Cruciale momenten

Terwijl ik bezig ben mijn blog te schrijven, realiseer ik me dat er ‘cruciale’ momenten, ideeën en mensen waren, langs deze weg van ‘genezing’. Eén zo een persoon was de dame bij de Bank, die me vertelde dat haar man gebleven was.

Een ander ‘cruciaal’ moment (van een heel andere aard) was een stukje eenvoudig advies – gelezen in een boek, wat mijn buurvrouw me voorlas. Het was een boek over het maken van een nieuw begin. De hoofdstukken waren onderverdeeld in verschillende soorten van trauma die we kunnen ervaren in ons leven. Eén van de hoofdstukken ging over echtscheiding.

Hier is de kern van wat het zei:

“Ga wat leuke kleding voor jezelf kopen, probeer er zo leuk mogenlijk uit te zien, elke dag opnieuw, en zorg voor een grote glimlach op je gezicht – dat is een goede manier om een gebroken hart te verbergen. Er ZAL een nieuw leven komen, er ZAL weer gelachen worden. Neem het uit God’s hand, vandaag is de eerste dag van de rest van je leven”.

Ik maakte er een print-out van en plakte het op de spiegel van mijn kaptafel – waar het nog steeds is. God is een God van de toekomst – niet van wat gebeurde in ons verleden. Ik las dat stukje heel vaak en begon weer hoop te krijgen!

Nu, dat stukje advies leidde tot één van de grappigste verhalen die ik heb te vertellen over het hele trieste geval. Onthoud je dat ik zei dat zo veel dingen zijn veranderd in humor . Ik nam dat advies ter harte en ging winkelen voor nieuwe kleding. Ik realiseerde me niet, dat vlak daarna (helemaal niet zo bedoeld) de Prof voor die nieuwe garderobe zou betalen!

Die conclusie zal ik morgen schrijven.

Er zijn net nog 2 dingen die ik vandaag met je wil delen.

Het eerste is over counselling.
Counselling liet me dingen in een ander licht zien.
Ik zei een keer tegen de counsellor – het is zo verdrietig – er is niemand meer voor wie ik kan koffie maken in de ochtend (Ja, de Prof kreeg koffie in bed – elke ochtend. Hij was een verwend…. – oeps – dat was niet mooi!).
De counsellor keek me aan en zei – in plaats daarvan, waarom maak je het niet voor je kinderen. Dat is precies wat ik op een ochtend deed. Ik maakte Milo voor hen. Ze waren zo verrukt. Tegen de avond hadden ze het er nog over. Ik was even stil en dacht – hey – de Prof nam zijn koffie nooit aan met zoveel dankbaarheid en opwinding. Hmmmm – dit is veel leuker.
Ik begon te beseffen dat zoveel te maken had met hoe ik de dingen bekeek.
Samen met de herinneringen van dingen die ik miste, had ik andere herinneringen – slechte herinneringen van dingen die ik NIET miste. Teneinde een evenwichtig beeld te krijgen, moest ik allebei de kanten bekijken.
Ik realiseerde mij b.v., dat de lach uit ons leven was verdwenen.
Het was langzaam platgedrukt. Ik was gewend om zingend door het huis te gaan, maar nu, ik kan niet eens zeggen waar dat gebleven is. Ik wilde die dingen terughebben.

Het tweede is over de nacht dat ik een vreemde droom had. Het liet zo’n duidelijk beeld zien van hoe mijn onderbewustzijn de dingen ervaarde, dat ik het opgeschreven heb.
Ik reed ‘s avonds in de auto, maar was heel, heel erg moe. Ik doezelde weg, niet helemaal – ik was me nog bewust van het rijden. Ik wist dat er gevaar was, maar was er nogal trots op dat ik nog steeds op de weg bleef. Plotseling besefte ik dat ik van de weg was geraakt en het te laat was. Ik opende mijn ogen (van de slaap in mijn droom), maar het ergste was, dat het pikdonker was – de lichten van de auto waren gedoofd. Ik kon niets zien – kon alleen voelen hoe ik viel, maar kon niet zien in welk ongeluk ik was – wist niet waar dit zou eindigen. Ik viel gewoon door het pikdonker – om mijn Schepper te ontmoeten.

Die droom betekende voor mij, dat mijn onderbewustzijn geweten heeft dat het huwelijk in problemen verkeerde. Ik ging nog steeds door, trots op het feit dat ik het huwelijk ‘op de weg’ kon houden – zoals met de auto in mijn droom. Tegen de tijd dat ik besefte dat ik niet in staat was dit huwelijk te redden, viel ik, niet wetende waar dit zou eindigen.

Dus, mijn onderbewustzijn wist dit allemaal – lang voordat ik het me bewust was.