Vandaag ga ik met verlof. Hoera. We gaan niet weg, we zijn bezig om het huis op te knappen. Ik zal enkele foto’s van onze vordering posten.
Ik kijk met verwondering terug op de laatste paar jaren.
Als ik terugdenk aan 3 jaar geleden, dan sta ik pal in het midden van grote problemen en onrust. De Prof had net zijn middernachtelijke rit naar Witbank gemaakt en stond op het punt om het vreselijke nieuws van zijn op handen zijnde vertrek bekend te maken, op de avond voor Kerst.
Twee jaar geleden, was ik bevriend met Werner en bracht Kersttijd door met hem en zijn familie. Nogal een mooie gedachte: noch hij, noch ik, hebben ooit Kerst alleen doorgebracht.
Vorig jaar waren we pas getrouwd en brachten Kerst door met de kinderen, bij mijn zus.
Dit jaar: Kerstfeest is 1 dag vertraagd – want alle kinderen zijn bij de Prof en Cream Puff – op de farm in Witbank. Ze komen 26 December terug, dus hebben we onze Kerstviering uitgesteld tot de 26e.
De Kerstdagen waren altijd stressvolle gelegenheden, met veel familie politiek. Nu zijn het fijne samenkomsten van mijn liefste familie. De enigste stress is: welke gerechten voor te bereiden voor de maaltijd. Wow – inderdaad zegeningen.
Ik wil deze gelegenheid gebruiken om jou, lieve lezer, te bedanken dat je samen met mij deze reis gemaakt hebt. Voor de aanmoediging, voor knap en inzichtelijk commentaar, voor de grote belangstelling en verwachtingen waarmee sommige vrienden wachten op de volgende post! Het hield me aan het schrijven en daagde me uit om dieper te graven in mezelf.
Mam, bedankt voor de mooie vertaling voor onze Nederlandse familie, voor het ‘proof’ lezen en voor het eeuwige corrigeren van mijn WHERE en WERE fouten!
Ik zal nog een paar foto’s posten en zal voortgaan met het verhaal in Januarie. Ik wens jullie allemaal een fijn Kerst seizoen.
Saturday, December 19, 2009
Friday, December 18, 2009
DE VERJAARDAG VAN CREAM PUFF
Waar waren we gebleven? Oh ja – het hele verhaal van Werner’s kant. Het was Maart 2007 en ze woonden nog steeds in hun huis, wat te koop was gezet.
Werner ontdekte geschenken in de kast, die de Prof aan Cream Puff had gegeven (zoals ik al eerder zei – ze is niet erg bijdehand!). Er waren bekers, schoenen……en tenslotte: parfum.
Ik moet even teruggaan in mijn leven hier, om je de betekenis te laten zien van wat er gebeurde. Ik ben niet een ‘groot’ parfum persoon. De Prof had Jean Paul Gaultier parfum voor me gekocht, dezelfde als op het plaatje hier boven. Ik hield er nogal van.
Dus, raad eens wat hij kocht voor Cream Puff?? Yup – erg origineel: Jean Paul Gaultier Parfum. Precies dezelfde.
Op de verjaardag van Cream Puff, rook Werner deze nieuwe parfum en WIST eenvoudig dat ze het gekregen had als geschenk van de Prof. Hij had het niet eerder geroken en ze vertelde hem altijd wanneer ze parfum voor zichzelf kocht.
Het was nog vroeg in de ochtend en de geur van dat parfum, hing dik in het huis. Hij werd er kotsmisselijk van.
“Ga dat parfum halen wat je opgedaan hebt” zei hij tegen haar. Ze bracht een flesje parfum - niet de Gaultier.
“Nee” hij schudde zijn hoofd “die andere – die de Prof voor je gekocht heeft voor je verjaardag”.
Uiteindelijk bracht ze het en hij ging naar buiten, in de straat. “Gooi het kapot”, zei hij tegen haar.
Hij zegt dat ze daar een hele lange tijd stond, terwijl ze het flesje omhoog hield en het uiteindelijk liet vallen op de straat.
Nu vertelt hij dat verhaal met een ondeugende greins.
“Weet je wel hoe erg parfum stinkt als het de hele dag in de zon ligt?”
Die geur, die dik als mist in het huis hing, probeerde hij weg te krijgen. Hij schrobde en boende, maar het duurde een lange, lange tijd voordat de geur weg was.
En mijn eigen fles Jean Paul Gaultier? Nu ja, toen ik de dubbelhartigheid besefte en hoe enorm Werner die geur haatte , pakte ik het in en stuurde het naar de Prof. Ik stelde me zelf voor hoe de Prof mijn fles parfum aan Cream Puff gaf als een vervanging.
Tweedehandse goederen liefje – zoals sommige mensen die we kennen!.
Wednesday, December 16, 2009
DE 'SWEET SPOT'
Dit is één van mijn meest schrijnende verhalen over Werner.
Hij zette zijn huis te koop, op aandringen van Cream Puff.
Achteraf zegt hij dat het veel te goedkoop op de markt kwam(en vervolgens verkocht), omdat ze wanhopig was om dit huis van hun naam af te krijgen.
Dit…..de plek waar Werner de weekenden thuisbleef, zijn tijd doorbracht en zijn geld besteedde om op te knappen… werd zojuist nog een slachtoffer van dit ‘ding’, genoemd echtscheiding.
Hij zegt – op dat tijdstip is het allemaal onwerkelijk en je beseft eigenlijk niet wat er gebeurt, het gaat allemaal veel te vlug.
Ik was op dat punt beter af. De Prof gaf mij het huis en ik ging nooit door het trauma van afscheid nemen van mijn huis en veilige plek.
Maar mijn verhaal vandaag, is over de geluid kamer van Werner.
In de ‘klank industrie’ is er een term die bekend staat als de ‘sweet spot’.
Een ‘sweet spot’, (ik had er nog nooit van gehoord), begrijp ik nu, is wanneer het geluid van alle luidsprekers in een gesloten kamer, precies op hetzelfde moment je oren bereikt. Er is geen milliseconde vertraging in één van de geluiden.
Een kamer die een ‘sweet spot’ heeft, moet in dezelfde staat blijven.
ALS je een enkel ding in die kamer verschuift, zelfs als je meer mensen binnen laat, verandert dat de wijze waarop de geluidsgolven weerkaatsen – en zodoende verstoort dit je ‘sweet spot’.
Dit is dus een bijna ongrijpbaar en moeilijk iets om voor elkaar te krijgen in enige geluid kamer. Het vereist toewijding, hard werken, experimenteren, meten met geluids instrumenten, teleurstellingen en bovenal – TIJD. Meeste mensen krijgen het nooit voor elkaar. De vorm van een kamer, de hoogte van een plafond – dit alles heeft invloed om een ‘sweet spot’ te krijgen.
Werner had voor zichzelf een geluid kamer gemaakt in zijn huis. Hij had gasten die het meetwerk deden, hij liet het plafond zakken, zette dubbel glas in zijn ramen om de vibratie te stoppen, verhoogde en verlaagde de luidsprekers…. Ik denk dat je het beeld krijgt. Enorme soesah, enorme kosten.
En ja – EINDELIJK – had hij een ‘sweet spot’ in deze geluid kamer, na jaren geprutst te hebben om het te krijgen!
Hij belde zijn vader en broers en zij hoorden ook de ‘sweet spot’. Muziek was zijn leven, het was wat hem door zijn eenzame weekeinden heen haalde. Dit was een enorme persoonlijke prestatie.
En Cream Puff? Zij weet niet wat een ‘sweet spot’ is. Ze was zich er nooit van bewust en had er nooit van gehoord.
De verkoop van een huis, is nogal schadelijk voor een ‘sweet spot’.
Dat gaat niet samen. Je pakt alles in van die kamer en de ‘sweet spot’ verhuist!
Ik denk, dat het op dat stadium, de minste van zijn zorgen was, maar zijn verhaal maakte me echt verdrietig. Ik vroeg hem eens, of hij een nieuwe geluid kamer in ons huis wilde maken, maar hij schudde zijn hoofd.
De tijd, moeite en geld zijn te veel. Hij had het een keer bereikt en basta. Het is iets wat je slechts één keer in je leven doet.
“Maar”, zei hij, terwijl hij me een dikke knuffel gaf, “JIJ bent nu mijn ‘sweet spot’……"
Tuesday, December 15, 2009
DRUGGED
Werner zegt zelf dat hij niet weet waar de waarheid eindigde en de paranoia begon. Hij begon vreemde dingen op te merken. Het eerste vreemde ding was dat hij enorme dorst had. (OK, ik was ook dorstig en ik kwam er later achter dat stress dit veroorzaakt – je hebt de hele tijd dorst, maar je kunt niet eten). Werner beschrijft het zeer goed: er is een mannetje die bij je keel staat en het dichtdrukt!
Maar samen met de dorst, voelde hij vreemd. Hij voelde alsof dingen hem niet konden schelen, hij voelde ‘ontkoppeld’.
Een paar jaar eerder had de Dr. pillen voorgeschreven voor stress, die hij niet ingenomen had. Hij had ze één keer ingenomen, maar hield er niet van hoe het hem liet voelen en gooide de pillen, vergeten, bovenop een kast.
Hij ging er naar zoeken. Er moesten ongeveer 28 – 29 pillen overgebleven zijn, maar toen hij ze vond…… waren er slechts 2! Hij vermoedde dat Cream Puff, het poeder van deze pillen, in zijn eten/suiker/koffie deed.
Hij merkte ook, dat wanneer hij zijn cigaretten rookte, het filtergedeelte zwart werd. Hij verborg een stel cigaretten en toen hij die rookte, werd het filter niet zwart.
Hij wist niet wat hij hiervan moest denken en begon zijn eigen koffie en suiker te bewaren en was achterdochtig van absoluut alles wat Cream Puff hem te eten of te drinken gaf.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, hij dacht niet dat ze probeerde hem te doden, alleen maar probeerde hem te kalmeren.
Daar kwamen nog de smses bij, die hij gelezen had op haar mobieltje, die ook verwezen naar pillen.
Was Cream Puff bezig om hem kalmeermiddelen toe te dienen, als voorzorgsmaatregel om zichzelf te beschermen? Wie weet. Het is jammer dat hij op dat moment geen bloedtest heeft laten uitvoeren.
Maar toen hij stopte met drinken en eten wat hem gegeven werd, voelde hij weer normaler. Ik laat het aan jou over om je eigen conclusies te trekken.
Maar samen met de dorst, voelde hij vreemd. Hij voelde alsof dingen hem niet konden schelen, hij voelde ‘ontkoppeld’.
Een paar jaar eerder had de Dr. pillen voorgeschreven voor stress, die hij niet ingenomen had. Hij had ze één keer ingenomen, maar hield er niet van hoe het hem liet voelen en gooide de pillen, vergeten, bovenop een kast.
Hij ging er naar zoeken. Er moesten ongeveer 28 – 29 pillen overgebleven zijn, maar toen hij ze vond…… waren er slechts 2! Hij vermoedde dat Cream Puff, het poeder van deze pillen, in zijn eten/suiker/koffie deed.
Hij merkte ook, dat wanneer hij zijn cigaretten rookte, het filtergedeelte zwart werd. Hij verborg een stel cigaretten en toen hij die rookte, werd het filter niet zwart.
Hij wist niet wat hij hiervan moest denken en begon zijn eigen koffie en suiker te bewaren en was achterdochtig van absoluut alles wat Cream Puff hem te eten of te drinken gaf.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, hij dacht niet dat ze probeerde hem te doden, alleen maar probeerde hem te kalmeren.
Daar kwamen nog de smses bij, die hij gelezen had op haar mobieltje, die ook verwezen naar pillen.
Was Cream Puff bezig om hem kalmeermiddelen toe te dienen, als voorzorgsmaatregel om zichzelf te beschermen? Wie weet. Het is jammer dat hij op dat moment geen bloedtest heeft laten uitvoeren.
Maar toen hij stopte met drinken en eten wat hem gegeven werd, voelde hij weer normaler. Ik laat het aan jou over om je eigen conclusies te trekken.
Monday, December 14, 2009
MAAK KENNIS MET JERRY
Er volgden drie vreemde maanden voor Werner. Hij had op de één of andere manier een zesde zintuig voor wat Cream Puff van plan was.
Aangezien hij bevriend was met iedereen op de Universiteit, vroeg hij het securiteits personeel om hem te waarschuwen wanneer zijn auto het terrein verliet. Hij ging ook kijken naar hun camera beelden en zag daar, dat ze wegging (midden van de ochtend) met een man in de auto.
Het duurde niet lang om er achter te komen wie de Prof was.
Nu….. maak kennis met Jerry. De verhalen over Jerry zijn grappig – maar in feite is het een wanhopige poging aan de kant van Werner – om te voorkomen dat zijn wereld in elkaar stort.
JERRY: een totaal denkbeeldige private detective, verzonnen door Werner.
Hoe werkte dat? Nou, we rollen op de grond van de lach wanneer hij
JERRY ‘tevoorschijn tovert’. Werner is een heel goede toneelspeler (hij is zijn roeping in het leven misgelopen!).
Hier komt de mobiele telefoon tevoorschijn, wanneer hij ons een demonstratie geeft. Hij belt zijn mobiele telefoon vanaf de huistelefoon, legt de huistelefoon neer, en ‘beantwoordt’ zijn mobieltje. Met een ernstige stem demonstreert hij ‘Jerry’.
“O, hallo, ja Jerry. Mmm – goed, hoe gaat het met jou”. Strategische stilte. “Nee, nee, maak je geen zorgen – ik veeg de telefoon logs uit – niemand kan je opsporen”. Opnieuw stilte.
“OK – waar ben je achter gekomen”. Dan zal hij weglopen – alsof het een privé gesprek is. Hij uit een paar ‘OOOEEES’ en ‘AAAHHS’, met stilte ertussen, terwijl Jerry zogenaamd aan Werner ‘bekend maakt’ wat Cream Puff en de Prof uitgespookt hebben. We krijgen pijn in de buik van het lachen als hij zijn denkbeeldige gesprekken demonstreert.
We kunnen ons slechts voorstellen hoe iemand die ‘afluistert’ moet voelen – vooral als ze vermoeden dat zij misschien het onderwerp van dat gesprek zijn!
Met zijn scherpe opmerkingsgave en enkele uitstekende vermoedens en een flinke dosis werkelijkheid – nam Werner een paar gissingen op goed geluk en schoot midden in de roos.
Dan zou hij terugkeren van zijn gesprek met Jerry en aan Cream Puff dingen vragen zoals: “Oh, hoe was je bezoek aan Cresta vandaag?”
Cream Puff was totaal uit het veld geslagen. En blijkbaar de Prof ook.
“Stop er mee om ons te volgen”, zei ze tegen hem.
Verder zou Werner bij andere gelegenheiden, zijn mobiele telefoon pakken, de oppervlakte schoonvegen en zorgvuldig neerleggen op het nachtkasje. Als hij klaar was met zijn douche, was zijn mobieltje verplaatst en zat vol met haar vinger afdrukken. Was ze op zoek naar Jerry daar?
Aangezien hij bevriend was met iedereen op de Universiteit, vroeg hij het securiteits personeel om hem te waarschuwen wanneer zijn auto het terrein verliet. Hij ging ook kijken naar hun camera beelden en zag daar, dat ze wegging (midden van de ochtend) met een man in de auto.
Het duurde niet lang om er achter te komen wie de Prof was.
Nu….. maak kennis met Jerry. De verhalen over Jerry zijn grappig – maar in feite is het een wanhopige poging aan de kant van Werner – om te voorkomen dat zijn wereld in elkaar stort.
JERRY: een totaal denkbeeldige private detective, verzonnen door Werner.
Hoe werkte dat? Nou, we rollen op de grond van de lach wanneer hij
JERRY ‘tevoorschijn tovert’. Werner is een heel goede toneelspeler (hij is zijn roeping in het leven misgelopen!).
Hier komt de mobiele telefoon tevoorschijn, wanneer hij ons een demonstratie geeft. Hij belt zijn mobiele telefoon vanaf de huistelefoon, legt de huistelefoon neer, en ‘beantwoordt’ zijn mobieltje. Met een ernstige stem demonstreert hij ‘Jerry’.
“O, hallo, ja Jerry. Mmm – goed, hoe gaat het met jou”. Strategische stilte. “Nee, nee, maak je geen zorgen – ik veeg de telefoon logs uit – niemand kan je opsporen”. Opnieuw stilte.
“OK – waar ben je achter gekomen”. Dan zal hij weglopen – alsof het een privé gesprek is. Hij uit een paar ‘OOOEEES’ en ‘AAAHHS’, met stilte ertussen, terwijl Jerry zogenaamd aan Werner ‘bekend maakt’ wat Cream Puff en de Prof uitgespookt hebben. We krijgen pijn in de buik van het lachen als hij zijn denkbeeldige gesprekken demonstreert.
We kunnen ons slechts voorstellen hoe iemand die ‘afluistert’ moet voelen – vooral als ze vermoeden dat zij misschien het onderwerp van dat gesprek zijn!
Met zijn scherpe opmerkingsgave en enkele uitstekende vermoedens en een flinke dosis werkelijkheid – nam Werner een paar gissingen op goed geluk en schoot midden in de roos.
Dan zou hij terugkeren van zijn gesprek met Jerry en aan Cream Puff dingen vragen zoals: “Oh, hoe was je bezoek aan Cresta vandaag?”
Cream Puff was totaal uit het veld geslagen. En blijkbaar de Prof ook.
“Stop er mee om ons te volgen”, zei ze tegen hem.
Verder zou Werner bij andere gelegenheiden, zijn mobiele telefoon pakken, de oppervlakte schoonvegen en zorgvuldig neerleggen op het nachtkasje. Als hij klaar was met zijn douche, was zijn mobieltje verplaatst en zat vol met haar vinger afdrukken. Was ze op zoek naar Jerry daar?
Sunday, December 13, 2009
AFSPRAKEN MET HULPVERLENERS
Werner maakte een afspraak met een hulpverlener voor Cream Puff en vroeg haar om te gaan.
Bij terugkeer van haar ‘counseling sessie’ vroeg hij haar terloops hoe het gegaan was.
“oh, goed” zei ze (ze is een heel oppervlakkige, nep type persoon – in mijn onbevooroordeelde opinie natuurlijk). “Het was eigenlijk alleen maar een introductie sessie”.
Iets klopte niet.
Aangezien ze allebei bij dezelfde plaats werkten, reden ze samen naar werk. Cream Puff had de gewoonte om de kilometer teller van de auto op 0 te zetten. (zodat Werner niet kon weten waar ze geweest was?) Maar ze was vergeten van de andere functie van de kilometer teller van de auto.
Werner controleerde de auto en ontdekte dat ze slechts 19 km totaal gereden had. Iets klopte daar niet. De volgende dag reed hij zelf , richting counselor, en toen hij na 19 km nog niet eens bij haar kantoor was, keerde hij terug en wist dat Cream Puff tegen hem gelogen had.
Weer confronteerde hij haar en ze haalde alleen maar haar schouders op. Hij maakte een andere afspraak, deze keer voor huwelijks therapie, met een andere persoon, met de bedoeling dat ze samen zouden gaan.
Deze hulpverlener wilde met hen afzonderlijk spreken. Cream Puff ging eerst naar binnen. Tegen de tijd dat ze klaar was, moet de counselor ook van mening geweest zijn dat Werner moorddadig en gewelddadig was. Ze ‘hoorde’ niet wat hij te zeggen had en zo eindigde de pogingen voor therapie om het huwelijk te redden.
Bij terugkeer van haar ‘counseling sessie’ vroeg hij haar terloops hoe het gegaan was.
“oh, goed” zei ze (ze is een heel oppervlakkige, nep type persoon – in mijn onbevooroordeelde opinie natuurlijk). “Het was eigenlijk alleen maar een introductie sessie”.
Iets klopte niet.
Aangezien ze allebei bij dezelfde plaats werkten, reden ze samen naar werk. Cream Puff had de gewoonte om de kilometer teller van de auto op 0 te zetten. (zodat Werner niet kon weten waar ze geweest was?) Maar ze was vergeten van de andere functie van de kilometer teller van de auto.
Werner controleerde de auto en ontdekte dat ze slechts 19 km totaal gereden had. Iets klopte daar niet. De volgende dag reed hij zelf , richting counselor, en toen hij na 19 km nog niet eens bij haar kantoor was, keerde hij terug en wist dat Cream Puff tegen hem gelogen had.
Weer confronteerde hij haar en ze haalde alleen maar haar schouders op. Hij maakte een andere afspraak, deze keer voor huwelijks therapie, met een andere persoon, met de bedoeling dat ze samen zouden gaan.
Deze hulpverlener wilde met hen afzonderlijk spreken. Cream Puff ging eerst naar binnen. Tegen de tijd dat ze klaar was, moet de counselor ook van mening geweest zijn dat Werner moorddadig en gewelddadig was. Ze ‘hoorde’ niet wat hij te zeggen had en zo eindigde de pogingen voor therapie om het huwelijk te redden.
Wednesday, December 9, 2009
DROEVIGE BEELDEN
Het was ongeveer Februarie 2007, toen Werner zijn droom had.
Om te kunnen begrijpen wat er in zijn leven gebeurde, moet ik een
beeld schetsen van hoe zijn leven er op dat moment uitzag.
Toen ze pas getrouwd waren, woonden Werner en Cream Puff op een flat. Ze besloten om een huis te kopen. Het huis wat ze uiteindelijk kochten was in slechte staat en er moest veel aan opgeknapt worden.
Ik heb vaak het idee, dat dit huis niet Werner’s eerste keus zou zijn geweest – omdat het zoveel herstel nodig had.
Werner begon aan de 4 tot 5 jarige taak om het huis op te knappen. Hij haalde de vloerbedekking eruit, vernieuwde de badkamers en begon om een geluids kamer voor zichzelf te maken. Intussen begon hij met het opknappen van de tuin en slaagde er in om al dat werk zelf te doen – zonder enige hulp.
De moeder van Cream Puff, had een farm in Witbank en ze bezochten regelmatig de familie op de farm. Met de vordering van het huis plus de tuin bijhouden, werd het voor Werner te veel om volle weekenden weg te wezen. Cream Puff begon om alleen met de kinderen naar de farm te gaan.
De moeder van Cream Puff werd ernstig ziek. Ze had een vorm van spier dystrophy – het was degenererend en ongeneeslijk. Daarom
ging Cream Puff vaker naar de farm, nu bijna elk weekend. Dit betekende dat Werner alleen was, elk weekend, geen kinderen en geen vrouw. Hij deed de tuin en het huis, Cream Puff ging naar de farm. Ik vraag me af hoe hij er in slaagde om die tijd te overleven. Hij is zo’n spraakzame, gezellige persoon. Het schildert voor mij een beeld van een zeer droevige en eenzame manier van leven.
Het weekend nadat Werner de mobiele telefoon met de berichten ontdekt had, ging Cream Puff weer met de kinderen naar de farm. Op dit stadium, wist hij niet precies wat om te denken van de berichten, maar zei tegen Cream Puff om deze ‘vriendschap’ te beëindigen.
Op de één of andere manier, hij kan zich niet meer herinneren waarom, begon Werner in dat weekend, te zoeken naar de Bijbel van de kinderen, die ergens in het huis moest liggen. Tijdens het zoeken, vond hij meer dan waar hij op gerekend had…..in een lade…had Cream Puff, ontwerp scheidingspapieren verborgen.
Nu, voor de eerste keer realiseerde hij zich – hier is een GROOT probleem.
Om te kunnen begrijpen wat er in zijn leven gebeurde, moet ik een
beeld schetsen van hoe zijn leven er op dat moment uitzag.
Toen ze pas getrouwd waren, woonden Werner en Cream Puff op een flat. Ze besloten om een huis te kopen. Het huis wat ze uiteindelijk kochten was in slechte staat en er moest veel aan opgeknapt worden.
Ik heb vaak het idee, dat dit huis niet Werner’s eerste keus zou zijn geweest – omdat het zoveel herstel nodig had.
Werner begon aan de 4 tot 5 jarige taak om het huis op te knappen. Hij haalde de vloerbedekking eruit, vernieuwde de badkamers en begon om een geluids kamer voor zichzelf te maken. Intussen begon hij met het opknappen van de tuin en slaagde er in om al dat werk zelf te doen – zonder enige hulp.
De moeder van Cream Puff, had een farm in Witbank en ze bezochten regelmatig de familie op de farm. Met de vordering van het huis plus de tuin bijhouden, werd het voor Werner te veel om volle weekenden weg te wezen. Cream Puff begon om alleen met de kinderen naar de farm te gaan.
De moeder van Cream Puff werd ernstig ziek. Ze had een vorm van spier dystrophy – het was degenererend en ongeneeslijk. Daarom
ging Cream Puff vaker naar de farm, nu bijna elk weekend. Dit betekende dat Werner alleen was, elk weekend, geen kinderen en geen vrouw. Hij deed de tuin en het huis, Cream Puff ging naar de farm. Ik vraag me af hoe hij er in slaagde om die tijd te overleven. Hij is zo’n spraakzame, gezellige persoon. Het schildert voor mij een beeld van een zeer droevige en eenzame manier van leven.
Het weekend nadat Werner de mobiele telefoon met de berichten ontdekt had, ging Cream Puff weer met de kinderen naar de farm. Op dit stadium, wist hij niet precies wat om te denken van de berichten, maar zei tegen Cream Puff om deze ‘vriendschap’ te beëindigen.
Op de één of andere manier, hij kan zich niet meer herinneren waarom, begon Werner in dat weekend, te zoeken naar de Bijbel van de kinderen, die ergens in het huis moest liggen. Tijdens het zoeken, vond hij meer dan waar hij op gerekend had…..in een lade…had Cream Puff, ontwerp scheidingspapieren verborgen.
Nu, voor de eerste keer realiseerde hij zich – hier is een GROOT probleem.
Tuesday, December 8, 2009
DROMEN
Je moet je onderhand afgevraagd hebben, zoals ik destijds – hoe is Werner te weten gekomen over de Prof en Cream Puff (en er in geslaagd om hen geen lichamelijk letsel aan te doen)?
Hij vertelde het mij op één van onze koffie afspraken.
Werner doet veel video-opname werk. Het is zijn hobby, werk en passie.
Op een nacht had hij een vreemde droom. Hij droomde dat Cream Puff opnames op zijn video camera maakte. In zijn droom, wilde ze hem niet laten zien wat ze opgenomen had. Hij volgde haar en slaagde er in om de camera van haar weg te nemen. Toen hij naar de beelden keek, was het van haar en een andere man.
Hij werd met een schok wakker van deze droom.
Het was midden in de nacht, maar hij ging op zoek naar haar mobiele telefoon. Hij had nooit tevoren naar haar mobiele telefoon gekeken, maar de droom was verontrustend genoeg, om dit te doen.
Wat hij daar aantrof schokte hem tot in zijn ziel. Daar was het bewijs van wat hij gedroomd had. Eindeloze boodschappen van een onbekende man – op haar telefoon als ALP ( of iets in die zin. Ik weet dat de Prof de intitialen gebruikte van een heel oude detective serie, die vroeger op de TV was: Arsen Luper). Het was een spel dat hij speelde – zoiets als een ‘undercover’ identiteit.
Sommige berichten waren zo hevig, dat Werner weigert om mij te vertellen wat er in stond. Misschien ook maar beter zo.
Hij maakte toen Cream Puff wakker en confronteerde haar met de mobiele telefoon. Ze kon niet veel doen om het te ontkennen. Ik geloof dat ze ook probeerde te doen alsof dit van een vriendin was en de berichten waren gewoon ‘grappen’. Maar Werner zag daar doorheen.
Zijn wereld stortte in elkaar, net zoals voor mij op die Kerstavond.
In tegenstelling tot de Prof, was Cream Puff niet zo openhartig geweest met Werner. Ik heb me vaak afgevraagd, waarom hij deze droom had. Heeft zijn onderbewustzijn iets waargenomen wat zijn bewuste wereld niet wilde erkennen?
Hij vertelde het mij op één van onze koffie afspraken.
Werner doet veel video-opname werk. Het is zijn hobby, werk en passie.
Op een nacht had hij een vreemde droom. Hij droomde dat Cream Puff opnames op zijn video camera maakte. In zijn droom, wilde ze hem niet laten zien wat ze opgenomen had. Hij volgde haar en slaagde er in om de camera van haar weg te nemen. Toen hij naar de beelden keek, was het van haar en een andere man.
Hij werd met een schok wakker van deze droom.
Het was midden in de nacht, maar hij ging op zoek naar haar mobiele telefoon. Hij had nooit tevoren naar haar mobiele telefoon gekeken, maar de droom was verontrustend genoeg, om dit te doen.
Wat hij daar aantrof schokte hem tot in zijn ziel. Daar was het bewijs van wat hij gedroomd had. Eindeloze boodschappen van een onbekende man – op haar telefoon als ALP ( of iets in die zin. Ik weet dat de Prof de intitialen gebruikte van een heel oude detective serie, die vroeger op de TV was: Arsen Luper). Het was een spel dat hij speelde – zoiets als een ‘undercover’ identiteit.
Sommige berichten waren zo hevig, dat Werner weigert om mij te vertellen wat er in stond. Misschien ook maar beter zo.
Hij maakte toen Cream Puff wakker en confronteerde haar met de mobiele telefoon. Ze kon niet veel doen om het te ontkennen. Ik geloof dat ze ook probeerde te doen alsof dit van een vriendin was en de berichten waren gewoon ‘grappen’. Maar Werner zag daar doorheen.
Zijn wereld stortte in elkaar, net zoals voor mij op die Kerstavond.
In tegenstelling tot de Prof, was Cream Puff niet zo openhartig geweest met Werner. Ik heb me vaak afgevraagd, waarom hij deze droom had. Heeft zijn onderbewustzijn iets waargenomen wat zijn bewuste wereld niet wilde erkennen?
HET BEGIN VAN EEN NIEUW LEVEN – OP GEPASTE WIJZE
Ik had al lang besloten om mijn scheiding te vieren. Nou ja, niet de scheiding zelf, maar de nieuwe start van het leven, wat het vertegenwoordigde.
Dus – de dag na de scheiding, ging ik naar werk met een fles champagne. We hebben geen champagneglazen op kantoor – dus schonken we het in koffiebekers. Ha-het deed me denken aan mijn wijn in gewone glazen.
Even keken de mensen bij werk vreemd naar me. Wat voor een gekke stunt was dit?
“Ik vier het begin van een nieuw leven, op gepaste wijze”, verduidelijkte ik. Ik ben er zeker van dat mijn baas denkt (tot op de dag van vandaag) – dat DAT de oorzaak was van alles wat er daarna volgde. HA!
Ik deed hetzelfde met de Divorce groep – nam een fles champagne mee naar de volgende afspraak.
Ongeveer een dag na de scheiding, een lieve en goede vriendin, vertelde me dat de Prof aan haar man gevraagd had (op de dag van de scheiding), hoe het met mij ging.
Hij zei dat hij de grootste vergissing van zijn leven gemaakt had, had nu alles verloren, behalve de kinderen. Zoete wraak? Nee, eigenlijk niet – het is een heel droevige erkenning. Het was ook de ENIGSTE aanduiding die ik ooit heb gehad, dat hij misschien spijt had van zijn beslissingen.
Maar…… tegen de tijd dat de scheiding er door ging, was ik al lang aangekomen op het punt van geen terugkeer. Ik had geleerd om gelukkig te wezen en ik ontdekte een nieuwe Yvonne.
In tegenstelling tot wat de Prof misschien gedacht had, kreeg ik het gevoel, alsof de Prof me een enorme gunst had bewezen.
Dus – de dag na de scheiding, ging ik naar werk met een fles champagne. We hebben geen champagneglazen op kantoor – dus schonken we het in koffiebekers. Ha-het deed me denken aan mijn wijn in gewone glazen.
Even keken de mensen bij werk vreemd naar me. Wat voor een gekke stunt was dit?
“Ik vier het begin van een nieuw leven, op gepaste wijze”, verduidelijkte ik. Ik ben er zeker van dat mijn baas denkt (tot op de dag van vandaag) – dat DAT de oorzaak was van alles wat er daarna volgde. HA!
Ik deed hetzelfde met de Divorce groep – nam een fles champagne mee naar de volgende afspraak.
Ongeveer een dag na de scheiding, een lieve en goede vriendin, vertelde me dat de Prof aan haar man gevraagd had (op de dag van de scheiding), hoe het met mij ging.
Hij zei dat hij de grootste vergissing van zijn leven gemaakt had, had nu alles verloren, behalve de kinderen. Zoete wraak? Nee, eigenlijk niet – het is een heel droevige erkenning. Het was ook de ENIGSTE aanduiding die ik ooit heb gehad, dat hij misschien spijt had van zijn beslissingen.
Maar…… tegen de tijd dat de scheiding er door ging, was ik al lang aangekomen op het punt van geen terugkeer. Ik had geleerd om gelukkig te wezen en ik ontdekte een nieuwe Yvonne.
In tegenstelling tot wat de Prof misschien gedacht had, kreeg ik het gevoel, alsof de Prof me een enorme gunst had bewezen.
Sunday, December 6, 2009
DE ECHTSCHEIDING
Eindelijk brak de dag van de echtscheiding aan. De onderhandelingen voor een schikking waren achter de schermen heen en weer gegaan. Het had me emotioneel uitgeput, maar uiteindelijk waren we tot een schikking gekomen. Tot op de dag van vandaag, klaagt de Prof erover en zegt dat ik hem ‘gedwongen’ had, ‘gemanipuleerd’ enz. Zijn op één na grootste ergernis in het leven is het onderhoud geld dat hij betaalt. (zijn grootste ergernis is Werner).De datum was 27 Julie 2007. Tegen deze tijd kon ik niet meer wachten totdat het voorbij zou wezen. Ik was degene die moest verschijnen voor het gerecht. Als er kinderen bij betrokken zijn, moet er tenminste één ouder verschijnen voor het gerecht en het is gewoonlijk de ouder die de echtscheiding aanvraagt. Mijn dierbare vriendin Kay was op bezoek uit Australie en ze was met me meegekomen om mij te steunen. Dank je wel lieve vriendin – jouw tegenwoordigheid en ondersteuning waren van onschatbare waarde.
We reden naar de stad met mijn advokaat. Een rechtsvertegenwoordiger was door de advocaat aangesteld omdat alleen rechtsvertegenwoordigers verschijnen in het Hooggerechtshof. (De Engelse vertaling onderscheidt hier tussen lawyer en advocate – ik zal haar advocate noemen, niet te verwarren dus met de lawyer) Onze vertegenwoordiger (advocate), was door mijn advocaat gekozen volgens iets wat ze noemde ‘seniority’. Soms vraagt de rechter, dat de rechtsvertegenwoordigers verschijnen in volgorde van ‘seniority’. Ik had geen idee wat dit betekende. Betekende het, dat de meest ervaren advocaten het eerst gingen?
Ik kwam er al gauw achter dat ‘seniority’ betekent: oudste. Nou, ik weet echt niet waar mijn advocaat deze ‘parel’ vandaan gehaald had. Ze was zo oud als de bergen, liep mank en ze was een nerveuze ketting rookster. Een andere dame, die ook ging scheiden, was met ons meegereden en onze advokaat ontmoette nog een derde klant, een man. De advocate duwde ons alle drie een klein kamertje binnen – om te repeteren – zei ze.
Repeteren? 'Repeteer’ je voor een echtscheiding????????
Ze gooide haar papieren op de bank voor haar en begon er door te bladeren. Hoe meer ze zocht naar een stuk papier, hoe harder ze begon te roken. Dan, zegevierend, hield ze een stuk omhoog – ah – hier is het – wie van jullie is……en dan zei ze de naam op het stuk papier wat ze voor haar had.
Ik zag deze hele scène aan met uiterste verbazing en vermaak. Wie zou denken dat echtscheiding zo grappig kon wezen, dacht ik. Vervolgens zei de serieuze kant van mij – Yvonne, het is te hopen dat je vandaag een echtscheiding krijgt – deze vrouw is zo door elkaar als maar mogenlijk is. Ze zal nooit je papieren vinden – je zult hier tot vanavond zitten, wanneer ze je eruit gooien, terwijl zij nog bezig is om je papieren te zoeken.
De advocate slaagde er op de één of andere manier in, om onze documenten te vinden en ging door de hele procedure. “Wil je zweren, de waarheid te vertellen en niets dan de waarheid?” (Hey, ik dacht dat spul kwam uit de films), “dan plaats je je hand op de Bijbel en zegt ja”.
“Je zult worden gevraagd naar de reden voor je echtscheiding" ( ok, dat is in mijn geval niet zo moeilijk), “en wanneer er aan je gevraagd wordt over de kinderen – dan zeg je dat is allemaal geregeld volgens de schikking”. Voila, dat was het.
We stapten de rechtzaal binnen. De belangrijkste vraag in ieder’s gedachten was, of de rechter voor ‘seniority’ zou vragen.
Inderdaad!! Ja! De advocaten keken naar elkaar en maakten kleine buigingen, om ouderdom toe te geven. De onze was niet de oudste – slechts de op één na oudste!
Nou, deze dwaze dame met haar manke been, was zo georganiseerd binnen de rechtzaal, als ze ongeorganiseerd buiten de rechtzaal was geweest. Beoordeel nooit een boek op de kaft. Het was duidelijk dat ze zeer gerespecteerd werd en professioneel was. Of was het wij, gewone mensen, die een voorproefje kregen van iets anders?
Ik houd van mensen, ik houd van verhalen – zodat ik toch een beetje geamuseerd was, met deze nieuwe wereld die zich voor me afspeelde. Dit samenspel van karakters intrigeerde me enorm. Maar… dat neemt het verdriet niet weg, wat deze rechtzalen vertegenwoordigen.
Zoveel gezichten, zoveel mensen met gebroken levens, die 1 jaar, 2 jaar getrouwd waren? Het was een eindeloze stroom. Drie rechtzalen vol, elke Vrijdag – altijd dezelfde routine – de uitspraak, dat mensen gescheiden zijn.
Het duurde niet lang en toen was het mijn beurt.
Ik zwoor op de Bijbel, hield mijn hand omhoog, gaf mijn naam op en beantwoordde de vragen. Hoe lang was je getrouwd? 17 jaar.
Verbeelde ik me of zag ik een lichte aarzeling, een oogopslag, van een rechter die het allemaal al gehoord had? Was er een hint van iets in het publiek? Ik weet het niet, maar ik denk van wel….. want ik was verreweg de enigste met zoveel jaren op record – van wat ik tenminste die ochtend zag.
Het duurde maar een paar minuten. Verbazend is het, dat iets waar je zoveel geld aan besteedt – een perfect huwelijk, de jaren met elkaar, de kinderen, de geschiedenis…. Alles wordt weggevaagd met het vallen van een hamer, in een paar minuten en door de uitspraak van een rechter.
Maar dat is niet helemaal waar. Ik denk dat het allemaal al vele maanden eerder weggevaagd was-----in een fractie van een seconde, toen de Prof en Cream Puff besloten om vreemd te gaan.
Saturday, December 5, 2009
THUISKOMST
Werner en ik waren niet van plan geweest dat hij nog zou blijven koffiedrinken bij mijn huis, toen de Prof er aan kwam om de kinderen af te zetten. We waren niet uit op een wraak vendetta, maar toen de auto van de Prof aankwam bij het hek, haalden we onze schouders op en dachten – nou ja, pech.
De kinderen kwamen de oprit opgerend en zagen er een beetje uit als miniatuur donderwolken. Hoe durft er iemand op visite te komen bij hun moeder! Ze hadden aan hun vader gevraagd: “Van wie is die auto?”. De Prof wist drommels goed van wie die auto was en mompelde kwaad: “Dat is de auto van Werner”.
De Prof reed weg zodra de kinderen hun spullen hadden gepakt. Zij verdwenen in het huis. Werner bleef niet lang nadat ze thuiskwamen.
De kinderen wilden later van mij weten: waarom heb je hem uitgenodigd, waarom was hij bij ons huis – ik kreeg de wind van voren!! Ik zei dat we samen naar de Divorce Care geweest waren en dat ze niet moeten vergeten, dat hij in dit verhaal net zo goed een slachtoffer was als wat zij waren. Dit was een hand uitreiken naar iemand die net als wij, gekwetst was door de hele affaire.
Het duurde niet lang voordat de reactie van de Prof kwam. Het kwam in de vorm van een e mail, ongeveer een dag later of zo:
Wist ik wel waar ik aan begon? “Hallo – Wist jij dat”, dacht ik.
Wist ik wel hoe gevaarlijk deze man was, enz, enz. (ik wou dat ik die e mail bewaard had!). Het werkte op mijn lachspieren – Ik kon al deze vragen terugsturen aan de Prof. Wist HIJ waaraan hij begon? Wist hij de gevaren van het spel dat hij speelde? Ik was niet betrokken bij een affaire – ik had alleen maar een nieuwe vriend gemaakt. De e mail van de Prof was geen antwoord waard – en ik hoop dat ik hem niet geantwoord heb, maar dat kan ik niet meer onthouden.
Ik moet een grappig ‘tegengif’ vertellen, dat niet op deze dag gebeurde, maar ergens gedurende die eerste dagen. Ik kan de volgorde van gebeurtenissen niet herinneren, maar het had dezelfde ‘sfeer’ als deze. Op de één of andere manier had de gewapende reactie onderneming, de Prof op hun lijst als contactpersoon staan. Er kwam een dag dat de Prof Werner zag toen hij de kinderen ophaalde. Werner en ik hadden besloten om uit te gaan en per ongeluk het alarmsysteem activeerden. Het alarm bedrijf belde de Prof en hij belde me in paniek op om uit te vinden of ik OK was. Dacht hij misschien dat ik geslagen werd / vermoord door de X van zijn mistress? Wie weet – maar het veroorzaakte dat we voor een lange tijd daarna, erover moesten lachen.
De kinderen kwamen de oprit opgerend en zagen er een beetje uit als miniatuur donderwolken. Hoe durft er iemand op visite te komen bij hun moeder! Ze hadden aan hun vader gevraagd: “Van wie is die auto?”. De Prof wist drommels goed van wie die auto was en mompelde kwaad: “Dat is de auto van Werner”.
De Prof reed weg zodra de kinderen hun spullen hadden gepakt. Zij verdwenen in het huis. Werner bleef niet lang nadat ze thuiskwamen.
De kinderen wilden later van mij weten: waarom heb je hem uitgenodigd, waarom was hij bij ons huis – ik kreeg de wind van voren!! Ik zei dat we samen naar de Divorce Care geweest waren en dat ze niet moeten vergeten, dat hij in dit verhaal net zo goed een slachtoffer was als wat zij waren. Dit was een hand uitreiken naar iemand die net als wij, gekwetst was door de hele affaire.
Het duurde niet lang voordat de reactie van de Prof kwam. Het kwam in de vorm van een e mail, ongeveer een dag later of zo:
Wist ik wel waar ik aan begon? “Hallo – Wist jij dat”, dacht ik.
Wist ik wel hoe gevaarlijk deze man was, enz, enz. (ik wou dat ik die e mail bewaard had!). Het werkte op mijn lachspieren – Ik kon al deze vragen terugsturen aan de Prof. Wist HIJ waaraan hij begon? Wist hij de gevaren van het spel dat hij speelde? Ik was niet betrokken bij een affaire – ik had alleen maar een nieuwe vriend gemaakt. De e mail van de Prof was geen antwoord waard – en ik hoop dat ik hem niet geantwoord heb, maar dat kan ik niet meer onthouden.
Ik moet een grappig ‘tegengif’ vertellen, dat niet op deze dag gebeurde, maar ergens gedurende die eerste dagen. Ik kan de volgorde van gebeurtenissen niet herinneren, maar het had dezelfde ‘sfeer’ als deze. Op de één of andere manier had de gewapende reactie onderneming, de Prof op hun lijst als contactpersoon staan. Er kwam een dag dat de Prof Werner zag toen hij de kinderen ophaalde. Werner en ik hadden besloten om uit te gaan en per ongeluk het alarmsysteem activeerden. Het alarm bedrijf belde de Prof en hij belde me in paniek op om uit te vinden of ik OK was. Dacht hij misschien dat ik geslagen werd / vermoord door de X van zijn mistress? Wie weet – maar het veroorzaakte dat we voor een lange tijd daarna, erover moesten lachen.
Wednesday, December 2, 2009
Bodemloze koffie
Nou… Divorce Care is niet de plek om ‘bij’ te praten. Je moet er hard werken! Trainingsvideo’s bekijken en thema’s bespreken, nemen alle beschikbare tijd in beslag. Aangezien e mail ook een langzame manier is om te roddelen, maakten Werner en ik een afspraak om koffie te gaan drinken.
‘SECOND CUP’ – ze hebben prima koffie en nog een voordeel van een bodemloze kop koffie. Het is niet mijn schuld dat ze ‘zakelijk inzicht missen’ !! Die dag was geen winstgevende dag voor hen!
In tegenstelling tot mijn vroegere ‘afspraakje’ toen ik mijn kennis opgehaald had in mijn auto en hem thuisgebracht had op mijn voorwaarden, bood Werner aan om me op te halen en op de één of andere manier voelde dat ok.
Hij arriveerde op tijd, opende de autodeur voor me en deed hem weer dicht en voordat je begint te lachen over zijn ridderlijkheid – hij doet het nog tot op de dag van vandaag. Ik bedank hem beleefd en we glimlachen in een geheime, onuitgesproken overeenkomst die zegt – jij doet de deur open, ik bedank – we blijven dit doen!!
We raakten de tel kwijt van het aantal kopjes koffie die we die dag dronken. We praatten en praatten en praatten. Veel ervan ging in de trant van… Wist je dat zij…… of..hey, ze gingen werkelijk samen naar Kaapstad……afgewisseld met kreten van…Nee, werkelijk?
Het moet hilarisch geweest zijn om ons te zien, van de buitenkant af. We waren geen paartje, we waren geen oude vrienden die koffie dronken met elkaar…. Wie zou hebben geraden dat we grotendeels vreemden voor elkaar waren van tegenovergestelde kanten van affaires – om voor de eerste keer te luisteren naar de andere kant van het verhaal.
Het kostte ons vele maanden om het hele verhaal in elkaar te zetten. Niet dat we actief probeerden om dit te doen, maar vele realisaties kwamen veel later. De puzzelstukjes vielen op hun plaats.
Het was door Werner, dat ik besefte, dat de Prof destijds in de nacht dat hij naar Bronkhorstspruit was gereden – in werkelijkheid naar Witbank was gegaan, waar Cream Puff de weekeinden doorbracht op de farm van haar moeder. Pas onlangs heb ik gehoord dat haar familie op de farm, allemaal dachten dat de Prof gescheiden was. Dus die nacht leek niet zo vreemd voor hen, denk ik. Je vraagt je af wat hun excuus was voor Cream Puff – van wie ze wisten dat ze getrouwd was. In feite, ik vermoed dat één van de grootste gevoelens van verraad voor Werner – buiten het verraad van Cream Puff – het zwijgen van zijn schoonfamilie in deze zaak was.
Deze mensen waren meer dan zijn familie, ze waren zijn vrienden. Maar – zijn schoonmoeder was ernstig ziek destijds en je kan je slechts afvragen hoe groot het dilemma was voor haar.
Uiteindelijk, helaas, moesten we opstappen. Werner bracht me thuis en wonder boven wonder, wilde thuis nog een kopje koffie drinken.
We zaten op de stoep onze koffie te drinken toen de Prof eraan kwam om de kinderen thuis af te zetten….. wel, wel, wel……
‘SECOND CUP’ – ze hebben prima koffie en nog een voordeel van een bodemloze kop koffie. Het is niet mijn schuld dat ze ‘zakelijk inzicht missen’ !! Die dag was geen winstgevende dag voor hen!
In tegenstelling tot mijn vroegere ‘afspraakje’ toen ik mijn kennis opgehaald had in mijn auto en hem thuisgebracht had op mijn voorwaarden, bood Werner aan om me op te halen en op de één of andere manier voelde dat ok.
Hij arriveerde op tijd, opende de autodeur voor me en deed hem weer dicht en voordat je begint te lachen over zijn ridderlijkheid – hij doet het nog tot op de dag van vandaag. Ik bedank hem beleefd en we glimlachen in een geheime, onuitgesproken overeenkomst die zegt – jij doet de deur open, ik bedank – we blijven dit doen!!
We raakten de tel kwijt van het aantal kopjes koffie die we die dag dronken. We praatten en praatten en praatten. Veel ervan ging in de trant van… Wist je dat zij…… of..hey, ze gingen werkelijk samen naar Kaapstad……afgewisseld met kreten van…Nee, werkelijk?
Het moet hilarisch geweest zijn om ons te zien, van de buitenkant af. We waren geen paartje, we waren geen oude vrienden die koffie dronken met elkaar…. Wie zou hebben geraden dat we grotendeels vreemden voor elkaar waren van tegenovergestelde kanten van affaires – om voor de eerste keer te luisteren naar de andere kant van het verhaal.
Het kostte ons vele maanden om het hele verhaal in elkaar te zetten. Niet dat we actief probeerden om dit te doen, maar vele realisaties kwamen veel later. De puzzelstukjes vielen op hun plaats.
Het was door Werner, dat ik besefte, dat de Prof destijds in de nacht dat hij naar Bronkhorstspruit was gereden – in werkelijkheid naar Witbank was gegaan, waar Cream Puff de weekeinden doorbracht op de farm van haar moeder. Pas onlangs heb ik gehoord dat haar familie op de farm, allemaal dachten dat de Prof gescheiden was. Dus die nacht leek niet zo vreemd voor hen, denk ik. Je vraagt je af wat hun excuus was voor Cream Puff – van wie ze wisten dat ze getrouwd was. In feite, ik vermoed dat één van de grootste gevoelens van verraad voor Werner – buiten het verraad van Cream Puff – het zwijgen van zijn schoonfamilie in deze zaak was.
Deze mensen waren meer dan zijn familie, ze waren zijn vrienden. Maar – zijn schoonmoeder was ernstig ziek destijds en je kan je slechts afvragen hoe groot het dilemma was voor haar.
Uiteindelijk, helaas, moesten we opstappen. Werner bracht me thuis en wonder boven wonder, wilde thuis nog een kopje koffie drinken.
We zaten op de stoep onze koffie te drinken toen de Prof eraan kwam om de kinderen thuis af te zetten….. wel, wel, wel……
Subscribe to:
Posts (Atom)