Sunday, December 6, 2009

DE ECHTSCHEIDING

Eindelijk brak de dag van de echtscheiding aan. De onderhandelingen voor een schikking waren achter de schermen heen en weer gegaan. Het had me emotioneel uitgeput, maar uiteindelijk waren we tot een schikking gekomen. Tot op de dag van vandaag, klaagt de Prof erover en zegt dat ik hem ‘gedwongen’ had, ‘gemanipuleerd’ enz. Zijn op één na grootste ergernis in het leven is het onderhoud geld dat hij betaalt. (zijn grootste ergernis is Werner).

De datum was 27 Julie 2007. Tegen deze tijd kon ik niet meer wachten totdat het voorbij zou wezen. Ik was degene die moest verschijnen voor het gerecht. Als er kinderen bij betrokken zijn, moet er tenminste één ouder verschijnen voor het gerecht en het is gewoonlijk de ouder die de echtscheiding aanvraagt. Mijn dierbare vriendin Kay was op bezoek uit Australie en ze was met me meegekomen om mij te steunen. Dank je wel lieve vriendin – jouw tegenwoordigheid en ondersteuning waren van onschatbare waarde.

We reden naar de stad met mijn advokaat. Een rechtsvertegenwoordiger was door de advocaat aangesteld omdat alleen rechtsvertegenwoordigers verschijnen in het Hooggerechtshof. (De Engelse vertaling onderscheidt hier tussen lawyer en advocate – ik zal haar advocate noemen, niet te verwarren dus met de lawyer) Onze vertegenwoordiger (advocate), was door mijn advocaat gekozen volgens iets wat ze noemde ‘seniority’. Soms vraagt de rechter, dat de rechtsvertegenwoordigers verschijnen in volgorde van ‘seniority’. Ik had geen idee wat dit betekende. Betekende het, dat de meest ervaren advocaten het eerst gingen?

Ik kwam er al gauw achter dat ‘seniority’ betekent: oudste. Nou, ik weet echt niet waar mijn advocaat deze ‘parel’ vandaan gehaald had. Ze was zo oud als de bergen, liep mank en ze was een nerveuze ketting rookster. Een andere dame, die ook ging scheiden, was met ons meegereden en onze advokaat ontmoette nog een derde klant, een man. De advocate duwde ons alle drie een klein kamertje binnen – om te repeteren – zei ze.

Repeteren? 'Repeteer’ je voor een echtscheiding????????

Ze gooide haar papieren op de bank voor haar en begon er door te bladeren. Hoe meer ze zocht naar een stuk papier, hoe harder ze begon te roken. Dan, zegevierend, hield ze een stuk omhoog – ah – hier is het – wie van jullie is……en dan zei ze de naam op het stuk papier wat ze voor haar had.

Ik zag deze hele scène aan met uiterste verbazing en vermaak. Wie zou denken dat echtscheiding zo grappig kon wezen, dacht ik. Vervolgens zei de serieuze kant van mij – Yvonne, het is te hopen dat je vandaag een echtscheiding krijgt – deze vrouw is zo door elkaar als maar mogenlijk is. Ze zal nooit je papieren vinden – je zult hier tot vanavond zitten, wanneer ze je eruit gooien, terwijl zij nog bezig is om je papieren te zoeken.


De advocate slaagde er op de één of andere manier in, om onze documenten te vinden en ging door de hele procedure. “Wil je zweren, de waarheid te vertellen en niets dan de waarheid?” (Hey, ik dacht dat spul kwam uit de films), “dan plaats je je hand op de Bijbel en zegt ja”.

Je zult worden gevraagd naar de reden voor je echtscheiding" ( ok, dat is in mijn geval niet zo moeilijk), “en wanneer er aan je gevraagd wordt over de kinderen – dan zeg je dat is allemaal geregeld volgens de schikking”. Voila, dat was het.

We stapten de rechtzaal binnen. De belangrijkste vraag in ieder’s gedachten was, of de rechter voor ‘seniority’ zou vragen.

Inderdaad!! Ja! De advocaten keken naar elkaar en maakten kleine buigingen, om ouderdom toe te geven. De onze was niet de oudste – slechts de op één na oudste!

Nou, deze dwaze dame met haar manke been, was zo georganiseerd binnen de rechtzaal, als ze ongeorganiseerd buiten de rechtzaal was geweest. Beoordeel nooit een boek op de kaft. Het was duidelijk dat ze zeer gerespecteerd werd en professioneel was. Of was het wij, gewone mensen, die een voorproefje kregen van iets anders?

Ik houd van mensen, ik houd van verhalen – zodat ik toch een beetje geamuseerd was, met deze nieuwe wereld die zich voor me afspeelde. Dit samenspel van karakters intrigeerde me enorm. Maar… dat neemt het verdriet niet weg, wat deze rechtzalen vertegenwoordigen.

Zoveel gezichten, zoveel mensen met gebroken levens, die 1 jaar, 2 jaar getrouwd waren? Het was een eindeloze stroom. Drie rechtzalen vol, elke Vrijdag – altijd dezelfde routine – de uitspraak, dat mensen gescheiden zijn.

Het duurde niet lang en toen was het mijn beurt.

Ik zwoor op de Bijbel, hield mijn hand omhoog, gaf mijn naam op en beantwoordde de vragen. Hoe lang was je getrouwd? 17 jaar.

Verbeelde ik me of zag ik een lichte aarzeling, een oogopslag, van een rechter die het allemaal al gehoord had? Was er een hint van iets in het publiek? Ik weet het niet, maar ik denk van wel….. want ik was verreweg de enigste met zoveel jaren op record – van wat ik tenminste die ochtend zag.

Het duurde maar een paar minuten. Verbazend is het, dat iets waar je zoveel geld aan besteedt – een perfect huwelijk, de jaren met elkaar, de kinderen, de geschiedenis…. Alles wordt weggevaagd met het vallen van een hamer, in een paar minuten en door de uitspraak van een rechter.

Maar dat is niet helemaal waar. Ik denk dat het allemaal al vele maanden eerder weggevaagd was-----in een fractie van een seconde, toen de Prof en Cream Puff besloten om vreemd te gaan.

No comments:

Post a Comment