Cruciale momenten

Terwijl ik bezig ben mijn blog te schrijven, realiseer ik me dat er ‘cruciale’ momenten, ideeën en mensen waren, langs deze weg van ‘genezing’. Eén zo een persoon was de dame bij de Bank, die me vertelde dat haar man gebleven was.

Een ander ‘cruciaal’ moment (van een heel andere aard) was een stukje eenvoudig advies – gelezen in een boek, wat mijn buurvrouw me voorlas. Het was een boek over het maken van een nieuw begin. De hoofdstukken waren onderverdeeld in verschillende soorten van trauma die we kunnen ervaren in ons leven. Eén van de hoofdstukken ging over echtscheiding.

Hier is de kern van wat het zei:

“Ga wat leuke kleding voor jezelf kopen, probeer er zo leuk mogenlijk uit te zien, elke dag opnieuw, en zorg voor een grote glimlach op je gezicht – dat is een goede manier om een gebroken hart te verbergen. Er ZAL een nieuw leven komen, er ZAL weer gelachen worden. Neem het uit God’s hand, vandaag is de eerste dag van de rest van je leven”.

Ik maakte er een print-out van en plakte het op de spiegel van mijn kaptafel – waar het nog steeds is. God is een God van de toekomst – niet van wat gebeurde in ons verleden. Ik las dat stukje heel vaak en begon weer hoop te krijgen!

Nu, dat stukje advies leidde tot één van de grappigste verhalen die ik heb te vertellen over het hele trieste geval. Onthoud je dat ik zei dat zo veel dingen zijn veranderd in humor . Ik nam dat advies ter harte en ging winkelen voor nieuwe kleding. Ik realiseerde me niet, dat vlak daarna (helemaal niet zo bedoeld) de Prof voor die nieuwe garderobe zou betalen!

Die conclusie zal ik morgen schrijven.

Er zijn net nog 2 dingen die ik vandaag met je wil delen.

Het eerste is over counselling.
Counselling liet me dingen in een ander licht zien.
Ik zei een keer tegen de counsellor – het is zo verdrietig – er is niemand meer voor wie ik kan koffie maken in de ochtend (Ja, de Prof kreeg koffie in bed – elke ochtend. Hij was een verwend…. – oeps – dat was niet mooi!).
De counsellor keek me aan en zei – in plaats daarvan, waarom maak je het niet voor je kinderen. Dat is precies wat ik op een ochtend deed. Ik maakte Milo voor hen. Ze waren zo verrukt. Tegen de avond hadden ze het er nog over. Ik was even stil en dacht – hey – de Prof nam zijn koffie nooit aan met zoveel dankbaarheid en opwinding. Hmmmm – dit is veel leuker.
Ik begon te beseffen dat zoveel te maken had met hoe ik de dingen bekeek.
Samen met de herinneringen van dingen die ik miste, had ik andere herinneringen – slechte herinneringen van dingen die ik NIET miste. Teneinde een evenwichtig beeld te krijgen, moest ik allebei de kanten bekijken.
Ik realiseerde mij b.v., dat de lach uit ons leven was verdwenen.
Het was langzaam platgedrukt. Ik was gewend om zingend door het huis te gaan, maar nu, ik kan niet eens zeggen waar dat gebleven is. Ik wilde die dingen terughebben.

Het tweede is over de nacht dat ik een vreemde droom had. Het liet zo’n duidelijk beeld zien van hoe mijn onderbewustzijn de dingen ervaarde, dat ik het opgeschreven heb.
Ik reed ‘s avonds in de auto, maar was heel, heel erg moe. Ik doezelde weg, niet helemaal – ik was me nog bewust van het rijden. Ik wist dat er gevaar was, maar was er nogal trots op dat ik nog steeds op de weg bleef. Plotseling besefte ik dat ik van de weg was geraakt en het te laat was. Ik opende mijn ogen (van de slaap in mijn droom), maar het ergste was, dat het pikdonker was – de lichten van de auto waren gedoofd. Ik kon niets zien – kon alleen voelen hoe ik viel, maar kon niet zien in welk ongeluk ik was – wist niet waar dit zou eindigen. Ik viel gewoon door het pikdonker – om mijn Schepper te ontmoeten.

Die droom betekende voor mij, dat mijn onderbewustzijn geweten heeft dat het huwelijk in problemen verkeerde. Ik ging nog steeds door, trots op het feit dat ik het huwelijk ‘op de weg’ kon houden – zoals met de auto in mijn droom. Tegen de tijd dat ik besefte dat ik niet in staat was dit huwelijk te redden, viel ik, niet wetende waar dit zou eindigen.

Dus, mijn onderbewustzijn wist dit allemaal – lang voordat ik het me bewust was.

De Script, bekeken door een vergrootglas

De uitgevers van “The Script”, waren zo vriendelijk om mij toestemming te geven om enkele citaten uit het boek over te nemen. Dus neem ik een omweggetje en laat je binnen in het boek kijken en zodoende in de wereld van de Prof.

Volgens de inleiding van “The Script”:
"We have found that men talk and act as if there were a manual. And they all have a copy. And they took the same course where this was the text book. And one and the same teacher taught this course wherever it was given. And these cheating men attended every session. And they remembered everything they learned. And they remembered the order in which to do it.And the Script was written nowhere until now" .

Vrij vertaald als volgt:
We hebben ontdekt dat mannen praten en doen alsof er een handleiding is. En ze allemaal een copie hebben. En dat ze dezelfde cursus gevolgd hebben alsof dit een tekst boek was. En dezelfde docent gaf deze cursus, waar ook al. En deze mannen die ‘vreemdgaan’ wonen elke sessie bij. En ze onthielden alles wat ze leerden. En ze herinnerden de volgorde waarin het te doen. De script is nooit neergeschreven, tot nu toe.

Dit boek is heel humoristisch en heeft me geholpen om de dingen in perspectief te zien. Om je een goed voorbeeld te kunnen geven, zijn hier een paar scènes uit The Script , die de Professor volgde:

Act 1

"Scene 5: "She Doesn't Understand Me"
"Scene 6: I Found My Soul Mate"
"Scene 10: Getting His Ducks in a Row"

Act 2

"Scene 1: Dropping the Bomb"
"Scene 2: I Like Living Alone"
"Scene 5: I'm Going to Take Care of You" - (ha ha – hij zei me zelfs dat hij het huis zou opknappen en schilderen nadat hij zou weggaan)
"Scene 11: It's Your responsibility to Keep Things Civil and Nice"

Ik kan doorgaan. De Prof volgde het script – hoofdstuk na hoofdstuk. Ik heb er slechts een paar van de belangrijkste voorbeelden, uitgelicht.

Indien je door dit verdriet gaat , of iemand kent die er door gaat, krijg dit boek. Het is praktisch onmogenlijk om het script te stoppen, alhoewel het boek heel goede suggesties geeft. Al was het alleen maar om het feit om de dingen in het juiste licht te zien. Het doet je beseffen dat je niet bezig bent om gek te worden. Je beseft dat, wat deze mannen zeggen, is een goed uitgewerkt plan, om hun affair goed te praten.

Gewogen en te licht bevonden

Er volgde een tijd van vele ups en downs. Bij tijden was ik opgewekt en kon doorgaan en bij tijden stortte ik neer in een hoop van verdriet en ik dacht, ik kan dit niet meer volhouden. Op het moment dat ik dacht dat God me verlaten had, was daar een telefoontje van Joan (mijn zus) en ze zei: ik heb een maaltijd voor je gemaakt, ik kreeg de boodschap van God.

Ik wist dan dat God over ons waakte met voldoende zorg om maaltijden te voorzien op de zwaarste dagen. Ik vroeg nooit om die maaltijden, ik vertelde haar nooit wanneer het moeilijk was – en toch, op de donkerste dagen – zou ze me een maaltijd brengen. Heb ik je ooit bedankt liefste Zus, voor zoveel liefde?
Heb ik je ooit echt bedankt en verteld, hoeveel dat voor me betekende? Daardoor bracht je God’s aanwezigheid onmiddellijk terug in mijn leven. DANK JE.

Mijn kinderen waren de reden voor me om op te staan in de ochtend. Ik zette ‘praise en worship’ muziek aan in de auto, moedig fluisterend aan God – ik zal Uw naam loven, wat er ook gebeurt, en vervolgens de hele weg naar werk huilen, terwijl ik probeerde de lofliederen mee te zingen.

Werk had zijn eigen vreemde moeilijkheden. We zijn in een open plan kantoor en de radio speelt op de achtergrond – zachtjes – maar het is er. Als je ooit met iemand gesproken hebt die door moeilijke tijden gaat – zullen ze je vertellen hoe verschrikkelijk moeilijk het is om naar muziek te luisteren. De teksten van de meeste liederen zijn liefdesliedjes , of verdrietige liedjes, of liedjes die je ergens aan herinneren.
Later – ik was zo dankbaar voor die radio – werd ik immuun daartegen – anders, hoe lang zou het duren voordat ik weer naar muziek zou kunnen luisteren?

Winkelen was weer een andere nachtmerrie. Ik voelde ‘anders’. Ik voelde alsof ik niet langer behoorde tot een eenheid. Ik had nooit bewust gedacht, dat ik deel was van een eenheid, maar nu, in de afwezigheid daarvan – werd ik me terdege bewust van die gedachte. Ik behoorde nu tot een andere klasse, een alleenstaande vrouw, een in de steek gelaten vrouw, een persoon die op de vuilnishoop van het leven is gegooid – gemerkt – niet goed genoeg. Het voelde alsof het op mijn gezicht te lezen was.

En waar ik om me heen keek, zag ik gelukkige paartjes, hand in hand. Ik dacht – waarom hebben ze dat voor elkaar gekregen, en ik niet. Ik zag niet de mensen die alleen waren, of de mensen die samen liepen, maar eigenlijk alleen waren. Ik zag niet (zoals ik nu doe) dat niet iedereen een band heeft – een ‘gelukkig’ paar is. Ik zag de saamhorigheid van mensen en ik miste dat.

De eerste keer dat ik boodschappen ging doen werd ik helemaal overrompeld door de gang met deodoranten. Ik stond stil bij de deodorant voor mannen en dacht: ik kocht dat altijd voor hem, en nu zal ik het nooit meer kopen voor hem….

Ik leerde dat alles wat je voor het eerst alleen moet doen, het moeilijkste was. Herhaaldelijk luisteren naar de radio, regelmatig boodschappen doen – dat alles werd gemakkelijker naarmate ik anders ging denken.
Over de deodorant dacht ik – wel, Prof, je moet je eigen deodorant nu kopen – ik spaar een beetje geld. Over de paartjes in de winkel, begon ik te denken – hoeveel zijn er werkelijk gelukkig, hoeveel zijn eerlijk tegen elkaar . Door dit te denken bracht mij tot de volgende gedachte: men weet nooit echt wat er schuil gaat onder de oppervlakte.

De verhuizing

De prof verhuisde op 24 Februari 2007 – tot op de dag, 2 maanden nadat hij me verteld had dat er iemand anders was. De dag is een vervaagd beeld geworden.
De kinderen hielpen de Prof met inpakken, maar zonder veel enthousiasme.

Ik probeerde gewoon door te gaan met mijn leven. Eerst ging ik naar de gym – vreemd om te doen als je man waarmee je bijna 17 getrouwd bent geweest, gaat vertrekken. Maar het voelde beter om weg te zijn van alles en het niet te zien ‘gebeuren’. Na de gym ging ik op de koffie bij Mam en Dad, voordat ik naar huis ging om voor iedereen lunch te maken. Ik slaagde er zelfs in om vriendelijk te wezen tegen de Prof en zei hem dat hij meenemen kon wat hij wilde – maar hij zei dat hij geen ‘gaten’ in het huis wilde achterlaten. Ik noem dit, omdat enige maanden later kwam hij terug om een groot waterfontein in mijn tuin op te halen, wat een groot aanzienlijk ‘gat’ achterliet.

De avond vóór de verhuizing, had Arno me gevraagd – maar waarom gaat Papa weg. Ik zei tegen hem ,” ik weet het niet schat, hij is niet erg gelukkig met mij”. Zijn ogen werden heel groot, hij sloeg zijn armen om me heen en zei – Maar ik ben zo gelukkig met jou (een heel goede, onschuldige kleine spiegel).

De Prof vertrok om 2 uur (ik geloof dat hij alleen een beetje kleding had ingepakt en het bed van zijn Oma). Hij vergat iets, kwam weer terug en liep opnieuw de oprit af. Een heel vreemde gewaarwording: hij stond onderaan bij het hek, voor een hele lange tijd, te staren naar Marielle en mij die op de veranda zaten. Ik vroeg me af waar hij aan dacht, dacht hij mischien aan spijt? (hij vertelde me later dat hij gewoon een enorme opluchting voelde).

Vrienden stortten hun liefde uit over onze familie. Ze brachten een maaltijd, bloemen en iemand anders kwam een middag bij me zitten. Wow – wat een zegeningen.

Zondag in kerk was moeilijk. Ik was de meeste tijd in tranen. Zoveel mensen kwamen me troosten. Elk op hun eigen manier. Mike zei, dat hij wenste dat hij inspirerende woorden kon vinden, Andrea zei – als je ooit iemand nodig hebt om met je mee te gaan naar de film – IK ben diegene. Sommige mensen raakten me gewoon even aan, anderen baden met mij.
Over het geheel genomen, leek iedereen zich bewust van onze situatie en iedereen was even verbijsterd.

Dit waren mijn herinneringen van die tijd. De dagen die volgden, zijn allemaal samengegooid in een vreemde mengeling van verdriet en opluchting. De opluchting was verrassend. Ik denk dat het te maken had met de spanning die verdwenen was.
We waren een weg ingeslagen, alhoewel het niet de weg was die ik gekozen had – tenminste was dit beter dan niemansland. Het constante gevoel om aan iemands’ verwachtingen te moeten voldoen – was weg. DAT maakte een groot verschil in mijn leven.

God's broeikas

De dag voordat de Prof ons zou verlaten, besefte ik dat ik het de kinderen zelf zou moeten vertellen. DAT maakte me zo kwaad. Ik vond dat het zijn probleem was en ook zijn verantwoordelijkheid.

Maar de counselor van de kinderen zei, dat het een te groot trauma zou wezen, om hen op dezelfde dag te vertellen DAT hij zou weggaan EN zijn werkelijke vertrek. We hadden de kinderen al van te voren moeten voorbereiden (maar hoe in vredesnaam ‘bereid je kinderen voor’ voor zoiets – en gooi je hen in hetzelfde ‘niemansland’ waar ik me in bevond?). We besloten om hen niet te vertellen van Cream Puff. Dat zou eenvoudigweg te veel informatie wezen!

Ik was aanvankelijk zeer geschokt dat ik degene was die het moest vertellen, maar besefte dat het uiteindelijk een zegen was. Het gaf mij de bevoegdheid – liet me voor de eerste keer in controle zijn van de situatie – in plaats van een slachtoffer te wezen die een doodsvonnis krijgt.
We hadden ‘s middags naar Odyssey geluisterd (dit is een kinderprogramma op de radio waarnaar we elke dag luisterden). Het eindigde met – “ Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de Heer. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven”. (Jer 29:11). “Als je niet weet wat er met je familie gebeurt, maak je geen zorgen – God heeft een goed plan “ zei de omroeper.
WOW. Ik zou dit later gebruiken om hen te troosten.

Ik had alleen Marielle en Arno (resp. 10 en 8 destijds) bij me bij de counselor. Ze zei tegen me dat ze me zou helpen. Zij praatte en ik observeerde. Ik geloof niet dat ik ooit die onschuldige gezichtjes zal vergeten. Alletwee knikten ze beleefd tegen de counselor, het leek alsof ze hen net een ‘sprookje’ had verteld. Ik besefte dat ze er geen idee van hadden wat er gaande was. Ze begrepen de woorden, maar niet de gevolgen.
Ik moest het toen Marinda (13 destijds) zelf vertellen. Haar hele gezicht trok samen en ze schudde haar hoofd – “nee, nee, nee – je hebt me altijd gezegd dat het gezin een broeikas is van God. Hij zal dit niet laten gebeuren – we zijn nog niet groot genoeg.” Ze ging verder – “OK, we zullen hem laten gaan en dan heel hard bidden, dan zal God hem terugbrengen”.
Ik legde haar uit dat God niet inmengt met vrije wil. God zal de keuzes van Papa respecteren. “Wel, wat als één van ons erg ziek wordt”, vroeg ze. Ik zei, als DAT zou werken, zou ik me beschikbaar stellen – maar dit is ook niet de wijze waarop God werkt.

We spraken een lange tijd. En heel gauw kwamen we op een punt dat ze me hielp met Marielle en Arno – die prompt begonnen te huilen toen ze Marinda’s emoties zagen.

Die trip naar huis moet het moeilijkste geweest zijn wat ik ooit in mijn leven gedaan heb. We huilden de hele weg naar huis. Ik zei – “houd handen vast, Jesus houdt mijn andere hand. We zijn nu sterk – zoals een ketting en niets kan ons breken”. We baden toen we thuiskwamen en daarna zou de Prof de kinderen uitnemen voor de avond – dit was het voorstel van de counselor.

Hij was erg boos op me over de emotionele toestand van de kinderen. Wat heb je met hen gedaan? – vroeg hij mij. (ja, ja – dacht ik –hetzelfde heb ik van jou gedacht). Hij had niet de moed om hen te vertellen dat hij zou vertrekken, laat staan om te vertellen van Cream Puff. Ik zat ermee, en nu was het mijn fout dat ze van streek waren. HELLO?

Voordat ze weggingen zei ik tegen de kinderen – “Ik houd zoveel van jullie – stop dat in jullie harten, haal het er uit en kijk er naar, wanneer de dingen heel slecht gaan” (Ja – zei Arno – en gooi de sleutel weg! Die schat – hij bedoelde ermee dat die gedachte nooit verloren zou gaan).

De Prof nam de kinderen naar de top van de universiteit en ze keken naar de lichtjes van de stad.

Niemansland

De Prof had besloten om weg te gaan. Hij besloot dit op mijn verjaardag, maar zou tot het einde van de maand bij ons blijven wonen. Yug. Het voelt alsof je woont in je huis, met een persoon die overleden is.

Dus we worstelden door Februari heen. Het was een verschrikkelijk niemansland. Je kunt niet voorwaarts, evenmin achteruit.

Op 20 Februari schreef ik een heel mooi en krachtig stuk in mijn dagboek.
De hele tijd had ik naar de nonsens van de Prof geluisterd en was grotendeels stil gebleven. Maar van binnen was het niet stil. Ik was bezig om dingen in mijn hoofd te sorteren en maakte bezwaar tegen jaren van slechte behandeling. Ik adresseerde het aan de Prof in mijn dagboek (nee – hij heeft het nooit gelezen – hij was al weg voordat ik het aan hem kon geven. Maar het was in ieder geval voor mezelf bedoeld):

20 Februari 2007.
Vandaag wil ik iets heel anders doen. Ik wil beginnen om de leugens die me werden verteld over mezelf, te weerleggen. Ik wil weer goed en volwaardig worden. Ik wil als persoon gewaardeerd worden. Een deel van dat proces is het herkennen van de leugens en het te vervangen met de waarheid.

Professor, je zei me in December – je kwam laat thuis omdat er niets was waarvoor je thuis kon komen. Je jokt Meneer!

Ik keek naar het huis vanavond, terwijl de duisternis viel, ik stond in gedachten bij het hek en keek naar binnen. Dit is wat ik zag:

Een verlicht huis, licht achter elk venster. De ramen zijn open – het is een warme avond. De geur van voedsel zweeft in de lucht. Er is gelach van kinderen rondom, tranen van kinderen als we worstelen met het huiswerk, het zoete gemurmur van ons avondgebed om de eettafel: een schatkist in elk gezicht rond de tafel.

Later hoor ik badwater lopen en gelach, wanneer Marielle en Arno besluiten om samen een bubble bad te nemen. Tjonge, wat was het een troep toen ze klaar waren, maar tjonge, hun harten waren blij en gelukkig toen ze elkaar omhelsden en welterusten wensten.

De strijkplank stond er nog, getuige van de schone kleren, gestreken met liefde en opgehangen in de kast van elke persoon.
Maar jij was niet hier om het allemaal te zien. Je kwam te laat om die kostbare dingen van de dag te zien. Je maaltijd moest opgewarmd worden, in een keuken die volstond met servies wat nog niet opgeruimd was. Je ziet de natte badkamervloer, maar niet de blije gezichten, je ziet een echtgenote die moe is – niet het goede werk wat uit haar handen vloeide. Je kent mijn verhalen van vandaag niet – je bent opgesloten in deze vreemde nieuwe wereld die je voor jezelf gekozen hebt.
Of je ooit tevoorschijn zal komen, is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Ik weet alleen, dat je vanavond, zoals zovele avonden, het punt gemist hebt, je hebt de kostbaarheid van je lieve familie gemist, je koos ervoor om het niet te zien, je koos ervoor om te zeggen: er is niets om voor naar huis te komen.

Ik zal het laatste woord hebben – je bent verkeerd en daarom probeer je om mij ook verkeerd te maken. Maar binnen in me woont de wijsheid van de Almachtige, de Schepper van het heelal. Hij heeft mijn hart gevuld met zang en mijn geest met de waarheid. Hij heeft gezegd: Jij bent mijn dierbare dochter – goed gedaan.

Vandaag zag ik een traan in het oog van mijn dierbare dochter, terwijl ze moeite had om haar angsten te uiten. Ze weet nog niet hoe om het in woorden uit te drukken, dat ze bang is dat je zal vertrekken – maar haar hart kent reeds de waarheid. Vandaag zag ik de eerste tranen van een hart dat bezig is te breken.

Morgen ga ik verder met deze oefening. Ik zal schrijven over 16 jaar die ‘ik verknoeid heb’, over een goede moeder zijn, maar niet een goede vrouw, over jouw woorden die zeggen – Ik houd niet meer van je, Ik houd van een ander. In elk geval zal ik het laatste woord hebben, hoewel je het misschien nooit zult lezen. Geeft niet. Het is voor mezelf – zodat ik het kan begrijpen.

Het wonder van spiegels

Eén van mijn verwachtingen van een huwelijk was, om ‘gekoesterd’ te worden. Ik zei dat zelfs af en toe bij gelegenheid tegen de Prof. Zijn antwoord was altijd: Jij wilt niet gekoesterd worden. Als dat het geval zou wezen, zou je meer je best doen om het mij naar de zin te maken. Je zou je haar laten groeien, make up gebruiken, sexy kleding dragen (ja ja, ik draag normaalweg vodden) en nog meer dingen die ik niet eens meer kan herinneren – gelukkig maar.
Dus – om ‘gekoesterd’ te worden was niet onvoorwaardelijk? Mijn idee daarover is, dat je mensen koestert omdat ze speciaal zijn. Ze hoeven zich niet in allerlei bochten te wringen om die status te bereiken. Om gekoesterd te worden heeft niets te maken met wat er gaande is met het uiterlijk van een persoon – het is hun hart die je waardeert.
De Prof zag het niet op deze manier. Voor hem was het een instrument om mij te manipuleren om te doen wat hij wilde. Als ik die doelstellingen had nagestreefd – zou hij de doelpalen verzet hebben met de tijd?? Hoor ik je zeggen – NATUURLIJK? Oh wat een fijn lezerspubliek ben je.
Eén van de kostbare dingen die ik geleerd heb van God is, dat hij spiegels plaatst in ons leven. Hij doet dit door middel van mensen, die weerspiegelen wat HIJ van ons denkt.

In mijn leven, draaide ik om en zag één spiegel met negatieve beelden van mij, terugkaatsen naar mezelf. Toen ik verder keek zag ik vele andere spiegels, die een totaal ander beeld gaven van mij. Ik zag daarin, de koestering die ik wilde hebben van een man die het niet KON geven. In de ogen van Nan zag ik de blijheid als ik op bezoek kwam, in een vriendin, de tranen van verdriet als ze me omarmde, in mijn ouder’s ogen zag ik een trots over hoe ik het allemaal bij elkaar hield, en in de ogen van mijn kinderen – de liefde die zei – het kan me niet schelen welke lengte je haren zijn.
Is het misschien mogenlijk dat de spiegel van de Prof, waarin ik zo lang en zo diep gekeken had, gekraakt was?
David Riddell (bekende counselor, spreker, schrijver – meer over deze wonderlijke man in toekomstige blogs) zegt: als we in een gebarsten spiegel kijken (een gebroken persoon), en we niet beseffen dat het gebroken is, dan nemen wijzelf die barst over.
Deze gedachte is zo intens – daar moet men even verder over nadenken.
Dus ik had vele dingen geïnternaliseerd omdat ik in het begin niet beseft had op hoeveel plaatsen deze spiegel gebarsten was.

Heb jij nagedacht wat de spiegels in jouw leven tegen je zeggen? Kijk je in de juiste spiegel? Vind uit waar jouw ‘spiegels’ hun ideeën krijgen. Zijn ze betrouwbaar, goede mensen? De keuze is aan jou in welke spiegel je wilt kijken. Ik koos de spiegels van de vele mensen die van me houden, boven de enigste gebarste spiegel.

Ik wil eindigen met het einde van de vorige post: Onthoud je dat de Prof gezegd had dat ik niet een goede echtgenote geweest was voor meer dan 16 jaar?
Ik liep naar de spiegel die ik vertrouw, een ‘spiegel’ die me koestert, mijn lieve (huidige) echtgenoot. Zijn woorden waren: Je bent een fantastische echtgenote, and ik ervaar de beste tijd van mijn leven nu…..
Ik kies om deze spiegel te geloven. Ik weet waar hij zijn ideeën krijgt, ik ken zijn waardes en normen.
Dank je schat, ik ervaar ook de beste tijd van mijn leven nu..

De Kaapstad Trip

De week na mijn verjaardag ging de Prof naar Kaapstad voor een zakenreis. Hij was nu een overbodige dimensie in een huis wat ‘closure’ nodig had.
Ik herinner me dat ik een gebed neerschreef wat ongeveer als volgt was: Heer, laat hem zijn fouten zien, laat hem ons missen als hij weg is. Laat hem zien hoeveel we van hem houden…
Vele maanden later heb ik begrepen dat Cream Puff ook tegen haar eigen familie gelogen heeft – en zij ging ook op een ‘zakenreis’ naar Kaapstad. Tot vandaag de dag, weet ik niet zeker of de Prof werkelijk op zakenreis ging. Het is een onbelangrijk detail geworden in deze verwarrende puinhoop.
Op dit stadum begonnen de kinderen vermoedens te krijgen van wat er aan de hand was. De Prof werkte al heel lang ongelijke uren, was weggeweest op diverse zakentrips, en ze hadden er nooit veel aandacht aan geschonken. Eén keer in zo’n geval, realiseerden ze pas dat hij weggeweest was toen hij weer terugkwam.
Deze keer was het anders.

Het klinkt misschien vreemd, maar dit is wat een typische dag was in zijn leven:
Opstaan nadat de hele familie vertrokken was – naar werk gaan.
Thuiskomen na 8 in de avond – dan hoefde hij zich niet te bemoeien met de kinderen. Hij had dat tot in de puntjes uitgewerkt. Ze zagen hem alleen in de weekenden.
Maar deze keer, leek vooral Marielle aan te voelen dat er een probleem was.
Ze bleef vragen waar hij was, wanneer hij zou bellen (hij heeft gedurende die week van de trip niet gebeld). Uiteindelijk, vlak voor zijn thuiskomst, besloten ze met z’n allen om koekjes te gaan bakken - om hem te laten zien hoe blij ze waren dat hij thuis was. ( nee – dit was niet mijn initiatief). Er was iets wanhopigs in hen, wat hartverscheurend was om te zien. Misschien hadden ze ook iets daarvan in mijn gezicht gezien?

De prof toonde geen emotie bij deze demonstratie van liefde en stil verzoek, van deze kleine mensjes.
Toen ze naar bed waren, sprak ik met hem hierover. Het gesprek dat volgde, was één van de vreemdste gesprekken die ik ooit met hem gehad heb.

Hij wilde weten wat de counselor gezegd had over de weg voorwaarts. Ik vroeg – wat bedoel je? De weg voorwaarts om de kinderen te vertellen? De weg voorwaarts met ons? De weg voorwaarts met Cream Puff?
Hij bleef zitten en keek me vreemd aan – iets wat ik nog steeds niet begrijp. Hij beantwoordde niet mijn vraag. Een klein detail wat ik vergat te noemen: De Prof was een meester in het ontwijken van vragen. Je kreeg nooit een rechtuit antwoord.
Zijn beste truc was om een vraag met een vraag te beantwoorden.

Uiteindelijk kwam hij tot de slotsom dat het niets zou aanhalen om te blijven proberen. INDIEN hij een vergissing zou maken, zou het gemakkelijker wezen om achteraf terug te komen en mij te smeken om hem terug te nemen. Ik was door de jaren heen, een goede moeder geweest, maar niet een goede echtgenote.
Hij zei me , indien hij terug wilde komen, zou hij weten hoe om mij te charmeren.
Ik zou hem terugnemen. In mijn gedachten zei ik - :Nee, je bent verkeerd. Je hebt er geen idee van, maar als je weg loopt, kom je er nooit meer in liefje”.

Ik zie je ineenkrimpen als je dit leest. Ik was deze details vergeten, maar bij het lezen ervan in mijn dagboek, bracht het me meer van stuk over de afschuwelijke dingen die hij zei, dan je zou denken.
Maar zoals meestal het geval is, veranderde het in humor. Ik ging natuurlijk naar Werner toe, handen op de heupen en vroeg heel gedecideerd – DUS – ben ik een slechte echtgenote geweest het laatste jaar? (sorry – hij had geen idee waar DAT ineens vandaankwam). Enigszins verbaasd over deze aanval zegt hij – Nee – je bent een prachtige vrouw geweest. Al de ‘warme lucht’ in mij, ontsnapt en ik begin te lachen. Ik denk: SPIEGELS. In mijn volgende post zal ik je vertellen over het wonder van spiegels.

Met de dag meer bijdehand

De Prof kwam niet meer met me mee naar de counseling sessies (onnodig om te zeggen). Ik neem aan dat het niet prettig was om te horen wat ze te zeggen had. Ze had tegen hem gezegd dat relaties, zoals hij die had met Cream Puff, niet gezond waren. Deze types van relaties maken beide partijen van elkaar afhankelijk, zijn niet gebaseerd op werkelijkheid en uiteindelijk zet de realiteit in en is het niet wat men ervan verwacht. Dit alles viel op dovemansoren. Zijn enigste commentaar was – the counselor heeft een hevige hekel aan me gekregen. Mmmmm…

Als gevolg van het mooie ‘verjaardagkado’, had ik de afspraken van de counseling voor de kinderen niet afgezegd. Dit was waarschijnlijk DE grootste zegen van de vertraging – het feit dat ze counseling konden krijgen, VOORDAT hij weg zou gaan.

Tegen de kinderen zei ik dat ze naar counceling gingen om hen te helpen omgaan met de stemmingen van hun vader.

Ik ging ook door met mijn counseling sessies. Het maakte me sterk en slimmer. Ze leerde mij om niet als slachtoffer te denken. Ik kon omdraaien en in de steek gelaten voelen, of ik kon eens goed kijken naar de Yvonne die ik geworden was. Wie zou ik geweest zijn ZONDER de invloed van de Professor over mijn leven. Welke behoeften en verwachtingen had ik, die niet waren vervuld.

Dit was verbijsterend materiaal. Ik merkte dat ik het antwoord niet wist. Ik ontdekte dat de verwachtingen van de Prof door mij geïnternaliseerd waren (niet goed). Ik voelde dezelfde irritaties die hij voelde b.v. wanneer de kinderen hun voeten niet stil konden houden… terwijl mijn normale persoonlijkheid er één van geduld is.

Zodra hij binnenreed met de auto, vloog ik overeind om alles op te ruimen wat hem dwars zou kunnen zitten, en indien ik op de telefoon was met iemand en hij toevallig binnen zou komen, dan voelde ik dat ik moest ophangen – ingeval hij zich er aan zou ergeren.

Dus – mijn hele leven draaide erom om hem een plezier te doen (behalve de haren geschiedenis). Ik had zoveel moeite gedaan om aan zijn verwachtingen te voldoen, dat ik mezelf in het proces was kwijtgeraak. Nogal ironisch, als je bedenkt dat de Prof zei dat ik niet aan zijn verwachtingen voldeed.

Ik ontdekte dat, de vreemde bril waardoor hij de wereld bekeek, projectie werd genoemd. Dus….was het misschien mogenlijk dat de Prof teleurgesteld was in zichzelf – niet aan zijn eigen verwachtingen voldeed, en daarom mij de schuld gaf van de oorzaak?

Een grappig verhaal komt bij me boven over deze projectie. De Prof beschuldigde me zo nu en dan ervan, dat ik een affair had. Ik keek dan verbaasd naar hem en zei: waarom huur je geen Private detective om dat te onderzoeken. Tegen het einde van week één, zal de man je driedubbel de prijs vragen, zijn tong zal op zijn schoenen hangen en zijn verslag zal uit één zin bestaan: Man, ik kan die vrouw niet bijhouden - WAAR zal ze de tijd vandaan halen om een affair te hebben.

Het verjaardagkado (D-Day + 2)

Na het weekend en de omweg van de ‘tegenwoordige tijd’ post, laat ik je even eraan herinneren waar we waren.
Het is Februari. De Prof zou aan het begin van het weekend weggaan, maar op het laatste nippertje, veranderde hij van gedachten. Ik neem het verhaal op, na het weekend…
Maandagochtend
Maandag was mijn verjaardag. Ik had nog nooit tevoren zo weinig zin gehad om deze dag te vieren. Schoonmoeder belde om me te feliciteren, ik besefte niet dat dit de laatste keer zou wezen dat ik haar zou spreken. We waren niet op zulke goede voet. Ik stond niet boven aan haar hitparadelijst.

Schoonmoeder deed soms vreemde dingen: eens, toen de 2 jongste kinderen een schoolconcert hadden, arriveerde ze. Ze was 2 uur te vroeg (bang om een goede zitplaats te krijgen?). Zij en haar man zaten helemaal vooraan en hielden nog 1 zitplaats bezet. Nu, voor WIE denk je dat die ene zitplaats was? (Um – niet voor mij). We hadden 5 zitplaatsen nodig! Mijn ouders waren ook aanwezig. Overbodig om te zeggen – ik zat ergens anders. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren waar de Prof besloot om te gaan zitten – verre herinneringen – gelukkig maar!

De moeder van de Prof was maar ten dele op de hoogte van de situatie. Ze wist van de nacht dat de Prof wegging naar ‘Bronkhorstspruit’, want voordat hij daarheen reed, ging hij bij zijn moeder langs.

Even later op die ochtend was ik op de telefoon in de keuken. Ik annuleerde de counseling afspraken die ik voor de kinderen gemaakt had. Ik had deze afspraken gemaakt met het oog op het feit dat de Prof de week ervoor zou weg gegaan zijn. Nu, met het besluit van de Prof om te blijven, annuleerde ik de afspraak.

Hij kwam onverwacht de keuken in en hoorde mijn gesprek. “waarom annuleer je, ben je er wel zeker van dat ik er nog zal zijn a.s. woensdag” vroeg hij.

Met stomheid geslagen bracht ik er uiteindelijk uit: Ik dacht, dat we afgesproken hadden om het nog een keer te proberen? “Wel, errrr…. Niet helemaal waar” zei hij. “Dat is niet precies wat ik bedoelde”. Ik probeer nog steeds te begrijpen WAT hij er dan mee bedoelde.

Het zij zo.

Wel schat, mooi verjaardagkado. Hij ‘bestudeerde’ nog steeds The Script.Zijn gevoel voor ‘timing’ wordt beter en beter.

Blijdschap en Droefheid (tegenwoordige tijd)

Wel, ik denk dat het tijd wordt om je te laten kennismaken met de gezichten.
Gisteren was het onze huwelijksherdenking – 1 jaar! Dit is hoe we er uitzagen, vorig jaar deze tijd.

Veel vrienden hebben al gevraagd: Is het al een jaar???

We kijken met verbazing om ons heen en zeggen hetzelfde. En toch –er is iets in ons wat zegt – Gosh – het voelt alsof we al jaren getrouwd zijn. De kinderen zeggen, dat dit leven het enigste leven is wat ze zich herinneren. Wat een goede indicatie is van waar ze zijn op dit moment en dat ze gelukkig zijn.

Kort samengevat – het was het gelukkigste jaar van mijn leven. Zoals Werner zegt – wat een interessant jaar – we zouden een boek kunnen schrijven alleen over het afgelopen jaar (Wel, ik probeer dat).

Dit weekend heb ik foto’s gemaakt in mijn gedachten . Ik leg ze in mijn verbeelding neer naast mijn herinnering van de ‘foto’ in mijn geheugen van de plaats waar we vorig jaar waren.
Eén zo’n ‘foto’ is van Eric (jongste bonus kind - 4 en een half nu). Hij lag op het gras te controleren wat de mieren deden, terwijl wij onze huwelijksbeloften zeiden.
( ik stel me voor dat hij zoiets aan het denken was als: “Doe maar Papa – schiet op - ik heb betere dingen te doen hier”)
Zaterdag hebben we een fiets voor hem gekocht. Hier is de foto.

Deze fiets werd voor hem zoals een menselijke vriend. Hij zei tegen Werner: ” wanneer mijn fiets groot is, dan gaat hij blauw wezen zoals het plaatje op de doos”.

Een tijdje later zagen we dat hij stil stond. De hulpwieltjes zaten vast in het oneffen oppervlakte van de oprijlaan, waardoor het achterwiel nutteloos in de lucht rond draaide. Hij stapte behendig van de fiets, gaf de fiets een klap en klom er weer op (hij kon niet weten dat de klap de fiets had losgemaakt van het oneffen oppervlak), en hij ging vrolijk verder. Gelukkig maar voor de fiets, dat het succes had, anders hadden we Eric moeten beschuldigen van “fietsmisbruik”.
Tegen de avond, zette hij zijn fiets bij de voordeur en had een heel serieus gesprek met de fiets. “je blijft hier staan, ok? Ik kom morgenochtend terug om weer op je te rijden”.
Nu loopt hij nergens meer naar toe. Zelfs de kortste afstanden moet hij fietsen.

Wel, de anderen zijn net zo dierbaar. Ik zal van hen ook binnenkort foto’s posten.
Kort samengevat: het was een heerlijk weekend, met blije kinderen en goede herinneringen.

Het verdrietige nieuws is, dat Werner’s ex vrouw het weekend in de intensieve afdeling van het ziekenhuis opgenomen is met longontsteking. Ze was zeer ernstig ziek. Nogal stressvol om leven en dood zo na in de ogen te kijken. Het maakt je nerveus en je stelt vragen die je normaal niet zal stellen.
Maar gelukkig kan ik zeggen dat ze bezig is om te herstellen en in de tussentijd overgeplaatst is naar een gewone zaal. We hebben de kinderen bij ons gehouden en zullen hen waarschijnlijk houden totdat ze weer op haar voeten is.

D-DAY + 1

Ik weet niet of ik er goed aan deed om de Prof over te halen om te blijven.
Gedurende die dag vroeg ik me af, of ik niet een deur open forceerde die God bezig was te sluiten. De kinderen hadden muziek aanstaan van Don Fransico. De tekst van één lied sprak mij bijzonder aan: Jesus vraagt de discipelen om het net aan de andere zijde uit te gooien om te vissen, nadat ze de hele nacht tevergeefs gevist hadden. “Waarom Heer”, vroegen ze, maar gingen door met “omdat U het vraagt, zullen we het doen”. Ik had mijn antwoord. God draait zijn rug niet op enig huwelijk….


Die avond zei de Professor weer tegen me dat hij niet langer van mij hield.
De volgende dag was Zondag. Ik was bezig met de was ophangen en klaagde tegen de Heer. “Kijk Heer, hij zegt dat hij niet meer van me houdt. Ik kan nauwelijks doorgaan, ik weet het niet meer – ik ben zo moe. Weet U wat? Ik zal heel zorgvuldig naar de preek in kerk luisteren vandaag. En als die dominee ook maar iets in de richting zegt van “LAAT STAAN” of “GEEF VRIJ” – hij kan wel zeggen – laat je zonden staan…. Dan zal ik naar huis komen en persoonlijk de Prof helpen om zijn koffers te pakken. MAAR… als U tegen me zegt, GA DOOR, ik beloof U, dat ik dat doen zal.”


God heeft zo’n goed gevoel voor humor (ik kon echter alleen achteraf die humor waarderen). De eerste woorden uit de mond van de Dominee die Zondag waren: “Het thema van de preek van vandaag is: probeer het nogmaals, het is niet te laat” .
De tekst uit de Bijbel was dat van de discipelen en Jezus die hen zei om weer te proberen door het net aan de andere kant te gooien.


Wel, ik kende God’s hart. Achteraf lijkt dit misschien een vreemd gedeelte van het verhaal om je te vertellen, want je weet onderhand wel dat ik door een scheiding gegaan ben…. Maar voor mij was dit heel kostbaar. Ik zag dat God aan mijn kant stond, om me te helpen vechten voor mijn huwelijk.


Ik kwam thuis van de kerk en vertelde de Prof precies het verhaal, mijn gedachten, de liederen, de Bijbeltekst. Ik zei hem dat God een hand van genade uitstak. Wie was ik om niet hetzelfde te doen. Wilde hij niet opnieuw proberen?

D-DAY

Het begin van Februari arriveerde en dus ook de datum dat de Prof zijn koffers zou pakken en zou weggaan. Dit was nog steeds niet verteld aan de kinderen. (ik zou er later achterkomen, dat dit de verkeerde benadering was).

Ik was er voor mezelf heel erg van overtuigd dat het de Professor’s probleem was om het de kinderen te vertellen, aangezien hij degene was die zou vertrekken. Ik wilde niets te maken hebben met het proces.

De avond voor de verhuizing heb ik ontzettend gehuild. Ik vroeg hem opnieuw om zijn besluit te heroverwegen.

Hier zijn stukjes uit mijn dagboek uit die tijd:
10 Feb 2007
Vandaag zou de Prof vertrekken. Hij heeft een flat gehuurd en zou het de kinderen vertellen om 10. Gisteravond heb ik gehuild en vertelde de Prof hoe ik erover dacht. Ik zei hem dat hij de vergissingen van zijn vader herhaalt, dat het ten koste van de kinderen en mij is, dat ik mijn leven lang voor hem gebeden heb, hij is degene die God voor me gekozen heeft, hoeveel de kinderen van hem houden en opgewonden zijn als hij thuiskomt en hoe ik om me heenkijk en alles is niets waard zonder hem.

Hij was erg overstuur dat ik zo voelde. Zijn houding werd milder. Vanmorgen praatten we opnieuw en hij besloot om niet vandaag te vertrekken. Hij heeft nog steeds de optie op de flat, maar heeft zijn besluit uitgesteld. Ik weet niet of ik het juiste gedaan heb om hem ‘over te halen’. Ik dacht – probeer het nog één keer, misschien is daar nog hoop. En terwijl er misschien een flikkering van hoop is – terwille van de kinderen – probeer.

Ik zei tegen de Professor dat ik 100% van hem nodig had. De reden dat hij beter voelde nadat hij de beslissing gemaakt had om te willen weggaan, was, omdat dat een 100% beslissing was. Hij was niet in staat om datzelfde besluit voor ons te maken.(100%)

Vanavond hebben we weer gepraat en ik realiseer me steeds meer dat we op dezelfde impasse zijn als voorheen. Hij ziet geen weg voorwaarts met mij. Ik vroeg hem wat de ‘muur’ was en aanvankelijk zei hij dat hij het niet wist. Op een gegeven moment werd hij kwaad over dingen uit het verleden, b.v. mijn haar, dat ik zijn koken niet waardeer, hoe ik gekleed ging etc. Opeens kreeg ik zo’n inzicht over dit alles. Voor mij waren het maar ‘cosmetische’ problemen. Voor hem werden het wonden waarvoor hij mij moest vergeven. Ik vroeg voor vergeving – maar ik kan zien dat hij mij nog niet kan vergeven hiervoor.

Later sprak hij over Cream Puff. Zij kwam in het prentje precies in de tijd dat dingen niet goed met ons gingen. Hij heeft het niet gezocht, maar in een korte tijd, werd hij verliefd op haar. Hij beseft, dat de kansen dat dit tussen haar en hem zal lukken, niet realistisch zijn, maar toch houdt het een mogenlijkheid in. Dat is de reden dat hij niet de weg voorwaarts met ons ziet – zij is de ‘muur’. Hij is zo verward over alles. Hij weet niet of het tussen ons zal uitwerken, of tussen hen zal uitwerken. De enigste manier die hij kent is om te kiezen, te kiezen TEGEN hetgeen hem ongelukkig maakt – te kiezen wat de waarheid is voor hem.

Ik realiseer me nog iets anders. Hij kan zich niet verbinden aan mij, want het voelt als ‘verraad’ tegenover Cream Puff, ‘verraad’ tegen zijn eigen ‘zelf’ die hij bezig is te ontdekken.

Terwijl dit alles zich afspeelde vanavond, belde Nan op en zei - GEEF NIET OP en even later belde Karen en zei – GEEF NIET OP.

Dus de boodschap van God voor vandaag is – GEEF NIET OP.

Hier eindigt het stuk uit het dagboek. Nogal inzichtelijk over waar ik stond in dit alles. Ik lees dit nu en sta als het ware voor mezelf, handen op de heupen, mijn hoofd schuddend en zeg in gedachten: tsk tsk tsk – doe het niet meisje – maak geen excuus voor wie je bent.
HA – de gave van wijsheid, achteraf.

Wat een boffer ben ik

Even vlug iets zeggen over de blog van gisteren. De vriendin die tegen de Prof gezegd had, dat ik hem niet verdiende (ze had gelijk – hoewel ik niet denk dat ze het bedoelde zoals ik het opvat!!!) – was NIET de Cream Puff – wie weet – een andere mistress????

In de tijd dat we naar counseling gingen en erover praatten, zei de Prof tegen me, dat ik een bofkont was – wat zijn besluit ook zou wezen – ik zou als winnaar uit de bus komen!

WAT???? Ik voel niet alsof ik de Jackpot gewonnen heb.

Zijn redenering: zou hij mij kiezen – dan was ik de winnaar en zou hij weggaan, dan zou ik een nieuw leven beginnen en gelukkig worden. Hij was degene die het meeste zou verliezen – welke kant dit ook al op zou gaan. Ironisch genoeg, heeft hij gelijk gekregen. Maar het zou niet gebeuren op een manier die hij had kunnen voorspellen.

Gedurende de counseling sessies drong de counselor er bij de Prof op aan, om een beslissing te maken ten opzichte van zijn relatie met Cream Puff. Counseling zou niet succesvol wezen als hij weigerde om de ‘vriendschap’ met haar op te geven.

Dit vereiste een paar dagen van overpeinzingen aan de kant van de Prof, die toen besloot en aankondigde dat hij zou vertrekken aan het begin van Februari 2007. Dit was, zodat hij alles op een rijtje kon zetten. – nog een hoofdstuk uit het boek The Script.

Even een opmerking over de kinderen in dit stadium. Zij waren zich niet bewust van wat er ging gebeuren. Natuurlijk hadden ze iets opgepikt van de toegenomen spanning. Ik weet dit, vanwege het constante gekibbel onder elkaar. Op een dag zei Marinda – Mam, ik ben zo bang dat jij and Papa gaan scheiden. Ik zei tegen haar dat ik niet de weg van scheiding zou kiezen, maar dat ik geen keuzes kon nemen namens Papa. Niet eigenlijk veel troost voor haar.

Maar…. Ze hadden geen idee van wat er werkelijk aan de hand was.

Op de achtergrond was ook de nieuwe baan in Januari. Het was een hele vreemde nieuwe wereld. De mensen waren ok, de baan was een enorme leercurve. Vaak zat ik voor de computer te huilen, over alles wat er thuis gebeurde. Maar programmeurs zijn gewoonlijk introvert ( weet niet waar IK van de bus gevallen ben)… de mensen op het werk hadden niets in de gaten.

Op zekere dag kwam ‘ Jelly Tot Man’ vragen (later in het verhaal zal ik uitleggen waar deze naam vandaan komt) wat er aan de hand was. Hij was mij aan het opleiden en bedoelde heel onschuldig – heb ik moeite met het werk?? Ik dacht dat hij me had zien huilen, keek hem aan, barstte in tranen uit en flapte er uit – ‘Mijn man gaat me verlaten’.

De blik van afgrijzen op zijn gezicht, was klassiek. Ik denk dat het meer te maken had met – wat doe ik met deze huilende vrouw – dan de eigenlijke inhoud van wat ik hem net verteld had. Zeer onhandig, stompte mij half op mijn schouder. Ik begreep wat hij bedoelde – hier is een knuffel voor jou – het spijt me.

Sinds dit gebeuren, hebben we al vaak gelachen over deze komische scène.

Het geschenk

We moeten even een paar dagen teruggaan – terug naar December. Dit is een verhaal wat ik je graag wil vertellen. Er gebeurde iets eigenaardigs in December. Pas toen ik
The Script gelezen had, begreep ik het belang ervan. Ik blijf terugkomen op dit boek, want het is belangrijk hoe die scènes van dit boek, in het hoofd van de Prof zaten – hij had het wel kunnen schrijven!!!!).
Er is een hoofdstuk in dit boek met de titel: HET DURE GESCHENK.
Yup – deed hij ook!!!

Gedurende December liepen we een keer langs een juwelierwinkel. Ik stel niet veel belang in juwelen en gewoonlijk vallen mij die dingen niet zo op. Maar deze keer, toen we er langsliepen, viel mijn oog op een prachtige ketting. Ik herinner me dat ik er een opmerking over maakte, zei dat het een heel ongewoon ontwerp was en toen gingen we weer verder. Ik heb daar verder niet meer aan gedacht.
Tegen het einde van December, verscheen er een pakje in bruin papier in de eetkamer. Het lag op de tafel in de hoek. Ik deed mijn strijken altijd dichtbij die tafel. Ik weet niet waarom het pakje me niet opviel. Misschien was ik te veel in gedachten bezig met onze huwelijksproblemen (op dit stadium wist ik nog niets van Cream Puff, maar het was na de nachtelijke rit naar Bronkhorstspruit).
Hoe het ook zij – ik schonk er geen aandacht aan. Dit moet hevig frustrerend geweest zijn voor de Prof – die zelf ALLES in de gaten heeft.
Hij maakte zinspelingen en zei – heb je gezien wat daar ligt etc. Ik keek er naar en vroeg – oh, wat zit daarin? Het is een verrassing voor jou, zei hij.”Mmm leuk”.
Ik nam aan dat het een Kerstkado was, dus ik vroeg er verder niet naar en ging door met mijn werk. Er was zoveel te doen: huishouden, strijken, kinderen eten geven en een huwelijk proberen te redden. Meer dan genoeg om mijn gedachten mee bezig te houden.
Ik weet werkelijk niet wat de Prof van mij verwacht had. Dacht hij dat ik stiekem zou gaan kijken of hem erover zou uitvragen? Uiteindelijk stopte hij het in mijn handen en zei dat ik het moest openmaken. Je kunt het wel raden – in het pakje was de prachtige ketting die ik bij de juwelier in de etalage had zien liggen.
Natuurlijk was ik opgewonden, natuurlijk was ik dankbaar en dat zei ik hem. Op de één of andere manier waren mijn woorden niet genoeg.
Hij vertelde me dat een vriendin van hem die tegelijk met hem de MBA studie deed, tegen hem gezegd had, dat ik hem niet verdiende, dat hij te goed was voor mij en ik niet waardeerde wat hij voor me deed. Mijn hantering van dit hele ‘kado business’ was bewijs dat ze gelijk had. (HUH? Als ik zeg dat dit het voor mij bedierf, is dat zacht uitgedrukt).
Werkelijk, ik begreep deze ‘aanval’ niet. Maar in het licht van The Script, werd het me duidelijk. Een geschenk, zelfs onder deze omstandigheden (waar de andere persoon een affair heeft) is bedoeld om je te laten denken – gosh, kijk naar dit dure, onverwachte kado – het moet betekenen dat hij van me houdt. Het is bedoeld om het volgende te zeggen: Kijk eens, ik ben heus een goeie gast, ik zet je op een dwaalspoor en voorkom dat je ooit weer kwaad wordt op mij.
In dit geval, werkte het averechts en deed hij er voor mij een schepje bovenop. Hij koos er voor om de woorden van deze persoon ter harte te nemen, en werd beledigd omdat ik niet genoeg interesse toonde in het geschenk en niet dankbaar genoeg was voor de prijs die hij ervoor betaald had. In het kort – hij gebruikte dit als een enorm excuus om zichzelf wijs te maken – “kijk – ik heb gelijk om haar te verlaten, ze waardeert me helemaal niet”.
Wel, van alles wat ik heb geschreven, heb je kunnen afleiden dat de Prof (die echt een Professor was) een aantal graden achter zijn naam heeft. Ik weet niet van wie het volgende gezegde is – maar vandaag voelt het als het juiste moment om te citeren: “Je kunt nog zoveel graden hebben als een thermometer, en nog steeds een dwaas wezen!”

Als een PS : Ik heb nog steeds deze ketting en draag het eigenlijk met veel plezier. Ik krijg veel complimenten als ik het draag en dan denk ik: Mmmmm ja, het kost soms een ‘lieve’ prijs om een schuldig geweten te kalmeren.

Op zoek naar geluk

Kunnen we even een kleine omweg in het verhaal maken. Eén van de dingen die uitkwam bij de counseling, is de moeite waard om bij stil te staan en van dichtbij te bekijken. Ben je klaar voor een ‘zware sessie’?

Eén van de vragen die tijdens de counseling tevoorschijn kwam, was: geloof je dat je ‘Geluk’ verdient.

De Prof streefde, zolang ik hem kende, naar ‘geluk’. Hij zei wel eens tegen me, dat hij jaloers op me was vanwege mijn ‘geluk’. Ik denk dat hij aan depressie leed sinds zijn jeugd.

Als ik ooit een punt kan maken voor counseling, laat me je dit vertellen. De prof was er getuige van hoe zijn eigen vader zijn koffers pakte om weg te gaan. Hij was toen 6 of 7 jaar oud. Huilend, smeekte hij zijn vader om te blijven, maar zijn vader schudde zijn hoofd en zei dat hij niet kon blijven. Dit kleine jongetje, had counseling moeten krijgen. Ofschoon ik helemaal niet bevoegd ben om een diagnose te stellen, is mijn redenering dat hij als kind, leed aan depressie en professionele hulp had moeten krijgen.
Zo werd ‘geluk’ een ongrijpbare schaduw voor hem.

De provocerende vraag van de counselor, leidde tot de volgende redenering bij de Prof:
Alles wat hem teleurgesteld had in ons huwelijk – werd in dit ‘geluk’ mandje gegooid. En alles waarmee hij het niet eens was, werd omgezet in de gedachte – ik deed dit om Yvonne gelukkig te maken en dat ging ten koste van mijn eigen ‘geluk’.

Hij geloofde vast, dat de bron van mijn geluk was te danken aan de offers die hij voor mij gemaakt had (tussen twee haakjes – geluk is iets wat van binnenuit komt, niet omgekeerd).

Dit leidde verder tot het denkproces van: Cream Puff maakt MIJ gelukkig. Als ik mijn huwelijk zou kiezen – zal ik hetzelfde patroon herhalen wat ik gedaan heb sinds ik getrouwd ben. Ik zou mijn geluk opofferen voor Yvonne – OPNIEUW.

De maand December was de eerste keer in zijn leven, dat hij werkelijk gelukkig was – volgens hem.

Pas nu, heb ik een andere kijk gekregen op deze manier van denken. Tijd, vrienden en veel counseling, hebben me de volgende cruciale waarheden geleerd (later meer over waar ik dit geleerd heb) :

De Koning en Koningin in elke relatie zijn Vertrouwen en Onderhandelen.
Vertrouwen groeit met de tijd en onderhandelen betekent, dat mijn opinie net zo belangrijk is als die van jou. Het betekent dat we bereid zullen zijn om onze verschillen te onderhandelen tot een schikking. Om tot een schikking te komen betekent dat er een machtsbalans in de relatie moet zijn. Als de ene partij b.v. stopt met praten – dan heeft hij de overmacht (ironisch). Slechts wanneer die persoon begint te praten – keren ze terug naar de mogenlijkheid om te onderhandelen met de andere persoon.

Wel, de Prof had zichzelf met deze logica in een ‘machteloze’ positie gebracht. Hij gooide het middel van ‘onderhandelen’ weg – om mij gelukkig te maken. (Dit klinkt nobel, maar uiteindelijk leidde dit niet tot geluk in het huwelijk). Ik praat niet eens over het feit dat zijn herinnering en interpretatie van de gebeurtenissen, niet hetzelfde waren als de mijne. Deze problemen waren niet onderhandeld en correct afgehandeld.. Nu – in een poging om het geluk te vinden en deze kwesties te corrigeren, stond hij op het punt om te kiezen voor één van de meest voorspelbare manieren van falen.

Helaas, zodra er een 3de partij bij betrokken raakt, verdwijnt de bereidheid om problemen op te lossen. Het wordt gemakkelijker om het groene gras aan de andere kant te kiezen, dan om te proberen de problemen aan deze zijde op te lossen. Zij worden verblind door de opwinding van een affair – ze redeneren met hun hart – redenen waar het hoofd niets van begrijpt.

Hoge verwachtingen, kapsel en al die nonsens

Onthoud je nog de nieuwe baan? In Januari zou ik daarmee beginnen. Ik dacht er ernstig over om dit af te zeggen, zodat ik me kon concentreren op mijn huwelijk. Gelukkig zeiden mijn ouders – JE MOET DIE BAAN AANNEMEN.
Achteraf heb ik me gerealiseerd hoe God mij gezegend had met de afdanking en de daaropvolgende nieuwe baan. Deze baan had betaald verlof, medisch fonds en zekerheid . God had de weg voor mij gebaand , lang voordat ik begreep dat ik het nodig had. De afdanking leek eerst zulk slecht nieuws, maar nu was het een weg voorwaarts, naar iets beters.

Eindelijk was het tijd voor de counseling sessie. Ik had al mijn hoop daarop gevestigd. Maar counseling is niet een eenvoudige oplossing om iets te herstellen wat reeds zo gebroken is.

Veel verdriet, onopgeloste kwesties en ‘nonsens’ kwam er tevoorschijn. De Prof zei tegen de counselor, dat we “incompatible” waren – waarschijnlijk in het licht van zijn nieuw gevonden ‘compatibility’ met de Cream Puff. Ik wist niet wat ik hoorde. Waarom was ik opnieuw verbaasd? Ik had dat boek – The Script. – nog niet ontdekt.

Hier is een voorbeeld van de ’nonsens’.
De Prof houdt van lang haar. Het mijne was op zijn beste, halflang en de laatste paar jaar, beslist kort. Toen ik mijn haar de eerste keer kort had laten knippen, zei hij tegen me, dat hij niet van me kon houden met kort haar (en bewees prompt dit punt). Ik was niet anti lang haar, maar mijn persoonlijkheid en uiterlijk gaan niet samen met lang haar. De keren dat ik had geprobeerd om het te laten groeien, bond ik het uiteindelijk omhoog – iets waar de Prof nog een grotere hekel aan had dan kort haar. De aard van mijn werk met de kinderen, huishoudelijk werk etc., maken me erg geirriteerd met haren die voor mijn ogen hangen.

Pas later zou ik beseffen dat dit een daad van verzet was, wat tegen zijn dominerende persoonlijkheid indruiste. In bijna alles overheerste hij mij – maar hierin brak ik uit – en het was één van de dingen die hij me het meest kwalijk nam van alles (zoals ik al eerder zei – niet eigenlijk redenen die aanleiding geven tot een scheiding). O – en onthoud je de foto die ik nu had van Cream Puff – je raadt het al – haar kapsel was KORT.

Ook kwamen er andere zaken naar boven. Dingen die ik al lang vergeten was in de loop der jaren. Hij had geen kinderen gewild, hij was het niet eens met een Engelse school, hij had de kerk niet gekozen, ik kleedde me niet sexy voor hem, ik weigerde om make up en parfum te dragen etc. etc. De lijst was eindeloos en vermoeiend . Ik had hem niet gelukkig gemaakt en het huwelijk had hem niet gegeven wat hij ervan verwacht had . Kom nou!!!! Voor mij evenmin – bouw een brug en ga er overheen (ga echter niet over die brug naar een andere vrouw!)

Private Detective Yvonne

Geloof het of niet, maar we zijn nog steeds tussen Kerst en Nieuw Jaar.

De Prof ging naar de Universiteit om een examen samen te stellen voor zijn studenten. Hoor ik je zeggen: YEAH – vast en zeker. Mmm – inderdaad, ik ook!!
Universiteiten zijn (gewoonlijk) gesloten tussen Kerst en Nieuw Jaar.

Maar ik was blij met die ‘break’

Ik ging op Internet zoeken – en ontdekte de wonderlijke wereld van “Private investigation”.

Met een beetje gezond verstand, was het niet moeilijk om haar te traceren, eveneens haar man. Tot nu toe had ik alleen maar een voornaam. Nu kreeg ik echter zelfs een foto van haar, haar e mail adres, de plaats waar ze zat….

Eventjes dacht ik erover, om de ‘moorddadige echtgenoot’ te vertellen van haar activiteiten, maar besloot dat het beter was om niet te roeren in zo’n grote onbekende pot. Misschien zou hij het ook op mij gemunt hebben….

Ik ging door met mijn nieuwe beroep als Private detective. Ik keek de bank-afrekeningen van de Professor (alias Eeyore) na, mobiele telefoon overzichten en kwam er achter dat hij een enorm hoge mobiele telefoon rekening had. Niet verbazend!!! De bank-afrekeningen waren niet erg veelzeggend.

Op dit stadium bad ik dat God de Prof zou laten zien welke fout hij maakte. Dat zij toch net zo’n gebroken persoon moest wezen als hijzelf en hoe bouw je geluk op 2 gebroken huwelijken? Maar, heel diep binnen in mezelf, vroeg ik me af, hoe ver ga je totdat je opgeeft. Wanneer is het moment dat ik de anti depressiva van de Prof ga innemen – het voelde alsof ik een dubbele dosis van het spul nodig had.

Ik besloot om het uit te houden tot de huwelijkstherapie sessie die voor begin Januari op het programma stond.

Tigger en Eeyore

Ik vond het ‘namen bedenken’ nogal leuk,……dacht dat ik het weer opnieuw zou kunnen doen. Ik bedacht een paar andere namen, ik tikte er zelfs een paar in WORD and vroeg de thesaurus om synoniemen voor me te zoeken – maar de thesaurus bedierf mijn pret , want die vond geen synoniemen voor de woorden die ik ingetikt had…

OK OK, genoeg plezier daarover gehad. Laten we doorgaan met het serieuze gedeelte.

Ik realiseerde me natuurlijk dat er hier 2 schuldigen zijn en dat de Prof óók die namen verdient te krijgen (maar ik kon aan geen naam denken). Vervolgens heb ik – tot mijn spijt – geleerd, dat een huwelijk kapot gaat vóórdat een affair begint, en niet omgekeerd. Die les was een moeilijke pil om te slikken.

Dus – geen grappen meer over namen (zucht).

Voordat ik te ver afdwaal, we zijn nu in December – op zoek naar een huwelijks counselor.
Met tegenzin vertelde de Prof me iets meer over de Cream Puff. Ze was getrouwd, had 2 kinderen, geen vrienden (hmmm ik vraag me af hoeveel mannen ze van vrienden heeft afgetroggeld), ze werkte ook op de Universiteit, en haar huwelijk was op de rotsen. Haar man werkte ook op de Universiteit (oei, dit is bijna te erg). Haar man had geen idee van de hachelijke staat waarin zijn huwelijk zich bevond. Blijkbaar was Cream Puff niet zo openhartig met haar man als de Prof was met mij. Bovendien, de echtgenoot van Cream Puff was een gewelddadige man – en indien hij zou uitvinden over de misstappen van zijn vrouw –kon het wel eens zijn dat hij haar zou vermoorden en waarschijnlijk de kinderen ook.

Ergens tussen Kerst en Nieuwjaar, besloten de Prof en Cream Puff om de affair te ‘beëindigen’. Hij was ontzettend terneergeslagen – dat was de enigste emotie, behalve de woede, die hij toonde. Hij zei tegen me, dat het voelde alsof er iemand was overleden (typisch – dat was mijn ervaring ook – nog niet te lang geleden…)
Ik ben trots om te zeggen, dat ik, nu ik niet langer meer in ‘gelukzalig onwetenland’ verkeerde, nogal achterdochtig was over de benaming ‘beëindiging’. Hij zei me dat ze elkaar niet meer zouden ‘zien’. Wel, dat laat sms’s schrijven en opbellen, wijd open, of niet soms? Het bleek dat mijn voorgevoelens nu functioneerden en correct waren. Het contact via de mobiele telefoon, was niet verbroken.

Toen ik hem hiermee confronteerde, verloor de Prof totaal zijn geduld en zei zulke verschrikkelijke lelijke dingen tegen me die ik hier niet kan herhalen.
Maar wanneer mensen in deze situatie verkeren, dan draaien ze de feiten zodanig om, dat het lijkt alsof het JOUW fout is. Dit wordt ook zo beschreven in the Script, (kijk naar vorige postings over dit boek). Mannen die affairs hebben, volgen allemaal hetzelfde patroon van bedrog.

Ik weet dat ik fouten heb, dat ik dingen verkeerd gedaan heb in dit huwelijk. Maar, de fouten die ik gemaakt heb, zijn geen redenen voor een affair. Dat was mijn manier om de situatie in het juiste perspectief te zien. De steun van mijn familie in deze tijd, was van onschatbare waarde. Als ik hen niet had gehad, denk ik, dat ik die dingen geloofd zou hebben die me werden verteld.

In deze woedeaanval, gooide de Prof zijn mobiele telefoon op de grond en zei tegen me, dat ik het maar kon controleren. Ik weet niet hoe, maar ik bleef kalm. Ik weigerde om die uitdaging aan te nemen. Ik besefte natuurlijk ook, dat het mobieltje geen enkel belastend bewijs meer zou hebben. Dus was het nutteloos om te controleren. Ik liep weg, zonder om er naar te kijken.

Er ging een dag voorbij. De Prof was zo gedeprimeerd dat hij ermee instemde om naar de Dr. te gaan, die hem anti depressiva voorschreef. De prof nam de pillen in, ging naar bed en sliep – prompt vergat hij zijn mobiele telefoon op de tafel.

Natuurlijk heb ik die gepakt. Ik zocht naar berichten onder haar naam, maar er was niets onder haar eigen naam. In plaats daarvan waren er initialen en je hoeft geen rocket wetenschapper te wezen (laat staan een verouderde programmeur) om daar achter te komen. Dus – ik had de boodschappen gevonden.
De berichten die niet waren uitgeveegd gingen in de trant van – zo fijn om je stem weer te horen – ik ben niet zo knap met woorden als jij – allemaal dit ziekelijke ‘melige’ stuff. Ze tekende met ‘jouw Tigger’. Oh – ze hadden dus lievelingsnaampjes voor elkaar – zij was Tigger en hij was Eeyore. Als je het verhaal kent van Winnie the Pooh – dan weet je dat Eeyore altijd melancholiek is. Heel toepasselijk voor de Professor.

Oeps – Ik ben toevallig weer afgekomen op een aantal namen voor hen!

What's in a name!

Ik heb nogal uitgekeken naar deze blog – je hebt het zeker zien aankomen??

Ik kan de andere partij van de affair geen ‘HAAR’ blijven noemen.

Ik heb hier heeeeeeeeel lang over nagedacht. En er kwamen zoveel namen in mijn gedachten. De ‘betere’ namen gingen zoiets van ‘De Andere Vrouw’ of ‘Slet’. Oeps, dat is een beetje lelijk. Dan HEEL erg lelijk zou wezen Bi……gosh, dat slipte er bijna uit!! Ik bijt mijn tong erg hard nu – of liever gezegd – mijn VINGERS. Ik had besloten dat mijn blog ‘nice’ zou wezen…….

OK, dus ik moet een MOOIE naam voor slet vinden. Ik dacht over ‘Plus 1’. Hier is mijn redenering:
1 (ik) + 1 (Prof) + 1 (slet) = 3 en iedereen weet dat 3 er één te veel is.

En wiskunde is een sterk punt bij de Prof – dus indien hij ooit op deze blog zou afkomen – zou hij dat stukje humor misschien kunnen waarderen. Maar nee, dat is het ook niet helemaal – maar ik kom dichterbij.

Ah Ha – IK HEB HET. We gaan haar ‘Cream Puff’ noemen. Waarom? – hoor ik je vragen.

Hier is mijn logica. Mijn echtgenoot (de nieuwe – of liever gezegd – de WARE), zegt dat ze binnenin een grote fluffy puffy Cream Cake woont. Ze denkt dat dit de hemel op aarde is, maar ze kan niet voorbij de lagen cream zien. Zo – we hebben een naam – schattebol – we noemen jou: De Cream Puff!!

Hoe klinkt dat – De Prof and de Cream Puff. Klinkt nogal grappig, vind je niet?

Waar is de mobiele telefoon, liefje?

In de dagen na Kerst, leek de Prof iets van zijn geestelijke gezondheid te herwinnen. (niet al te veel).

Hij beloofde om opnieuw te proberen en zei dat “de balans van het leven” tegen hem zou wezen (zijn eigen woorden) – indien hij zou proberen om een nieuw begin te maken met iemand anders. (uitstekende conclusie). Hij stemde toe om naar huwelijksbemiddeling te gaan.

Van mijn kant vroeg ik hem voor transparantie tot betrekking met zijn vriendschap met HAAR. Tussen twee haakjes, weet je dat het onmogenlijk is om een huwelijks counselor te vinden die tijd van het jaar. Misschien had het allemaal te maken met het kiezen van het tijdstip.

Nu, mijn ‘verdoofdheid’ was verdwenen – Ik was een stuk slimmer geworden. Het is opmerkelijk wat zo’n moment kan doen om je wakker te schudden. Ik merkte dat de mobiele telefoon van de Prof was verdwenen. Ik was toevallig op iets afgekomen, wat ik LANG geleden had moeten opmerken. De telefoon verliet nooit zijn zijde meer.

Toen ik hem ernaar vroeg, was zijn slimme antwoord dat zijn vriendin niet op de hoogte was met de nieuwe situatie. (met andere woorden, het feit dat IK op de hoogte was van de affair). Zodoende zou ik misschien de sms’s die ze aan hem stuurde, verkeerd begrijpen.

Maar liefje – hoe is dat mogenlijk? Dit is toch een onschuldige vriendschap!

Het tijdstip

Het tijdstip van het ontstellende nieuws moet rechtstreeks uit ‘The Script’ gekomen zijn. Waarom kiezen ze zulke ongepaste momenten om dit te vertellen? De reden daarvoor is waarschijnlijk, dat het je totaal hulpeloos maakt, je hebt niemand die je in vertrouwen kunt nemen, niemand naar wie je kunt gaan voor advies en hulp.
Die nacht heb ik bijna geen oog dichtgedaan. De volgende dag – Kerstdag – was één van de donkerste dagen in mijn leven. Ik zei tegen mezelf – haal rustig adem van minuut tot minuut.
Jack (een lieve vriend van mij) had onlangs nog tegen me gezegd – soms moeten we leven van dag tot dag , soms zelfs van uur tot uur. Ik onthield zijn woorden, and deed het van minuut tot minuut
De hele familie was bij elkaar, die Kerst van 2006, mijn familie en zelfs de hele aangetrouwde familie.
Ik was lichamelijk ziek. Ik heb nooit geweten dat spanning je zo gauw ziek kon maken. Iedereen nam aan dat ik maaggriep had. Ik liet het maar zo. Ik was vast van plan om mijn verschrikkelijke nieuws te verbergen van iedereen die me lief waren, voor het gevaar om elke Kerst in de toekomst voor hen te ruïneren
Tegen het einde van die verschrikkelijke dag, gaf de schoonvader van mijn zus, mij een glas whisky. Ik had daar binnepret over – de Prof probeerde al jaren lang om mij geinteresseerd te krijgen in die dingen. Ik was niet geinteresseerd om er NU van te houden, maar ik dacht dat het misschien deze verschrikkelijke pijn zou verminderen. Ik heb mijn zus toen verteld wat de Prof me de vorige avond meegedeeld had. Haar gezicht sprak boekdelen – totale ongeloof – het reflecteerde mijn gezicht van nog geen 24 uur daarvóór.
Diezelfde avond, gingen de Prof en ik weer in discussie. Ik probeerde nog steeds dit ‘relatie ding’ te begrijpen. Hij zei me, dat deze relatie met ‘haar’, vergelijkbaar was met mijn relatie met Muff en Jack, lieve vrienden van mij. Zij begrepen mij en accepteerden mij – blah blah blah (deze mensen zijn zoals extra ‘ouders’ in mijn leven). Ik kon mezelf niet inhouden en flapte er uit – wel, ik beloof je dat ik jou niet zal verlaten vanwege Muff en Jack . (Hoe durft hij een vergelijking te maken tussen zo’n onschuldige en waardevolle vriendschap en zijn affair).
Tijdens deze hele discussie, bleef ik buitengewoon kalm. De Prof zei een keertje, dat hij wenste dat ik kwaad zou worden en hem zou wegsturen. Ik denk dat DAT zijn bedoeling was – dan hoefde hij zelf de beslissing om weg te gaan, niet te maken – ik zou het voor hem gemakkelijk gemaakt hebben. Ik weigerde om daar aan toe te geven en wilde niet geloven dat dit het einde was….

Het probleem krijgt een naam

Het is 24 December 2006
De Prof en ik hebben een week lang gediscussieerd (sinds de nachtelijke rit naar Bronkhorst Spruit). Tot zover, heb ik een paar erg belangrijke aanwijzingen gemist. Het feit dat de mobiele telefoon van de Prof totaal uit het zicht was verdwenen, was me ontgaan. Hij paste normaal beter op zijn mobieltje dan op de kinderen toen ze nog klein waren.

Marinda (oudste dochter) had mij een paar dagen tevoren een mooie Bijbel tekst gestuurd: Deut. 31:8. Dit belooft dat de Here U zal vóórgaan en U niet zal verlaten. Ik las de tekst vele keren over en bestudeerde elk woord. Overigens had Marinda er geen idee van wat er aan de hand was. De kinderen waren zich van niets bewust.

Ofschoon ik als het ware ‘verdoofd’ was om te beseffen wat er aan het gebeuren was, denk ik dat ik het probleem UIT de Professor GEPRAAT heb. Wat ik bedoel is, dat ik er niet mee ophield en zodoende vertelde hij mij uiteindelijk een gedeelte van de waarheid.
De avond van 24 December kon hij het niet langer meer uithouden en opeens flapte hij het er uit – ik heb iemand anders ontmoet, ik houd niet meer van je, ZIJ begrijpt me zoals jij me nooit begrepen hebt…...

Nee…………..

Op dat moment kwam ik woorden tekort (hé – nu hoor ik je lachen en denken, daar heb jij toch geen last van Yvonne).

De ontsteltenis van dat moment is moeilijk te beschrijven.
Elke droom en overtuiging die ik tot zover had gehad, slipte weg, zoals zand door mijn vingers. De ontgoocheling, het verdriet… zelfs het gevoel van “ik begrijp niet wat er gebeurt – laat me wakker worden uit deze afschuwelijke droom” is er deel van, maar het is maar een klein stukje van alles wat er op dat moment door je heen gaat.

Het gevoel, is misschien vergelijkbaar met wat je moet voelen als je uitvindt dat je KANKER hebt, nadat je geleden hebt aan een ziekte zonder naam of gezicht. Het nieuws is ontstellend, maar het probleem krijgt nu een naam: AFFAIR.

Nog iets over de tijdsbepaling. Ik wilde je zo graag enkele citaten geven uit het boek - The Script - de 100% absoluut voorspelbare dingen die mannen doen wanneer ze bedriegen - maar de wielen van goedkeuring over auteursrecht, draaien maar lanzaam. Wat ik kan doen is om je een link naar hun website te geven. Je kunt daar een gratis hoofdstuk downloaden en een idee krijgen.

Volgens het script ( geschreven om aan te tonen, dat mannen die bedriegen, allemaal hetzelfde recept volgen – en in mijn geval – de spijker op de kop), was ik in goed gezelschap wat betreft het tijdstip. Henry Ford II, de kleinzoon van de oprichter van Ford Motor Company, koos de avond vóór de glansrijke ‘coming out’ party van zijn dochter ( een belangrijke sociale gebeurtenis) om zijn vrouw, met wie hij al 23 getrouwd was, te vertellen dat hij haar ging verlaten.

Handel met voorkennis (deel 2)

Ma aaa m - Een langgerekt "mam" geluid - zoals een zucht. Dit is natuurlijk Arno bij het instappen in de auto vanmiddag. Ik houd mijn hart vast – wat is er gebeurd.

“Nou Mam, ik sprak vandaag met Kevin hey, over de weddenschap – WEER hey. Weet je, ik legde het hem uit hey, in verschillende talen, want ik dacht hey, dat hij het niet begreep misschien hey…”

Ik luister in stilte en vraag me af of ik hem moet zeggen om te stoppen met de ‘hey’ business. Ik besluit maar om liever te wachten met de grammatica les, want hier komt binnen de volgende 10 secondes een morele les. Te veel lessen in één keer is te veel gevraagd, want ik heb al moeite met deze.

Hij gaat verder: “Wel, Kevin luisterde naar het hele verhaal hey, en toen was hij eventjes stil. Dus ik dacht – hij heeft het begrepen. Toen zei Kevin tegen me: “ok, ik begrijp het, laten we ‘ de deal opschroeven’ en het R 21 maken”

Ik voel een kriebel lach van heel ver beneden, naar boven borrelen en weet dat ik dit ga verliezen. De gedachten komen snel en fiers in mijn hoofd. Ik weet niet waar ik eerst aandacht aan moet geven. Het autorijden wordt zelfs een taak te veel. Mijn gedachten gaan als volgt:

* Niet een volle doos bonbons
* ‘de deal opschroeven’????
* berekeningen met betrekking tot de groei van deze weddenschap
* En ten slotte – Waarom de R 1 aan het einde van R 20? Ik kan er nog inkomen van R 5 naar R 10 en R 20, maar waarom maakt Kevin het EENENTWINTIG Rand??

Ik beheers mezelf en probeer mijn gezicht in het “morele bezwaar” gezicht te plooien, wat ik oorspronkelijk van plan was geweest. Arno kijkt me aan en we beginnen allebei te lachen.

“M a aam”, probeert hij opnieuw “Ik snap er niks van, ik heb het hem VERTELD”

Ik vraag hem HOE hij het hem verteld heeft.

“Ik zei hem dat de lerares naar ons huis komt en ons gitaar lessen geeft en dat ze vertelde wat mijn cijfer was van het proefwerk”

Dat klinkt naar logica als je het mij vraagt. “ ik WEET dat hij luistert als ik iets vertel”.

Echt? Nu, hoe weet je dat, vraag ik.

“Eenvoudig, want ik hem hem getest”.

Ik ben bijna te bang om te vragen – o, hoe deed je dat?

“Ik vertelde hem dat ik 4 provitas, 2 tennisbiscuits en chocolade sticks voor lunch had ingepakt. Later zei ik tegen hem: “Ik pakte 4 provitas, chocolade sticks en……..” Arno laat zijn stem dralen, zet dan zijn “Kevin” stem op en voltooit de zin –“2 tennisbiscuits”. Nou, hoe kan hij dat weten als hij niet luistert?”

Ik ben nog steeds bezig om na te denken over de details van die lunch en de les die ik hem daarover wil geven, maar besluit om dat op te geven.

Toen de uitslag bekend werd van het proefwerk, zei Kevin: ik denk dat ik je R 21 schuld.

De ‘jury’ in de auto (de meisjes) stemden unaniem in het voordeel van de verweerder. Ze besloten dat Kevin het verdiende om te betalen..

The narcissen (tegenwoordige tijd)

Mijn leven is zoals een veelkleurige lappendeken. Een Verscheidenheid van mensen, ideeën, plekjes maken mijn leven zo kleurvol en waardevol.

Kijk wat groeit er in mijn tuin! NARCISSEN!!!


Mijn grootvader was een heel bijzondere persoon. Zijn gezicht was rond, vrolijk en hij glimlachte altijd. Zijn hoofd was kaal, met uitzondering van een randje haar. U kent het wel, wanneer je op het hoofd van een kind een pot zet en het haar rond de pot knipt. Opa, kreeg de omgekeerde ‘pot behandeling’. Hij werd kaal toen hij een jonge man was van in de 20. Maar het heeft hem nooit dwars gezeten. We gaven hem de naam: ‘ Opa met de kale haartjes’.


Opa was een bekende Narcissenkweker. Hij kruiste diverse soorten narcissen en gaf de nieuwe soorten namen. Hij heeft één soort vernoemd naar zijn dochter – Susy. Hij had zijn leven lang, een passie voor narcissen. Hij was ruim 80 jaar oud toen hij nog regelmatig op de fiets naar zijn geliefde stukje grond ging, waar de narcissen in bloei stonden. Bij het oversteken van de weg, stak hij eenvoudig zijn wandelstok in de lucht en de auto’s moesten maar stoppen.

Ik heb niet zijn groene vingers of kostbare kennis van het kweken van deze prachtige bloemen geërfd. Toch is er iets eigenaardigs gebeurd. Door de jaren heen, heeft mijn vader bollen doorgegeven (als geschenk) van zijn werk – hij werkte hier in Zuid Afrika in dezelfde bedrijfstak als Opa. Van alle bollen die hij heeft doorgegeven, zijn de Narcissen de enigste bollen die elk jaar weer tevoorschijn komen in het voorjaar. De andere bollensoorten, kwijnen weg, nadat ze 1 jaar gebloeid hebben, maar de Narcissen komen elk jaar terug.


En elk jaar laten ze hun zonnige gezichten zien in mijn tuin en word ik er aan herinnerd dat, MISSCHIEN, heb ik toch meer geërfd van mijn Opa dan ik me realiseer.

De Professor

Nu, laten we de man een naam geven – en mijn toenmalige echtgenoot DE PROFESSOR noemen. (In werkelijkheid was hij in 2006, toen zich dit allemaal afspeelde, een professor bij de plaatselijke universiteit). Dus – van nu af aan, zal ik hem de Prof noemen.

We zijn nu in December 2006. De Prof gedroeg zich erg vreemd. Ik schreef dat toe aan de depressie waar hij al jaren mee te kampen had. Hij bleef lang op bed liggen, ging erg laat naar bed. Maar het meest opvallende was wel het feit dat ik niets goed meer kon doen. Hij werd kwaad over kleinigheidjes.

Er is een zeer humoristisch en uitstekend boek op de markt, dat ik pas veel later las – The Script – de 100% absoluut voorspelbare dingen die mannen doen als ze bedriegen.
Als ik een klein voorproefje zou hebben gehad van dat boek, zou ik hebben geconstateerd, dat de Prof het blijkbaar ook had gelezen (of ten minste lessen bijgewoond had erover) – omdat hij het patroon, (uitgestippeld in het boek) tot op de letter volgde.
Wat ik ook deed, alles was sub-standaard en verkeerd.

Een voorbeeld: Het was halverwege de maand December en ik probeerde zo gauw mogenlijk de was en het strijkgoed op te ruimen. Ironisch genoeg deed ik dat, omdat ik wist welke hekel de Prof had aan een rommelig huis en strijkgoed wat rondslingerde.

Hij was zeer beledigd, dat ik er de voorkeur aan gaf om was op te ruimen in plaats van om tijd met hem door te brengen – zijn betoog was, dat ik het wasgoed belangrijker vond dan hem. Huh????? (tussen twee haakjes , wat is er verkeerd met een beetje hulp op dat gebied?)
Geen logica van mijn kant (en vergeet niet – ik ben een programmeur – ik heb genoeg logica in mijn arsenaal), kon de Prof van mijn goede bedoelingen, overtuigen.

Ik ging naar bed, vergat mijn mobiele telefoon in de keuken – grote fout. De Prof zat op de veranda en troostte zichzelf met een glas whisky. Tegen middernacht stuurde hij een sms van zijn mobiele telefoon naar de mijne (yeah – u moet weten dat de veranda slechts ongeveer 5 meter verwijderd is van de slaapkamer), om te zeggen dat, aangezien ik niet naar hem toegekomen was om de situatie met hem te bespreken, hij tot de conclusie gekomen was dat ik niet geïnteresseerd was, dit werkte niet meer – hij ging weg. Hij stapte in zijn auto en vertrok.
Ik werd me hiervan pas bewust, toen ik de volgende ochtend opstond….. er achter kwam dat de Prof was vertrokken, en een bericht vond op mijn mobiele telefoon – in de keuken.

Ik belde hem op en sprak rustig en gemotiveerd (een andere goede eigenschap van programmeurs – we denken snel, praten snel – en de logica natuurlijk). Alle gekheid op een stokje, mijn vraag aan hem was – WASSEN is toch geen reden om in je auto te stappen en weg te gaan? En tussen twee haakjes, WAAR ben je?

Hij vertelde me dat hij in Bronkhorst Spruit was. Dat is ongeveer 2 uur rijden bij ons vandaan ( het was ook weer een kleine verdraaiing van de waarheid) . Witbank, en Bronkhorst Spruit, ze liggen dicht bij elkaar………….
Genoeg voor vandaag. We gaan morgen verder met Bronkhorst Spruit/Witbank.