Nu, laten we de man een naam geven – en mijn toenmalige echtgenoot DE PROFESSOR noemen. (In werkelijkheid was hij in 2006, toen zich dit allemaal afspeelde, een professor bij de plaatselijke universiteit). Dus – van nu af aan, zal ik hem de Prof noemen.
We zijn nu in December 2006. De Prof gedroeg zich erg vreemd. Ik schreef dat toe aan de depressie waar hij al jaren mee te kampen had. Hij bleef lang op bed liggen, ging erg laat naar bed. Maar het meest opvallende was wel het feit dat ik niets goed meer kon doen. Hij werd kwaad over kleinigheidjes.
Er is een zeer humoristisch en uitstekend boek op de markt, dat ik pas veel later las – The Script – de 100% absoluut voorspelbare dingen die mannen doen als ze bedriegen.
Als ik een klein voorproefje zou hebben gehad van dat boek, zou ik hebben geconstateerd, dat de Prof het blijkbaar ook had gelezen (of ten minste lessen bijgewoond had erover) – omdat hij het patroon, (uitgestippeld in het boek) tot op de letter volgde.
Wat ik ook deed, alles was sub-standaard en verkeerd.
Een voorbeeld: Het was halverwege de maand December en ik probeerde zo gauw mogenlijk de was en het strijkgoed op te ruimen. Ironisch genoeg deed ik dat, omdat ik wist welke hekel de Prof had aan een rommelig huis en strijkgoed wat rondslingerde.
Hij was zeer beledigd, dat ik er de voorkeur aan gaf om was op te ruimen in plaats van om tijd met hem door te brengen – zijn betoog was, dat ik het wasgoed belangrijker vond dan hem. Huh????? (tussen twee haakjes , wat is er verkeerd met een beetje hulp op dat gebied?)
Geen logica van mijn kant (en vergeet niet – ik ben een programmeur – ik heb genoeg logica in mijn arsenaal), kon de Prof van mijn goede bedoelingen, overtuigen.
Ik ging naar bed, vergat mijn mobiele telefoon in de keuken – grote fout. De Prof zat op de veranda en troostte zichzelf met een glas whisky. Tegen middernacht stuurde hij een sms van zijn mobiele telefoon naar de mijne (yeah – u moet weten dat de veranda slechts ongeveer 5 meter verwijderd is van de slaapkamer), om te zeggen dat, aangezien ik niet naar hem toegekomen was om de situatie met hem te bespreken, hij tot de conclusie gekomen was dat ik niet geïnteresseerd was, dit werkte niet meer – hij ging weg. Hij stapte in zijn auto en vertrok.
Ik werd me hiervan pas bewust, toen ik de volgende ochtend opstond….. er achter kwam dat de Prof was vertrokken, en een bericht vond op mijn mobiele telefoon – in de keuken.
Ik belde hem op en sprak rustig en gemotiveerd (een andere goede eigenschap van programmeurs – we denken snel, praten snel – en de logica natuurlijk). Alle gekheid op een stokje, mijn vraag aan hem was – WASSEN is toch geen reden om in je auto te stappen en weg te gaan? En tussen twee haakjes, WAAR ben je?
Hij vertelde me dat hij in Bronkhorst Spruit was. Dat is ongeveer 2 uur rijden bij ons vandaan ( het was ook weer een kleine verdraaiing van de waarheid) . Witbank, en Bronkhorst Spruit, ze liggen dicht bij elkaar………….
Genoeg voor vandaag. We gaan morgen verder met Bronkhorst Spruit/Witbank.
We zijn nu in December 2006. De Prof gedroeg zich erg vreemd. Ik schreef dat toe aan de depressie waar hij al jaren mee te kampen had. Hij bleef lang op bed liggen, ging erg laat naar bed. Maar het meest opvallende was wel het feit dat ik niets goed meer kon doen. Hij werd kwaad over kleinigheidjes.
Er is een zeer humoristisch en uitstekend boek op de markt, dat ik pas veel later las – The Script – de 100% absoluut voorspelbare dingen die mannen doen als ze bedriegen.
Als ik een klein voorproefje zou hebben gehad van dat boek, zou ik hebben geconstateerd, dat de Prof het blijkbaar ook had gelezen (of ten minste lessen bijgewoond had erover) – omdat hij het patroon, (uitgestippeld in het boek) tot op de letter volgde.
Wat ik ook deed, alles was sub-standaard en verkeerd.
Een voorbeeld: Het was halverwege de maand December en ik probeerde zo gauw mogenlijk de was en het strijkgoed op te ruimen. Ironisch genoeg deed ik dat, omdat ik wist welke hekel de Prof had aan een rommelig huis en strijkgoed wat rondslingerde.
Hij was zeer beledigd, dat ik er de voorkeur aan gaf om was op te ruimen in plaats van om tijd met hem door te brengen – zijn betoog was, dat ik het wasgoed belangrijker vond dan hem. Huh????? (tussen twee haakjes , wat is er verkeerd met een beetje hulp op dat gebied?)
Geen logica van mijn kant (en vergeet niet – ik ben een programmeur – ik heb genoeg logica in mijn arsenaal), kon de Prof van mijn goede bedoelingen, overtuigen.
Ik ging naar bed, vergat mijn mobiele telefoon in de keuken – grote fout. De Prof zat op de veranda en troostte zichzelf met een glas whisky. Tegen middernacht stuurde hij een sms van zijn mobiele telefoon naar de mijne (yeah – u moet weten dat de veranda slechts ongeveer 5 meter verwijderd is van de slaapkamer), om te zeggen dat, aangezien ik niet naar hem toegekomen was om de situatie met hem te bespreken, hij tot de conclusie gekomen was dat ik niet geïnteresseerd was, dit werkte niet meer – hij ging weg. Hij stapte in zijn auto en vertrok.
Ik werd me hiervan pas bewust, toen ik de volgende ochtend opstond….. er achter kwam dat de Prof was vertrokken, en een bericht vond op mijn mobiele telefoon – in de keuken.
Ik belde hem op en sprak rustig en gemotiveerd (een andere goede eigenschap van programmeurs – we denken snel, praten snel – en de logica natuurlijk). Alle gekheid op een stokje, mijn vraag aan hem was – WASSEN is toch geen reden om in je auto te stappen en weg te gaan? En tussen twee haakjes, WAAR ben je?
Hij vertelde me dat hij in Bronkhorst Spruit was. Dat is ongeveer 2 uur rijden bij ons vandaan ( het was ook weer een kleine verdraaiing van de waarheid) . Witbank, en Bronkhorst Spruit, ze liggen dicht bij elkaar………….
Genoeg voor vandaag. We gaan morgen verder met Bronkhorst Spruit/Witbank.
No comments:
Post a Comment