Wat een boffer ben ik

Even vlug iets zeggen over de blog van gisteren. De vriendin die tegen de Prof gezegd had, dat ik hem niet verdiende (ze had gelijk – hoewel ik niet denk dat ze het bedoelde zoals ik het opvat!!!) – was NIET de Cream Puff – wie weet – een andere mistress????

In de tijd dat we naar counseling gingen en erover praatten, zei de Prof tegen me, dat ik een bofkont was – wat zijn besluit ook zou wezen – ik zou als winnaar uit de bus komen!

WAT???? Ik voel niet alsof ik de Jackpot gewonnen heb.

Zijn redenering: zou hij mij kiezen – dan was ik de winnaar en zou hij weggaan, dan zou ik een nieuw leven beginnen en gelukkig worden. Hij was degene die het meeste zou verliezen – welke kant dit ook al op zou gaan. Ironisch genoeg, heeft hij gelijk gekregen. Maar het zou niet gebeuren op een manier die hij had kunnen voorspellen.

Gedurende de counseling sessies drong de counselor er bij de Prof op aan, om een beslissing te maken ten opzichte van zijn relatie met Cream Puff. Counseling zou niet succesvol wezen als hij weigerde om de ‘vriendschap’ met haar op te geven.

Dit vereiste een paar dagen van overpeinzingen aan de kant van de Prof, die toen besloot en aankondigde dat hij zou vertrekken aan het begin van Februari 2007. Dit was, zodat hij alles op een rijtje kon zetten. – nog een hoofdstuk uit het boek The Script.

Even een opmerking over de kinderen in dit stadium. Zij waren zich niet bewust van wat er ging gebeuren. Natuurlijk hadden ze iets opgepikt van de toegenomen spanning. Ik weet dit, vanwege het constante gekibbel onder elkaar. Op een dag zei Marinda – Mam, ik ben zo bang dat jij and Papa gaan scheiden. Ik zei tegen haar dat ik niet de weg van scheiding zou kiezen, maar dat ik geen keuzes kon nemen namens Papa. Niet eigenlijk veel troost voor haar.

Maar…. Ze hadden geen idee van wat er werkelijk aan de hand was.

Op de achtergrond was ook de nieuwe baan in Januari. Het was een hele vreemde nieuwe wereld. De mensen waren ok, de baan was een enorme leercurve. Vaak zat ik voor de computer te huilen, over alles wat er thuis gebeurde. Maar programmeurs zijn gewoonlijk introvert ( weet niet waar IK van de bus gevallen ben)… de mensen op het werk hadden niets in de gaten.

Op zekere dag kwam ‘ Jelly Tot Man’ vragen (later in het verhaal zal ik uitleggen waar deze naam vandaan komt) wat er aan de hand was. Hij was mij aan het opleiden en bedoelde heel onschuldig – heb ik moeite met het werk?? Ik dacht dat hij me had zien huilen, keek hem aan, barstte in tranen uit en flapte er uit – ‘Mijn man gaat me verlaten’.

De blik van afgrijzen op zijn gezicht, was klassiek. Ik denk dat het meer te maken had met – wat doe ik met deze huilende vrouw – dan de eigenlijke inhoud van wat ik hem net verteld had. Zeer onhandig, stompte mij half op mijn schouder. Ik begreep wat hij bedoelde – hier is een knuffel voor jou – het spijt me.

Sinds dit gebeuren, hebben we al vaak gelachen over deze komische scène.