Ik had al lang besloten om mijn scheiding te vieren. Nou ja, niet de scheiding zelf, maar de nieuwe start van het leven, wat het vertegenwoordigde.
Dus – de dag na de scheiding, ging ik naar werk met een fles champagne. We hebben geen champagneglazen op kantoor – dus schonken we het in koffiebekers. Ha-het deed me denken aan mijn wijn in gewone glazen.
Even keken de mensen bij werk vreemd naar me. Wat voor een gekke stunt was dit?
“Ik vier het begin van een nieuw leven, op gepaste wijze”, verduidelijkte ik. Ik ben er zeker van dat mijn baas denkt (tot op de dag van vandaag) – dat DAT de oorzaak was van alles wat er daarna volgde. HA!
Ik deed hetzelfde met de Divorce groep – nam een fles champagne mee naar de volgende afspraak.
Ongeveer een dag na de scheiding, een lieve en goede vriendin, vertelde me dat de Prof aan haar man gevraagd had (op de dag van de scheiding), hoe het met mij ging.
Hij zei dat hij de grootste vergissing van zijn leven gemaakt had, had nu alles verloren, behalve de kinderen. Zoete wraak? Nee, eigenlijk niet – het is een heel droevige erkenning. Het was ook de ENIGSTE aanduiding die ik ooit heb gehad, dat hij misschien spijt had van zijn beslissingen.
Maar…… tegen de tijd dat de scheiding er door ging, was ik al lang aangekomen op het punt van geen terugkeer. Ik had geleerd om gelukkig te wezen en ik ontdekte een nieuwe Yvonne.
In tegenstelling tot wat de Prof misschien gedacht had, kreeg ik het gevoel, alsof de Prof me een enorme gunst had bewezen.
Dus – de dag na de scheiding, ging ik naar werk met een fles champagne. We hebben geen champagneglazen op kantoor – dus schonken we het in koffiebekers. Ha-het deed me denken aan mijn wijn in gewone glazen.
Even keken de mensen bij werk vreemd naar me. Wat voor een gekke stunt was dit?
“Ik vier het begin van een nieuw leven, op gepaste wijze”, verduidelijkte ik. Ik ben er zeker van dat mijn baas denkt (tot op de dag van vandaag) – dat DAT de oorzaak was van alles wat er daarna volgde. HA!
Ik deed hetzelfde met de Divorce groep – nam een fles champagne mee naar de volgende afspraak.
Ongeveer een dag na de scheiding, een lieve en goede vriendin, vertelde me dat de Prof aan haar man gevraagd had (op de dag van de scheiding), hoe het met mij ging.
Hij zei dat hij de grootste vergissing van zijn leven gemaakt had, had nu alles verloren, behalve de kinderen. Zoete wraak? Nee, eigenlijk niet – het is een heel droevige erkenning. Het was ook de ENIGSTE aanduiding die ik ooit heb gehad, dat hij misschien spijt had van zijn beslissingen.
Maar…… tegen de tijd dat de scheiding er door ging, was ik al lang aangekomen op het punt van geen terugkeer. Ik had geleerd om gelukkig te wezen en ik ontdekte een nieuwe Yvonne.
In tegenstelling tot wat de Prof misschien gedacht had, kreeg ik het gevoel, alsof de Prof me een enorme gunst had bewezen.
No comments:
Post a Comment