TEGEN-AANBOD

De Prof en Cream Puff, keken beiden uit naar een nieuwe job voor henzelf – en slaagden daarin. Tot op vandaag denken we dat de situatie op de universiteit voor hen te ongemakkelijk werd.

Dus, in dezelfde maand, gingen ze allebei weg.
Ik denk dat het een opluchting voor Werner was – de universiteit was weer zijn eigen domein.

Tegelijk met deze verandering, zei de Prof tegen me, dat hij de kinderen niet langer in de ochtend naar school kon brengen. Hij had me eerder ook al gedreigd – zei, dat als ik niet deed wat hij wilde – hij de kinderen niet langer naar school zou rijden.
Deze truc voor controle, had geen effect en ik zei koeltjes dat hij moest stoppen om mij te dreigen.

Deze keer echter, geloof ik niet dat het bedoeld was als een bedreiging – het was slechts het resultaat van zijn omstandigheden.
Ik zat tamelijk om ‘t hand. Ik vroeg hem voor suggesties om het probleem op te lossen en dit is wat hij voorstelde: hij zou de kinderen de ene dag brengen en ik de andere dag, Cream Puf zou hen ook een dag brengen en mijn ouders konden de andere 2 dagen voor hun rekening nemen.

Het is duidelijk dat dit een omslachtige en geen praktische regeling was.

Ik besloot om te gaan praten met de school, voor een mogenlijke oplossing. De eerste persoon die ik tegenkwam bij school was de receptioniste die daar werkt. Toen ik haar vroeg of er enige lift clubs waren bij school, hield ze even haar hoofd schuin en keek me een lange tijd aan.
“nou, waarom heb je dat nodig”? – vroeg ze uiteindelijk.

Ik legde mijn situatie uit.
“Nou…. Ik kan je helpen” –zei ze.

Dat antwoord kwam uit de hemel vallen. Ze woont ongeveer 1 km van mijn huis af, haar dochter gaat naar Marinda’s openbare Afrikaanse school en zelf werkt ze bij de private Engelse school waar de 2 jongere kinderen op dat moment waren. Waar op aarde zou ik een betere regeling kunnen krijgen?!

Dus, we maakten afspraken. Mijn ochtend problemen waren opgelost en eveneens werd ik bevrijd van de controle van de Prof, als het ware.

Ik regelde ook om Mrs G (de nieuwe lift dame) te betalen voor de dienst, zodat we een zakelijke overeenkomst hadden in tegenstelling tot een ‘gunst’ . Zij en ik waren allebei blij met deze regeling.

In feite, ze heeft dit gedurende de afgelopen 2 jaren gedaan met zulke betrouwbaarheid en opgeruimdheid – ik had niet beter kunnen wensen. Als ik cartoons zou kunnen tekenen, zou ik een kleine auto tekenen met kinderen die uitpuilen uit alle openingen en tassen die rondvliegen in de lucht – en een glimlachende wolk achter de auto. Deze voorstelling heb ik van Mrs G en haar auto, met alle kinderen erin.

Maar, het duurde niet lang voordat de Prof de kinderen begon te missen. Hij begon te vragen of hij de kinderen weer naar school kon brengen. Ik had medelijden met hem, maar in plaats van om gewoon ja te zeggen, legde ik het aan de kinderen voor.
Ze weigerden pertinent om deze nieuwe regeling te veranderen. Mrs G is altijd op tijd en vrolijk, ze vonden dat de Prof op verschilleden tijden kwam en hen onnodige stress gaf. Ze besloten unaniem dat ze dat niet in hun leven nodig hadden.

Ik zei gewoon tegen de Prof dat we de regeling niet konden veranderen.

Het gezeur begon en gaat door tot op de dag van vandaag. Het wordt erger aan het begin van elk jaar en dan wordt geleidelijk minder in de loop van het jaar. Ik heb steevast geweigerd om de regeling te veranderen – wilde bovendien niet weer onder de controle van de Prof komen. Ik zei hem netjes – dat Mrs G ook de extra inkomsten, die ze krijgt om de kinderen naar school te brengen, nodig had.
GROTE FOUT.

Aan het begin van dit jaar ging de Prof op een ochtend vroeg, naar mijn huis en ontmoette Mrs G, die de kinderen ophaalde. Hij liep naar haar toe en stelde zichzelf voor (totaal overbodig – Mrs G is de secretaresse van de school – ze kent alle ouders!).

“Ik geloof dat je het alleen voor het geld doet” zei hij.
Wow – dacht hij dat hij haar kon overreden door haar te beledigen?
“Ik bied je DUBBEL, om de kinderen NIET naar school te nemen”.

Nou…. Dit is in mijn opinie het allerlaagste punt dat hij kon bereiken. Nog erger dan het zoeken in mijn vuilnisbak!

En Mrs G? Nou, ze glimlachte beleefd en zei tegen hem, om het met mij te bespreken, aangezien haar regeling rechtstreeks met mij is.

Toen ik haar later diezelfde dag tegenkwam, schudde ze lachend haar vinger op naar me: “Je kunt liever maar vriendelijk tegen me wezen, ik krijg een tegenaanbod”.

MAGOEBASKLOOF

Magoebaskloof…..
Ik heb een vreemde liefdesaffaire en verbintenis met deze plaats. Mijn hart lijkt altijd terug te verlangen. Ik denk dat het komt van mijn jeugdherinneringen, van vakanties daar doorgebracht met mijn ouders en grootouders…. En de geheimzinnige mist die, vele dagen van het jaar dat gebied omringt. Het heeft een fascinatie, die ik niet kan uitleggen. Ik houd van de boswandelingen, de bergen, de stroompjes, het geluid van kettingzagen, die weerklinken door de bomen. Voor mij is het een sprookjesland, dat letterlijk tevoorschijn komt uit een woestijnachtig landschap.




Het maakt deel uit van het noordelijke puntje van de Drakensberg reeks en ligt niet ver van Tzaneen. Het gebied is vernoemd naar Chief Magoeba – die werd gedood door een niet nader genoemde Swazi huursoldaat. Om de blanke mannen (die ook jacht op hem maakten) te overtuigen dat de Chief echt dood was, onthoofden ze hem – om deze gruwelijke overwinning te bewijzen.

Het gebied heeft een rijke geschiedenis en kleurrijke figuren en heeft een schoonheid die je adem wegneemt.

Eén van de eerste dingen die ik deed toen de Prof wegging, was om een vakantie te boeken voor mijzelf en de kinderen. Ik wilde iets hebben om naar uit te kijken en om de kinderen te laten zien dat we nog steeds een leven van plezier konden hebben, zonder hun vader. Waar gingen we naar toe? Natuurlijk – MAGOEBASKLOOF.


Ik had die vakantie geboekt voor October 2007. Ik had mijn ouders gevraagd om mee te gaan en aangezien ik TomTom had om me in de juiste richting te leiden, was ik vol vertouwen dat dit een uitstekend idee was.

Ik vroeg Werner om op het huis te passen voor me en hij stemde graag toe.

Een vreemd dilemma kwam boven met dit voorstel. De kinderen – erg bezorgd over hun ‘spatie’ – vroegen vol afschuw aan Werner – WAAR ga je slapen – je kunt niet in onze bedden slapen. Lachend zei hij dat hij in mijn bed zou slapen. Nou, ze konden de logica daarvan inzien , maar ze moesten hard slikken om dat stukje informatie te verwerken.

Toen we daar op vakantie waren, knapte Werner mijn huis op. Hij repareerde dingen die al jaren gebroken waren – dingen waarvan ik dacht dat die niet meer gemaakt konden worden.
Hmmm – het blijkt dat hij een goede restaurateur van dingen is….en van mensen.
Hij deed veel ‘restauratie’ aan mij, restauratie aan de kinderen, restauratie aan ons oude huis – dat zo lang verwaarloosd was. Je zou kunnen zeggen dat de kinderen en ik ook te lijden hadden gehad van die verwaarlozing op een menselijk niveau.
We bloeiden allemaal op onder Werner’s humor en zijn kijk op het leven.

DE BLOEMEN

Mijn collega’s van werk waren zich bewust geworden dat er ‘iets aan de hand was’ in mijn leven. Hun vriendelijke zorg leidde tot heel wat plagen, vooral toen Werner opdaagde op een dag – totaal onverwachts – om bij mij te komen koffiedrinken.

En er gebeurde iets………als ik niet beter wist… zou ik gedacht hebben, dat Werner en mijn collega’s het samen afgesproken hadden. Echter – veel gebeurde gewoon bij toeval.

Werner deed iets wat hij nog nooit in zijn leven gedaan had (en lijkt vastbesloten om nooit meer te doen!)… hij stuurde bloemen!!!!! (oh, om eerlijk te zijn – hij zet vaak rozen op mijn nachtkastje – en aangezien rozen een speciale betekenis hebben van onze trouw ceremonie – zijn ze meer waardevol dan welke bloemen hij zou hebben gestuurd!)

De bloemen arriveerden op het moment dat ik het kantoor uitliep. Niet van gisteren, grepen de collega’s deze geweldige gelegenheid meteen aan – hi-jacked de kaart bij de bloemen, bliezen enkele ballonnen op en hingen de kaart met ballonnen aan het plafond.

Toen ik terugkwam in het kantoor en hun gezichten zag, wist ik dat er iets aan de hand was – en dacht – oh oh…meer plagerijen. TOEN zag ik de ballonnen en de kaart en begon ik te blozen. Overdonderd door al deze attentie – zag ik zelfs niet de bloemen die op mijn bureau stonden. Ik dacht slechts, dat de vrienden me plaagden over Werner. Het duurde een volle 5 minuten voordat ik de bloemen opmerkte en begon te beseffen dat dit meer was dan een ‘werk grap’.

Het toeval van dit alles was de ‘timing’. Het feit dat ik het kantoor uitliep op het moment dat de bloemen afgeleverd werden en gekoppeld met het vlugge reageren van mijn collega’s – ze maakten me totaal in de war over wat er aan de hand was en wie wat had gestuurd!!

Ik moest veel plagerijen verdragen na deze bloemen. Nog steeds brengen ze het feit naar voren dat ik niet meteen de bloemen gezien had.
Terugkijkend naar de foto, ben ik weer getroffen door de oplettendheid van de samenstelling: Narcissen! – Mijn lievelingsbloemen en ook de lievelingsbloemen van mijn Opa

EEN EIGEN PLEKJE

Eindlijk werd het huis dat Werner’s vriend gekocht had voor hem, beschikbaar. Ik schoot te hulp om zijn spullen te verhuizen. Dat was overal verspreid. Sommige van zijn meubels waren opgeslagen in het universiteitshuis, sommige op de flat en sommige bij zijn ouders.

We schilderden de nieuwe plek, hingen gordijnen op, pakten dozen uit en ontdekten een schat aan spullen die hij gekocht had - een aantal nieuwe - sommige kwamen uit zijn oude leven.

Op dat stadium zaten de kinderen midden in schoolexamentijd. Ze verkozen om de weekenden thuis bij mij te blijven – in tegenstelling tot naar de Prof. Ze vonden het moeilijk (nog steeds) om op de farm te leren voor hun examens.

De Prof was heel erg upset dat ze niet het weekend met hem wilden doorbrengen. Hij begon om hen te bellen – om te ‘checken’ dat ze aan het studeren waren. Door die telefoontjes, kwam hij er achter dat Werner bezig was om te verhuizen en dat ik hem daarbij hielp en dus de kinderen thuis liet – alleen.

De Prof besloot om naar mijn huis te rijden – met de bewering dat hij hen miste en hen wilde zien.

De kinderen deden het hek voor hem open, hij liep de oprit op en ging op de veranda zitten. Ze wisten dat ze hem niet in het huis moesten toelaten – wat nu van ons was, een nieuwe veilige plek. Ze belden me in zo’n paniek – Mam – Papa zit op de veranda – wat moeten we doen?

Ze wilden niet naar buiten gaan – ergens waren ze argwanig over zijn beweegredenen om daar te wezen. Ik zei tegen hen om binnen te blijven.

Toen belden ze weer – Hij wil koffie hebben Mam!!! De vermetelheid!!!

Werner en ik waren op weg naar huis toen de eerste telefoontjes begonnen. Het zou ons tenminste 20 minuten nemen voordat we er zouden zijn. Ik belde het alarm bedrijf en vroeg hen om naar mijn huis te gaan en de ongewenste indringer te verwijderen van mijn perceel.

Chubb (alarmfirma) en ik kwamen tegelijk bij het huis aan. De Prof zat met een brutale houding op de veranda – om aan iedereen te laten zien alsof hij de eigenaar was. Ik denk dat ik toen besefte dat de Prof een ‘mantel van intimidatie’ kon aantrekken – zoals je een jas aantrekt. Hij was duidelijk uit op een argument, maar ik denk dat hij er niet op gerekend had dat Chubb onderdeel zou wezen hiervan.

Ze waren meer dan bereid om mij te helpen om hem te verwijderen. Echter, in het licht van de back-up die ik had van Werder en Chubb – besloot de Prof om uit vrije wil te vertrekken.

Dat incident heeft de kinderen hevig ontsteld. Hun veilige ruimte was binnengevallen. Voor een lange tijd hierna, kozen ze er voor om met ons mee te gaan als we weggingen – uit angst voor intimidatie van de Prof.

NIEUWSGIERIGE AAGJES

Toen Werder verhuisd was naar een flat – drie huizen verderop, begon hij ‘s avonds op visite te komen voor koffie. We wachtten totdat de kinderen naar bed waren voordat hij kwam.
Niet om hen opzettelijk te misleiden, maar we wilden hen wat ruimte geven om te wennen aan de nieuwe ‘vriendschap’.

Trommelmuziek: Dum dum dum da, hier komen: DE BUREN.

Mijn buren zijn GEK op de Prof (let op de tegenwoordige tijd!). Misschien was het de
mooie titel waarover ze wilden opscheppen – “Weet je, ik woon naast een Professor”.

Hoe dan ook – zij waren de enigste mensen (samen met de familie van de Prof) die zijn kant kozen. Madam Buurvrouw zei een keer tegen me: “Weet je Yvonne - misschien is het zo maar het beste – het huwelijk was bezig om hem (de Prof) te ‘doden’. Hmm – ik denk dat het huwelijk goed werk deed om MIJ te ‘doden’ – wat van de cluster hoofdpijnen!

Dus, de buren waren zijn zeer pro – Prof buren. Meneer buurman is overdag thuis en maakt het zijn business om te weten wat er in mijn huis gebeurt en in de straat in het algemeen.

Het leek misschien nogal grappig als hij overwipte om te zien of ik ‘OK’ was wanneer er werklieden naar het huis kwamen – maar het werd hinderlijk nu dat ik probeerde een nieuw leven te beginnen.

Werner en ik dronken gewoonlijk koffie in de computer kamer. Destijds was de computer kamer aan de straatkant. Het had het mooiste uitzicht op de rozentuin.
We zaten daar, deden het licht uit en keken de tuin in.

We kregen in de gaten dat de buren probeerden om te weten te komen wat er gebeurde in mijn huis. Meneer buurman liep naar buiten – helemaal de straat op tot voor mijn hek, tuurde de oprit op, zag de auto van Werner daar geparkeerd, stak zijn neus in de lucht, stampte zijn voet en deed een rechtsomkeer die aan Hitler deed denken, haastte zich naar zijn huis om aan Jan en Alleman te vertellen dat Werner er was.

Een volgende keer zou Werner plotseling zeggen: ik zie iemand bij de omheining. Dan zagen we Madam buurvrouw door de Palisade omheining turen – en het licht weerkaatste precies van haar bril-frame.

In die tijd gaf Madam buurvrouw Marinda een lift naar school in de ochtend en de Prof bracht Arno en Marielle naar school.

De capriolen van de buren leken hilarisch, totdat op een ochtend Meneer buurman het zijn plicht voelde om verslag te doen aan Marinda van het reilen en zeilen wat hij gezien had.

“Weet je dat DIE man je moeder ELKE avond bezoekt?”

Nou…. Dacht hij er ook maar een ogenblik over na wat het gevolg zou zijn hiervan. Blijkbaar niet.

Toen ik Marinda ophaalde van school, vroeg ze me – “dus komt Werner elke avond hier op bezoek?”
Voor een ogenblik kwam ik in de verleiding om te zeggen “Nee”. Maar zodra die gedachte bij me bovenkwam, herinnerde ik me ons familie beleid: de waarheid betaalt je altijd terug. Ik vertelde haar de waarheid. “Nou ja” snoof ze “ik houd er niet van, maar ok, zolang je me het me maar vertelt”.

Dus, elke ochtend bij het opstaan zei ik: “Marinda – Werner kwam gisteravond op bezoek”.
Nu dat openbaar was, was de geheimhouding verdwenen en hoefde Werner niet langer te wachten totdat de kinderen sliepen. Dank je wel Meneer buurman – je deed ons een enorme gunst!

En nu in het heden? Wel, ze wonen er nog steeds. Ze zijn zo nieuwsgierig dat ze zelfs hebben uitgevonden hoe mijn alarm systeem werkt. Als het licht groen is – zijn we thuis. Als het licht rood is – slapen we, of zijn we weg.
Onlangs, toen ze dachten dat we niet thuis waren, joegen ze me de stuipen op het lijf om me op mijn mobieltje te bellen en te rapporteren dat ze een man gezien hadden die mijn oprit oprende, de achtertuin in. In paniek sloeg ik de veiligheidsdeur dicht en belde het alarm bedrijf om me te helpen om de ‘man in mijn achtertuin’ te vinden.

Onnodig om te zeggen – er was niemand, zelfs geen spoor van hem.
De bezorgdheid van de buren breidde niet uit tot een volgend telefoontje om te controleren of ik ok was. Dus – WAT was er aan de hand? Vriendelijke bezorgdheid?

POLLEPEL

Werner heeft een hele goede vriend. Kobus is een integraal deel van het verhaal. Mag ik je bedanken voor alles wat je hebt betekend in Werner’s leven en hoe je hem bijgestaan hebt met je liefde en vriendschap gedurende die moeilijke maanden?

Kobus, op zijn eigen rustige manier, is grotendeels verantwoordelijk voor waar we nu zijn. Hij ‘roerde’ (vandaar de pollepel) verschrikkelijk.
Hij had in feite tegen Werner gezegd om contact met mij te maken – lang voordat bij mij het idee opkwam. Hij is degene die hem aanspoorde om mijn eerste email te beantwoorden.

Dus werd ik geïntrigeerd door zo’n vriend – en besloot dat ik hem graag zou ontmoeten.

Ik had Donderdagochtenden vrij, dus Werner en ik hadden afgesproken om bij de universiteit te ontmoeten – en we zouden gaan koffiedrinken met vriend Kobus.

Oh man – dat bezoek was zo leuk, op meer dan 1 punt. Ik kocht een houten pollepel voor Kobus en een reep chocolade en het was enorm leuk om hem te ontmoeten.

MAAR – deel van de pret was, dat ik een telefoontje kreeg vlak na dat bezoek. Je raadt het al – van de Prof.

Zeer verontwaardigd, werd ik verteld – ik moest maar liever oppassen voor mijn reputatie – Ik was ‘gezien’ op de universiteit met Werner.

Oh SCHANDAAL. Het roddelmechanisme wat zo goed werkt daar, had me bespionneerd en verkondigde aan de hele wereld van een bezoek aan Werner. Het zelfde mechanisme had verzuimd dat wat het had moeten rapporteren, vele maanden eerder – toen de Prof en Cream Puff elkaar begonnen te ontmoeten.

Het doet er nu niet meer toe – Ik ben dankbaar voor het eindresultaat.

Eigenlijk, tijdens dat bezoek aan Kobus kozen we half gekscherend de trouwdatum. Kobus zei – September is de beste maand van het jaar om te trouwen. Lachend waren we het met hem eens, keken onmiddellijk naar de kalender en besloten om op 6 September van het volgende jaar – 2008 – te trouwen.

DE KLEUR VAN VRIENDSCHAP (HUIDIGE TIJD)

(Deze is door Yvonne gepost rond 10 Maart )

Vorige week was de kleur van mijn vriendschap met Lynette, zwart en wit. Nu ik erover nadenk, denk ik dat ze ook min of meer een ‘zwart-wit’ vriendin is. Het is zo met haar. Het is verkeerd of het is goed, het is in of het is uit….

Vorige week was het zwart en wit van papier en inkt. Opnieuw overtrof ze de TomTom en ik denk er sterk over om dit met de TomTom mensen op te nemen.
Niet alleen moet ik nu de prijs van een nieuwe TomTom betalen om mijn kaarten op te graderen (oeps – nog een ‘niet programmer’ verzuim – had de mappen niet opgegradeerd. Wie wist DAT), maar de laatste TomTom kaarten weten niet waar het werk van mijn zwager is. Tss, Tss, Tss.

Het begon allemaal toen mijn geliefde, vertrouwde Toyota Corolla een dienstbeurt nodig had. Geen probleem denk ik. Maak een afspraak voor de dienst, breng manlief naar het werk – en begin mijn dag met Belasting-mensen programmering stuff.

De telefoon rinkelt.
“Mevrouw – we zien dat er chips in je voorruit zitten”.
(en ik denk – hoeveel mensen rijden op onze snelwegen terwijl men bezig is met werkzaamheden, die niet dit probleem hebben).
“Kunnen we die fixen?”
Ja (hoeveel kan dat nou kosten).
Eventjes R 270,--!!!

Doorgaan met belasting-mensen stuff. Telefoon rinkelt.
“Mevrouw, de fles met koelvloeistof, lekt”
Hallo – fix het.
“Hmm – nee dat gaat niet – het is een plastic fles”.
Dus ik denk – ok – plastic – dat moet goedkoper wezen om te maken dan enkele chips in de voorruit, ja?

VERKEERD – ga maar weg, je bent de zwakste schakel.
Dat kost 10 x chips in voorruit + nog iets extra = R 3300,--.
Ja - die fles kost R 2200,-- en nog eens R 1000,-- voor arbeid.
Nou, word ik hier voor de gek gehouden?

De dienstbeurt kostte R 6000,-- en ik besloot ter plaatse, ik stop ermee. De auto
heeft zijn tijd gehad, heeft me goede dienst geleverd…. Maar ik kan niet op mezelf Toyota’s recall programma financieren.

Zwagerlief verkoopt auto’s. Hij is een fantastische verkoper, kwam helemaal uit Pretoria om ons de Mazda 3 te laten zien, werkte de financiering uit, betaalde me een uitstekende prijs voor de oude auto and voila – voor elkaar. Dat was gemakkelijker dan een onderhoudsbeurt van de Toyota.
Als iemand een nieuwe auto nodig heeft – ik heb fantastische service gekregen! Laat maar weten.

Nou, als je slim bent – zul je opgemerkt hebben dat Pretoria werd genoemd. En als je NOG slimmer bent, zul je je herinneren, mijn vorige probleem met die plaats? Ik VERDWAALDE alhoewel ik de TomTom raadpleegde…

Nou ja, ik moest de nieuwe auto in Pretoria gaan halen vorige week. De Mazda dealer is in Equestria – and TomTom heeft absoluut geen idee.....

Ik had ook niet veel aan Werner. De fatale vergissing begon met: Het is gemakkelijk – je weet waar mijn ouders wonen…..

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!

Bijna kregen we ruzie – en dat is iets wat NOOIT gebeurt. Het kwam heel dichtbij!

Zwagerlief kwam tot een compromis en gaf TomTom een adres wat die kon vinden. Vol zelfvertrouwen en een grote dosis verdriet voor mijn oude vertrouwde Toyota – ging ik Donderdag naar werk, om hem na werk in te ruilen. Ummm – heeft iemand gehoord van het ENORME ongeluk bij de Atterbury brug vorige week, 2 vrachtwagens, de auto’s, de brand……..en de AFGESLOTEN snelweg gedurende 25 uur. Yip, ik had een enorm probleem.

Lynette glimlachte slechts naar me. Ik zal je er krijgen, giechelend over mijn totale gebrek aan richting. Ze bleef een tijdje weg, achter haar bureau en computer en kwam met 2 bladzijden richtingaanwijzingen en liefde.

Tussenin de vele toelichtingen, waren aantekeningen geschreven zoals: zit er niet over in de war – rij door (als ze wist dat ik door township gebied zou gaan) en veel info zoals – je gaat over een brug en langs deze soort boom of dat soort tankstation… 2 bladzijden met gedetailleerde instructies. Ze deed zelfs een beroep op de programmer in mij, met: als de snelweg vrij lijkt – ga door naar Punt A, of Punt C etc.

Wat zou ik zonder haar gedaan hebben? Uiteindelijk kwam ik in Equestria – niet helemaal volgens ‘TOMlette’ (mijn nieuwe naam voor TomTom en Lynette gecombineerd). Maar ik kwam er toch. Ik ruilde mijn auto in voor de nieuwe en kwam veilig thuis.

Dus, ik dacht na over de kleur van vriendschap – en ik ben zo dankbaar voor zo’n lieve, knappe vriendin, die lange tijd bezig geweest is om het allemaal in zwart en wit voor mij neer te schrijven.

Dank je wel!

De auto? Nou, geweldig.
Maar kan ik een geheim met je delen: de beste functie? Het heeft absoluut geen associatie met de Prof. De Toyota was gekocht door de Prof voor mij. Dus – toen ik ‘s avonds stond te kijken naar de gloednieuwe auto in mijn garage, symboliseerde dat een enorme prestatie. Ik was verder gegaan en deed dat zelf. Een gevoel om op je eigen twee benen te kunnen staan, in staat te wezen om mijn auto te veroorloven….zegt veel over de lange weg die ik afgelegd heb.

En mijn laatste update: SARS heeft geen rook verloren dit weekend – Het laatste systeem is geinstalleerd en loopt als een trein. Yip!