kaapstad op allerlei binnenwegen – of iets van dien aard (glimlach!).

Dus, iets in die geest, maar niet naastenbij volgens mijn ‘hoog verheven wandelplannen’, gingen we naar de Walter Sisulu Botanical Gardens. Ja, ZEER tam vergeleken met mijn ideeën van grootsheid!
Ik wist dat er een wandelpad omhoog was, langs de waterval, maar had het nooit helemaal gelopen. We gingen op weg met grote animo, maar zonder veel voorbereiding. Ik denk dat we met elkaar 1 fles water hadden om te delen. Toen we de top bereikt hadden, kreeg ik het idee dat we op een kruising waren, op het gebied van een beslissing nemen. We wisten niet hoe ver het lopen was, hoe lang het zou duren, of we water nodig zouden hebben langs de route en vooral, het was al vrij laat in de middag. Een vaag gevoel van onzekerheid kwam over me. Moest ik dit besluit alleen maken?

Word wakker en ruik de rozen Yvonne, zie je iemand anders? Verdraaid, nee, alleen de kinderen. Ik denk dat ik dan beter maar moet besluiten.

OK, we kunnen dit doen…..en daar gingen we. Tijdens het lopen, sprak God in mijn hart. “Je kunt dit doen. Je kunt leiding nemen, beslissingen maken, je kunt weer volwaardig worden, ook al ben je een alleenstaande ouder”

Een enorme rust daalde op me neer. God zei het, het was afgewikkeld – ik was nu het hoofd van deze kleine eenheid.

We bereikten de top van de berg en werden beloond met een prachtig uitzicht. Ik probeerde me natuurlijk voor te stellen hoe dit er 100 jaar geleden moest hebben uitgezien – met leeuwen en dieren die hier rondliepen, met geen huis in zicht!! Maar zo ben ik nu eenmaal. Het leek alsof de kinderen hetzelfde gevoel van vrede en welzijn kregen, dat ik had. We voelden ons trots op onze prestatie, al was het klein. En het bevestigde een gevoel van ‘team’ in onze familie-eenheid.

Klik op deze LINK om nog een paar foto’s te bekijken van deze dag.

Op een later tijdstip, nam ik mijn zus en haar familie op dezelfde wandeling. Roy zei tegen me –“ ze meten je ‘balans’ in het leven aan hoeveel tijd je besteedt aan dit soort recreatieve activiteit.” Nou, ik kreeg balans terug!

Die dag, tevreden en moe, keerden we huiswaarts. We hadden niet de kusten van Zuid Afrika bewandeld, maar voor ons prestatiegevoel, had het net zo goed gekund.

EERLIJKHEID

Het werd April en de dag naderde dat de Prof zijn nieuwe huis zou betrekken. Raad eens CREAM PUFF zou in het huis gaan wonen!

Wel, wel, wel, DAT was interessante informatie. Wat van de moorddadige echtgenoot? Hij was nu zeker op de hoogte van de situatie? Dat moet wel, zijn vrouw is net weggegaan en heeft hun 2 kinderen meegenomen.

De Professor zou zo lang in het tuinhuis blijven (beweerde hij).

Vlak hierna, gebeurde er nogal een grappig incident. Ongeveer elk tweede weekend gingen de kinderen op bezoek bij de Prof in zijn tuinhuis. Bij één zo’n bezoek, besloot Arno om te blijven slapen die nacht. Dit veroorzaakte een crisis voor de Prof. Waarom? Wel, er was geen bed in het tuinhuis.
Hij zei tegen de kinderen dat hij het bed uitgeleend had aan een vriend en nam hen toen overhaast naar de winkels om 2 sets stapelbedden, lakens en dekbedden te kopen.

“Oh Papa, waar slaap jij dan” vroegen ze heel onschuldig.

“Op de grond”, zei hij. Ja, vast en zeker!

Dus de leugens tegen de kinderen gingen door. De kleintjes waren nog helemaal niet op de hoogte van het bestaan van Cream Puff.

Als er iets is wat ik uit dit hele proses heb geleerd, is het om altijd de waarheid te vertellen tegen de kinderen, hoeveel pijn het ook doet, of hoe moeilijk het ook is. Als ze er achter komen dat je jokt, dan heb je een zeer breekbare band, genaamd VERTROUWEN gebroken. We hebben tegenwoordig een gezegde in ons huis n.l. – de waarheid betaalt je altijd terug.

Er waren nog meer aanwijzingen van de leugens die we te horen kregen. Er kwam een weekend dat de Prof de kinderen niet kon hebben op een zekere Maandag tijdens de schoolvakantie, zoals geregeld was. Toen ik hem er naar vroeg kwam ik toevallig achter de waarheid door het te raden. Hij was met Cream Puff naar de farm van haar moeder in Witbank.

Ga even vlug helemaal met me terug, naar het begin van het verhaal. Herinner je de avond dat de Prof kwaad werd en weg ging? Hij ging naar ‘Bronkhorstspruit’ –( de plaats waar zijn Oma vroeger een farm had) – om alles op een rijtje te zetten. Wel, de moeder van Cream Puff had een farm in Witbank. Deze 2 plaatsen zijn praktisch naast elkaar, bij wijze van spreken. Ik zou er later achter komen, dat de nacht, dat de Prof in zo’n boze bui wegging, hij doorreed naar Cream Puff en haar familie, op de farm in Witbank. Een kleine verdraaiïng van de waarheid. Haar familie – haar moeder, zuster etc., dachten dat de Prof gescheiden was. Dus, zelfs haar familie werden leugens verteld.

Ik vroeg de Prof poeslief – o, kon je niet wachten tot de echtscheiding voordat je met zulke dingen begint. Ach nee – zei ik tegen mezelf – ik denk van niet, je woont al samen met haar.

Hij ontkende dit ten sterkste. Ik lachte daar om.

Ik kijk terug op deze gebeurtenissen en heb medelijden met de persoon die ik toen was. Op dat stadium – waren deze details heel belangrijk – en het deed zoveel pijn…..

ZUSTERS - Uitnodigingsblog van Joan

Mijn zus vroeg me om een ‘guest blog’ te schrijven. Ik wimpelde dat aanvankelijk af, maar het klinkt nogal aantrekkelijk – net als een beroemdheid die uitgenodigd wordt voor een talkshow en hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik het idee aantrekkelijk begon te vinden, totdat ik precies wist waarover ik zou schrijven – zusters.

Ik heb zelf twee dochters van 12 en 10 en ik wil hun relatie als klassiek ‘heet/koud’ beschrijven. Of het is erg goed (meestal niet) òf het is erg wispelturig (meestal wel). Het volgende gesprek dat ik met hen had, beschrijft het goed. Mijn oudste dochter Nicole probeerde erg haar best om een positieve houding te krijgen (niet zo gemakkelijk voor een ‘bijna tiener’ denk ik). Ze zei me dat ze dacht dat het gemakkelijker was om een positieve houding op school te hebben, dan thuis. Ashlyn, de jongste, flapte er meteen uit, dat zij vond dat het gemakkelijker was om een possitieve houding te hebben als er niemand in de buurt was . Dat sluit bazige oudere zussen in, denk ik….

Wel, ik heb zelf een oudere zuster en er waren tijden, toen ik jong was, dat ik het volledig met Ashlyn eens zou zijn geweest. Ik kan me nog herinneren dat mijn zus tegen mij (een ontvankelijke 5 jarige) zei, dat ze magische krachten had en als ik niet precies deed wat zij wilde , zou ze die tegen me gebruiken. Ik denk dat ik misschien een paar dagen haar slaaf was, voordat ik besefte dat DAT erger was dan wat ze me zou kunnen aandoen.

Niet alleen manipuleerde ze mij met angst, ze gebruikte ook fysieke kracht en op een Zondagavond moesten mijn ouders me naar de dokter nemen omdat Yvonne een Judo worp op mij probeerde, wat mijn sleutelbeen brak. Oeps, zei ik Yvonne? Misschien moeten we een ‘alias’ gebruiken. Wat van ‘Black Belt’? ( ik besef terdege dat jij, toegewijde blog-lezer, misschien dit verhaal niet zal lezen omdat ‘BB’ uiteraard enige bevoegdheden heeft om haar eigen blog te bewerken, maar toch denk ik, dat dit nu openbaar gemaakt moet worden).

Voor de goede orde zal ik toegeven dat jongere zussen ook geen engelen zijn. Eén van de ergste dingen die ik mijn zus aandeed was om haar ‘prefect badge’ te ‘stelen’. ‘BB’ was gekozen als Head Girl en ik was jaloers en geirriteerd omdat ze nu nog meer reden had om over mij te bazen.
Dus deed ik het ondenkbare: ik verstopte de badge. Dit veroorzaakte veel grotere consternatie in ons huishouden dan ik had verwacht – mijn zus huilde terwijl mijn ouders bedden verschoven en op handen en knieën op zoek gingen naar de verloren badge. Dat zou misschien het goede moment geweest zijn om op te biechten, maar ik deed het enigste, laffe ding wat ik kon bedenken: ik stopte stiekem de badge in mijn hand en ‘nam deel’ in de zoektocht, en deed uiteindelijk alsof ik het in een donkere hoek gevonden had.
Wel, op de één of andere manier zijn we de tienerjaren en vroege volwassenheid doorgekomen met een relatie die tamelijk in tact was. Ja, zelfs als volwassenen stak jaloezie en concurrentie soms zijn lelijke kop op. Toen mijn zus begon met gitaarles, ongeveer 10 jaar geleden, was ik kinderachtig KWAAD. Dat was altijd het instrument wat ik speelde en ik dacht dat ze me probeerde uit te dagen.

Terugkijkend realiseer ik me dat de relatie die we hebben met onze zusters complex is, soms zelfs ongelooflijk kwetsbaar. Maar dat het eveneens tot een mooie band kan uitgroeien als we er aan werken. Dat is hoe het nu is met mijn zus – een krachtige, ondersteunende vriendschap waaraan ik nooit hoef te twijfelen en waarvan ik weet dat die me door de moeilijkste tijden van mijn leven zou kunnen dragen. En dat is waarvoor ik bid, dat Nicole en Ashlyn in elkaar zullen vinden.

Oh en Yvonne – ik vergeef je voor het sleutelbeen!

De Professor, opgegradeerd (half/half tegenwoordige tijd)

Speciaal voor jou Denise!! Een extra lange post, om het voor gisteren goed te maken!

Jullie worden allemaal bedankt voor jullie loyale steun en aanmoediging om te schrijven.
Ik had nooit gedroomd dat dit zo leuk zou wezen. Het is zo’n groot compliment om te horen dat de lezers zitten te wachten op de volgende ‘post’ en teleurgesteld zijn als ik een dag mis!!! Sorry!!!

De laatste paar weken heb ik maar 4 posts per week kunnen doen, door verschillende redenen. Een goede vriendin van Australie kwam op bezoek, dus ik nam de eerste Vrijdag vrij (geen post dus).

Vorige week namen Werner en ik foto’s van een bruiloft van vrienden. Ik nam de Vrijdag weer vrij om haar te gaan helpen. Laat me niet beginnen over GARMIN!!(gelijkstaande aan TOM TOM in Nederland). Ik vertel al heel lang het grapje dat GARMIN mijn ‘opgegradeerde’ Professor is, omdat ze me vertelt waar om te gaan en wanneer ik haar zat ben, dan zet ik haar af. Dat is stukken beter dan een chagrijnige man, vind je ook niet?

Wel, ik moest naar Pretorius Straat in Lyttleton. Garmin wist niet waar dat was (yeah – ik had haar niet opgegradeerd). Het blijkt dat GARMINS een beetje aandacht nodig hebben. MAAR….GARMIN wist wel waar Pretorius Straat in Pretoria was. Wel, dat is allemaal in dezelfde richting nietwaar? Hoeveel Pretorius Straten kunnen er in één stad wezen! Dus – voor een programmeur, leek mij die absolute logica, heel aannemelijk.
Dus ik ging op weg, vol vertrouwen (mijn 2e vrije Vrijdag).

Wel, tegen de tijd dat GARMIN me langs de gevangenis leidde, begon ik op mijn lip te bijten en vroeg me af of Pretoria misschien meer dan één Pretorius Straat had. Toen ik maar op en neer reed in de straten van de binnenstad, was ik er zeker van dat ik verkeerd zat. De mobiele telefoon kwam tevoorschijn. Op de uitkijk voor politie – het laatste wat ik nu nodig heb is om hier een bekeuring voor te krijgen, maar tjonge – ik zit in de puree. Als het niet was vanwege GARMIN zou ik niet eens weten hoe om weer thuis te komen.

Mijn vriendin is bezig om bloemen op de markt te kopen voor de bruiloft. Ze zei, ik was helemaal niet in Lyttleton, maar verder kan ze er niet veel aandacht aan geven op dit moment. Intussen rijd ik rondjes rond hetzelfde blok. Weet helemaal niet hoe ik nu moet rijden.

Ik bel Werner. Hij begint: Lyttleton, eh Lyttleton….Ja, dat klinkt bekend, nu, waarom klinkt dat zo bekend…. O ja – ik denk dat is in de richting van waar mijn ouders wonen.

WAT???????????????

Hij is een jaar met me getrouwd. Weet hij nog niet dat ik geen benul heb in welke richting mijn huis is, laat staan het huis van mijn schoonfamilie!!!!!

In feite – ik ben er ontzettend goed in om alles wat gênant is, te kunnen verbergen – zoals kleine details dat ‘links’ en ‘rechts’, abstracte begrippen voor me zijn.
Als ik niet goed bij mijn positieven ben – dan ben ik ‘off line’ wat betreft links of rechts. (laten we hopen dat hij deze blog overslaat!)

Ik beëindig het telefoongesprek, sla een richting in en rijd verder. Ik kwam weer langs de gevangenis. Oh, goed, dat klinkt alsof het de richting huiswaarts is. Nu, wie kan me hier helpen……………OH LYNETTE.
Ze is een lieve vriendin van werk, ze woont in Pretoria en ze weet zoveel dingen (ik kan niet eens beginnen om ‘dingen’ te beschrijven – maar Lynette weet alles!)

Lynette…..HELP. Ik zit ERGENS in Pretoria en ik moet ERGENS ANDERS in Pretoria wezen. Wat een schat…..Ze ging kijken op Internet en ze bracht me, al pratende over de telefoon, van het ene punt naar het andere punt en ik kwam heelhuids aan. Shoe…… grote opluchting.

Nu, ik heb zitten nadenken over deze GARMIN geschiedenis. Weet je, na de Prof, zei ik – wie heeft een man nodig, als je een Garmin hebt….maar nu….zeg ik je: wie heeft een Garmin nodig als je Lynette hebt. Ik kan haar niet eigenlijk afschakelen, maar het is evenmin nodig om haar op te graderen. Klinkt me goed in de oren. Zij is nu de nieuwe GARMIN.

Dat was mijn tweede Vrijdag.
Dit weekend, afgezien van het nemen van de trouwfoto’s, ben ik begonnen om een website te maken voor Werner and his photography. Als je een kijkje wilt nemen naar zijn foto’s, ze zitten daar ergens onder de foto link!

Nu hoor ik je vragen – wat voor programmeur BEN je eigenlijk, als je nog nooit een website ontworpen en gemaakt hebt. Een ouderwetse!!. Lang geleden leerde ik programmeren, kreeg geen onderricht op het gebied van Internet of ‘web’zaken.
Die dingen heb ik zelf moeten leren. Ter mijn verdediging – ik ben een SQL programmeur (HA HA – wat technische zaken, alleen maar zodat je kunt zien dat ik dat ook kan doen) en ik werk met zaken die met belasting te maken hebben.

Dus, we zijn een nieuwe week begonnen en het punt waarom het gaat. Er gebeurden twee dingen. Ten eerste zei Problogger , dat ik “deelname moet uitnodigen” en het tweede is dat mijn Tante uit Holland op bezoek was. Ze las één of twee blog stukken en zei dat ik ‘bitter’ klonk.

Ik postte gisteren geen blog om eens goed na te denken hierover. Het laatste ding op aarde is, dat ik bitter ben en ik zou falen in mijn poging om andere mensen te helpen met mijn schrijven, indien ik bitter zou overkomen.

Ha – dus – ik wilde jullie vragen voor jullie commentaren. Klink ik bitter? Is er iets waarvan je méér, of minder wilt weten? Hoe kan ik verbeteren?

Ik weet dat het moeilijk is om commentaar te geven in termen van – je moet een account bij Google maken om dit te doen. Maar ik zou het zo op prijs stellen om terugvoering te krijgen. Nog iets anders – is er iemand die dit leest, die niet het einde kent van dit verhaal? Oh, dat hoop ik van harte!!

De Geyser

Eindelijk het verhaal van de geyser. Weet je nog dat ik schreef dat de geyser was gebarsten – en dat het een grappig verhaal was. Wel, hier komt het.

Het huis en de tuin hadden veel werk en reparatie nodig. Ik begon geleidelijk en voorzichtig. Een vriend – Handy Heinz, hielp me met deze taken.

Ergens in het verhaal – terwijl de Prof nog enige welwillendheid had jegens mij, had hij me gevraagd of hij me kon helpen met de geyser. Blijkbaar waren de pijpen geroest en hij had de vorige winter al pijpen en afsluitkleppen gekocht, om deze reparaties te doen en hij was gewillig om me te helpen.
Tegen deze tijd had ik al een behoorlijke allergie ontwikkeld tegen de Prof en zijn hulp. Iets in me zei gewoon – NEE.
Voordat het een punt werd, verloor de geyser opeens druk en warmte. Ik vroeg het aan Heinz en hij vond een kapotte pijp en moest een heleboel oude heet water pijpen vervangen. Terwijl dit hele proces aan de gang was zei Heinz tegen me: “Ik zie dat je een 400KPA geyser hebt”. (Dit is the druk van de geyser).”Oh” zei ik – wetende dat ik geen fluit verstand heb van deze dingen. Dit heeft niets te maken met programmeer-taal.
“Wel” ging hij verder “ je hebt een 100 KPA afsluitklep op de geyser en dit betekent dat de druk die eruit komt erg laag is”.
Oooooh – nu begon hij een taal te spreken die ik kon begrijpen. Dit was volkomen logisch. De Prof had 14 jaar lang geprobeerd om de druk in de douche op peil te krijgen – met weinig succes. Zou DIT de reden kunnen zijn waarom?
“Wel, zal ik de goede afsluitklep er voor je inzetten?” vroeg Heinz.
“Ja, graag!”. De nieuwe afsluitklep maakte een enorm verschil in de waterdruk in de douche. Er komt nog meer goed nieuws uit deze hoek!

De Prof hoorde over het geyser probleem via de kinderen en kwam naar me toe om erover te praten. “Oh” zei hij, “ik hoor dat je iemand hebt om je te helpen?”
"Ja”
"Wie”? Ik haalde mijn schouders op, zijn zaak niet, dacht ik bij mezelf.
“Wel” ging hij door “ik zal je de onderdelen geven die ik al voor de geyser gekocht had, dan kan Mijnheer Campbell die gebruiken”.Mijnheer Campbell hielp me helemaal niet met de geyser – maar ik liet de Prof maar in de waan.Hij liep naar de garage en kwam naar buiten met een pak waarin een doos zat.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog niet hoe veel geluk ik heb gehad. Ik weet niets van afsluitkleppen e.d. Maar, toen ik een blik op het pak wierp, realiseerde ik me dat het een afsluitklep was en toevallig zag ik dat er 100KPA op de zijkant stond.
Ik voelde een vreselijk ondeugende binnepret naar boven komen. Ik hoefde de Prof zijn welwillendheid helemaal niet te accepteren.
Ik stak mijn neus in de lucht en snoof op een dramatische manier terwijl ik mijn nieuwe kennis kon spuien: “O – ik zie dat je een 100KPA afsluitklep hebt. Maar mijn geyser is een 400 KPA geyser, dus ik hoef jouw aflsuitklep niet, dank je wel. DAT is de reden waarom ik zo lang narigheid had met de waterdruk”.
Een moment van doodse stilte voordat de Prof het pak weggriste, zich omdraaide en vertrok. Net goed.

Dat was nog eens leuk.

De connectie met het heden is dat ongeveer 2 1/2 jaar later deze zeer oude geyser van ongeveer 18 jaar oud (denken we) het heeft begeven. We konden gelukkig de meeste schade voorkomen want we waren thuis toen het gebeurde.
De Prof, vanzelfsprekend, moest een paar sarcastische opmerkingen maken. Hij zei tegen de kinderen “Wel, de geyser heeft het begeven omdat je moeder er een 400KPA afsluitklep in heeft gezet. Dan gebeuren zulke dingen”.

Toen de mensen van de geyser kwamen hebben zij een 400KPA geyser geinstalleerd. Werner vroeg hen zo terloops, “welke afsluitklep hoor je daarvoor te gebruiken, 400KPA?”. Ze keken hem enigszins verbaasd aan – en antwoordden toen beleefd – ja NATUURLIJK.
Humph, wel Prof heeft het weer fout, - je bent de zwakste schakel, vertrek aub.

Een flinke dosis werkelijkheid

Ik was eigenlijk zelf heel geschokt, de dag dat ik besloot om voor een HIV test te gaan. Ik had dit aspect niet echt veel aandacht gegeven. Maar, ik stond erbij stil en dacht eens heel goed na. Het is alsof je een emmer ijskoud water over je heen krijgt. Je hersenen kunnen niet de gevolgen bevatten van een positief resultaat.

Geloofde ik de Prof toen hij zei dat hij een kuise relatie had met Cream Puff…..Duh..NEE. Welnu, je kunt je beter maar laten testen Yvonne.
Mijn huisarts keek me aan, dacht even na en zei – ik ben blij dat je zelf tot dit besef gekomen bent. Ik had je willen zeggen om dit te laten doen, maar het is beter dat je zelf tot deze slotsom komt.

Hij stuurde me naar het laboratorium. Het zou een paar dagen duren om de resultaten te krijgen. Indien de resultaten negatief zouden zijn, moest ik over 6 weken terug komen voor een tweede test – zgn tussenperiode.
Ik behoorde nog steeds tot het medische fonds van de Prof, dus niet lang na de 1e test belde hij me op, woedend en vuurspuwend. Hij had op de rekening van zijn medische fonds gezien dat ik voor tests was geweest. Er is geen …… mogenlijkheid! Indien je AIDS hebt, zullen we moeten uitzoeken waar JIJ het gekregen hebt, schreeuwde hij en gooide de telefoon op de haak.

Ik begon te lachen. Die reactie werkte echt op mijn lachspieren. Ik moet toegeven, DAT was heel grappig. En zoals met zoveel dingen in mijn leven – de lichtzijde van een duister verhaal.

De resultaten waren negatief, evenals de daarop volgende test.

Maar voor mezelf….. geen bewijs van de onschuld van de Prof.

GOODWILL (welwillendheid)

‘Goodwill’ is nog een hoofdstuk rechtstreeks uit The Script. Er staat, dat je verantwoordelijk bent om de welwillendheid tussen de partijen te behouden.

Wel, de Prof haalde elke dag de kinderen op om naar school te gaan en hij had nog steeds de afstandsbediening van het hek, evenals de sleutels van het huis. Ik had hem gevraagd om niet het huis binnen te gaan, aangezien dit nu mijn grondgebied was. (Dacht ik werkelijk dat hij mijn grenzen zou respecteren?)

Ik veranderde het alarm van het huis en zie daar: wie vonden we daar stiekum in het huis terwijl ik naar werk was?!!!!!!
Ja, een zekere, nieuwsgierige Professor.

O kijk, je hebt nu de vriendschap geruïneerd Yvonne!

Hij belde me op en wilde weten waarom ik de code van het alarm had veranderd. Poeslief zei ik, ik heb geen sleutels van jouw nieuwe huis, of wel? Oh – hij bood aan: wil je die hebben?
Ik negeerde deze belachelijke opmerking. Het duurde een tijdje om tot hem door te dringen en hij belde me terug om te zeggen dat ik bezig was om de ‘welwillendheid’ te vernietigen. Hallo??? – tussen twee haakjes, WELKE welwillendheid?
Hij zei dat hij me zijn huis zou laten zien als ik in een betere ‘stemming’ zou zijn. Wel, ik heb nooit zijn huis gezien – dus ik denk dat ik nog steeds niet in de goede ‘stemming’ ben.

Intussen was het nodig om meer maatregelen te nemen in verband met toegang tot het huis. Ik veranderde de sloten en belde het alarm bedrijf op, om de ‘hoofd’ code te wijzigen. Het was gebleken, dat de Prof die code kende en ik wist niet hoe om dat te herprogrammeren (maar – intussen weet ik dat wel!).

Toen begon de Prof de kinderen te observeren, als zij de code van het alarm indrukten. Hij weigerde om op afstand te staan als ze het alarm instelden. Ik was nog maar pas aan het ontdekken wat een grote ‘control freak’ hij was. Het was me nooit eerder werkelijk opgevallen.

Iets anders wat zich op de achtergrond afspeelde waren de documenten voor de scheiding. Een poging om een schikkings document te krijgen, bleek stressvol en traumatisch.
Ik kreeg uitstekend advies en steun van mijn zwager. Hij maakte me attent op dingen waarop ik moest letten etc. Hij hielp me om dat document te formuleren en te herformuleren steeds opnieuw. Hij hielp me om de dingen in een ander licht te bekijken. En weer eens, mijn familie was mijn reddende genade. Bedankt Roy, ik zou niet zijn waar ik nu ben als het niet was door jouw cruciale, zakelijke advies en backup.

Men vertelde mij, dat ik voorzichtig moest zijn om geen medelijden te hebben met de Prof. Ik moest proberen de allerbeste schikking voor de scheiding te krijgen, want dit is moeilijk en duur om achteraf te veranderen. Dus, dat was allemaal onaangenaam en rommelig.

Echtscheiding scheurt niet 2 mensen netjes langs een geperforeerde lijn. Het is zoals een vel papier afscheuren. Het scheurt niet rechtdoor.

GEHEIMEN, LEUGENS EN MISLEIDING

De dag nadat Marinda bewust werd van Cream Puff, had de Prof een gesprek met haar erover. Hij vertelde haar zijn trieste levensverhaal – hoe moeilijk het was voor hem toen zijn ouders gingen scheiden etc.

Even snel terzijde: Je hebt onderhand wel in de gaten gekregen dat ik tamelijk dogmatisch ben, dus hier is mijn mening. Jarenlang heb ik toegegeven aan dit excuus in zijn leven. Ik ‘redde’ hem met het idee van – wat zielig, hij groeide op onder moeilijke omstandigheden. MAAR – er komt een punt in je leven waar je de verantwoordelijkheid moet nemen voor de keuzes die je maakt. Je kiest je pad en volgt die weg en doet dit met verantwoordelijkheid. Ik denk dat het hoog tijd werd voor de Prof, nu 40 jaar oud, om dat te doen.

Hij zei dat hij iemand had ontmoet die hem begreep zoals Muff en Jack mij begrepen. Hoe kun je een vriendschap vergelijken met een affaire – en durft dit dan te gebruiken als een excuus voor dergelijk gedrag? (nog meer excuses om te vermijden verantwoordelijkheid te nemen). Hij zei haar ook om dit niet met mij te bespreken – om te voorkomen dat we een ‘misverstand’ zouden krijgen erover. (wat zouden we verkeerd kunnen begrijpen?).

Wat een verwarring voor een 13 jarige om uit te sorteren! Ik had er zelfs moeite mee. Je hebt een vader, die je niet de waarheid vertelt en dan tegen je zegt om je moeder ook niet te vertrouwen. Ik dacht er een tijdje over na en zei toen tegen Marinda om er met haar counselor over te praten. Ik zei dat ze niet met een hoofd vol geheimen behoefde rond te lopen, ze hoefde geen deel te wezen van het bedrog. Ik zei haar ook dat hij niet wilde dat ze er met mij over sprak, omdat hij bang was dat ik een moreel standpunt zou innemen tegen wat hij deed. Ik zei haar – “maar dat IS wat ik doe – ik neem een moreel standpunt. Wat hij doet is zo verkeerd”.

Oei – vreselijke lessen voor kinderen om te leren. Maar ik was ook tot het besef gekomen dat ik mijn kinderen niet kon beschermen tegen deze lessen. Het beste wat ik kon doen was, om hen goed, soliede advies te geven. Het beste wat ik kon doen was, om hen de waarheid te vertellen.

Een veel slechtere echtscheiding

We zijn nog steeds slechts in Maart 2007. De Prof had vrij plotseling een nieuw huis gekocht. De kinderen wezen me het huis aan. Het was 5 minuten rijden van mijn huis. Grrrr….

Ongeveer deze tijd begon Marinda achterdochtig te raken over de SMS-es die de Prof stuurde. Ze zag ook heel toevallig een waardering certificaat voor een Tanzanite ring.

Op een middag vroeg ze aan me: “ Mam – wat is tanzanite?” Ik vertelde haar dat het een steen was waarmee de Prof sinds lange tijd gefascineerd was.
“Heeft Papa een vriendin” vroeg ze.
Ik vertelde haar de waarheid. Dat deed pijn. Het was een schok, maar ik ben blij dat ik eerlijk was met haar. De Prof hoorde via de counselor van de kinderen, dat Marinda op de hoogte was van Cream Puff. Hij was woedend.

Hij zei enkele ironische dingen tegen me:
“Nu weet ik dat ik je niet kan vertrouwen, je had het welzijn van de kinderen bovenal in gedachten moeten houden”.
Hey buddy – heb je onlangs nog in de spiegel gekeken???? Hebben we het hier over VERTROUWEN? Ken je de betekenis van dat woord? Duh! Wie heeft het welzijn van de kinderen in gedachten gehouden tot nu toe? Dubbel Duh!

Waar het EIGENLIJK om ging was het volgende feit: Marinda wist dat hij tegen haar gelogen had. Hij wilde de schuld van dat gebroken vertrouwen op mijn drempel leggen. Daar viel ik niet voor. Zijn excuus kwam later die avond in een sms:

“Yvonne, het spijt me voor de pijn en de verwarring. Maar helaas heb ik geen spijt over mijn beslissing om te vertrekken. Als het lijkt alsof ik oneerlijk geweest ben in mijn hantering, dan is dat eenvoudig weg omdat ik de pijn tot een minimum wil beperken. Ik weet hoe moeilijk het is, want als kind ging ik door een veel slechtere echtscheiding. Het spijt me”.

Een veel slechtere echtscheiding??????? Is er iets erger dan je eigen echtscheiding?

Een kijkje in mijn dagboek:
Een paar gedachten. Hoe op aarde kan hij weten door de echtscheiding van zijn ouders, hoe IK voel? Hij vernietigde het kostbaarste wat we hadden – vertrouwen. Hij verbrijzelde mijn dromen, brak mijn liefde – er zijn geen woorden voor om dit te beschrijven. Een tornado is door mijn leven gegaan en nu zeef ik door het gebroken puin om te zien of er nog iets van waarde is om mee te nemen. Wat een triest beeld. Ook – hoe kan de scheiding van zijn ouders erger wezen dan zijn eigen scheiding?

Ik denk zo vaak, ik heb een echtgenoot verloren (zoals met een overlijden) die nog ‘in leven’ is……..

Het verleden is een goede indicator voor de toekomst

Even de draad van het verhaal oppakken – de laatste keer waren we gekomen op het punt dat de Prof op zoek was naar een huis. Ik was naar de bank gegaan om te voorkomen dat hij onze huidige hypotheek daarvoor zou gebruiken. Wel, de Prof kocht het huis, maar niet met onze financiën.
Ik herinner me dat ik de counselor vroeg – op welk stadium begin ik een echtscheidings procedure?

Haar woorden aan mij waren: je hebt morele, juridische en Bijbelse gronden voor een echtscheiding. Hoe voel je daarover? Zou ik hem laten terugkomen als hij van gedachten zou veranderen? Als dit het geval was, dan moest ik hem dat zeggen. Ik zette even alles op een rijtje. Ik wilde niet degene zijn die begon met de echtscheidingsprocedure. Maar uiteindelijk – wat maakte het voor verschil wie de echtscheiding zou aanvragen? Het huwelijk was voorbij.
Maar……ik zou het nog één keer proberen.
Ik kan me niet meer herinneren waarom, maar op die specifieke dag stond hij buiten op me te wachten totdat ik klaar was bij de counselor. Ik besloot om meteen de koe bij de horens te nemen, in de wachtkamer van de counselor. Geen betere tijd dan NU!
“ Ik wil dat je een besluit neemt over wat je gaat doen” zei ik. “ Ik zal juridish advies inwinnen om mezelf en de kinderen te beschermen en als het nodig is, een echtscheiding aanvragen.”

Hij keek zeer geschokt. Hij had nooit verwacht dat ik het verder zou nemen. Ik vraag me af of hij de toestand gelaten zou hebben zoals het was. Op die manier zou hij terug kunnen komen als hij dat ooit zou willen?
Ik zei verder, “ik denk dat we de weg van verzoening, counseling kunnen inslaan en we kunnen dit oplossen. Zullen we het proberen? Als je die kans niet grijpt, dan zal er op een gegeven moment toch berouw komen, of dat nu 5 of 10 jaar, of zelfs 20 jaar van nu af zal zijn. Maar als je besluit dat dit het einde is, het zij zo. Ik ga de weg van scheiding in met evenveel success – en wees ervan overtuigd – het ZAL een succes worden (zelfs al beschouwt de wereld echtscheiding als falen).”

Nadat hij geluisterd had naar mijn speech, vroeg hij, of hij er 2 dagen over kon denken (de vermetelheid)!
O boy – ik was weer terug in ‘Niemansland’. Maar nu was ik daar zonder oogkleppen op. Ik peinsde over de afgelopen 2 maanden en besefte dat de Prof elke keer aarzelde wanneer hij geconfronteerd werd met een volgende stap. Hij zou aarzelen, een stapje terugnemen en uiteindelijk Cream Puff kiezen.
Met dat in gedachten, maakte ik een afspraak met een advocaat. Ik nam de controle over mijn leven terug en ik voelde in beheer en trots op mezelf. Het veranderde me van slachtoffer zijn, naar iemand die te maken had met de kaarten van het leven die me waren toebedeeld.

De Prof had 5 dagen nodig in plaats van de 2 dagen waarvoor hij gevraagd had. Hij kwam naar ons toe en begon:
I besef dat je het nog steeds wil proberen, MAAR….”

Op dat punt hield ik mijn hand omhoog en zei GENOEG.
“ik heb vaak genoeg geluisterd naar je MAAR verhalen en ik weiger om naar nog meer te luisteren. Ik ben reeds naar een advocaat geweest, verlaat mijn ‘property’.

Ik had gelijk. Het verleden van de Prof voorspelde welke kant hij zou kiezen……

Green and Gold Day (Tegenwoordige tijd)

Muff en Jack, mijn lieve vrienden, hebben een gezegde: het was een ‘groen en goud dag’.

Een ‘groen en goud dag’ is een ontastbaar begrip, iets wat bijna te mooi is om uit te kunnen drukken, iets magisch, een bijzondere kwaliteit die je moeilijk onder woorden kunt brengen…. Dus beschrijf je het in kleuren die zeggen: vorstelijk, levendig, fantastisch.

Een ‘groen en goud dag’ betekent voor ieder mens iets anders – zoals een ieder het ervaart.

Gisteren was zo’n dag. De zon scheen, ons huis was gevuld met 6 kinderen, allemaal bezige bijtjes, Werner is met verlof en ofschoon ik moest werken… kreeg ik toch een smaakje van het vakantiegevoel, via de skype verbinding. De kinderen gebruikten dat om met me te ‘chatten’ (het wonder van Internet!)

We ontdekten 6 bloeiende tulpen in de tuin. DAT is het ‘groen’ gedeelte. Tulpen bloeien nooit meer na hun eerste bloeiseizoen – tenminste is het zo in Zuid Afrika. Het wordt nooit echt koud genoeg in de winter voor de bollen om te ‘activeren’ (Ha-dat is ‘programmeur’ taal voor plantaardige dingen waar ik geen verstand van heb). Je zou niet denken dat ik afstam van generaties van bloembollenkwekers.

Dus ik vroeg me af wanneer ik deze geplant had? Dad heeft me deze bollen gegeven en dat is waarschijnlijk geweest voordat hij met pensioen ging van HADECO, dus hoe lang is DAT geleden? 5-6 jaar misschien. Ik wist niet eens dat deze bollen overleefden in de grond! Dus er is reuze grote opwinding in ons huis over deze fantastische bloemen en ik wil schreeuwen – HEY – het zijn tulpen uit Florida!

Hier is een foto van een roos, die Werner gisteren nam. De rozen staan op het punt te bloeien. De tuin ziet er prachtig uit.

Maar wat maakte de dag ‘goud’? Dat was het tee drinken met Muff en Jack in de tuin. Het was al een heel tijdje geleden dat ze op bezoek kwamen, maar gisteren vervolgden we alsof er geen tijd verstreken was.

Ik stond even stil en dacht na over alles en realiseerde me… De mensen in mijn leven, DAT is wat mijn dagen ‘GOUD’ maakt.

DIY YVONNE

Aanvankelijk voelde ik me behoorlijk geintimideerd met de zorg voor het huis en de tuin. Er was zoveel verwaarloosd in de laatste jaren – als gevolg van de depressie van de Prof.

Maar, als ik eens goed nadacht had ik al jaren voor het huis en de huishouding gezorgd, zonder het te beseffen. Ik wist hoe het boorgat werkte, wist hoe het electrische hek werkte, wist wanneer ik antraciet moest bestellen voor de wintermaanden en hoe de tuinbesproeiïng werkte via het geautomatiseerde systeem.
En de dingen die ik niet kon maken, daar kon ik iemand voor betalen om het te komen doen.

Eén zo’n werkje besloot ik om zelf te proberen. De garage heeft een zijdeur met ruiten erin. De onderste ruit is al 2 jaar stuk en dat is een probleem met onze kleine Fox Terrier. Hij springt door het raam en rent dan de straat op. Ik had de Prof al diverse keren gevraagd om dit te maken (zonder resultaat) en had uiteindelijk het gat dichtgemaakt met plakband en karton.

Nu ik weer keek naar deze deur, voelde ik een enorme irritatie en toen kwam er bij mij een vastberadenheid naar boven om dit probleem op te lossen. Ik kon zeker wel glas erin zetten – hoe moeilijk kan dat zijn?

Ik liep naar buiten, meette de ruit en reed naar de winkel om glas en stopverf te kopen.

Eenmaal thuisgekomen, werd ik geconfronteerd met het probleem van het oude glas en oude stopverf. Op de één of andere manier herinnerde ik me dat er hamer en schroevendraaier aan te pas kwamen op dit stadium.
Hamer en schroevendraaier kwamen tevoorschijn en ik begon te kappen en te breken.
Maar ik ben nogal onhandig met een hamer en schroevendraaier, dus duurde het anderhalf uur en een paar lelijke schrapen, voordat het venster er helemaal uit was.

Toen, gewapend met een teelepel, stopverf en het nieuwe glas – begon ik aan dit ‘ kan niet zo moeilijk wezen ‘ werkje!
Vanwaar de teelepel, vraag je? Wel, je moet die stopverf glad maken weet je, gebruik je daar dan geen teelepel voor?????????????

Dat gedeelte van het werk nam nog eens anderhalf uur in beslag.
Dus – 3 uur later (ja – belachelijk lang, ik weet het), had ik een ruit er in en een gevoel van voldoening dat de werkelijke prestatie ver overtrof.

Later kwam ik er achter dat er dingen zijn zoals een plamuurmes en dat je NIET stopverf met een teelepel in het raam zet.
Oh wel, je leeft en je leert, of in mijn geval – je lacht en je leert!

Op zoek naar huizen

Terwijl ik moeite heb met slapen ‘s nachts, lig ik te denken : “Wat als…”
Wat een nutteloze woorden” Wat als ik mijn haar had laten groeien, Wat als ik meer aandacht had geschonken, wat als …….. wat als……."
De Heer had medelijden met me en gaf me één van de mooiste verzen in de Bijbel:
Jesaja 43:18 en 19 “ Blijf niet staan bij wat eertijds is gebeurd, laat het verleden nu rusten. Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de Woestijn, maak rivieren in de Wildernis.

Dit vers zegt – je kunt het verleden niet veranderen – kijk naar de toekomst en ga verder. Het veroorloofde me om te stoppen met zeggen - Wat als . God is niet een God van ons verleden – want daarin ligt niet de toekomst. Hij neemt alles wat we gedaan hebben en voegt waterstromen toe, zelfs als onze keuzes (of van iemand anders) , ons middenin de woestijn gebracht hebben.

Op een dag in Maart, zeiden de kinderen tegen me, dat de Prof op zoek was om een huis te kopen. Ik ging meteen in paniek-modus. Wat als hij het huis kocht op ons bestaande huisverband?
Ik ging naar de bank om te verzekeren, dat hij niet de fondsen van ons huidige huisverband kon gebruiken zonder mijn toestemming(………….!!!!!!)
De dame die me hielp bij de bank, luisterde rustig toen ik een stukje vertelde van wat er in mijn leven aan het gebeuren was.
Bij het verlaten van haar kantoor, besefte ik dat het één van die cruciale momenten was waarover ik eerder schreef, die me totaal anders liet denken over de gebeurtenissen.
“Je hebt geluk gehad” zei ze. Hello? Heb ik je goed gehoord? “Ik was ook in jouw situatie” zei ze. “Mijn man had ook een affair. Het verschil tussen jou en mij is, dat hij besloot om bij ons te blijven”.

Ik denk bij mezelf – sorry Mevrouw, Ik snap het nog niet, maar ik hield die gedachte voor me, terwijl ze doorging met haar verhaal: “Mijn leven bestaat uit twijfel en wantrouwen. Elke keer als hij weggaat, wil ik zijn portefeuille nakijken, elke keer als hij zegt dat hij laat zal wezen, vraag ik me af of hij een andere affaire begonnen is met een andere vrouw. Ik probeer om niet zo te denken – maar mijn hele leven bestaat uit twijfel en angst….” Haar stem zakt weg in ellende. Als ik naar haar kijk, kan ik zien wat dit aan haar gedaan heeft, wat het haar heeft gekost en dat het betekent dat een huwelijk zonder vertrouwen, geen huwelijk is…

Dus , ik heb een beeld gekregen van wat mijn leven geweest zou zijn, indien de Professor was gebleven.

Een glimp van Paradijs (tegenwoordige tijd)

Elke tweede vrijdag, heb ik het wonderlijke voorrecht om koffie te drinken met mijn allerliefste ‘ge-adopteerde Oma’, Nan.
Ze is 86 jaar en we hebben elkaar’s familie ge-adopteerd. Mijn Oma’s zijn reeds lang overleden en Nan’s kleinkinderen zijn bijna allemaal in het buitenland. Vrijdag jl., liep ik bij haar binnen met een stapel papieren. Het waren mijn blog stories van de laatste 2 weken. De vorige keer dat ik haar bezocht, had ik het begin uitgeprint, maar ze was bezorgd over mijn activiteiten. Ze was ervan overtuigd dat de Prof iets ergs zou doen als hij wist van deze blogging. Ik had er geen aandacht aan gegeven waar het verhaal gestopt was – want ja, ze kent het verhaal en ze kent het einde.
Ik was tamelijk verbaasd om haar zo ongelukkig te zien over de blog. Het verhaal maakte haar verdrietig, het maakte haar aan het huilen zei ze.
Maar wat ik ook probeerde om haar te overtuigen over het moment waar we NU zijn, ze wilde niet van gedachten veranderen. “Je moet stoppen met je blog” – ze was onvermurwbaar!
Dus ik heb er even over nagedacht (nee, ik stop niet met de blog – dit is veel te leuk), maar het verhaal is op dit moment in het dieptepunt van de problemen. Dus ik wil iets heel anders schrijven vandaag en je iets laten zien van het paradijs waarin ik nu woon. Zelfs ik heb behoefte aan verandering van tafereel.

Maar omdat ik zoveel van stories houd – een extra verhaal voor je. Ik neem een creatieve licentie en noem het:

De Bijen Houder.

De foto hierboven is van onze bird feeder. Werner en ik houden ervan om de vogels te bestuderen. Daarom hebben we deze voedingsbak opgezet. We hebben een prachtige waterfontein, die de Prof waarschijnlijk gepikt zou hebben als hij erin geslaagd zou zijn om het te kunnen verplaatsen. Ook hebben we de vorige zomer een nesting log opgehangen.

Groot was onze vreugde toen we zagen dat de Hoepoe, die we al een tijdje hadden geobserveerd, begon te pikken aan de log. Hij slaagde erin om het uit te hollen en net toen hij daarmee klaar was, werd hij eruit gegooid door een Crested Barbette. Dat is hoe het in de natuur gaat, neem ik aan. De hele zomer zagen we de Crested Barbette in- en uitvliegen, maar konden niet goed zien of er jongen in het nest uitgekomen waren.
Afgelopen weekend hebben we zo genoten. De tuin is vol bloemen en Werner heeft zoveel foto’s gemaakt. Hier zijn een paar voorbeelden van de foto’s die hij genomen heeft. Als je goed kijkt op de ‘bottle brush’ foto, kun je het begin van onze problemen zien – een BIJ.

Dus, het spel kan beginnen. Een tuin vol bloemen en een lege nesting log, trekken zwermen bijen aan.
Voila. Gisteren ‘verhuisde’ een zwerm bijen (sorry Crested Barbette – de wet der natuur. Ik denk hier geldt de regel: loontje komt om zijn boontje.)

Um, wat nu te doen, vroegen we aan elkaar. We zijn dit weekend samen. Alle kinderen zijn bij hun andere ouders. Denkend aan de kinderen, realiseerden we dat we hier iets aan moesten doen!

Weet je hoeveel het kost om bijen te verwijderen? Het is nooit saai bij ons, DAT is zeker!
Vanmorgen arriveerde de ‘bijen - houder’. De poëtische naam geef ik omdat ze ‘pest controle’ mensen genoemd worden en deze ‘bijen-houder’ verwijdert de bijen – houdt hen in leven – en brengt ze naar een Imker in Muldersdrift. In elk geval – een meer romatische titel dan Pest Control.

De ‘Bijen - houder’ man is erg vriendelijk. Hij heeft een vreemde, langzame manier van spreken, maar zijn ogen zijn vol leven. Hij loopt door de tuin en zegt – jullie hebben een paradijs hier. Ik probeer te kijken naar de tuin als een buitenstaander en mompel – je hebt gelijk – een paradijs – op meer manieren dan je kunt vermoeden.

En op de één of andere manier wanneer de mensen door ons hek lopen, begin ik mijn verhaal te vertellen. Zijn ogen vullen zich met tranen en ik haast me om te zeggen – maar wacht, het heeft een fantastisch einde. Kom, blijf koffiedrinken en laten we je ons verhaal vertellen.

Dus stond de tijd even stil vanmorgen, terwijl we ons verhaal deden. Zijn glimlach kwam terug op zijn gezicht terwijl hij ons hartelijk de hand schudde. Wat we nog niet wisten is, dat hij ook een verbazend verhaal te vertellen had. Hij vertelde het vlug, zonder nadruk, terwijl we naar zijn auto liepen.

Op zijn langzame, zorgvuldige manier, vertelde hij van een goede daad die hij deed voor iemand in een rolstoel. Enkele weken lang gaf hij deze man een lift naar Westgate. Bij ongeveer de 7de keer, terwijl hij deze man groet en naar zijn auto loopt, staat daar een man op hem te wachten met een lange jas. De man tilt zijn jas op en trekt een pistool tevoorschijn. Hij werd gedwongen om de auto open te maken en ineens waren er nog 2 anderen die op hen wachtten.

“Alsjeblieft” pleitte hij “ hier zijn mijn sleutels, neem de auto, maar laat me hier. Alsjeblieft, vermoord me niet”

Ze zijn ongevoelig voor zijn pleidooi en dwingen hem in de auto. Ze rijden een eindje en zeggen hem dan om langzamer te rijden en stil te houden aan de kant van de weg. Ze hielden hun pistool tegen de achterkant van zijn hoofd en schoten hem. Ik denk dat het hun bedoeling was om hem daar aan de kant van de weg te laten, maar nu ging het mis. (er waren getuigen). Ze renden weg van de auto.

De Bijen-houder kan niets onthouden, alleen dat hij wakker werd in het ziekenhuis, en de verhalen die zijn familie hem verteld heeft. De doktoren hadden geen hoop en wilden niet opereren. Ze gaven de familie 15 minuten de tijd om te besluiten wat om te doen. Zijn neef begon te bidden tot God voor zijn leven.

Toen de doktoren terugkwamen om te horen welke beslissing de familie genomen had, sprak zijn neef: “God heeft beloofd om uw handen te begeleiden, opereer deze man”.Een gat in zijn schedel is het bewijs van de schade en ik neem aan, ook de tamelijk trage spraak. Hij doet het werk wat men misschien ‘minderwaardig’ noemt. Maar hij doet het met een dankbaar hart. Hij heeft een zoontje thuis. De Bijen-houder kijkt naar zijn zoontje die slaapt en is dankbaar voor het voedsel waarin hij kan voorzien. Het belangrijkste voor hem is het glas melk dat hij iedere avond naast zijn bed kan zetten. De Bijen-houder groet ons met een glimlach en verlaat ons met de woorden: God heeft jullie lief.

Hij kwam in onze wereld, in ons Paradijs en bemoedigde ons met liefde. Hij is oprecht nederig, echt geweldig en bovenal een wandelend wonder

Kleine Lichtpuntjes

Langzaam aan kwamen er lichtpuntjes. Er waren dingen waar ik dankbaar voor was: er was niemand meer die klaagde over het wasgoed, of over vrienden, of over een kapsel wat tekort was, of over de kinderen die hun speelgoed lieten slingeren, etc. (oh tjonge nog aan toe – hij had werkelijk een heeeeeeeel lange lijst met klachten).

Er is nog iets wat ik tot nu toe niet genoemd heb. Ik lijdde de laatste 4 jaar al aan chronische hoofdpijnen. Deze hoofdpijnen kwamen dagelijks voor en vereisten medicatie. Doktoren en neurologen konden er niet achterkomen wat het probleem was. Soms werd het migraine en soms ook ‘cluster’ hoofdpijn. ‘Cluster’ hoofdpijnen zijn het soort hoofdpijn, wat hurricanes zijn in de Staat Florida (USA)! Oké, ik weet dat is een lichte overdrijving, maar je krijgt wel een beeld: totale verwoesting en geen kwaliteit van leven.

Doktoren vroegen aan me – heb je stress, en mijn antwoord was altijd – nee – waarom? Ik ben een huisvrouw, mijn stress is het rondrijden van 3 kinderen.

Ik geloofde dat ook werkelijk. Ik kon de geweldige spanning en stress niet zien waaronder het hele huis leed, te wijten aan de verwachtingen van de Prof.

Nu hij weg was, kon ik me langzaamaan beginnen te ontspannen en ik kon voelen hoe de stress wegebde. ( tussen twee haakjes – een kijkje in de toekomst – de hoofdpijnen zijn al meer dan een jaar volkomen verdwenen).

De kinderen kwamen er ook achter hoe de stress verdween. Op een morgen, toen hij hen kwam ophalen voor school – iets wat hij toen nog deed, klaagde hij tegen hen over de spullen die ze in de gang hadden laten slingeren. Ze waren hoogst beledigd en vertelden me dat die middag. Ze waren al gauw tot de conclusie gekomen – het had niets meer met hem te maken en hij had geen recht om iets over zulke dingen te zeggen. Tijdens autorijden, maakten ze opmerkingen zoals: oh, het is zo fijn dat we kunnen luisteren naar wat WIJ willen horen op de radio.

Natuurlijk waren er ook grappige momenten – b.v. toen de Prof me vroeg voor een lijst van mijn klachten. Ik moet er nog steeds om lachen. WAAROM wilde hij dat? Hij wilde er niet naar luisteren toen hij nog thuis was, dus waarom nu? Was het misschien zodat hij niet dezelfde fouten zou maken met Cream Puff? Afgezien van die ‘lijst’, beloofde hij me ook te helpen met het onderhoud van het huis. Sorry om afgezaagd te klinken, maar laten we het samen zeggen – JA VAST EN ZEKER! Is dit hetzelfde huis wat je verwaarloosd hebt de laatste 5 jaren liefje? Zou Cream Puff niet ontzettend blij wezen als je hierheen kwam om het huis te fixen? Trek aan een andere ketting Meneer – daar zitten klokken aan.

Lakens geweven met Goud

We moeten even teruggaan in de tijd – naar December. Er kwam een dag dat de Prof besloot dat we onze slaapkamer zouden opknappen (toen hij dacht dat er nog een ‘ons’ was). Dit hield blijkbaar in, nieuwe lakens voor het bed, nieuwe gordijnen etc. Hij sleepte me naar de winkels voor deze expeditie.

Terwille om dingen te willen uitwerken, stemde ik toe, zij het zonder veel enthousiasme. Ik ben geen grote shopper onder de beste omstandigheden (zou me dat geen ‘droom’vrouw maken voor enige man????).

Ik zei uuuh and aaah en soms zelfs ‘mmm..van die houd ik niet, mmm…deze is beter etc. Ik herinner me dat ik dacht – hey – kijk mij eens – ik kan zelfs deze façade ophouden – maar waar gaat dit eigenlijk over? Wie wil er nu nieuwe lakens hebben als het huwelijk in de problemen is?

Maar oh jee – wat heb ik nu spijt dat ik niet beter aandacht schonk. De Prof heeft al die spullen met hem meegenomen en Cream Puff slaapt nu onder het ‘huwelijk reddende’ dekbedovertrek. Kun je je voorstellen met welke binnepret ik had kunnen vragen – “hey lieverd – houd je van de lakens die ik voor je uitgezocht heb?”.
Maar alas – het enigste wat ik me herinner, is dat ze bruin waren!

Wel, er bevonden zich 2 hoeslakens voor een Queen size bed onder al deze spullen. De Prof( die geen ‘gaten’ wilde achterlaten in het huis), nam dat bed niet mee. Hij nam het oude tweepersoonsbed van zijn Oma mee – dit was opgeslagen in de garage. Je begrijpt het zeker al! Die hoeslakens pasten niet.

Een paar weken nadat de Prof was vertrokken, bracht hij de lakens terug en wilde die aan mij geven. Ik keek met afschuw ernaar en zei – nee, dank je, breng ze terug naar Woolies – jij hebt de kassabon.
Hij weigerde dit te doen en drong er op aan dat ik ze zou nemen. Ik keek naar de hoeslakens en besloot – zelfs al waren dit de laatste lakens in de wereld – ik zal ze niet gebruiken.

Ze lagen in de kast, namen ruimte in beslag en ik besloot: OK – IK zal ze terugbrengen naar Woolies. Ze waren nog in de originele verpakking met het prijskaartje eraan. Toen ik naar de prijs keek, viel ik bijna om van verbazing. R 650,00 per hoeslaken. Goeie Grut – zit er geweven goud in?????

Nou ja, de Prof had altijd een dure smaak gehad. Naar Woolies dan maar. Maar daar stonden me een paar verrassingen te wachten. De winkel waar ik naar toe ging, had die dure reeks lakens niet in hun assortiment (met andere woorden, ze wilden de lakens, geweven met goud, ook niet hebben).
Dan maar terug naar de originele winkel. Daar waren ze ook niet happig om de lakens, geweven met goud, te nemen.
“Sorry Mevrouw – we kunnen deze niet terugnemen zonder de kassabon”.
OK, geef me dan maar een kadobon.
“Sorry, dat kunnen we ook niet doen – ons beleid is net veranderd”.
Oh, dat komt goed uit – wat stelt u voor dat ik dan met deze doe?
“Slaap er op Mevrouw”.
Bijna verloor ik totaal mijn geduld – ik zei – deze zijn van mijn man, spoedig X man, die me bedriegt, ik wil ze absoluut niet hebben. Slaapt U er maar op.
Ach, sorry, ze kregen mijn hele geschiedenis te horen in die ene zin!

“Wel” stamelde ze “ je kunt ze vervangen met iets anders uit de winkel”.
Ooooooooooooh – dus ik kan ze vervangen met iets anders, zeg maar b.v. kleding?
“Ja”.

Cooool. Ik had voor Edgars gewerkt en ik weet hoe de systemen werken. En ik ben een programmeur met een dodelijke logica.

Onthoud je de nieuwe kleding die ik kocht nadat de Prof was weggegaan en ook het feit dat hij mij de lakens teruggaf NADAT hij wegging. Deze 2 incidenten gebeurden in dezelfde week. De nieuwe kleren hingen in mijn kast met alle prijskaartjes er nog aan EN ik had de kassabon, EN het was ongeveer dezelfde waarde als de hoeslakens.

Ik liep in de winkel rond, pakte de identieke kleren die ik gekocht had. Zelfde kleur, maat etc., Gelukkig hadden ze het nog in voorraad.
Terug naar de ‘exchange’ toonbank. Ik was nu poeslief.
Kan ik alsjeblieft deze lakens omruilen voor deze prachtige kleren?
“Zeker Mevrouw, dat kunnen we doen – ons beleid staat dat toe!”.

Die dag ging ik naar huis met een extra stel kleding, minus de lakens, geweven met goud!

Thuisgekomen, pakte ik de originele kassabon (van de kleding) en ging naar een andere tak van Woolies – duplikaat kleding in mijn hand.

Wilt u zo vriendelijk zijn deze kleding terug te nemen en me te vergoeden, vroeg ik – nog steeds de liefheid zelve.
“Natuurlijk Mevrouw, u heeft de kassabon, dat is dus in orde – eh, is er een probleem met de kleding?”.
Oh nee, absoluut geen probleem, alleen een geval van hoeslakens die niet passen op een tweepersoonsbed.
DAME – Je hebt ze niet allemaal op een rijtje, hoor ik hen denken.

Zo – de Prof heeft voor mijn nieuwe kleren betaald. Precies wat hij verdiende, denk je ook niet?