O, GELOOF ME – Ik weet een VEEL betere titel voor dit bericht. Maar hey – kun je iets schrijven met een titel als: “een s……nacht”. Mmmmm, ik dacht van niet. Dus – Ik zal het met deze titel moeten doen.
De Prof nam de kinderen mee naar de farm als ze in het weekend bij hem waren. Hij ging door met het patroon van Cream Puff – om naar de farm te gaan in de weekenden. Ik was bezorgd. De moeder van Cream Puff was terminaal en aan bed gekluisterd. Ze zouden in haar moeders huis verblijven op die weekenden en waar ik over in de war zat , was om nog een persoon in de levens van de kinderen te introduceren, die nog maar enkele maanden te leven had.
Vreemd genoeg, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Iets waar ik me wel zorgen over had moeten maken, kwam nooit bij me op en heeft meer schade gedaan dan de ziekte van de moeder van Cream Puff en haar daaropvolgende overlijden.
Hetgeen waar ik bezorgd over had moeten wezen, was het emotionele welzijn en gemoedstoestand van de Prof.
In die begintijd kwam er zo’n traumatische nacht op de farm, dat de Prof bijna het recht verloor om de kinderen zonder toezicht te zien. Ik denk niet, dat hij vandaag beseft hoe dicht hij daarbij kwam. Dankzij een hele boel praten van mijn kant, kan hij de kinderen zonder toezicht blijven zien.
Hier is de weergave van die nacht, zo goed als ik het me kan herinneren. De Prof en Cream Puff hadden wijn met hun avondmaal gebruikt. Dit is een patroon die vaak door de kinderen genoemd wordt. Er gebeurden een paar dingen, waar de Prof zich aan ergerde die avond.
Het eerste was een gesprek wat Marinda met hem had over luiers verschonen van Eric. Ze probeerde uit te leggen dat het is één ding om je eigen kind te verschonen, maar heel anders als dat kind niet van jou is. Op de één of andere manier ergerde deze conversatie de Prof.
Toen gooide ze per ongeluk een wijnglas van de Prof omver en het brak. Hij heeft een enorme fit als iemand een glas breekt – deze keer was geen uitzondering.
Als gevolg hiervan liep Marinda weg en ging haar boek lezen.
Even later merkten de kinderen dat het toilet geblokkeerd was. Ze gebruikten niet de andere badkamer, omdat die werd gebruikt door de ouders van Cream Puff.
Ze vertelden het de Prof, die zei dat hij er later naar zou kijken. De tijd verstreek en uiteindelijk moesten ze de badkamer gebruiken, dus ze vroegen opnieuw aan de Prof om hen te helpen. Hij raakte totaal buiten zichzelf. “Nu moet ik mijn hand in de sh.t steken voor JULLIE en jullie kunnen niet begrijpen dat ik de luier van Eric verschoon” schreeuwde hij tegen hen.
De kinderen begrepen niet wat hen overkwam, terwijl hij een tijdje zo te keer ging tegen hen. Eindelijk, toen de verstopte toilet gemaakt was en ze een bad konden nemen, kwam de Prof terug om zijn verontschuldigingen aan te bieden.
Toen, angstiger dan het eerste incident, brak hij in tranen uit en zei tegen hen dat hij hen zo erg miste. Hij zat op de grond te huilen en ze keken hulpeloos toe – niet wetend wat te doen. Hij was degene die HEN zou moeten troosten. Moesten zij hem nu troosten? Wat was er aan de hand met de persoon die verondersteld was om voor hen te zorgen en hen veilig te laten voelen? Hoe moesten ze dit hanteren? Ze klemden elkaar vast en bleven stil.
Die nacht kropen de meisjes samen in één slaapzak en beloofden elkaar om elkaar nooit in de steek te laten.
Ze waren te bang om te gaan slapen, te bang om iets te zeggen en brachten de tijd door met bidden totdat ze naar huis konden gaan.
Wednesday, January 27, 2010
Sunday, January 24, 2010
OPNIEUW BETRAPT
De regeling met de Divorce Care werkte goed. Ik zou de kinderen afzetten bij het huis van de Prof en Werner zou zijn kinderen op een maandagmiddag bezoeken bij het huis van de Prof. We gingen daar op dezelfde tijd weg, om de vergadering bij te wonen die maar een kilometer verder weg was.
Wel, de Prof loopt niet achter. Het duurde niet lang of hij besefte – hey, ik denk dat er hier sprake is van een patroon. Hij vroeg aan de kinderen waar ik naar toe ging, maar zij wisten alleen dat ik naar de Divorce Care ging en verder niets.
De regeling met de Prof was, dat hij de kinderen om ongeveer 8 uur zou thuisbrengen – omdat Divorce Care te laat eindigde in de avond voor mij, om hen weer op te halen.
Maar geleidelijk aan begonnen de kinderen me te vertellen dat hij later dan 8 uur wegging en in plaats van om hen thuis af te zeten, zou hij eerst wat rondrijden. Het was duidelijk dat hij probeerde om mij te vinden.
Je hoeft geen rocket wetenschapper te wezen om te bedenken dat Divorce Care in een kerkgebouw zou plaatsvinden, dichtbij zijn huis. Dus hij reed rond naar de diverse kerken – daarbij maakte hij de fout om de kinderen bij zich in de auto te hebben. En zij rapporteerden dit alles terug aan mij. Hij slaagde er in om mijn auto uiteindelijk te vinden en natuurlijk, de auto van Werner op de koop toe.
Op een avond, nadat ik reeds vertrokken was van Divorce Care en de Prof de kinderen afgezet had bij mij thuis, reed hij terug naar Divorce Care om te kijken waar Werner naar toe ging. (waarom wilde hij dat nou weten).
Maar Werner heeft goeie opmerkingsgave. Hij zag de auto van de Prof toen hij wegreed en ging hem achterna. De Prof reed woedend rond het blok, terug naar zijn eigen huis. Werner reed rechtstreeks naar het huis van de Prof, want hij wist dat de Prof naar huis zou gaan. Werner reed achter hem de oprit op en schudde waarschuwend zijn hand, draaide zich om en vertrok, nadat hij duidelijk te kennen had gegeven dat de Prof moet stoppen met dergelijke stunts – hij zou elke keer betrapt worden.
Wel, de Prof loopt niet achter. Het duurde niet lang of hij besefte – hey, ik denk dat er hier sprake is van een patroon. Hij vroeg aan de kinderen waar ik naar toe ging, maar zij wisten alleen dat ik naar de Divorce Care ging en verder niets.
De regeling met de Prof was, dat hij de kinderen om ongeveer 8 uur zou thuisbrengen – omdat Divorce Care te laat eindigde in de avond voor mij, om hen weer op te halen.
Maar geleidelijk aan begonnen de kinderen me te vertellen dat hij later dan 8 uur wegging en in plaats van om hen thuis af te zeten, zou hij eerst wat rondrijden. Het was duidelijk dat hij probeerde om mij te vinden.
Je hoeft geen rocket wetenschapper te wezen om te bedenken dat Divorce Care in een kerkgebouw zou plaatsvinden, dichtbij zijn huis. Dus hij reed rond naar de diverse kerken – daarbij maakte hij de fout om de kinderen bij zich in de auto te hebben. En zij rapporteerden dit alles terug aan mij. Hij slaagde er in om mijn auto uiteindelijk te vinden en natuurlijk, de auto van Werner op de koop toe.
Op een avond, nadat ik reeds vertrokken was van Divorce Care en de Prof de kinderen afgezet had bij mij thuis, reed hij terug naar Divorce Care om te kijken waar Werner naar toe ging. (waarom wilde hij dat nou weten).
Maar Werner heeft goeie opmerkingsgave. Hij zag de auto van de Prof toen hij wegreed en ging hem achterna. De Prof reed woedend rond het blok, terug naar zijn eigen huis. Werner reed rechtstreeks naar het huis van de Prof, want hij wist dat de Prof naar huis zou gaan. Werner reed achter hem de oprit op en schudde waarschuwend zijn hand, draaide zich om en vertrok, nadat hij duidelijk te kennen had gegeven dat de Prof moet stoppen met dergelijke stunts – hij zou elke keer betrapt worden.
Wednesday, January 20, 2010
EEN "KEUZE" REPUTATIE
Op een gegeven moment, deed Werner zijn eigen onderzoek in het doen en laten van de Prof en ontdekte dat de Prof nogal een reputatie had.
Ik moet zeggen, toen ik dit maanden later pas hoorde, dat ik mijn hersenen afpeinigde om te achterhalen, wie dan misschien de vorige potentiële “Cream Puffs’ hadden kunnen zijn.
Uiteindelijk kwam ik op 2 namen. Eentje was een dame die met de Prof gewerkt had enkele jaren ervoor en de tweede was een andere persoon op de Universiteit.
Werner bevestigde later dat deze persoon ook iemand was waarmee de Prof een ‘vriendschap’ had gehad. We kennen geen details, hebben geen bewijs en gelukkig doet het er niet meer toe. Wat hielp – was de gedachte dat dit een ‘patroon’ was met de Prof. Het heeft me des te meer geholpen om te realiseren dat het probleem niet bij mij lag, maar bij hemzelf.
Werner waarschuwde Cream Puff over de reputatie van de Prof, maar ze schonk geen aandacht. Ze beschuldigde hem dat hij verhalen vertelde om de Prof in een slecht daglicht te zetten. Alle informatie die Werner aan haar gaf, werd hevig ontkend.
Een tijdje nadat Cream Puff weggegaan was (onthoud dat ze bij de Prof introk), wilde Werner afspraken maken om zijn kinderen te bezoeken. Aangezien hij bezig was met inpakken en het verkopen van zijn huis, wilde hij de kinderen niet blootstellen aan het trauma om terug te keren naar een leeg huis.
Hij vroeg om Cream Puff en de Prof te ontmoeten – om bezoektijden te regelen. Dit was de ontmoeting van het beroemde koffie gooien incident – wat de Prof nog steeds gebruikt als bewijs van Werner’s gewelddadige aard.
Werner raakte gedurende deze ontmoeting zijn geduld kwijt omdat de Prof en Cream Puff onzin spraken en geen goede afspraken voor de bezoeken maakten.
Hij kan zich niet meer herinneren het ‘hoe’ en ‘wat’, maar ik kan me voorstellen hoe zo’n gesprek uit de hand liep onder moeilijke omstandigheden.
Het was op dit punt dat Werner een kop koffie naar de Prof gooide, die miste (jammer genoeg) en tegen de muur terecht kwam.
Werner ‘wist’ niet dat Cream Puff bij de Prof was ingetrokken, maar had wel een sterk vermoeden aan wie het huis behoorde. Ze had hem verteld dat ze het pand huurde. Leugens en meer leugens.
Werner ging zijn kinderen bezoeken in het huis van de Prof en hij confronteerde Cream Puff een keer toen ze er ook was. Ze was verondersteld om alleen met de kinderen te zijn, maar Werner had een gevoel dat de Prof in de buurt was.
“Zeg hem om tevoorschijn te komen” zei hij tegen haar “en hij kan dan net zo goed erkennen dat dit huis van hem is”.
De Prof stapte van achter een muur tevoorschijn. Werner’s zesde zintuig over de situatie, bleek weer eens correct te wezen.
Dat brengt het verhaal van Werner tot op de datum van de mijne, als we met de divorce care verder zullen gaan.
Ik moet zeggen, toen ik dit maanden later pas hoorde, dat ik mijn hersenen afpeinigde om te achterhalen, wie dan misschien de vorige potentiële “Cream Puffs’ hadden kunnen zijn.
Uiteindelijk kwam ik op 2 namen. Eentje was een dame die met de Prof gewerkt had enkele jaren ervoor en de tweede was een andere persoon op de Universiteit.
Werner bevestigde later dat deze persoon ook iemand was waarmee de Prof een ‘vriendschap’ had gehad. We kennen geen details, hebben geen bewijs en gelukkig doet het er niet meer toe. Wat hielp – was de gedachte dat dit een ‘patroon’ was met de Prof. Het heeft me des te meer geholpen om te realiseren dat het probleem niet bij mij lag, maar bij hemzelf.
Werner waarschuwde Cream Puff over de reputatie van de Prof, maar ze schonk geen aandacht. Ze beschuldigde hem dat hij verhalen vertelde om de Prof in een slecht daglicht te zetten. Alle informatie die Werner aan haar gaf, werd hevig ontkend.
Een tijdje nadat Cream Puff weggegaan was (onthoud dat ze bij de Prof introk), wilde Werner afspraken maken om zijn kinderen te bezoeken. Aangezien hij bezig was met inpakken en het verkopen van zijn huis, wilde hij de kinderen niet blootstellen aan het trauma om terug te keren naar een leeg huis.
Hij vroeg om Cream Puff en de Prof te ontmoeten – om bezoektijden te regelen. Dit was de ontmoeting van het beroemde koffie gooien incident – wat de Prof nog steeds gebruikt als bewijs van Werner’s gewelddadige aard.
Werner raakte gedurende deze ontmoeting zijn geduld kwijt omdat de Prof en Cream Puff onzin spraken en geen goede afspraken voor de bezoeken maakten.
Hij kan zich niet meer herinneren het ‘hoe’ en ‘wat’, maar ik kan me voorstellen hoe zo’n gesprek uit de hand liep onder moeilijke omstandigheden.
Het was op dit punt dat Werner een kop koffie naar de Prof gooide, die miste (jammer genoeg) en tegen de muur terecht kwam.
Werner ‘wist’ niet dat Cream Puff bij de Prof was ingetrokken, maar had wel een sterk vermoeden aan wie het huis behoorde. Ze had hem verteld dat ze het pand huurde. Leugens en meer leugens.
Werner ging zijn kinderen bezoeken in het huis van de Prof en hij confronteerde Cream Puff een keer toen ze er ook was. Ze was verondersteld om alleen met de kinderen te zijn, maar Werner had een gevoel dat de Prof in de buurt was.
“Zeg hem om tevoorschijn te komen” zei hij tegen haar “en hij kan dan net zo goed erkennen dat dit huis van hem is”.
De Prof stapte van achter een muur tevoorschijn. Werner’s zesde zintuig over de situatie, bleek weer eens correct te wezen.
Dat brengt het verhaal van Werner tot op de datum van de mijne, als we met de divorce care verder zullen gaan.
Sunday, January 17, 2010
NIET DIE ANDERE!! (huidige tijd)
Het leven is een beetje zoals een snel rijdende trein, zo vlug dat ik niet het landschap buiten kan zien. Er is niet genoeg tijd om mijn gedachten bij elkaar te krijgen om het verhaal te schrijven – dus ik wil je, in plaats daarvan, een glimp laten zien van het snel bewegende landschap.
Kijkend uit het ene raam zien we het volgende:
Marielle beleeft lange dagen op school – blijkbaar vergt het TIJD om te ontkiemen van Lorrie to FLORRIE. We gingen kijken naar hun ‘Groentje’ concert. Heel leuk. Maar tegen de tijd dat we thuis waren, vloeiden ook de tranen.
Lange dagen op school, met intimidatie, concert oefenen, gebrek aan eten, gebrek aan structuur, het eiste allemaal hun tol op dit mensje, die houdt van structuur en wil weten wat er gaat gebeuren. Ze zeiden tegen haar dat ze geen pony mag hebben – jemig – wat doe je met een pony – het is niet alsof het uitgroeit in een dag!! Het enigste ‘hulpeloze’ advies dat ik kan geven is – neem één dag en één probleem tegelijk.
Uit het andere raam zien we nog steeds een school landschap – maar van een andere aard. Eric ging naar kleuterschool voor de eerste keer deze week. Ik zeg YIPPEE – en je kunt niet mijn opluchting en vreugde voorstellen die in dat woordje vervat zitten. We maakten ons erge zorgen over zijn ontwikkeling en hij kreeg thuis niet genoeg stimulatie van de bediende. Blijkbaar zijn de onderwijzeressen gek op hem en hij heeft het verschrikkelijk naar zijn zin.
Gisteren stuurde Werner kopieën van onze persoonsbewijzen naar de school, om toestemming te krijgen om Eric van school te halen.
Hij stuurde mijn persoonsbewijs ook door omdat er misschien dagen zullen zijn dat het nodig is dat ik hem van school ga halen. Blijkbaar bestudeerde de school mijn details en belden Werner op, diep bezorgd:
“De details van je vrouw lijken veranderd te wezen!”
“Oh”, zei Werner, “voor zover ik weet zijn haar details nog steeds hetzelfde”. Toen ging er een lichtje bij hem op. Ze vergeleken mijn details met die van Cream Puff!
Toen hij dit besefte vroeg hij aan hen: “ heeft u de persoonsbewijzen voor u liggen?”
“Ja”.
“Wel, kijk eens goed – zij is mijn vrouw………………Niet die ANDERE!”
We hebben zo moeten lachen toen hij het verhaal aan ons vertelde. Dit is een beetje tegengif waarmee ons leven bezaaid is en we putten enorm plezier eruit.
Kijkend uit het ene raam zien we het volgende:
Marielle beleeft lange dagen op school – blijkbaar vergt het TIJD om te ontkiemen van Lorrie to FLORRIE. We gingen kijken naar hun ‘Groentje’ concert. Heel leuk. Maar tegen de tijd dat we thuis waren, vloeiden ook de tranen.
Lange dagen op school, met intimidatie, concert oefenen, gebrek aan eten, gebrek aan structuur, het eiste allemaal hun tol op dit mensje, die houdt van structuur en wil weten wat er gaat gebeuren. Ze zeiden tegen haar dat ze geen pony mag hebben – jemig – wat doe je met een pony – het is niet alsof het uitgroeit in een dag!! Het enigste ‘hulpeloze’ advies dat ik kan geven is – neem één dag en één probleem tegelijk.
Uit het andere raam zien we nog steeds een school landschap – maar van een andere aard. Eric ging naar kleuterschool voor de eerste keer deze week. Ik zeg YIPPEE – en je kunt niet mijn opluchting en vreugde voorstellen die in dat woordje vervat zitten. We maakten ons erge zorgen over zijn ontwikkeling en hij kreeg thuis niet genoeg stimulatie van de bediende. Blijkbaar zijn de onderwijzeressen gek op hem en hij heeft het verschrikkelijk naar zijn zin.
Gisteren stuurde Werner kopieën van onze persoonsbewijzen naar de school, om toestemming te krijgen om Eric van school te halen.
Hij stuurde mijn persoonsbewijs ook door omdat er misschien dagen zullen zijn dat het nodig is dat ik hem van school ga halen. Blijkbaar bestudeerde de school mijn details en belden Werner op, diep bezorgd:
“De details van je vrouw lijken veranderd te wezen!”
“Oh”, zei Werner, “voor zover ik weet zijn haar details nog steeds hetzelfde”. Toen ging er een lichtje bij hem op. Ze vergeleken mijn details met die van Cream Puff!
Toen hij dit besefte vroeg hij aan hen: “ heeft u de persoonsbewijzen voor u liggen?”
“Ja”.
“Wel, kijk eens goed – zij is mijn vrouw………………Niet die ANDERE!”
We hebben zo moeten lachen toen hij het verhaal aan ons vertelde. Dit is een beetje tegengif waarmee ons leven bezaaid is en we putten enorm plezier eruit.
Thursday, January 14, 2010
School 'Ontkieming'
In de Blogging gemeenschap bestaat er zoiets als: Woordloze Woensdag!
Het idee hierachter is dat je een foto post die alles zegt en je schrijft er niets bij. Klinkt mij als een goeie manier om bloggers een vrije dag te geven!
Dus…ik was dit van plan en nam enkele foto’s…. met het idee dat ik ook een woordloze Woensdag kon doen. Maar ik kwam erachter dat ik geen woordloze Woensdag KAN doen. Afgezien van het feit dat het nu Donderdag is, kan ik gewoon niet mijn mond houden.
Dus, hier is mijn beste poging – veel foto’s en minder woorden!
Marielle verdient de plaats op de blog vandaag.
Hier is ze – 2e dag op de Middelbare School. Ze gaat door een ontgroening – die ze ‘ontkieming’ noemen. Ze worden ontpopt tot waardige FLORRIES (Florries is de traditionele naam van leerlingen van Florida Hoge School). Met dat in gedachten worden de nieuwe ingewijden, LORRIES genoemd – ze moeten de F ‘VERDIENEN’.
Hun ‘Lorrie’ (vrachtwagen) moest een nummerplaat hebben, koplampen en een plakaat waarop uitgelegd wordt hoe hun ‘vrachtwagen’ eruit ziet.
Hier is ‘lorrie Marielle’ met haar nummerplaat!
‘Lorrie’ Marielle heeft leren zittingen, een deur met een kras erop en een lekke band – volgens haar plakaat.
Ze moesten ook een steen rond dragen – die hun favoriete hond voorstelt – en 8 ‘paardestaarten’ hebben en op blote voeten rondlopen.
SHAME!
Het idee hierachter is dat je een foto post die alles zegt en je schrijft er niets bij. Klinkt mij als een goeie manier om bloggers een vrije dag te geven!
Dus…ik was dit van plan en nam enkele foto’s…. met het idee dat ik ook een woordloze Woensdag kon doen. Maar ik kwam erachter dat ik geen woordloze Woensdag KAN doen. Afgezien van het feit dat het nu Donderdag is, kan ik gewoon niet mijn mond houden.
Dus, hier is mijn beste poging – veel foto’s en minder woorden!
Marielle verdient de plaats op de blog vandaag.
Hier is ze – 2e dag op de Middelbare School. Ze gaat door een ontgroening – die ze ‘ontkieming’ noemen. Ze worden ontpopt tot waardige FLORRIES (Florries is de traditionele naam van leerlingen van Florida Hoge School). Met dat in gedachten worden de nieuwe ingewijden, LORRIES genoemd – ze moeten de F ‘VERDIENEN’.
Hun ‘Lorrie’ (vrachtwagen) moest een nummerplaat hebben, koplampen en een plakaat waarop uitgelegd wordt hoe hun ‘vrachtwagen’ eruit ziet.
Hier is ‘lorrie Marielle’ met haar nummerplaat!
‘Lorrie’ Marielle heeft leren zittingen, een deur met een kras erop en een lekke band – volgens haar plakaat.
Ze moesten ook een steen rond dragen – die hun favoriete hond voorstelt – en 8 ‘paardestaarten’ hebben en op blote voeten rondlopen.
SHAME!
Sunday, January 10, 2010
HET EINDE
Ofschoon Werner op de hoogte was dat Cream Puff een affaire had en wist dat ze van plan was om te vertrekken, wist hij niet wat haar plannen waren of wanneer.
Dus het werkelijke einde kwam als een enorme schok en verrassing.
Zoals gewoonlijk, pakte ze spullen in en ging met de kinderen naar de farm in een weekend aan het einde van Maart 2007. Op zondag belde ze hem op en zei dat ze niet meer thuis zou komen. Zonder waarschuwing aan de kinderen (ze waren te jong om het te begrijpen – volgens haar), kwam ze terug en verhuisde naar het huis van de Prof.
Werner en de bediende bleven achter om haar spullen in te pakken.
Ik haal het dochtertje van Werner van school (verhaal voor een volgende keer!). Aan het einde van vorig jaar, begon ze te praten over hoe ze altijd met haar vader meereed in de auto. Ze had het over zijn ‘bakkie’, die hij inmiddels verkocht heeft, dus ik besefte dat ze het had over haar leven voordat haar ouders gingen scheiden.
Ik wist dat ze het vorige huis herinnerde, want ze vertelde ons er dikwijls over – “ik mis mijn oude huis”. Dus ik vroeg aan haar wat het was dat ze miste uit die tijd. Dit was op advies van de counselor, die gezegd had dat we erkenning moeten geven aan het feit dat de kinderen een bepaalde levenswijze hebben verloren en het recht hebben om hierover te rouwen. Dus ze vertelde een tijdje over haar speelgoed en haar kamer.
Plotseling zei ze: weet je, Mamma ging met me winkelen voor nieuwe schoenen – dat was vóór het einde. Toen gingen we naar de farm en dat was HET EINDE en ik heb mijn huis nooit meer gezien”.
Ik was tot mijn binnenste geschokt. Ze herinnert zich niet alleen die tijd, ze heeft er zelfs een naam voor – HET EINDE. En Cream Puff maar denken dat ze te jong waren om dingen te begrijpen!
Nog steeds breekt mijn hart hierover, zelfs het neerschrijven is pijnlijk.
Dus het werkelijke einde kwam als een enorme schok en verrassing.
Zoals gewoonlijk, pakte ze spullen in en ging met de kinderen naar de farm in een weekend aan het einde van Maart 2007. Op zondag belde ze hem op en zei dat ze niet meer thuis zou komen. Zonder waarschuwing aan de kinderen (ze waren te jong om het te begrijpen – volgens haar), kwam ze terug en verhuisde naar het huis van de Prof.
Werner en de bediende bleven achter om haar spullen in te pakken.
Ik haal het dochtertje van Werner van school (verhaal voor een volgende keer!). Aan het einde van vorig jaar, begon ze te praten over hoe ze altijd met haar vader meereed in de auto. Ze had het over zijn ‘bakkie’, die hij inmiddels verkocht heeft, dus ik besefte dat ze het had over haar leven voordat haar ouders gingen scheiden.
Ik wist dat ze het vorige huis herinnerde, want ze vertelde ons er dikwijls over – “ik mis mijn oude huis”. Dus ik vroeg aan haar wat het was dat ze miste uit die tijd. Dit was op advies van de counselor, die gezegd had dat we erkenning moeten geven aan het feit dat de kinderen een bepaalde levenswijze hebben verloren en het recht hebben om hierover te rouwen. Dus ze vertelde een tijdje over haar speelgoed en haar kamer.
Plotseling zei ze: weet je, Mamma ging met me winkelen voor nieuwe schoenen – dat was vóór het einde. Toen gingen we naar de farm en dat was HET EINDE en ik heb mijn huis nooit meer gezien”.
Ik was tot mijn binnenste geschokt. Ze herinnert zich niet alleen die tijd, ze heeft er zelfs een naam voor – HET EINDE. En Cream Puff maar denken dat ze te jong waren om dingen te begrijpen!
Nog steeds breekt mijn hart hierover, zelfs het neerschrijven is pijnlijk.
Saturday, January 9, 2010
AAN DE TOUWTJES TREKKEN (tegenwoordige tijd)
Arno is gek op touw! Hij vraagt me altijd om touw voor hem te kopen. Soms zie je dat hij al de teddyberen in zijn bezit, heeft vastgebonden en alles is een verwarde puinhoop. Een andere keer merk je, dat hij touw in zijn zak had toen ze op de farm waren – en hij in staat was om te helpen om iets vast te binden. Vorige week waste ik zijn shorts – en uit de zak kwam kilometers touw – NADAT het gewassen was.Ik ben zelfs begonnen om extra rollen touw te kopen en dit te verbergen in mijn eigen laden – met de woorden – dit is MIJN touw – het behoort aan MIJ. Wanneer zijn touw op is, spoort hij uiteindelijk deze voorraad ook op en komt mij ervoor vragen. Ik kijk ernstig naar hem en vraag – waar heb je het NU weer voor nodig? Maar geef uiteindelijk toe, omdat het in elk geval voor hem gekocht was!
Deze week werd ik naar zijn kamer geroepen om te kijken naar zijn laatste uitvinding. Elke avond wanneer hij de ‘hoge’ ladder opklimt naar de top van zijn bunkbed en wil gaan slapen, komt hij er achter dat de gordijnen niet dichtgetrokken zijn.
Dus krijg ik een demonstratie van de verschillende dingen die zijn nieuwe touw uitvindsel kan doen. De draden hebben zelfs een etiket – zodat hij hun functie weet!
Ze maken de gordijnen dicht, sluiten het raam, openen de gordijnen (soort van – de ene opent en de ander maakt dicht) etc.
Tijdens deze demonstraties, moet ik enorm lachen, want een deel van de spullen werkt niet helemaal precies zoals hij het bedoelde. Mijn ‘programmer’ hersenen vertaalt dit als: je systeem heeft een paar bugs, je moet de bug opzoeken, opnieuw het ontwerp doen en dan het hele systeem opnieuw TESTEN. Eventjes vraag ik me af of ik dit moet gebruiken als een les over ‘het testen’ van dingen in het leven – maar besluit dat het veel te ‘programmer-achtig’ is om ‘cool’ te zijn.
“Mam, dit verdient een plaatsje in je blog” zegt Marinda vol bewondering. Ik ben het met haar eens, hij heeft een ‘blog plekje’ verdient.
Terwijl ik zijn kamer uitloop die avond, roept hij me terug om het licht uit te doen.
“Heb je geen touwtje om te trekken die dat voor je kan doen” vraag ik sluw.
“Maaaaaaaaaaam” is zijn enige antwoord en ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat hij een hamer uitvindt, die van het plafond valt, om het licht uit te doen.
Friday, January 8, 2010
OEPS
Haaalllloooooo!
Gelukkig Nieuw Jaar.
Weer op internet, terug in de werkende wereld, terug naar normaal!
We hadden een fijne Kerst en brachten de kinderen afgelopen weekend weer terug.
Ondanks het vele werk om 5 kinderen te hebben – was het triest om hen terug te brengen. Eric had bosluiskoorts (teek) toen hij bij ons was, dus we hadden een paar lastige nachten met hem en Maandag hoorden we dat Carissa ook bosluiskoorts heeft. Ze waren allemaal een tijdje naar de farm vóór de Kerst – met de Prof en Cream Puff – dus – ik denk, dat is de keerzijde van het country leven.
De kinderen hadden een heerlijke tijd op de farm. Daar rijden ze paard, zwemmen, roeien zelfs in de nabijgelegen dam. De Prof gedroeg zich goed of misschien hadden ze meer ruimte om te ontsnappen aan zijn knorrige gedrag dan wanneer ze bij hem thuis zijn. Ondanks de heerlijke levensstijl op de farm, waren ze blij om weer naar huis te gaan – en een normaal, enigszins rustig leven te leiden. Het duurde een paar dagen voordat ze weer gewend waren aan onze levensstijl.
Toen alle kinderen bij ons waren hebben we T shirts geverfd, koekjes versierd, verhaaltjes gelezen, foto’s genomen… eten gemaakt, opnieuw eten gemaakt (die cyclus stopt nooit!).
Nu, dat is een korte samenvatting van wat ons bezig hield…Shoe….
Ik denk dat het nu tijd wordt om het verhaal weer op te pakken. De laatste keer was ik aan het vertellen waar Werner in dit hele verhaal was. Hij was te weten gekomen over de affaire, had in feite ontdekt wie die andere man was. Cream Puff woonde nog steeds thuis, maar Werner wist dat het voorbij was. Hij wist alleen niet wanneer ze weg zou gaan.
Er is nog een grappig incident wat in die tijd gebeurde, voordat Cream Puff dus wegging.
Het was heel laat in de avond en Cream Puff gedroeg zich vreemd. Ze was bezig met sms-en op haar telefoon en Werner voelde aan dat er iets niet klopte.
Hij kon er niet goed achter komen en zei tegen haar dat hij naar bed ging, maar ging in feite naar buiten, stond in de tuin om te roken….en te denken, neem ik aan.
Daar, staande in de schaduw, zag hij een auto stilhouden voor zijn huis….raad wie? De Prof!
Werner liep de oprijlaan op – en vroeg terloops aan de Prof – “Kan ik u helpen?”
De Prof kreeg een vreselijke schok. Hij was gekomen om Cream Puff een humidifier te brengen (MIJN humidifier!), omdat één van de kinderen ziek was en hoestte.
De Prof gooide de humidifier praktisch neer, sprong in zijn auto en ging er vandoor…in het proces botste hij met zijn auto tegen een boom.
Zijn auto heeft nog steeds de deuk in zijn spatbord als bewijs, maar hij heeft zijn verhaal diverse keren veranderd. Toen de kinderen aan hem vroegen wat er gebeurd was met zijn auto, vertelde hij hen dat hij tegen een boom bij de universiteit was gereden.
Heel toevallig kwam onlangs deze conversatie weer ter sprake tussen Marinda en haar vader omdat ze een discussie hadden over VERTROUWEN. Ze zei tegen hem dat ze hem niet kon VERTROUWEN, omdat hij gejokt had tegen haar en ze gebruikte dit incident als voorbeeld. Hij werd heel kwaad en zei tegen haar dat hij met zijn auto tegen een boom in onze straat gebotst was.
Tsk tsk… Als je jokt – dan heb je een beter geheugen nodig dan de Prof – je verhalen kloppen niet.
Gelukkig Nieuw Jaar.
Weer op internet, terug in de werkende wereld, terug naar normaal!
We hadden een fijne Kerst en brachten de kinderen afgelopen weekend weer terug.
Ondanks het vele werk om 5 kinderen te hebben – was het triest om hen terug te brengen. Eric had bosluiskoorts (teek) toen hij bij ons was, dus we hadden een paar lastige nachten met hem en Maandag hoorden we dat Carissa ook bosluiskoorts heeft. Ze waren allemaal een tijdje naar de farm vóór de Kerst – met de Prof en Cream Puff – dus – ik denk, dat is de keerzijde van het country leven.
De kinderen hadden een heerlijke tijd op de farm. Daar rijden ze paard, zwemmen, roeien zelfs in de nabijgelegen dam. De Prof gedroeg zich goed of misschien hadden ze meer ruimte om te ontsnappen aan zijn knorrige gedrag dan wanneer ze bij hem thuis zijn. Ondanks de heerlijke levensstijl op de farm, waren ze blij om weer naar huis te gaan – en een normaal, enigszins rustig leven te leiden. Het duurde een paar dagen voordat ze weer gewend waren aan onze levensstijl.
Toen alle kinderen bij ons waren hebben we T shirts geverfd, koekjes versierd, verhaaltjes gelezen, foto’s genomen… eten gemaakt, opnieuw eten gemaakt (die cyclus stopt nooit!).
Nu, dat is een korte samenvatting van wat ons bezig hield…Shoe….
Ik denk dat het nu tijd wordt om het verhaal weer op te pakken. De laatste keer was ik aan het vertellen waar Werner in dit hele verhaal was. Hij was te weten gekomen over de affaire, had in feite ontdekt wie die andere man was. Cream Puff woonde nog steeds thuis, maar Werner wist dat het voorbij was. Hij wist alleen niet wanneer ze weg zou gaan.
Er is nog een grappig incident wat in die tijd gebeurde, voordat Cream Puff dus wegging.
Het was heel laat in de avond en Cream Puff gedroeg zich vreemd. Ze was bezig met sms-en op haar telefoon en Werner voelde aan dat er iets niet klopte.
Hij kon er niet goed achter komen en zei tegen haar dat hij naar bed ging, maar ging in feite naar buiten, stond in de tuin om te roken….en te denken, neem ik aan.
Daar, staande in de schaduw, zag hij een auto stilhouden voor zijn huis….raad wie? De Prof!
Werner liep de oprijlaan op – en vroeg terloops aan de Prof – “Kan ik u helpen?”
De Prof kreeg een vreselijke schok. Hij was gekomen om Cream Puff een humidifier te brengen (MIJN humidifier!), omdat één van de kinderen ziek was en hoestte.
De Prof gooide de humidifier praktisch neer, sprong in zijn auto en ging er vandoor…in het proces botste hij met zijn auto tegen een boom.
Zijn auto heeft nog steeds de deuk in zijn spatbord als bewijs, maar hij heeft zijn verhaal diverse keren veranderd. Toen de kinderen aan hem vroegen wat er gebeurd was met zijn auto, vertelde hij hen dat hij tegen een boom bij de universiteit was gereden.
Heel toevallig kwam onlangs deze conversatie weer ter sprake tussen Marinda en haar vader omdat ze een discussie hadden over VERTROUWEN. Ze zei tegen hem dat ze hem niet kon VERTROUWEN, omdat hij gejokt had tegen haar en ze gebruikte dit incident als voorbeeld. Hij werd heel kwaad en zei tegen haar dat hij met zijn auto tegen een boom in onze straat gebotst was.
Tsk tsk… Als je jokt – dan heb je een beter geheugen nodig dan de Prof – je verhalen kloppen niet.
Subscribe to:
Posts (Atom)