Vandaag ga ik met verlof. Hoera. We gaan niet weg, we zijn bezig om het huis op te knappen. Ik zal enkele foto’s van onze vordering posten.
Ik kijk met verwondering terug op de laatste paar jaren.
Als ik terugdenk aan 3 jaar geleden, dan sta ik pal in het midden van grote problemen en onrust. De Prof had net zijn middernachtelijke rit naar Witbank gemaakt en stond op het punt om het vreselijke nieuws van zijn op handen zijnde vertrek bekend te maken, op de avond voor Kerst.
Twee jaar geleden, was ik bevriend met Werner en bracht Kersttijd door met hem en zijn familie. Nogal een mooie gedachte: noch hij, noch ik, hebben ooit Kerst alleen doorgebracht.
Vorig jaar waren we pas getrouwd en brachten Kerst door met de kinderen, bij mijn zus.
Dit jaar: Kerstfeest is 1 dag vertraagd – want alle kinderen zijn bij de Prof en Cream Puff – op de farm in Witbank. Ze komen 26 December terug, dus hebben we onze Kerstviering uitgesteld tot de 26e.
De Kerstdagen waren altijd stressvolle gelegenheden, met veel familie politiek. Nu zijn het fijne samenkomsten van mijn liefste familie. De enigste stress is: welke gerechten voor te bereiden voor de maaltijd. Wow – inderdaad zegeningen.
Ik wil deze gelegenheid gebruiken om jou, lieve lezer, te bedanken dat je samen met mij deze reis gemaakt hebt. Voor de aanmoediging, voor knap en inzichtelijk commentaar, voor de grote belangstelling en verwachtingen waarmee sommige vrienden wachten op de volgende post! Het hield me aan het schrijven en daagde me uit om dieper te graven in mezelf.
Mam, bedankt voor de mooie vertaling voor onze Nederlandse familie, voor het ‘proof’ lezen en voor het eeuwige corrigeren van mijn WHERE en WERE fouten!
Ik zal nog een paar foto’s posten en zal voortgaan met het verhaal in Januarie. Ik wens jullie allemaal een fijn Kerst seizoen.
Saturday, December 19, 2009
Friday, December 18, 2009
DE VERJAARDAG VAN CREAM PUFF
Waar waren we gebleven? Oh ja – het hele verhaal van Werner’s kant. Het was Maart 2007 en ze woonden nog steeds in hun huis, wat te koop was gezet.
Werner ontdekte geschenken in de kast, die de Prof aan Cream Puff had gegeven (zoals ik al eerder zei – ze is niet erg bijdehand!). Er waren bekers, schoenen……en tenslotte: parfum.
Ik moet even teruggaan in mijn leven hier, om je de betekenis te laten zien van wat er gebeurde. Ik ben niet een ‘groot’ parfum persoon. De Prof had Jean Paul Gaultier parfum voor me gekocht, dezelfde als op het plaatje hier boven. Ik hield er nogal van.
Dus, raad eens wat hij kocht voor Cream Puff?? Yup – erg origineel: Jean Paul Gaultier Parfum. Precies dezelfde.
Op de verjaardag van Cream Puff, rook Werner deze nieuwe parfum en WIST eenvoudig dat ze het gekregen had als geschenk van de Prof. Hij had het niet eerder geroken en ze vertelde hem altijd wanneer ze parfum voor zichzelf kocht.
Het was nog vroeg in de ochtend en de geur van dat parfum, hing dik in het huis. Hij werd er kotsmisselijk van.
“Ga dat parfum halen wat je opgedaan hebt” zei hij tegen haar. Ze bracht een flesje parfum - niet de Gaultier.
“Nee” hij schudde zijn hoofd “die andere – die de Prof voor je gekocht heeft voor je verjaardag”.
Uiteindelijk bracht ze het en hij ging naar buiten, in de straat. “Gooi het kapot”, zei hij tegen haar.
Hij zegt dat ze daar een hele lange tijd stond, terwijl ze het flesje omhoog hield en het uiteindelijk liet vallen op de straat.
Nu vertelt hij dat verhaal met een ondeugende greins.
“Weet je wel hoe erg parfum stinkt als het de hele dag in de zon ligt?”
Die geur, die dik als mist in het huis hing, probeerde hij weg te krijgen. Hij schrobde en boende, maar het duurde een lange, lange tijd voordat de geur weg was.
En mijn eigen fles Jean Paul Gaultier? Nu ja, toen ik de dubbelhartigheid besefte en hoe enorm Werner die geur haatte , pakte ik het in en stuurde het naar de Prof. Ik stelde me zelf voor hoe de Prof mijn fles parfum aan Cream Puff gaf als een vervanging.
Tweedehandse goederen liefje – zoals sommige mensen die we kennen!.
Wednesday, December 16, 2009
DE 'SWEET SPOT'
Dit is één van mijn meest schrijnende verhalen over Werner.
Hij zette zijn huis te koop, op aandringen van Cream Puff.
Achteraf zegt hij dat het veel te goedkoop op de markt kwam(en vervolgens verkocht), omdat ze wanhopig was om dit huis van hun naam af te krijgen.
Dit…..de plek waar Werner de weekenden thuisbleef, zijn tijd doorbracht en zijn geld besteedde om op te knappen… werd zojuist nog een slachtoffer van dit ‘ding’, genoemd echtscheiding.
Hij zegt – op dat tijdstip is het allemaal onwerkelijk en je beseft eigenlijk niet wat er gebeurt, het gaat allemaal veel te vlug.
Ik was op dat punt beter af. De Prof gaf mij het huis en ik ging nooit door het trauma van afscheid nemen van mijn huis en veilige plek.
Maar mijn verhaal vandaag, is over de geluid kamer van Werner.
In de ‘klank industrie’ is er een term die bekend staat als de ‘sweet spot’.
Een ‘sweet spot’, (ik had er nog nooit van gehoord), begrijp ik nu, is wanneer het geluid van alle luidsprekers in een gesloten kamer, precies op hetzelfde moment je oren bereikt. Er is geen milliseconde vertraging in één van de geluiden.
Een kamer die een ‘sweet spot’ heeft, moet in dezelfde staat blijven.
ALS je een enkel ding in die kamer verschuift, zelfs als je meer mensen binnen laat, verandert dat de wijze waarop de geluidsgolven weerkaatsen – en zodoende verstoort dit je ‘sweet spot’.
Dit is dus een bijna ongrijpbaar en moeilijk iets om voor elkaar te krijgen in enige geluid kamer. Het vereist toewijding, hard werken, experimenteren, meten met geluids instrumenten, teleurstellingen en bovenal – TIJD. Meeste mensen krijgen het nooit voor elkaar. De vorm van een kamer, de hoogte van een plafond – dit alles heeft invloed om een ‘sweet spot’ te krijgen.
Werner had voor zichzelf een geluid kamer gemaakt in zijn huis. Hij had gasten die het meetwerk deden, hij liet het plafond zakken, zette dubbel glas in zijn ramen om de vibratie te stoppen, verhoogde en verlaagde de luidsprekers…. Ik denk dat je het beeld krijgt. Enorme soesah, enorme kosten.
En ja – EINDELIJK – had hij een ‘sweet spot’ in deze geluid kamer, na jaren geprutst te hebben om het te krijgen!
Hij belde zijn vader en broers en zij hoorden ook de ‘sweet spot’. Muziek was zijn leven, het was wat hem door zijn eenzame weekeinden heen haalde. Dit was een enorme persoonlijke prestatie.
En Cream Puff? Zij weet niet wat een ‘sweet spot’ is. Ze was zich er nooit van bewust en had er nooit van gehoord.
De verkoop van een huis, is nogal schadelijk voor een ‘sweet spot’.
Dat gaat niet samen. Je pakt alles in van die kamer en de ‘sweet spot’ verhuist!
Ik denk, dat het op dat stadium, de minste van zijn zorgen was, maar zijn verhaal maakte me echt verdrietig. Ik vroeg hem eens, of hij een nieuwe geluid kamer in ons huis wilde maken, maar hij schudde zijn hoofd.
De tijd, moeite en geld zijn te veel. Hij had het een keer bereikt en basta. Het is iets wat je slechts één keer in je leven doet.
“Maar”, zei hij, terwijl hij me een dikke knuffel gaf, “JIJ bent nu mijn ‘sweet spot’……"
Tuesday, December 15, 2009
DRUGGED
Werner zegt zelf dat hij niet weet waar de waarheid eindigde en de paranoia begon. Hij begon vreemde dingen op te merken. Het eerste vreemde ding was dat hij enorme dorst had. (OK, ik was ook dorstig en ik kwam er later achter dat stress dit veroorzaakt – je hebt de hele tijd dorst, maar je kunt niet eten). Werner beschrijft het zeer goed: er is een mannetje die bij je keel staat en het dichtdrukt!
Maar samen met de dorst, voelde hij vreemd. Hij voelde alsof dingen hem niet konden schelen, hij voelde ‘ontkoppeld’.
Een paar jaar eerder had de Dr. pillen voorgeschreven voor stress, die hij niet ingenomen had. Hij had ze één keer ingenomen, maar hield er niet van hoe het hem liet voelen en gooide de pillen, vergeten, bovenop een kast.
Hij ging er naar zoeken. Er moesten ongeveer 28 – 29 pillen overgebleven zijn, maar toen hij ze vond…… waren er slechts 2! Hij vermoedde dat Cream Puff, het poeder van deze pillen, in zijn eten/suiker/koffie deed.
Hij merkte ook, dat wanneer hij zijn cigaretten rookte, het filtergedeelte zwart werd. Hij verborg een stel cigaretten en toen hij die rookte, werd het filter niet zwart.
Hij wist niet wat hij hiervan moest denken en begon zijn eigen koffie en suiker te bewaren en was achterdochtig van absoluut alles wat Cream Puff hem te eten of te drinken gaf.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, hij dacht niet dat ze probeerde hem te doden, alleen maar probeerde hem te kalmeren.
Daar kwamen nog de smses bij, die hij gelezen had op haar mobieltje, die ook verwezen naar pillen.
Was Cream Puff bezig om hem kalmeermiddelen toe te dienen, als voorzorgsmaatregel om zichzelf te beschermen? Wie weet. Het is jammer dat hij op dat moment geen bloedtest heeft laten uitvoeren.
Maar toen hij stopte met drinken en eten wat hem gegeven werd, voelde hij weer normaler. Ik laat het aan jou over om je eigen conclusies te trekken.
Maar samen met de dorst, voelde hij vreemd. Hij voelde alsof dingen hem niet konden schelen, hij voelde ‘ontkoppeld’.
Een paar jaar eerder had de Dr. pillen voorgeschreven voor stress, die hij niet ingenomen had. Hij had ze één keer ingenomen, maar hield er niet van hoe het hem liet voelen en gooide de pillen, vergeten, bovenop een kast.
Hij ging er naar zoeken. Er moesten ongeveer 28 – 29 pillen overgebleven zijn, maar toen hij ze vond…… waren er slechts 2! Hij vermoedde dat Cream Puff, het poeder van deze pillen, in zijn eten/suiker/koffie deed.
Hij merkte ook, dat wanneer hij zijn cigaretten rookte, het filtergedeelte zwart werd. Hij verborg een stel cigaretten en toen hij die rookte, werd het filter niet zwart.
Hij wist niet wat hij hiervan moest denken en begon zijn eigen koffie en suiker te bewaren en was achterdochtig van absoluut alles wat Cream Puff hem te eten of te drinken gaf.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, hij dacht niet dat ze probeerde hem te doden, alleen maar probeerde hem te kalmeren.
Daar kwamen nog de smses bij, die hij gelezen had op haar mobieltje, die ook verwezen naar pillen.
Was Cream Puff bezig om hem kalmeermiddelen toe te dienen, als voorzorgsmaatregel om zichzelf te beschermen? Wie weet. Het is jammer dat hij op dat moment geen bloedtest heeft laten uitvoeren.
Maar toen hij stopte met drinken en eten wat hem gegeven werd, voelde hij weer normaler. Ik laat het aan jou over om je eigen conclusies te trekken.
Monday, December 14, 2009
MAAK KENNIS MET JERRY
Er volgden drie vreemde maanden voor Werner. Hij had op de één of andere manier een zesde zintuig voor wat Cream Puff van plan was.
Aangezien hij bevriend was met iedereen op de Universiteit, vroeg hij het securiteits personeel om hem te waarschuwen wanneer zijn auto het terrein verliet. Hij ging ook kijken naar hun camera beelden en zag daar, dat ze wegging (midden van de ochtend) met een man in de auto.
Het duurde niet lang om er achter te komen wie de Prof was.
Nu….. maak kennis met Jerry. De verhalen over Jerry zijn grappig – maar in feite is het een wanhopige poging aan de kant van Werner – om te voorkomen dat zijn wereld in elkaar stort.
JERRY: een totaal denkbeeldige private detective, verzonnen door Werner.
Hoe werkte dat? Nou, we rollen op de grond van de lach wanneer hij
JERRY ‘tevoorschijn tovert’. Werner is een heel goede toneelspeler (hij is zijn roeping in het leven misgelopen!).
Hier komt de mobiele telefoon tevoorschijn, wanneer hij ons een demonstratie geeft. Hij belt zijn mobiele telefoon vanaf de huistelefoon, legt de huistelefoon neer, en ‘beantwoordt’ zijn mobieltje. Met een ernstige stem demonstreert hij ‘Jerry’.
“O, hallo, ja Jerry. Mmm – goed, hoe gaat het met jou”. Strategische stilte. “Nee, nee, maak je geen zorgen – ik veeg de telefoon logs uit – niemand kan je opsporen”. Opnieuw stilte.
“OK – waar ben je achter gekomen”. Dan zal hij weglopen – alsof het een privé gesprek is. Hij uit een paar ‘OOOEEES’ en ‘AAAHHS’, met stilte ertussen, terwijl Jerry zogenaamd aan Werner ‘bekend maakt’ wat Cream Puff en de Prof uitgespookt hebben. We krijgen pijn in de buik van het lachen als hij zijn denkbeeldige gesprekken demonstreert.
We kunnen ons slechts voorstellen hoe iemand die ‘afluistert’ moet voelen – vooral als ze vermoeden dat zij misschien het onderwerp van dat gesprek zijn!
Met zijn scherpe opmerkingsgave en enkele uitstekende vermoedens en een flinke dosis werkelijkheid – nam Werner een paar gissingen op goed geluk en schoot midden in de roos.
Dan zou hij terugkeren van zijn gesprek met Jerry en aan Cream Puff dingen vragen zoals: “Oh, hoe was je bezoek aan Cresta vandaag?”
Cream Puff was totaal uit het veld geslagen. En blijkbaar de Prof ook.
“Stop er mee om ons te volgen”, zei ze tegen hem.
Verder zou Werner bij andere gelegenheiden, zijn mobiele telefoon pakken, de oppervlakte schoonvegen en zorgvuldig neerleggen op het nachtkasje. Als hij klaar was met zijn douche, was zijn mobieltje verplaatst en zat vol met haar vinger afdrukken. Was ze op zoek naar Jerry daar?
Aangezien hij bevriend was met iedereen op de Universiteit, vroeg hij het securiteits personeel om hem te waarschuwen wanneer zijn auto het terrein verliet. Hij ging ook kijken naar hun camera beelden en zag daar, dat ze wegging (midden van de ochtend) met een man in de auto.
Het duurde niet lang om er achter te komen wie de Prof was.
Nu….. maak kennis met Jerry. De verhalen over Jerry zijn grappig – maar in feite is het een wanhopige poging aan de kant van Werner – om te voorkomen dat zijn wereld in elkaar stort.
JERRY: een totaal denkbeeldige private detective, verzonnen door Werner.
Hoe werkte dat? Nou, we rollen op de grond van de lach wanneer hij
JERRY ‘tevoorschijn tovert’. Werner is een heel goede toneelspeler (hij is zijn roeping in het leven misgelopen!).
Hier komt de mobiele telefoon tevoorschijn, wanneer hij ons een demonstratie geeft. Hij belt zijn mobiele telefoon vanaf de huistelefoon, legt de huistelefoon neer, en ‘beantwoordt’ zijn mobieltje. Met een ernstige stem demonstreert hij ‘Jerry’.
“O, hallo, ja Jerry. Mmm – goed, hoe gaat het met jou”. Strategische stilte. “Nee, nee, maak je geen zorgen – ik veeg de telefoon logs uit – niemand kan je opsporen”. Opnieuw stilte.
“OK – waar ben je achter gekomen”. Dan zal hij weglopen – alsof het een privé gesprek is. Hij uit een paar ‘OOOEEES’ en ‘AAAHHS’, met stilte ertussen, terwijl Jerry zogenaamd aan Werner ‘bekend maakt’ wat Cream Puff en de Prof uitgespookt hebben. We krijgen pijn in de buik van het lachen als hij zijn denkbeeldige gesprekken demonstreert.
We kunnen ons slechts voorstellen hoe iemand die ‘afluistert’ moet voelen – vooral als ze vermoeden dat zij misschien het onderwerp van dat gesprek zijn!
Met zijn scherpe opmerkingsgave en enkele uitstekende vermoedens en een flinke dosis werkelijkheid – nam Werner een paar gissingen op goed geluk en schoot midden in de roos.
Dan zou hij terugkeren van zijn gesprek met Jerry en aan Cream Puff dingen vragen zoals: “Oh, hoe was je bezoek aan Cresta vandaag?”
Cream Puff was totaal uit het veld geslagen. En blijkbaar de Prof ook.
“Stop er mee om ons te volgen”, zei ze tegen hem.
Verder zou Werner bij andere gelegenheiden, zijn mobiele telefoon pakken, de oppervlakte schoonvegen en zorgvuldig neerleggen op het nachtkasje. Als hij klaar was met zijn douche, was zijn mobieltje verplaatst en zat vol met haar vinger afdrukken. Was ze op zoek naar Jerry daar?
Sunday, December 13, 2009
AFSPRAKEN MET HULPVERLENERS
Werner maakte een afspraak met een hulpverlener voor Cream Puff en vroeg haar om te gaan.
Bij terugkeer van haar ‘counseling sessie’ vroeg hij haar terloops hoe het gegaan was.
“oh, goed” zei ze (ze is een heel oppervlakkige, nep type persoon – in mijn onbevooroordeelde opinie natuurlijk). “Het was eigenlijk alleen maar een introductie sessie”.
Iets klopte niet.
Aangezien ze allebei bij dezelfde plaats werkten, reden ze samen naar werk. Cream Puff had de gewoonte om de kilometer teller van de auto op 0 te zetten. (zodat Werner niet kon weten waar ze geweest was?) Maar ze was vergeten van de andere functie van de kilometer teller van de auto.
Werner controleerde de auto en ontdekte dat ze slechts 19 km totaal gereden had. Iets klopte daar niet. De volgende dag reed hij zelf , richting counselor, en toen hij na 19 km nog niet eens bij haar kantoor was, keerde hij terug en wist dat Cream Puff tegen hem gelogen had.
Weer confronteerde hij haar en ze haalde alleen maar haar schouders op. Hij maakte een andere afspraak, deze keer voor huwelijks therapie, met een andere persoon, met de bedoeling dat ze samen zouden gaan.
Deze hulpverlener wilde met hen afzonderlijk spreken. Cream Puff ging eerst naar binnen. Tegen de tijd dat ze klaar was, moet de counselor ook van mening geweest zijn dat Werner moorddadig en gewelddadig was. Ze ‘hoorde’ niet wat hij te zeggen had en zo eindigde de pogingen voor therapie om het huwelijk te redden.
Bij terugkeer van haar ‘counseling sessie’ vroeg hij haar terloops hoe het gegaan was.
“oh, goed” zei ze (ze is een heel oppervlakkige, nep type persoon – in mijn onbevooroordeelde opinie natuurlijk). “Het was eigenlijk alleen maar een introductie sessie”.
Iets klopte niet.
Aangezien ze allebei bij dezelfde plaats werkten, reden ze samen naar werk. Cream Puff had de gewoonte om de kilometer teller van de auto op 0 te zetten. (zodat Werner niet kon weten waar ze geweest was?) Maar ze was vergeten van de andere functie van de kilometer teller van de auto.
Werner controleerde de auto en ontdekte dat ze slechts 19 km totaal gereden had. Iets klopte daar niet. De volgende dag reed hij zelf , richting counselor, en toen hij na 19 km nog niet eens bij haar kantoor was, keerde hij terug en wist dat Cream Puff tegen hem gelogen had.
Weer confronteerde hij haar en ze haalde alleen maar haar schouders op. Hij maakte een andere afspraak, deze keer voor huwelijks therapie, met een andere persoon, met de bedoeling dat ze samen zouden gaan.
Deze hulpverlener wilde met hen afzonderlijk spreken. Cream Puff ging eerst naar binnen. Tegen de tijd dat ze klaar was, moet de counselor ook van mening geweest zijn dat Werner moorddadig en gewelddadig was. Ze ‘hoorde’ niet wat hij te zeggen had en zo eindigde de pogingen voor therapie om het huwelijk te redden.
Wednesday, December 9, 2009
DROEVIGE BEELDEN
Het was ongeveer Februarie 2007, toen Werner zijn droom had.
Om te kunnen begrijpen wat er in zijn leven gebeurde, moet ik een
beeld schetsen van hoe zijn leven er op dat moment uitzag.
Toen ze pas getrouwd waren, woonden Werner en Cream Puff op een flat. Ze besloten om een huis te kopen. Het huis wat ze uiteindelijk kochten was in slechte staat en er moest veel aan opgeknapt worden.
Ik heb vaak het idee, dat dit huis niet Werner’s eerste keus zou zijn geweest – omdat het zoveel herstel nodig had.
Werner begon aan de 4 tot 5 jarige taak om het huis op te knappen. Hij haalde de vloerbedekking eruit, vernieuwde de badkamers en begon om een geluids kamer voor zichzelf te maken. Intussen begon hij met het opknappen van de tuin en slaagde er in om al dat werk zelf te doen – zonder enige hulp.
De moeder van Cream Puff, had een farm in Witbank en ze bezochten regelmatig de familie op de farm. Met de vordering van het huis plus de tuin bijhouden, werd het voor Werner te veel om volle weekenden weg te wezen. Cream Puff begon om alleen met de kinderen naar de farm te gaan.
De moeder van Cream Puff werd ernstig ziek. Ze had een vorm van spier dystrophy – het was degenererend en ongeneeslijk. Daarom
ging Cream Puff vaker naar de farm, nu bijna elk weekend. Dit betekende dat Werner alleen was, elk weekend, geen kinderen en geen vrouw. Hij deed de tuin en het huis, Cream Puff ging naar de farm. Ik vraag me af hoe hij er in slaagde om die tijd te overleven. Hij is zo’n spraakzame, gezellige persoon. Het schildert voor mij een beeld van een zeer droevige en eenzame manier van leven.
Het weekend nadat Werner de mobiele telefoon met de berichten ontdekt had, ging Cream Puff weer met de kinderen naar de farm. Op dit stadium, wist hij niet precies wat om te denken van de berichten, maar zei tegen Cream Puff om deze ‘vriendschap’ te beëindigen.
Op de één of andere manier, hij kan zich niet meer herinneren waarom, begon Werner in dat weekend, te zoeken naar de Bijbel van de kinderen, die ergens in het huis moest liggen. Tijdens het zoeken, vond hij meer dan waar hij op gerekend had…..in een lade…had Cream Puff, ontwerp scheidingspapieren verborgen.
Nu, voor de eerste keer realiseerde hij zich – hier is een GROOT probleem.
Om te kunnen begrijpen wat er in zijn leven gebeurde, moet ik een
beeld schetsen van hoe zijn leven er op dat moment uitzag.
Toen ze pas getrouwd waren, woonden Werner en Cream Puff op een flat. Ze besloten om een huis te kopen. Het huis wat ze uiteindelijk kochten was in slechte staat en er moest veel aan opgeknapt worden.
Ik heb vaak het idee, dat dit huis niet Werner’s eerste keus zou zijn geweest – omdat het zoveel herstel nodig had.
Werner begon aan de 4 tot 5 jarige taak om het huis op te knappen. Hij haalde de vloerbedekking eruit, vernieuwde de badkamers en begon om een geluids kamer voor zichzelf te maken. Intussen begon hij met het opknappen van de tuin en slaagde er in om al dat werk zelf te doen – zonder enige hulp.
De moeder van Cream Puff, had een farm in Witbank en ze bezochten regelmatig de familie op de farm. Met de vordering van het huis plus de tuin bijhouden, werd het voor Werner te veel om volle weekenden weg te wezen. Cream Puff begon om alleen met de kinderen naar de farm te gaan.
De moeder van Cream Puff werd ernstig ziek. Ze had een vorm van spier dystrophy – het was degenererend en ongeneeslijk. Daarom
ging Cream Puff vaker naar de farm, nu bijna elk weekend. Dit betekende dat Werner alleen was, elk weekend, geen kinderen en geen vrouw. Hij deed de tuin en het huis, Cream Puff ging naar de farm. Ik vraag me af hoe hij er in slaagde om die tijd te overleven. Hij is zo’n spraakzame, gezellige persoon. Het schildert voor mij een beeld van een zeer droevige en eenzame manier van leven.
Het weekend nadat Werner de mobiele telefoon met de berichten ontdekt had, ging Cream Puff weer met de kinderen naar de farm. Op dit stadium, wist hij niet precies wat om te denken van de berichten, maar zei tegen Cream Puff om deze ‘vriendschap’ te beëindigen.
Op de één of andere manier, hij kan zich niet meer herinneren waarom, begon Werner in dat weekend, te zoeken naar de Bijbel van de kinderen, die ergens in het huis moest liggen. Tijdens het zoeken, vond hij meer dan waar hij op gerekend had…..in een lade…had Cream Puff, ontwerp scheidingspapieren verborgen.
Nu, voor de eerste keer realiseerde hij zich – hier is een GROOT probleem.
Tuesday, December 8, 2009
DROMEN
Je moet je onderhand afgevraagd hebben, zoals ik destijds – hoe is Werner te weten gekomen over de Prof en Cream Puff (en er in geslaagd om hen geen lichamelijk letsel aan te doen)?
Hij vertelde het mij op één van onze koffie afspraken.
Werner doet veel video-opname werk. Het is zijn hobby, werk en passie.
Op een nacht had hij een vreemde droom. Hij droomde dat Cream Puff opnames op zijn video camera maakte. In zijn droom, wilde ze hem niet laten zien wat ze opgenomen had. Hij volgde haar en slaagde er in om de camera van haar weg te nemen. Toen hij naar de beelden keek, was het van haar en een andere man.
Hij werd met een schok wakker van deze droom.
Het was midden in de nacht, maar hij ging op zoek naar haar mobiele telefoon. Hij had nooit tevoren naar haar mobiele telefoon gekeken, maar de droom was verontrustend genoeg, om dit te doen.
Wat hij daar aantrof schokte hem tot in zijn ziel. Daar was het bewijs van wat hij gedroomd had. Eindeloze boodschappen van een onbekende man – op haar telefoon als ALP ( of iets in die zin. Ik weet dat de Prof de intitialen gebruikte van een heel oude detective serie, die vroeger op de TV was: Arsen Luper). Het was een spel dat hij speelde – zoiets als een ‘undercover’ identiteit.
Sommige berichten waren zo hevig, dat Werner weigert om mij te vertellen wat er in stond. Misschien ook maar beter zo.
Hij maakte toen Cream Puff wakker en confronteerde haar met de mobiele telefoon. Ze kon niet veel doen om het te ontkennen. Ik geloof dat ze ook probeerde te doen alsof dit van een vriendin was en de berichten waren gewoon ‘grappen’. Maar Werner zag daar doorheen.
Zijn wereld stortte in elkaar, net zoals voor mij op die Kerstavond.
In tegenstelling tot de Prof, was Cream Puff niet zo openhartig geweest met Werner. Ik heb me vaak afgevraagd, waarom hij deze droom had. Heeft zijn onderbewustzijn iets waargenomen wat zijn bewuste wereld niet wilde erkennen?
Hij vertelde het mij op één van onze koffie afspraken.
Werner doet veel video-opname werk. Het is zijn hobby, werk en passie.
Op een nacht had hij een vreemde droom. Hij droomde dat Cream Puff opnames op zijn video camera maakte. In zijn droom, wilde ze hem niet laten zien wat ze opgenomen had. Hij volgde haar en slaagde er in om de camera van haar weg te nemen. Toen hij naar de beelden keek, was het van haar en een andere man.
Hij werd met een schok wakker van deze droom.
Het was midden in de nacht, maar hij ging op zoek naar haar mobiele telefoon. Hij had nooit tevoren naar haar mobiele telefoon gekeken, maar de droom was verontrustend genoeg, om dit te doen.
Wat hij daar aantrof schokte hem tot in zijn ziel. Daar was het bewijs van wat hij gedroomd had. Eindeloze boodschappen van een onbekende man – op haar telefoon als ALP ( of iets in die zin. Ik weet dat de Prof de intitialen gebruikte van een heel oude detective serie, die vroeger op de TV was: Arsen Luper). Het was een spel dat hij speelde – zoiets als een ‘undercover’ identiteit.
Sommige berichten waren zo hevig, dat Werner weigert om mij te vertellen wat er in stond. Misschien ook maar beter zo.
Hij maakte toen Cream Puff wakker en confronteerde haar met de mobiele telefoon. Ze kon niet veel doen om het te ontkennen. Ik geloof dat ze ook probeerde te doen alsof dit van een vriendin was en de berichten waren gewoon ‘grappen’. Maar Werner zag daar doorheen.
Zijn wereld stortte in elkaar, net zoals voor mij op die Kerstavond.
In tegenstelling tot de Prof, was Cream Puff niet zo openhartig geweest met Werner. Ik heb me vaak afgevraagd, waarom hij deze droom had. Heeft zijn onderbewustzijn iets waargenomen wat zijn bewuste wereld niet wilde erkennen?
HET BEGIN VAN EEN NIEUW LEVEN – OP GEPASTE WIJZE
Ik had al lang besloten om mijn scheiding te vieren. Nou ja, niet de scheiding zelf, maar de nieuwe start van het leven, wat het vertegenwoordigde.
Dus – de dag na de scheiding, ging ik naar werk met een fles champagne. We hebben geen champagneglazen op kantoor – dus schonken we het in koffiebekers. Ha-het deed me denken aan mijn wijn in gewone glazen.
Even keken de mensen bij werk vreemd naar me. Wat voor een gekke stunt was dit?
“Ik vier het begin van een nieuw leven, op gepaste wijze”, verduidelijkte ik. Ik ben er zeker van dat mijn baas denkt (tot op de dag van vandaag) – dat DAT de oorzaak was van alles wat er daarna volgde. HA!
Ik deed hetzelfde met de Divorce groep – nam een fles champagne mee naar de volgende afspraak.
Ongeveer een dag na de scheiding, een lieve en goede vriendin, vertelde me dat de Prof aan haar man gevraagd had (op de dag van de scheiding), hoe het met mij ging.
Hij zei dat hij de grootste vergissing van zijn leven gemaakt had, had nu alles verloren, behalve de kinderen. Zoete wraak? Nee, eigenlijk niet – het is een heel droevige erkenning. Het was ook de ENIGSTE aanduiding die ik ooit heb gehad, dat hij misschien spijt had van zijn beslissingen.
Maar…… tegen de tijd dat de scheiding er door ging, was ik al lang aangekomen op het punt van geen terugkeer. Ik had geleerd om gelukkig te wezen en ik ontdekte een nieuwe Yvonne.
In tegenstelling tot wat de Prof misschien gedacht had, kreeg ik het gevoel, alsof de Prof me een enorme gunst had bewezen.
Dus – de dag na de scheiding, ging ik naar werk met een fles champagne. We hebben geen champagneglazen op kantoor – dus schonken we het in koffiebekers. Ha-het deed me denken aan mijn wijn in gewone glazen.
Even keken de mensen bij werk vreemd naar me. Wat voor een gekke stunt was dit?
“Ik vier het begin van een nieuw leven, op gepaste wijze”, verduidelijkte ik. Ik ben er zeker van dat mijn baas denkt (tot op de dag van vandaag) – dat DAT de oorzaak was van alles wat er daarna volgde. HA!
Ik deed hetzelfde met de Divorce groep – nam een fles champagne mee naar de volgende afspraak.
Ongeveer een dag na de scheiding, een lieve en goede vriendin, vertelde me dat de Prof aan haar man gevraagd had (op de dag van de scheiding), hoe het met mij ging.
Hij zei dat hij de grootste vergissing van zijn leven gemaakt had, had nu alles verloren, behalve de kinderen. Zoete wraak? Nee, eigenlijk niet – het is een heel droevige erkenning. Het was ook de ENIGSTE aanduiding die ik ooit heb gehad, dat hij misschien spijt had van zijn beslissingen.
Maar…… tegen de tijd dat de scheiding er door ging, was ik al lang aangekomen op het punt van geen terugkeer. Ik had geleerd om gelukkig te wezen en ik ontdekte een nieuwe Yvonne.
In tegenstelling tot wat de Prof misschien gedacht had, kreeg ik het gevoel, alsof de Prof me een enorme gunst had bewezen.
Sunday, December 6, 2009
DE ECHTSCHEIDING
Eindelijk brak de dag van de echtscheiding aan. De onderhandelingen voor een schikking waren achter de schermen heen en weer gegaan. Het had me emotioneel uitgeput, maar uiteindelijk waren we tot een schikking gekomen. Tot op de dag van vandaag, klaagt de Prof erover en zegt dat ik hem ‘gedwongen’ had, ‘gemanipuleerd’ enz. Zijn op één na grootste ergernis in het leven is het onderhoud geld dat hij betaalt. (zijn grootste ergernis is Werner).De datum was 27 Julie 2007. Tegen deze tijd kon ik niet meer wachten totdat het voorbij zou wezen. Ik was degene die moest verschijnen voor het gerecht. Als er kinderen bij betrokken zijn, moet er tenminste één ouder verschijnen voor het gerecht en het is gewoonlijk de ouder die de echtscheiding aanvraagt. Mijn dierbare vriendin Kay was op bezoek uit Australie en ze was met me meegekomen om mij te steunen. Dank je wel lieve vriendin – jouw tegenwoordigheid en ondersteuning waren van onschatbare waarde.
We reden naar de stad met mijn advokaat. Een rechtsvertegenwoordiger was door de advocaat aangesteld omdat alleen rechtsvertegenwoordigers verschijnen in het Hooggerechtshof. (De Engelse vertaling onderscheidt hier tussen lawyer en advocate – ik zal haar advocate noemen, niet te verwarren dus met de lawyer) Onze vertegenwoordiger (advocate), was door mijn advocaat gekozen volgens iets wat ze noemde ‘seniority’. Soms vraagt de rechter, dat de rechtsvertegenwoordigers verschijnen in volgorde van ‘seniority’. Ik had geen idee wat dit betekende. Betekende het, dat de meest ervaren advocaten het eerst gingen?
Ik kwam er al gauw achter dat ‘seniority’ betekent: oudste. Nou, ik weet echt niet waar mijn advocaat deze ‘parel’ vandaan gehaald had. Ze was zo oud als de bergen, liep mank en ze was een nerveuze ketting rookster. Een andere dame, die ook ging scheiden, was met ons meegereden en onze advokaat ontmoette nog een derde klant, een man. De advocate duwde ons alle drie een klein kamertje binnen – om te repeteren – zei ze.
Repeteren? 'Repeteer’ je voor een echtscheiding????????
Ze gooide haar papieren op de bank voor haar en begon er door te bladeren. Hoe meer ze zocht naar een stuk papier, hoe harder ze begon te roken. Dan, zegevierend, hield ze een stuk omhoog – ah – hier is het – wie van jullie is……en dan zei ze de naam op het stuk papier wat ze voor haar had.
Ik zag deze hele scène aan met uiterste verbazing en vermaak. Wie zou denken dat echtscheiding zo grappig kon wezen, dacht ik. Vervolgens zei de serieuze kant van mij – Yvonne, het is te hopen dat je vandaag een echtscheiding krijgt – deze vrouw is zo door elkaar als maar mogenlijk is. Ze zal nooit je papieren vinden – je zult hier tot vanavond zitten, wanneer ze je eruit gooien, terwijl zij nog bezig is om je papieren te zoeken.
De advocate slaagde er op de één of andere manier in, om onze documenten te vinden en ging door de hele procedure. “Wil je zweren, de waarheid te vertellen en niets dan de waarheid?” (Hey, ik dacht dat spul kwam uit de films), “dan plaats je je hand op de Bijbel en zegt ja”.
“Je zult worden gevraagd naar de reden voor je echtscheiding" ( ok, dat is in mijn geval niet zo moeilijk), “en wanneer er aan je gevraagd wordt over de kinderen – dan zeg je dat is allemaal geregeld volgens de schikking”. Voila, dat was het.
We stapten de rechtzaal binnen. De belangrijkste vraag in ieder’s gedachten was, of de rechter voor ‘seniority’ zou vragen.
Inderdaad!! Ja! De advocaten keken naar elkaar en maakten kleine buigingen, om ouderdom toe te geven. De onze was niet de oudste – slechts de op één na oudste!
Nou, deze dwaze dame met haar manke been, was zo georganiseerd binnen de rechtzaal, als ze ongeorganiseerd buiten de rechtzaal was geweest. Beoordeel nooit een boek op de kaft. Het was duidelijk dat ze zeer gerespecteerd werd en professioneel was. Of was het wij, gewone mensen, die een voorproefje kregen van iets anders?
Ik houd van mensen, ik houd van verhalen – zodat ik toch een beetje geamuseerd was, met deze nieuwe wereld die zich voor me afspeelde. Dit samenspel van karakters intrigeerde me enorm. Maar… dat neemt het verdriet niet weg, wat deze rechtzalen vertegenwoordigen.
Zoveel gezichten, zoveel mensen met gebroken levens, die 1 jaar, 2 jaar getrouwd waren? Het was een eindeloze stroom. Drie rechtzalen vol, elke Vrijdag – altijd dezelfde routine – de uitspraak, dat mensen gescheiden zijn.
Het duurde niet lang en toen was het mijn beurt.
Ik zwoor op de Bijbel, hield mijn hand omhoog, gaf mijn naam op en beantwoordde de vragen. Hoe lang was je getrouwd? 17 jaar.
Verbeelde ik me of zag ik een lichte aarzeling, een oogopslag, van een rechter die het allemaal al gehoord had? Was er een hint van iets in het publiek? Ik weet het niet, maar ik denk van wel….. want ik was verreweg de enigste met zoveel jaren op record – van wat ik tenminste die ochtend zag.
Het duurde maar een paar minuten. Verbazend is het, dat iets waar je zoveel geld aan besteedt – een perfect huwelijk, de jaren met elkaar, de kinderen, de geschiedenis…. Alles wordt weggevaagd met het vallen van een hamer, in een paar minuten en door de uitspraak van een rechter.
Maar dat is niet helemaal waar. Ik denk dat het allemaal al vele maanden eerder weggevaagd was-----in een fractie van een seconde, toen de Prof en Cream Puff besloten om vreemd te gaan.
Saturday, December 5, 2009
THUISKOMST
Werner en ik waren niet van plan geweest dat hij nog zou blijven koffiedrinken bij mijn huis, toen de Prof er aan kwam om de kinderen af te zetten. We waren niet uit op een wraak vendetta, maar toen de auto van de Prof aankwam bij het hek, haalden we onze schouders op en dachten – nou ja, pech.
De kinderen kwamen de oprit opgerend en zagen er een beetje uit als miniatuur donderwolken. Hoe durft er iemand op visite te komen bij hun moeder! Ze hadden aan hun vader gevraagd: “Van wie is die auto?”. De Prof wist drommels goed van wie die auto was en mompelde kwaad: “Dat is de auto van Werner”.
De Prof reed weg zodra de kinderen hun spullen hadden gepakt. Zij verdwenen in het huis. Werner bleef niet lang nadat ze thuiskwamen.
De kinderen wilden later van mij weten: waarom heb je hem uitgenodigd, waarom was hij bij ons huis – ik kreeg de wind van voren!! Ik zei dat we samen naar de Divorce Care geweest waren en dat ze niet moeten vergeten, dat hij in dit verhaal net zo goed een slachtoffer was als wat zij waren. Dit was een hand uitreiken naar iemand die net als wij, gekwetst was door de hele affaire.
Het duurde niet lang voordat de reactie van de Prof kwam. Het kwam in de vorm van een e mail, ongeveer een dag later of zo:
Wist ik wel waar ik aan begon? “Hallo – Wist jij dat”, dacht ik.
Wist ik wel hoe gevaarlijk deze man was, enz, enz. (ik wou dat ik die e mail bewaard had!). Het werkte op mijn lachspieren – Ik kon al deze vragen terugsturen aan de Prof. Wist HIJ waaraan hij begon? Wist hij de gevaren van het spel dat hij speelde? Ik was niet betrokken bij een affaire – ik had alleen maar een nieuwe vriend gemaakt. De e mail van de Prof was geen antwoord waard – en ik hoop dat ik hem niet geantwoord heb, maar dat kan ik niet meer onthouden.
Ik moet een grappig ‘tegengif’ vertellen, dat niet op deze dag gebeurde, maar ergens gedurende die eerste dagen. Ik kan de volgorde van gebeurtenissen niet herinneren, maar het had dezelfde ‘sfeer’ als deze. Op de één of andere manier had de gewapende reactie onderneming, de Prof op hun lijst als contactpersoon staan. Er kwam een dag dat de Prof Werner zag toen hij de kinderen ophaalde. Werner en ik hadden besloten om uit te gaan en per ongeluk het alarmsysteem activeerden. Het alarm bedrijf belde de Prof en hij belde me in paniek op om uit te vinden of ik OK was. Dacht hij misschien dat ik geslagen werd / vermoord door de X van zijn mistress? Wie weet – maar het veroorzaakte dat we voor een lange tijd daarna, erover moesten lachen.
De kinderen kwamen de oprit opgerend en zagen er een beetje uit als miniatuur donderwolken. Hoe durft er iemand op visite te komen bij hun moeder! Ze hadden aan hun vader gevraagd: “Van wie is die auto?”. De Prof wist drommels goed van wie die auto was en mompelde kwaad: “Dat is de auto van Werner”.
De Prof reed weg zodra de kinderen hun spullen hadden gepakt. Zij verdwenen in het huis. Werner bleef niet lang nadat ze thuiskwamen.
De kinderen wilden later van mij weten: waarom heb je hem uitgenodigd, waarom was hij bij ons huis – ik kreeg de wind van voren!! Ik zei dat we samen naar de Divorce Care geweest waren en dat ze niet moeten vergeten, dat hij in dit verhaal net zo goed een slachtoffer was als wat zij waren. Dit was een hand uitreiken naar iemand die net als wij, gekwetst was door de hele affaire.
Het duurde niet lang voordat de reactie van de Prof kwam. Het kwam in de vorm van een e mail, ongeveer een dag later of zo:
Wist ik wel waar ik aan begon? “Hallo – Wist jij dat”, dacht ik.
Wist ik wel hoe gevaarlijk deze man was, enz, enz. (ik wou dat ik die e mail bewaard had!). Het werkte op mijn lachspieren – Ik kon al deze vragen terugsturen aan de Prof. Wist HIJ waaraan hij begon? Wist hij de gevaren van het spel dat hij speelde? Ik was niet betrokken bij een affaire – ik had alleen maar een nieuwe vriend gemaakt. De e mail van de Prof was geen antwoord waard – en ik hoop dat ik hem niet geantwoord heb, maar dat kan ik niet meer onthouden.
Ik moet een grappig ‘tegengif’ vertellen, dat niet op deze dag gebeurde, maar ergens gedurende die eerste dagen. Ik kan de volgorde van gebeurtenissen niet herinneren, maar het had dezelfde ‘sfeer’ als deze. Op de één of andere manier had de gewapende reactie onderneming, de Prof op hun lijst als contactpersoon staan. Er kwam een dag dat de Prof Werner zag toen hij de kinderen ophaalde. Werner en ik hadden besloten om uit te gaan en per ongeluk het alarmsysteem activeerden. Het alarm bedrijf belde de Prof en hij belde me in paniek op om uit te vinden of ik OK was. Dacht hij misschien dat ik geslagen werd / vermoord door de X van zijn mistress? Wie weet – maar het veroorzaakte dat we voor een lange tijd daarna, erover moesten lachen.
Wednesday, December 2, 2009
Bodemloze koffie
Nou… Divorce Care is niet de plek om ‘bij’ te praten. Je moet er hard werken! Trainingsvideo’s bekijken en thema’s bespreken, nemen alle beschikbare tijd in beslag. Aangezien e mail ook een langzame manier is om te roddelen, maakten Werner en ik een afspraak om koffie te gaan drinken.
‘SECOND CUP’ – ze hebben prima koffie en nog een voordeel van een bodemloze kop koffie. Het is niet mijn schuld dat ze ‘zakelijk inzicht missen’ !! Die dag was geen winstgevende dag voor hen!
In tegenstelling tot mijn vroegere ‘afspraakje’ toen ik mijn kennis opgehaald had in mijn auto en hem thuisgebracht had op mijn voorwaarden, bood Werner aan om me op te halen en op de één of andere manier voelde dat ok.
Hij arriveerde op tijd, opende de autodeur voor me en deed hem weer dicht en voordat je begint te lachen over zijn ridderlijkheid – hij doet het nog tot op de dag van vandaag. Ik bedank hem beleefd en we glimlachen in een geheime, onuitgesproken overeenkomst die zegt – jij doet de deur open, ik bedank – we blijven dit doen!!
We raakten de tel kwijt van het aantal kopjes koffie die we die dag dronken. We praatten en praatten en praatten. Veel ervan ging in de trant van… Wist je dat zij…… of..hey, ze gingen werkelijk samen naar Kaapstad……afgewisseld met kreten van…Nee, werkelijk?
Het moet hilarisch geweest zijn om ons te zien, van de buitenkant af. We waren geen paartje, we waren geen oude vrienden die koffie dronken met elkaar…. Wie zou hebben geraden dat we grotendeels vreemden voor elkaar waren van tegenovergestelde kanten van affaires – om voor de eerste keer te luisteren naar de andere kant van het verhaal.
Het kostte ons vele maanden om het hele verhaal in elkaar te zetten. Niet dat we actief probeerden om dit te doen, maar vele realisaties kwamen veel later. De puzzelstukjes vielen op hun plaats.
Het was door Werner, dat ik besefte, dat de Prof destijds in de nacht dat hij naar Bronkhorstspruit was gereden – in werkelijkheid naar Witbank was gegaan, waar Cream Puff de weekeinden doorbracht op de farm van haar moeder. Pas onlangs heb ik gehoord dat haar familie op de farm, allemaal dachten dat de Prof gescheiden was. Dus die nacht leek niet zo vreemd voor hen, denk ik. Je vraagt je af wat hun excuus was voor Cream Puff – van wie ze wisten dat ze getrouwd was. In feite, ik vermoed dat één van de grootste gevoelens van verraad voor Werner – buiten het verraad van Cream Puff – het zwijgen van zijn schoonfamilie in deze zaak was.
Deze mensen waren meer dan zijn familie, ze waren zijn vrienden. Maar – zijn schoonmoeder was ernstig ziek destijds en je kan je slechts afvragen hoe groot het dilemma was voor haar.
Uiteindelijk, helaas, moesten we opstappen. Werner bracht me thuis en wonder boven wonder, wilde thuis nog een kopje koffie drinken.
We zaten op de stoep onze koffie te drinken toen de Prof eraan kwam om de kinderen thuis af te zetten….. wel, wel, wel……
‘SECOND CUP’ – ze hebben prima koffie en nog een voordeel van een bodemloze kop koffie. Het is niet mijn schuld dat ze ‘zakelijk inzicht missen’ !! Die dag was geen winstgevende dag voor hen!
In tegenstelling tot mijn vroegere ‘afspraakje’ toen ik mijn kennis opgehaald had in mijn auto en hem thuisgebracht had op mijn voorwaarden, bood Werner aan om me op te halen en op de één of andere manier voelde dat ok.
Hij arriveerde op tijd, opende de autodeur voor me en deed hem weer dicht en voordat je begint te lachen over zijn ridderlijkheid – hij doet het nog tot op de dag van vandaag. Ik bedank hem beleefd en we glimlachen in een geheime, onuitgesproken overeenkomst die zegt – jij doet de deur open, ik bedank – we blijven dit doen!!
We raakten de tel kwijt van het aantal kopjes koffie die we die dag dronken. We praatten en praatten en praatten. Veel ervan ging in de trant van… Wist je dat zij…… of..hey, ze gingen werkelijk samen naar Kaapstad……afgewisseld met kreten van…Nee, werkelijk?
Het moet hilarisch geweest zijn om ons te zien, van de buitenkant af. We waren geen paartje, we waren geen oude vrienden die koffie dronken met elkaar…. Wie zou hebben geraden dat we grotendeels vreemden voor elkaar waren van tegenovergestelde kanten van affaires – om voor de eerste keer te luisteren naar de andere kant van het verhaal.
Het kostte ons vele maanden om het hele verhaal in elkaar te zetten. Niet dat we actief probeerden om dit te doen, maar vele realisaties kwamen veel later. De puzzelstukjes vielen op hun plaats.
Het was door Werner, dat ik besefte, dat de Prof destijds in de nacht dat hij naar Bronkhorstspruit was gereden – in werkelijkheid naar Witbank was gegaan, waar Cream Puff de weekeinden doorbracht op de farm van haar moeder. Pas onlangs heb ik gehoord dat haar familie op de farm, allemaal dachten dat de Prof gescheiden was. Dus die nacht leek niet zo vreemd voor hen, denk ik. Je vraagt je af wat hun excuus was voor Cream Puff – van wie ze wisten dat ze getrouwd was. In feite, ik vermoed dat één van de grootste gevoelens van verraad voor Werner – buiten het verraad van Cream Puff – het zwijgen van zijn schoonfamilie in deze zaak was.
Deze mensen waren meer dan zijn familie, ze waren zijn vrienden. Maar – zijn schoonmoeder was ernstig ziek destijds en je kan je slechts afvragen hoe groot het dilemma was voor haar.
Uiteindelijk, helaas, moesten we opstappen. Werner bracht me thuis en wonder boven wonder, wilde thuis nog een kopje koffie drinken.
We zaten op de stoep onze koffie te drinken toen de Prof eraan kwam om de kinderen thuis af te zetten….. wel, wel, wel……
Monday, November 30, 2009
Allerlei kleine stukjes (huidig)
Dit wordt een bericht van allerlei stukjes die ik nog niet afgehandeld had.
Weet je nog dat ik in één van de berichten schreef dat de X van Werner, longontsteking had? Nu je weet wie Werner is, begrijp je de betekenis daarvan? Ik heb hard gebeden voor Cream Puff om beter te worden!!! Dit kwam allemaal weer bij me boven, omdat we geruchten horen dat ze helemaal niet in orde is. We weten niet precies wat er verkeerd is met haar en de kleintjes lijken zich er niet van bewust te wezen en wij zijn natuurlijk niet ‘op de hoogte’. Maar, zoals met de meeste dingen, tijd zal het leren.
Doorgaan nu met andere ‘losse eindjes’ (hey, ik voel zoals een nieuwslezer)
Weet je nog dat ik in één van de berichten schreef dat de X van Werner, longontsteking had? Nu je weet wie Werner is, begrijp je de betekenis daarvan? Ik heb hard gebeden voor Cream Puff om beter te worden!!! Dit kwam allemaal weer bij me boven, omdat we geruchten horen dat ze helemaal niet in orde is. We weten niet precies wat er verkeerd is met haar en de kleintjes lijken zich er niet van bewust te wezen en wij zijn natuurlijk niet ‘op de hoogte’. Maar, zoals met de meeste dingen, tijd zal het leren.
Doorgaan nu met andere ‘losse eindjes’ (hey, ik voel zoals een nieuwslezer)
Vorige week was het prijsuitreiking bij de school van Marielle en Arno.
Marielle liep weg met top onderscheidingen – ze kreeg 5 vak trofeeën en een trofé omdat ze het hoogste gemiddelde van de klas had. Ik kan me niet meer herinneren wat dat was – zoiets van 92%. Vergeet niet – zij is degene die elke avond tijdens examentijd zegt: Mam, ik ben bang dat ik mijn werk niet ken!
WOW Marielle, we lopen buiten onze schoenen van trots.
Nu, Arno daarentegen, had ons ongerust gemaakt. Hij ‘kent altijd’ het werk als je het hem vraagt. Ik zou willen dat een beetje ‘examen zenuwen’ hem zouden treffen, maar hij is zalig onwetend van het begrip ‘zenuwen’ – ze komen niet voor in zijn ‘eigenschappen’.
Nou, wij waren ook trots op hem. Hij kreeg 80% voor wiskunde (ja – ondanks het lage cijfer wat hij kreeg voor het examen, omdat hij de vragen niet goed gelezen had) en hij kreeg 93% voor zijn Afrikaans. Goed gedaan Arno!!!!
We zijn zo trots op je.
Dus nu is de stress van examentijd achter de rug en hebben we een laaaaaaaange vakantie voor de boeg. Er is echter een kleine wolk aan de horizon (maar hopelijk met een zilver randje). Eén van de onderwijzeressen sprak tegen ons over Arno. Alhoewel de meeste mensen zeggen – hij is een typische jongen – kunnen we dat excuus niet voor alles gebruiken. De voornaamste reden dat hij worstelde met deze examens is, omdat hij de vragen niet goed leest. Is dit een concentratie probleem? Begrijpt hij het niet? Dezelfde lerares gaf fantastisch advies. We beginnen vandaag met een hele lijst van dingen voor hem om te doen:
· Lezen – heel veel
· Kruiswoordpuzzels
· Kopiëren van stukjes binnen een bepaald tijdsbestek – nauwkeurigheid en netheid, vereist!
· Een handschrift oefenprogram.
WOW Marielle, we lopen buiten onze schoenen van trots.
Nu, Arno daarentegen, had ons ongerust gemaakt. Hij ‘kent altijd’ het werk als je het hem vraagt. Ik zou willen dat een beetje ‘examen zenuwen’ hem zouden treffen, maar hij is zalig onwetend van het begrip ‘zenuwen’ – ze komen niet voor in zijn ‘eigenschappen’.
Nou, wij waren ook trots op hem. Hij kreeg 80% voor wiskunde (ja – ondanks het lage cijfer wat hij kreeg voor het examen, omdat hij de vragen niet goed gelezen had) en hij kreeg 93% voor zijn Afrikaans. Goed gedaan Arno!!!!
We zijn zo trots op je.
Dus nu is de stress van examentijd achter de rug en hebben we een laaaaaaaange vakantie voor de boeg. Er is echter een kleine wolk aan de horizon (maar hopelijk met een zilver randje). Eén van de onderwijzeressen sprak tegen ons over Arno. Alhoewel de meeste mensen zeggen – hij is een typische jongen – kunnen we dat excuus niet voor alles gebruiken. De voornaamste reden dat hij worstelde met deze examens is, omdat hij de vragen niet goed leest. Is dit een concentratie probleem? Begrijpt hij het niet? Dezelfde lerares gaf fantastisch advies. We beginnen vandaag met een hele lijst van dingen voor hem om te doen:
· Lezen – heel veel
· Kruiswoordpuzzels
· Kopiëren van stukjes binnen een bepaald tijdsbestek – nauwkeurigheid en netheid, vereist!
· Een handschrift oefenprogram.
Ik vond een prachtig artikel over handschrift, waarin uitgelegd wordt dat handschrift een functie van spiergroepen is. Je hebt sterke arm- en schouderspieren nodig om goed te kunnen schrijven. We hebben nu een ‘oefen’ routine voor zijn handschrift. Nog iets interessants is het volgende: hij moet deze vormen tekenen, over een paar regels: / O X \. Ze moeten over 4 regels getekend worden en geleidelijk aan, maak je de vormen kleiner.
De handschrift spieren lieten me aan iets anders denken: ‘kern spierkracht’. Kinderen met lage kern spierkracht, hebben moeite om rechtop te zitten, moeite om te concentreren, omdat hun concentratie gaat naar het rechtop te blijven zitten.
Typisch zullen zij een slungelige houding aannemen of ze gaan liggen als ze kunnen. (Arno doet dit steeds. Hij is zoals water – altijd neerzinken tot het laagste punt.)
Dus, vanaf vandaag – Arno zit op een exercise bal. Huiswerk, eten, TV kijken – allemaal op de exercise bal. Dit is heel goed om kern spierkracht op te bouwen. Het weerhoudt je om een slungelige houding aan te nemen, want als je dat doet, val je van de bal af (dat zal hem wakker schudden!).
Ik zal je laten weten of deze ideeën helpen.
Ah – nog een foto. Dit is hoe ‘afscheid’ eruit ziet op de Lagere school:
O jee, maakt me weer hartzeer – nog een fase is zojuist beëindigd. Kunnen we de klok niet even stilzetten – alleen voor een tijdje?Saturday, November 28, 2009
'WINDGAT'
Even vlug een grappig verhaal vertellen.
Ons huishouden is nogal hectisch op het ogenblik. Functies voor het einde van het jaar, prijsuitreiking (scholen). Gisteravond was het prijsuitreiking bij de school van Arno en Marielle. Ik ben vandaag zo trots – maar zal even wachten totdat Werner klaar is met de foto’s – dan zal ik dat verhaal morgen vertellen.
Deze evenementen zijn altijd wat ongemakkelijk, omdat de Prof ook aanwezig is.
Gistermiddag belde de Prof op, om te vragen hoe laat de ceremonie zou beginnen. De meisjes waren naar ballet, dus ik vanzelfsprekend ook, terwijl Arno en Werner alleen thuis waren.
Arno nam de telefoon op en zei tegen zijn vader dat hij ‘dacht’ dat de prijsuitreiking om 7 uur begon. De Prof wilde toen spreken met ‘iemand anders, iemand die het weet”, zei hij tegen Arno.
Arno probeerde uit te leggen dat de enige andere persoon die er was, Werner was, maar voordat hij zijn zin kon afmaken, hield de Prof vol:
“Laat iemand anders aan de telefoon komen”.
Goed dan, Arno haalde zijn schouders op, als zijn vader niet wilde luisteren en aangezien hij niet IEMAND ANDERS specificeerde - moest het Werner maar worden.
“Werner, telefoon voor je”, Arno gaf de telefoon aan de arme nietsvermoedende Werner.
Even stil aan de andere kant, voordat de Prof mompelde: “Hoe laat begint het vanavond?”. “Oh” zei Werner, “om 7 uur”.
“Je was behoorlijk ‘windgat’ onlangs” zei de Prof tegen hem. Het is een Afrikaanse uitdrukking die ‘erg flink’ betekent, maar dan op een sarcastische manier. Eigenlijk was de Prof ‘windgat’. Hij zat aan de andere kant van de telefoon, waar Werner geen kop koffie naar hem kon gooien!
Terzijde: De Prof verwees naar een ander incident toen Werner naar buiten liep naar de auto en met de Prof sprak – van aangezicht tot aangezicht. Dat is een zeldzame gebeurtenis, nooit prettig – maar in dit geval noodzakelijk – andere verhalen komen nog in de blog.
Hoe het ook zij, Werner bewaarde zijn geduld die dag en zei tegen de Prof wat hij te zeggen had, voordat hij weer wegliep. Daar eindigde het ‘windgat’ incident waar de Prof het nu over had op de telefoon.
Werner dacht even na en zei toen: “Weet je Prof, je hebt je eigen leven verknoeid – moet mij niet daarvoor de schuld geven….”
De onvermijdelijke stilte – de wielen draaien soms langzaam in die knappe, hoge IQ hersenen. Vervolgens nam de Prof toevlucht tot zijn gebruikelijke verdediging – “Ik belde niet op om met jou te spreken”.
Klik – telefoon dood.
Je moet een bepaald soort intelligentie hebben om je toevlucht te nemen om de hoorn op de haak te leggen, vind je niet. Helemaal als je nagaat dat de Prof het argument was begonnen.
Mijn lieve, wijze vriendin Lynette zegt altijd – degene die zijn geduld verliest, verliest het argument. Ik vraag me af of ze ooit een bijzonder geval als de Prof tegengekomen is. Ik denk van niet. Er kan slechts één van hem zijn…..hoop ik.
Ons huishouden is nogal hectisch op het ogenblik. Functies voor het einde van het jaar, prijsuitreiking (scholen). Gisteravond was het prijsuitreiking bij de school van Arno en Marielle. Ik ben vandaag zo trots – maar zal even wachten totdat Werner klaar is met de foto’s – dan zal ik dat verhaal morgen vertellen.
Deze evenementen zijn altijd wat ongemakkelijk, omdat de Prof ook aanwezig is.
Gistermiddag belde de Prof op, om te vragen hoe laat de ceremonie zou beginnen. De meisjes waren naar ballet, dus ik vanzelfsprekend ook, terwijl Arno en Werner alleen thuis waren.
Arno nam de telefoon op en zei tegen zijn vader dat hij ‘dacht’ dat de prijsuitreiking om 7 uur begon. De Prof wilde toen spreken met ‘iemand anders, iemand die het weet”, zei hij tegen Arno.
Arno probeerde uit te leggen dat de enige andere persoon die er was, Werner was, maar voordat hij zijn zin kon afmaken, hield de Prof vol:
“Laat iemand anders aan de telefoon komen”.
Goed dan, Arno haalde zijn schouders op, als zijn vader niet wilde luisteren en aangezien hij niet IEMAND ANDERS specificeerde - moest het Werner maar worden.
“Werner, telefoon voor je”, Arno gaf de telefoon aan de arme nietsvermoedende Werner.
Even stil aan de andere kant, voordat de Prof mompelde: “Hoe laat begint het vanavond?”. “Oh” zei Werner, “om 7 uur”.
“Je was behoorlijk ‘windgat’ onlangs” zei de Prof tegen hem. Het is een Afrikaanse uitdrukking die ‘erg flink’ betekent, maar dan op een sarcastische manier. Eigenlijk was de Prof ‘windgat’. Hij zat aan de andere kant van de telefoon, waar Werner geen kop koffie naar hem kon gooien!
Terzijde: De Prof verwees naar een ander incident toen Werner naar buiten liep naar de auto en met de Prof sprak – van aangezicht tot aangezicht. Dat is een zeldzame gebeurtenis, nooit prettig – maar in dit geval noodzakelijk – andere verhalen komen nog in de blog.
Hoe het ook zij, Werner bewaarde zijn geduld die dag en zei tegen de Prof wat hij te zeggen had, voordat hij weer wegliep. Daar eindigde het ‘windgat’ incident waar de Prof het nu over had op de telefoon.
Werner dacht even na en zei toen: “Weet je Prof, je hebt je eigen leven verknoeid – moet mij niet daarvoor de schuld geven….”
De onvermijdelijke stilte – de wielen draaien soms langzaam in die knappe, hoge IQ hersenen. Vervolgens nam de Prof toevlucht tot zijn gebruikelijke verdediging – “Ik belde niet op om met jou te spreken”.
Klik – telefoon dood.
Je moet een bepaald soort intelligentie hebben om je toevlucht te nemen om de hoorn op de haak te leggen, vind je niet. Helemaal als je nagaat dat de Prof het argument was begonnen.
Mijn lieve, wijze vriendin Lynette zegt altijd – degene die zijn geduld verliest, verliest het argument. Ik vraag me af of ze ooit een bijzonder geval als de Prof tegengekomen is. Ik denk van niet. Er kan slechts één van hem zijn…..hoop ik.
Tuesday, November 24, 2009
MARIELLE (tegenwoordige tijd)
Hier zijn een paar foto’s van de meisjes, die we zondag genomen hebben. Marielle had haar afscheidsparty en Marinda kleedde zich voor de lol.
Marielle vraagt steeds: “Ben ik al in je blog?” Beschaamd schud ik mijn hoofd en zeg: “Nee”.
“Nou, waarom niet Mam?”
“Ummmmmm, omdat blog berichten niet geforceerd kunnen worden – ze ontstaan gewoon”.
Dan kijkt ze helemaal niet overtuigd en neemt aan, dat haar broer grappiger moet zijn dan zij is. De waarheid is, ze is een engel. Ze is het model kind. Zij is de enigste van de drie als ze aan het leren zijn, die je niet zal zien, totdat ze klaar is.
Elke avond, gedurende de examentijd, hebben we hetzelfde gesprek, bijna als een ritueel:
“Mam, ik ben bang dat ik het werk voor dit examen niet ken”.
“Maar Marielle, dat zeg je ELKE avond”.
“Dat weet ik – maar deze keer weet ik het echt niet”.
“Nou, doe gewoon je best en slaag”.
Haar slaagcijfer is gewoonlijk 90%.
Zondag was haar graad 7 afscheidsparty. In mijn hart voel ik daar erg verdrietig over. Ze gaat van een private Engelse school naar een openbare Afrikaanse school. Haar vrienden blijven achter om hun middelbare schoolopleiding te volgen aan de private school. (Eén van de bepalingen van de scheiding overeenkomst is, dat de Prof slechts betaalt als ze naar een openbare middelbare school gaan). Dit is niet zo slecht als het klinkt. De school waar ze naar toe gaat is uitstekend – en de veranderingen werkten heel goed voor Marinda.
Terwijl ik over deze verandering nadenk, herinner ik me, dat mijn moeder huilde toen Joan en ik naar de middelbare school gingen. Ik herinner me het totale onbegrip hierover, gezien vanuit het perspectief van een 13 jarige:
Wat is uw probleem hiermee, Mam?
Ik ben nu op hetzelfde punt en geneigd om ook te huilen. Hey – heb ik al 2 grote kinderen die naar de middelbare school gaan? Waar is de tijd gebleven?
Monday, November 23, 2009
DIVORCE CARE
NMH was op ‘een veel beter punt’ dan toen ik de eerste keer met hem begon te schrijven. We gingen door met e mails sturen. Hij had veel dingen voor zichzelf uitgewerkt, had meer dan genoeg tijd gehad om dingen in zijn hoofd op een rijtje te krijgen, sinds de tijd dat ik oorspronkelijk aan hem geschreven had.
Ik begon zijn soms vreemde manier van schrijven te begrijpen – zoals je leert om de spraak van een kind te ontcijferen. Te haastig met schrijven, lieten zijn woorden vaak een letter achter bij het vorige woord. Het was duidelijk dat hij zijn mail niet her-las. Hij hamerde het bericht er uit en drukte versturen.
Ik had mezelf ingeschreven bij Divorce Care. Dit is een uitstekend programma wat door vele kerken aangeboden wordt. Wie door een echtscheiding gaat moet werkelijk overwegen om deze cursus te volgen. Het was een goed besluit.
Ik nodigde Werner uit om ook te komen.
In eerste instantie weigerde hij: ‘Ik heb geen couseling nodig’, maar bij nader inzien besloot hij om toch te komen.
Bij Divorce Care ontmoette ik Werner voor de eerste keer van aangezicht tot aangezicht. Hij was gemakkelijk te herkennen. Hij was de enigste man daar!!
Hij stond op me te wachten op de parkeerplaats. Ik heb geen idee hoe hij mij herkende, maar hij liep naar me toe en schudde mijn hand. Er ontstond een vreemd soort verbond. We hadden deze snelle discussie: we zeggen niet tegen de mensen binnen, wat het verband tussen ons is, ok? OK!
Dus – in een kamer vol vreemde mensen, zei ik plechtig: " mijn man ging er vandoor met een andere vrouw" en Werner zei: "mijn vrouw ging er vandoor met een andere man". Einde verhaal!
De mensen van de DIVORCE CARE namen aan dat we vrienden waren. Het was duidelijk dat we elkaar ergens van kenden, maar ze konden nooit helemaal de puntjes bij elkaar zetten. En wij hielpen niet daarbij.
Zo begon een hilarisch gedeelte van ons verhaal – in sommige opzichten.
‘Divorce Care’ was nog geen 500 meter verwijderd van het nieuwe huis van de Prof. En het werd gehouden op maandagavond en aangezien de Prof de kinderen vaker wilde zien dan alleen de weekenden, regelde ik met hem voor de maandag avonden. Ik zei hem niets over Divorce Care. ik vroeg hem gewoon om de kinderen thuis af te zetten om 8 uur, zodat ze op tijd naar bed konden voor school, toen het bleek dat Divorce Care niet vroeg genoeg eindigde.
Werner daarentegen, zag zijn kinderen niet vaak, hij had zelfs geen plek voor hen om te blijven slapen in weekenden (hij was bezig om zijn huis te verkopen), dus hij regelde om zijn kinderen te bezoeken op maandagmiddag/-avond. Terwijl hij zijn bezoek afsloot, zette ik mijn kinderen af en wij gingen vandaar naar Divorce Care.
We hebben vaak binnepret gehad over het feit dat we gratis oppasdienst hadden, terwijl wij bezig waren met een ‘genezings’ proces. Op de één of andere manier leek ons dat rechtvaardig.
Ik begon zijn soms vreemde manier van schrijven te begrijpen – zoals je leert om de spraak van een kind te ontcijferen. Te haastig met schrijven, lieten zijn woorden vaak een letter achter bij het vorige woord. Het was duidelijk dat hij zijn mail niet her-las. Hij hamerde het bericht er uit en drukte versturen.
Ik had mezelf ingeschreven bij Divorce Care. Dit is een uitstekend programma wat door vele kerken aangeboden wordt. Wie door een echtscheiding gaat moet werkelijk overwegen om deze cursus te volgen. Het was een goed besluit.
Ik nodigde Werner uit om ook te komen.
In eerste instantie weigerde hij: ‘Ik heb geen couseling nodig’, maar bij nader inzien besloot hij om toch te komen.
Bij Divorce Care ontmoette ik Werner voor de eerste keer van aangezicht tot aangezicht. Hij was gemakkelijk te herkennen. Hij was de enigste man daar!!
Hij stond op me te wachten op de parkeerplaats. Ik heb geen idee hoe hij mij herkende, maar hij liep naar me toe en schudde mijn hand. Er ontstond een vreemd soort verbond. We hadden deze snelle discussie: we zeggen niet tegen de mensen binnen, wat het verband tussen ons is, ok? OK!
Dus – in een kamer vol vreemde mensen, zei ik plechtig: " mijn man ging er vandoor met een andere vrouw" en Werner zei: "mijn vrouw ging er vandoor met een andere man". Einde verhaal!
De mensen van de DIVORCE CARE namen aan dat we vrienden waren. Het was duidelijk dat we elkaar ergens van kenden, maar ze konden nooit helemaal de puntjes bij elkaar zetten. En wij hielpen niet daarbij.
Zo begon een hilarisch gedeelte van ons verhaal – in sommige opzichten.
‘Divorce Care’ was nog geen 500 meter verwijderd van het nieuwe huis van de Prof. En het werd gehouden op maandagavond en aangezien de Prof de kinderen vaker wilde zien dan alleen de weekenden, regelde ik met hem voor de maandag avonden. Ik zei hem niets over Divorce Care. ik vroeg hem gewoon om de kinderen thuis af te zetten om 8 uur, zodat ze op tijd naar bed konden voor school, toen het bleek dat Divorce Care niet vroeg genoeg eindigde.
Werner daarentegen, zag zijn kinderen niet vaak, hij had zelfs geen plek voor hen om te blijven slapen in weekenden (hij was bezig om zijn huis te verkopen), dus hij regelde om zijn kinderen te bezoeken op maandagmiddag/-avond. Terwijl hij zijn bezoek afsloot, zette ik mijn kinderen af en wij gingen vandaar naar Divorce Care.
We hebben vaak binnepret gehad over het feit dat we gratis oppasdienst hadden, terwijl wij bezig waren met een ‘genezings’ proces. Op de één of andere manier leek ons dat rechtvaardig.
DE WRAAK VAN HET ONVERBIDDELIJKE EXAMEN TIJDSCHEMA
(tegenwoordige tijd)Ik heb vandaag niet veel te vertellen. In feite is er maar één ding waarmee ik moeite heb om het NIET te zeggen en dat is: ik heb het je wel gezegd. Ik geloof dat ik mijn tong onderhand al afgebeten heb.
Waarom? Wel, om 8 uur gisteravond keek Marielle naar het boek dat Arno met zich rond droeg. “Waarom leer je LO” vroeg ze, “je hebt morgen SS examen”.
WAT????????????? Grote consternatie, enkele verwoede telefoontjes aan zijn vriend Kevin (degene van het weddenschap bericht, 31 Augustus), om tenslotte te beseffen dat zijn zus gelijk had.
Ik sta als een grote afschuwelijke heks voor hem, fronsend.
“Dit, Arno, gebeurt er wanneer je je tijdschema kwijt raakt”.
Als ik een cartoon zou kunnen tekenen van mezelf, zou ik enkele vreselijke donderwolken boven mijn hoofd tekenen, met de bliksem die in alle richtingen uitschiet. De muziek zou JAWS muziek zijn.
Dus hij gaat opnieuw beginnen met leren, terwijl ik er woendend bij zit. Ik had hem gezegd, na de ontdekking van het ‘verloren tijdschema’, dat hij een nieuw schema moest krijgen, op welke manier dan ook. Dus hij kopieerde ijverig het schema van de lerares, dat aan de muur hing. Ik moet toegeven dat hij het correct gekopieerd had.
Wie weet waar zijn gedachten waren, toen hij besloot wat hij moest leren. Ik weet het niet meer en het kan me niet meer schelen of het de schuld van het tijdschema is of niet. In feite…. waarom zit ik erover in de war of ik hem door Matriek zal krijgen? Hij is misschien al lang voor die tijd het huis uitgeschopt…..om een straatveger te worden.
Sunday, November 22, 2009
GARAGEDEUREN EN HI-JACKING RISICO'S
Ik had al lang electrische garagedeuren willen hebben. De Prof zei altijd, dat het niet kon omdat de garage een plat dak had.
Goed, Handy Heinz was het niet eens daarmee. Hij kwam en zette er prachtige garage deuren in.
Na het veranderen van de alarmcode van het huis, bleek dat de Prof zijn privileges misbruikte. Als hij de kinderen ophaalde in de ochtend om hen naar school te brengen, keek hij als ze de alarmcode indrukten. Ik moest de code elke keer veranderen. Heinz zette een nieuwe controle op de motor van het hek. Het heeft nu een ‘channel hopping’ remote, en de Prof heeft er geen – Natuurlijk.
Zijn slechte gedrag veroorzaakte dat hij werd verbannen naar de straat. Niet tevreden met deze situatie, probeerde hij me te bedreigen met: als je mij niet toelaat om de oprijlaan op te komen – stop ik ermee om de kinderen naar school te brengen. Ik ben een hi-jacking risico in de straat.
Hij kreeg zelfs mijn buurvrouw zo ver (mijn PRO Professor buurvrouw), om met mij hierover te praten.
Yvonne, je moet bedenken dat hij kan worden ge-hi-jacked of vermoord in de straat – hij blijft de vader van je kinderen, zei ze tegen me. Ik probeerde haar het concept uit te leggen – slechte keuzes leiden tot slechte gevolgen etc. – maar ze wilde dat niet begrijpen.
Ik schreef het volgende aan de Prof:
Ik heb dezelfde risico’s als ik buiten jouw huis sta om de kinderen op te halen. Ik heb ook geen toegang tot jouw woning. Bovendien, stop om mij te bedreigen. INDIEN je de kinderen niet naar school neemt, zal ik alternatieve regelingen nemen. Je snijdt jezelf in de vingers.
Ik wist niet dat mijn woorden een bijna profetische voorspelling inhielden.
Goed, Handy Heinz was het niet eens daarmee. Hij kwam en zette er prachtige garage deuren in.
Na het veranderen van de alarmcode van het huis, bleek dat de Prof zijn privileges misbruikte. Als hij de kinderen ophaalde in de ochtend om hen naar school te brengen, keek hij als ze de alarmcode indrukten. Ik moest de code elke keer veranderen. Heinz zette een nieuwe controle op de motor van het hek. Het heeft nu een ‘channel hopping’ remote, en de Prof heeft er geen – Natuurlijk.
Zijn slechte gedrag veroorzaakte dat hij werd verbannen naar de straat. Niet tevreden met deze situatie, probeerde hij me te bedreigen met: als je mij niet toelaat om de oprijlaan op te komen – stop ik ermee om de kinderen naar school te brengen. Ik ben een hi-jacking risico in de straat.
Hij kreeg zelfs mijn buurvrouw zo ver (mijn PRO Professor buurvrouw), om met mij hierover te praten.
Yvonne, je moet bedenken dat hij kan worden ge-hi-jacked of vermoord in de straat – hij blijft de vader van je kinderen, zei ze tegen me. Ik probeerde haar het concept uit te leggen – slechte keuzes leiden tot slechte gevolgen etc. – maar ze wilde dat niet begrijpen.
Ik schreef het volgende aan de Prof:
Ik heb dezelfde risico’s als ik buiten jouw huis sta om de kinderen op te halen. Ik heb ook geen toegang tot jouw woning. Bovendien, stop om mij te bedreigen. INDIEN je de kinderen niet naar school neemt, zal ik alternatieve regelingen nemen. Je snijdt jezelf in de vingers.
Ik wist niet dat mijn woorden een bijna profetische voorspelling inhielden.
Thursday, November 19, 2009
ARNO UPDATE - Hallelujah
Dit is te mooi om niet door te geven.
De Prof belde de school op en kreeg toevallig de wiskunde lerares die de telefoon oppakte – Murphy’s law? (als er iets verkeerd KAN gaan, ZAL het verkeerd gaan). Of zoals mijn ene vriendin zegt – Karma – kan een echte b…ch zijn!
Een zeer ‘gematigde’ Prof zei toen tegen haar dat hij nu de situatie begrijpt en het hoofd van de school hoeft niet meer te reageren. Nou, je kon me met een veertje omver gooien! Yippee. OF misschien….was hij afgekomen op de blog?
Er…..Nee – ik denk van niet – dan zou hij werkelijk buiten zichzelf geweest zijn van woede.
NB. Is er iemand, afgezien van Elly en Ada, die mijn vertaling leest?? Ik zou graag je commentaar ontvangen.
De Prof belde de school op en kreeg toevallig de wiskunde lerares die de telefoon oppakte – Murphy’s law? (als er iets verkeerd KAN gaan, ZAL het verkeerd gaan). Of zoals mijn ene vriendin zegt – Karma – kan een echte b…ch zijn!
Een zeer ‘gematigde’ Prof zei toen tegen haar dat hij nu de situatie begrijpt en het hoofd van de school hoeft niet meer te reageren. Nou, je kon me met een veertje omver gooien! Yippee. OF misschien….was hij afgekomen op de blog?
Er…..Nee – ik denk van niet – dan zou hij werkelijk buiten zichzelf geweest zijn van woede.
NB. Is er iemand, afgezien van Elly en Ada, die mijn vertaling leest?? Ik zou graag je commentaar ontvangen.
DE ENIGSTE - Arno (tegenwoordige tijd)
Nou, Arno lijkt het onderwerp te zijn van vele berichten. Gewoonlijk is hij leuk en lief, maar deze tijd van examens hebben onze relatie en mijn geduld tot het uiterste beproefd.
Hij kan niet 5 minuten achter elkaar zitten studeren. Gisteren betrapte ik hem stiekem buiten, dus ik stuurde hem terug naar zijn kamer om te leren. Een paar minuten later ging ik even controleren (gelukkig maar) en zag hem uit het raam hangen – ‘om verse lucht te krijgen, Mam'.
Ik denk, de laatste druppel was, toen ik ontdekte dat ‘wij’ volgens Marielle’s tijdtabel hebben geleerd (en ik zeg ‘wij’ – want ik heb ook actief zijn werk geleerd – weet je dat niet!). WAAROM? Tja, omdat meneer zijn tijdtabel kwijtgeraakt was – dus hij dacht dat het een goed idee was om te leren op basis wat zijn zus moest doen. Wat is het probleem daarmee, Mam?
Ik zat een volle minuut met mijn hoofd op mijn armen aan de eettafel gisteravond, terwijl ik hevig probeerde deze informatie te verwerken. Tot slot bad ik, Heer, geef me alsjeblieft geen kracht – ik zou het kunnen misbruiken, geef me alleen uithoudingsvermogen….
Welnu, hier is het dilemma. Hij had eergisteren wiskunde examen. Dat is zijn beste onderwerp. We hadden werkbladen van Internet gehaald en oefenden totdat hij uiteindelijk zei – waarom blijf je mij dingen geven die ik ken?
Wiskundelerares is ook zijn gitaar lerares, dus met ‘handel met voorkennis informatie’ zei ze tegen ons dat hij een schamele 45% gekregen had. WAAROM? Nou, omdat hij niet goed geconcentreerd had en hij had dus niet de noodzakelijke instructie gelezen wat zei: laat ALLE berekeningen zien op de examenopgave.
Hij schreef alleen de antwoorden neer. Nu, VOORDAT je in verleiding komt om te denken dat dit een zeer harde les is om te leren voor een kleine, leuke jongen, laat me dit even in perspectief zetten.
Als hij zijn berekeningen zou hebben neergeschreven, zou hij 60% hebben gekregen. Nog steeds niet een goed cijfer voor zijn wiskunde. Wat blijkt? Net zo slecht als hij het begin van de opgave gelezen had, net zo slecht had hij de rest gelezen. Hij las zijn vragen verkeerd – dat kostte hem kostbare punten.
Hier komt de reden voor mijn verhaal. De Professor – zelf een A student en op en top perfectionist, kwam te horen van Arno’s cijfer. Hij was verontwaardigd en schreef een email aan het hoofd, waarin hij zei dat dit zeer oneerlijk was – Arno had voldaan aan de criteria.
Zodoende was ik gedwongen om mijn eigen email te schrijven, waarin ik schreef dat ik zeer sterk van mening was, dat Arno’s cijfers hetzelfde moesten blijven. Het is nodig dat Arno de gevolgen leert van zijn slechte leerstijl, zowel als zijn ‘nonchalante’ houding ten opzichte van het lezen van de vragen. Hij moet deze lessen NU leren – liever nu dan later. Hij moet ook niet het idee krijgen, dat indien dingen slecht gaan, zijn vader hem zal ‘redden’. Stel je voor dat hij zijn examen opgave van Matric verkeerd leest (denk ik dat hij OOIT Matric zal bereiken??), wat dan? De Professor zal de moderator bellen en zeggen: hey – mijn zoon is eigenlijk alleen een beetje misleid, ik dring er op aan om zijn cijfers aan te passen, zodat hij slaagt? Nou, ik denk toch van niet…..
Dus, graag je mening, woorden van wijsheid, advies – wat dan ook! Heb ik juist gehandeld?
Tussen twee haakjes, Arno krijgt nog steeds een goed cijfer voor zijn wiskunde, omdat hij een hoog gemiddelde had in de termijn.
Hij kan niet 5 minuten achter elkaar zitten studeren. Gisteren betrapte ik hem stiekem buiten, dus ik stuurde hem terug naar zijn kamer om te leren. Een paar minuten later ging ik even controleren (gelukkig maar) en zag hem uit het raam hangen – ‘om verse lucht te krijgen, Mam'.
Ik denk, de laatste druppel was, toen ik ontdekte dat ‘wij’ volgens Marielle’s tijdtabel hebben geleerd (en ik zeg ‘wij’ – want ik heb ook actief zijn werk geleerd – weet je dat niet!). WAAROM? Tja, omdat meneer zijn tijdtabel kwijtgeraakt was – dus hij dacht dat het een goed idee was om te leren op basis wat zijn zus moest doen. Wat is het probleem daarmee, Mam?
Ik zat een volle minuut met mijn hoofd op mijn armen aan de eettafel gisteravond, terwijl ik hevig probeerde deze informatie te verwerken. Tot slot bad ik, Heer, geef me alsjeblieft geen kracht – ik zou het kunnen misbruiken, geef me alleen uithoudingsvermogen….
Welnu, hier is het dilemma. Hij had eergisteren wiskunde examen. Dat is zijn beste onderwerp. We hadden werkbladen van Internet gehaald en oefenden totdat hij uiteindelijk zei – waarom blijf je mij dingen geven die ik ken?
Wiskundelerares is ook zijn gitaar lerares, dus met ‘handel met voorkennis informatie’ zei ze tegen ons dat hij een schamele 45% gekregen had. WAAROM? Nou, omdat hij niet goed geconcentreerd had en hij had dus niet de noodzakelijke instructie gelezen wat zei: laat ALLE berekeningen zien op de examenopgave.
Hij schreef alleen de antwoorden neer. Nu, VOORDAT je in verleiding komt om te denken dat dit een zeer harde les is om te leren voor een kleine, leuke jongen, laat me dit even in perspectief zetten.
Als hij zijn berekeningen zou hebben neergeschreven, zou hij 60% hebben gekregen. Nog steeds niet een goed cijfer voor zijn wiskunde. Wat blijkt? Net zo slecht als hij het begin van de opgave gelezen had, net zo slecht had hij de rest gelezen. Hij las zijn vragen verkeerd – dat kostte hem kostbare punten.
Hier komt de reden voor mijn verhaal. De Professor – zelf een A student en op en top perfectionist, kwam te horen van Arno’s cijfer. Hij was verontwaardigd en schreef een email aan het hoofd, waarin hij zei dat dit zeer oneerlijk was – Arno had voldaan aan de criteria.
Zodoende was ik gedwongen om mijn eigen email te schrijven, waarin ik schreef dat ik zeer sterk van mening was, dat Arno’s cijfers hetzelfde moesten blijven. Het is nodig dat Arno de gevolgen leert van zijn slechte leerstijl, zowel als zijn ‘nonchalante’ houding ten opzichte van het lezen van de vragen. Hij moet deze lessen NU leren – liever nu dan later. Hij moet ook niet het idee krijgen, dat indien dingen slecht gaan, zijn vader hem zal ‘redden’. Stel je voor dat hij zijn examen opgave van Matric verkeerd leest (denk ik dat hij OOIT Matric zal bereiken??), wat dan? De Professor zal de moderator bellen en zeggen: hey – mijn zoon is eigenlijk alleen een beetje misleid, ik dring er op aan om zijn cijfers aan te passen, zodat hij slaagt? Nou, ik denk toch van niet…..
Dus, graag je mening, woorden van wijsheid, advies – wat dan ook! Heb ik juist gehandeld?
Tussen twee haakjes, Arno krijgt nog steeds een goed cijfer voor zijn wiskunde, omdat hij een hoog gemiddelde had in de termijn.
Tuesday, November 17, 2009
Eén E-Mail
Is het mogelijk dat één daad of één woord of misschien één e mail, de loop van je leven kan veranderen….?
Het gebeurde met mij.
Zoals meestal het geval is, gebeurde het zonder nadruk, zonder luide aankondigigen en zonder enige fanfare. Het gebeurde op een rustige dag, op een rustige manier. De aarde trilde niet en de sterren vielen niet uit de hemel – maar als ik terugkijk, besef ik dat het wel zo had kunnen wezen – zo enorm was het effect op mijn leven en dat van de kinderen. Het gebeurde met één e-mail.
Dit is wat er in mijn inbox zat, ongeveer 2 maanden nadat ik gestopt was met schrijven naar NMH (Not Murderous Husband).
Hallo Yvonne,
Ik weet dat ik jou en je kinderen niet ken, maar ik vroeg me af hoe het met jullie ging? Jij en je kinderen zijn meer en meer in mijn gebeden.
NMH
Dus – ik denk dat je nu 2 en 2 bij elkaar kunt zetten en meteen naar het einde van het verhaal kunt springen! Kunnen we Not Murderous Husband ‘hernoemen’ en hem Now My Husband noemen? (NMH krijgt een totaal nieuwe betekenis).
Laat ik je voorstellen aan Werner – X man van Cream Puff.
In toekomstige berichten zal ik je vertellen hoe onze vriendschap groeide en hoe deze ene email zo’n belangrijke werd. Want na deze email – begon ik te corresponderen met hem en geen afkeuring van wie dan ook, maakte enig verschil. We schrijven elkaar, tot op de dag van vandaag!
Het gebeurde met mij.
Zoals meestal het geval is, gebeurde het zonder nadruk, zonder luide aankondigigen en zonder enige fanfare. Het gebeurde op een rustige dag, op een rustige manier. De aarde trilde niet en de sterren vielen niet uit de hemel – maar als ik terugkijk, besef ik dat het wel zo had kunnen wezen – zo enorm was het effect op mijn leven en dat van de kinderen. Het gebeurde met één e-mail.
Dit is wat er in mijn inbox zat, ongeveer 2 maanden nadat ik gestopt was met schrijven naar NMH (Not Murderous Husband).
Hallo Yvonne,
Ik weet dat ik jou en je kinderen niet ken, maar ik vroeg me af hoe het met jullie ging? Jij en je kinderen zijn meer en meer in mijn gebeden.
NMH
Dus – ik denk dat je nu 2 en 2 bij elkaar kunt zetten en meteen naar het einde van het verhaal kunt springen! Kunnen we Not Murderous Husband ‘hernoemen’ en hem Now My Husband noemen? (NMH krijgt een totaal nieuwe betekenis).
Laat ik je voorstellen aan Werner – X man van Cream Puff.
In toekomstige berichten zal ik je vertellen hoe onze vriendschap groeide en hoe deze ene email zo’n belangrijke werd. Want na deze email – begon ik te corresponderen met hem en geen afkeuring van wie dan ook, maakte enig verschil. We schrijven elkaar, tot op de dag van vandaag!
NOGAL GEWILD
Ik ben bevriend met een lief echtpaar van mijn vorige kerk. Hij was de diaken en kwam elke maand bij mij op bezoek. Hij had een vaderlijke houding tegenover mij en hielp me vaak als er dingen in het huis gerepareerd moesten worden. Ik heb het nu over de tijd voordat de Prof vertrok.
Deze lieve mensen hebben een gescheiden zoon die in de Kaap woont.
Hij was hier bij hen op bezoek in een weekend en ik denk dat ze ter plaatse besloten, wie een goede vrouw voor hem zou wezen.
Dus, tamelijk laat op een Vrijdagavond, belden ze me op en vroegen of ze konden komen koffiedrinken. De zoon werd niet genoemd. De kinderen waren naar de Professor voor de avond – dus ik was alleen thuis.
Zodra ze aankwamen, zoon op sleeptouw, begreep ik waarover dit ging. Ik onthou dat ik het gevoel kreeg om door de grond te willen zakken. Ik was niet netjes gekleed, het was allemaal zo plotseling en onverwachts. Wat een afschuwelijk gevoel: te koop worden gezet. Het voelde alsof ik te pronk werd gezet. Het vreemde van dit alles – je voelt schuldig – alsof je iets te maken hebt met hun samenzwering.
Hij was heus een aardige man – wat het meeste tegen hem telde was, dat hij dezelfde naam had als de Prof! Hij zag er minstens net zo ongemakkelijk uit als wat ik voelde.
De humoristische kant van mij, was nog steeds in staat om te glimlachen. Ik stelde mezelf buiten deze situatie voor – naar binnen kijkend. Ik was in staat om een enorm compliment hier uit te krijgen – en dacht iets in de trant van: deze vrienden keken naar mij en zagen potentieel. Ze dachten bij zichzelf – als we hen niet bij elkaar brengen – pikt een ander haar in!
Dus met die gedachte, nam ik hun bezoek aan met de nodige gepastheid.
De volgende dag belde hun zoon me op en vroeg me of ik de volgende zondag, mee wilde komen met hem en de familie. Ik was helemaal verbluft. In mijn verwarring zei ik ja.
Gelukkig – die dag kwamen Jonathan en zijn familie ons bezoeken.
Zij praatten dingen met mij door. Waarom zou deze persoon zo haastig wezen. Ik belde hem terug en annuleerde heel beleefd. Bovendien zouden de kinderen heel erg ontsteld wezen door de mogenlijkheid van een dergelijke relatie.
Dus die ‘afwijzing’ was de doodsteek aan die kleine escapade! Ik heb nooit meer iets van hen gehoord (nee, evenmin van de ouders).
Ik besloot dat dit draaiboek ( waar vrienden proberen je te ‘koppelen’) net zo yukkie was, als het ‘singles tafereel’. Ik zei in mijn hart hier ook tegen ‘Nee dank je ‘.
Deze lieve mensen hebben een gescheiden zoon die in de Kaap woont.
Hij was hier bij hen op bezoek in een weekend en ik denk dat ze ter plaatse besloten, wie een goede vrouw voor hem zou wezen.
Dus, tamelijk laat op een Vrijdagavond, belden ze me op en vroegen of ze konden komen koffiedrinken. De zoon werd niet genoemd. De kinderen waren naar de Professor voor de avond – dus ik was alleen thuis.
Zodra ze aankwamen, zoon op sleeptouw, begreep ik waarover dit ging. Ik onthou dat ik het gevoel kreeg om door de grond te willen zakken. Ik was niet netjes gekleed, het was allemaal zo plotseling en onverwachts. Wat een afschuwelijk gevoel: te koop worden gezet. Het voelde alsof ik te pronk werd gezet. Het vreemde van dit alles – je voelt schuldig – alsof je iets te maken hebt met hun samenzwering.
Hij was heus een aardige man – wat het meeste tegen hem telde was, dat hij dezelfde naam had als de Prof! Hij zag er minstens net zo ongemakkelijk uit als wat ik voelde.
De humoristische kant van mij, was nog steeds in staat om te glimlachen. Ik stelde mezelf buiten deze situatie voor – naar binnen kijkend. Ik was in staat om een enorm compliment hier uit te krijgen – en dacht iets in de trant van: deze vrienden keken naar mij en zagen potentieel. Ze dachten bij zichzelf – als we hen niet bij elkaar brengen – pikt een ander haar in!
Dus met die gedachte, nam ik hun bezoek aan met de nodige gepastheid.
De volgende dag belde hun zoon me op en vroeg me of ik de volgende zondag, mee wilde komen met hem en de familie. Ik was helemaal verbluft. In mijn verwarring zei ik ja.
Gelukkig – die dag kwamen Jonathan en zijn familie ons bezoeken.
Zij praatten dingen met mij door. Waarom zou deze persoon zo haastig wezen. Ik belde hem terug en annuleerde heel beleefd. Bovendien zouden de kinderen heel erg ontsteld wezen door de mogenlijkheid van een dergelijke relatie.
Dus die ‘afwijzing’ was de doodsteek aan die kleine escapade! Ik heb nooit meer iets van hen gehoord (nee, evenmin van de ouders).
Ik besloot dat dit draaiboek ( waar vrienden proberen je te ‘koppelen’) net zo yukkie was, als het ‘singles tafereel’. Ik zei in mijn hart hier ook tegen ‘Nee dank je ‘.
Friday, November 13, 2009
HOOR EENS, IK HEB OOK EEN EIGEN LEVEN
Iets anders waar de Prof tegen mij over zeurde, waren wijnglazen. Hij wilde die terughebben – of tenminste een groot gedeelte ervan.
Ik keek naar de wijnglazen en in een boze bui – pakte de hele boel in. Ik dacht bij mezelf – hier heb je de hele troep – drink jezelf maar dood ermee. De Prof dronk. Niet wat je een alcoholist zou noemen – maar toch wel elke avond.
Dus, de wijnglazen gingen naar de Prof.
Een tijdje hierna – ik kan me niet precies herinneren hoelang, begon ik bij mezelf te denken…..als hier menzen komen – zeg nu maar, voor dinner – dan zullen ze denken dat ik geen eigen leven heb. Ik bezit geen één fles wijn, met andere woorden, ik heb geen eigen leven.
Dus ik besloot om elke maand een fles wijn te kopen.
Maar, wat ik van wijn afweet, is gevaarlijk. Ik weet wat lekker smaakt en wat niet, maar daar houdt het mee op. De Prof heeft 14 jaar lang geprobeerd om mij rode wijn te leren drinken. Toen ik er eindelijk eentje ontdekte die ik lekker vond, bleek het een verdraaid dure fles rode wijn te wezen – o, alstjeblieft, vraag me niet welke – want ik heb geen idee.
Dus, hoe koop je goede wijn als je er absoluut geen verstand van hebt? Ik stond hierover te denken, toen ik voor rijen en rijen flessen wijn stond in de winkel. Uiteindelijk besloot ik dat de prijs een goede maatstaf moest wezen. Met die gedachte – kocht ik voor mezelf een ‘dure’ fles wijn elke maand. Ik denk dat ik 4 flessen wijn had, tegen de tijd dat ik vrienden uitnodigde voor dinner.
Tussen twee haakjes – dit was de vriend waarmee ik op de eerste ‘date’ ging. Hij had intussen een girlfriend en zij kwamen op bezoek voor dinner.
Enigszins met mezelf ingenomen, liet ik mijn flessen wijn zien en zei tegen hem dat hij er eentje moest kiezen. Dat gedaan, gingen we in het huis op zoek naar een flesopener. Oeps – ergens vergat ik dat je zo’n ding nodig hebt om de fles open te maken.
Toen we er eindelijk eentje gevonden hadden, herinnerde ik me ineens – o, domme Yvonne, je hebt geen wijnglazen. Weet je dat niet meer, je gaf ze allemaal terug!
Dus, we schonken het bewijs van ‘hoor eens, ik heb een eigen leven’, in gewone glazen. Het smaakte precies hetzelfde alsof het uit de luxe glazen van de Prof kwam ----en jongens, wat hebben we gelachen.
Dus – ik had een eigen leven, alleen een beetje anders dan gemeten met de maatstaven van de Prof.
Ik keek naar de wijnglazen en in een boze bui – pakte de hele boel in. Ik dacht bij mezelf – hier heb je de hele troep – drink jezelf maar dood ermee. De Prof dronk. Niet wat je een alcoholist zou noemen – maar toch wel elke avond.
Dus, de wijnglazen gingen naar de Prof.
Een tijdje hierna – ik kan me niet precies herinneren hoelang, begon ik bij mezelf te denken…..als hier menzen komen – zeg nu maar, voor dinner – dan zullen ze denken dat ik geen eigen leven heb. Ik bezit geen één fles wijn, met andere woorden, ik heb geen eigen leven.
Dus ik besloot om elke maand een fles wijn te kopen.
Maar, wat ik van wijn afweet, is gevaarlijk. Ik weet wat lekker smaakt en wat niet, maar daar houdt het mee op. De Prof heeft 14 jaar lang geprobeerd om mij rode wijn te leren drinken. Toen ik er eindelijk eentje ontdekte die ik lekker vond, bleek het een verdraaid dure fles rode wijn te wezen – o, alstjeblieft, vraag me niet welke – want ik heb geen idee.
Dus, hoe koop je goede wijn als je er absoluut geen verstand van hebt? Ik stond hierover te denken, toen ik voor rijen en rijen flessen wijn stond in de winkel. Uiteindelijk besloot ik dat de prijs een goede maatstaf moest wezen. Met die gedachte – kocht ik voor mezelf een ‘dure’ fles wijn elke maand. Ik denk dat ik 4 flessen wijn had, tegen de tijd dat ik vrienden uitnodigde voor dinner.
Tussen twee haakjes – dit was de vriend waarmee ik op de eerste ‘date’ ging. Hij had intussen een girlfriend en zij kwamen op bezoek voor dinner.
Enigszins met mezelf ingenomen, liet ik mijn flessen wijn zien en zei tegen hem dat hij er eentje moest kiezen. Dat gedaan, gingen we in het huis op zoek naar een flesopener. Oeps – ergens vergat ik dat je zo’n ding nodig hebt om de fles open te maken.
Toen we er eindelijk eentje gevonden hadden, herinnerde ik me ineens – o, domme Yvonne, je hebt geen wijnglazen. Weet je dat niet meer, je gaf ze allemaal terug!
Dus, we schonken het bewijs van ‘hoor eens, ik heb een eigen leven’, in gewone glazen. Het smaakte precies hetzelfde alsof het uit de luxe glazen van de Prof kwam ----en jongens, wat hebben we gelachen.
Dus – ik had een eigen leven, alleen een beetje anders dan gemeten met de maatstaven van de Prof.
Wednesday, November 11, 2009
DE FONTEIN
De Prof is een groot liefhebber van tuinieren. Tot op de dag van vandaag, beschouwt hij nog steeds de tuin (en huis) als zijn eigendom. Hij heeft die tuin meer gemist dan hij ons ooit gemist heeft.
Als hij de kinderen komt halen, zie ik hem op en neer langs de omheining lopen en zie hem de tuin in gluren om te kijken wat we gedaan hebben. Het is grappig aan de ene kant – maar ook heel verdrietig. Het is bijna alsof hij terugkijkt naar zijn vroegere leven. Ik vraag me dan af – wat gaat er door zijn hoofd?
Hij had 3 fonteinen in de tuin gezet. De eerste, een enorm groog ding, precies aan de voorkant van het terras – in het gezicht. Het is op zichzelf indrukwekkend – ik heb dezelfde al gezien bij grote ingangen van hotels. Zie je het voor je? – dit ding is te groot voor een normale tuin!
De Prof heeft nooit een fundering gegraven voor deze fontein. Het resultaat was – het lekte ALTIJD. In feite – het lekt nog tot op de dag van vandaag. De Prof verzegelde het, dan verschoof de grond weer en wala – het lek was weer terug. In feite – De Prof grapte, dat hij een boorgat had laten inzetten om in staat te wezen de fontein bij te vullen.
Nou, tijdens het hele gedoe rond de verhuizing, had hij gevraagd om deze fontein terug te krijgen. Ik was tamelijk kwaad, maar realiseerde me dat de ‘loslaten’ theorie, ook hierop van toepassing was – en zei tegen hem – Kom en haal het maar op.
Mmmm, de fontein is nog steeds in mijn tuin….Ik denk dat hij niet weet hoe om het te verplaatsen.
Dus nam hij genoegen om één van de andere fonteinen te nemen – ironisch genoeg, liet dat een heel groot gapend gat achter, in de tuin. Ik denk dat de – oh Yvonne, ik wil geen hiaten in het huis achterlaten door het wegnemen van spullen – niet van toepassing was op de tuin!
N.B. We hebben besloten om het lekkende deel van de fontein te vullen en bloemen te planten.
Als hij de kinderen komt halen, zie ik hem op en neer langs de omheining lopen en zie hem de tuin in gluren om te kijken wat we gedaan hebben. Het is grappig aan de ene kant – maar ook heel verdrietig. Het is bijna alsof hij terugkijkt naar zijn vroegere leven. Ik vraag me dan af – wat gaat er door zijn hoofd?
Hij had 3 fonteinen in de tuin gezet. De eerste, een enorm groog ding, precies aan de voorkant van het terras – in het gezicht. Het is op zichzelf indrukwekkend – ik heb dezelfde al gezien bij grote ingangen van hotels. Zie je het voor je? – dit ding is te groot voor een normale tuin!
De Prof heeft nooit een fundering gegraven voor deze fontein. Het resultaat was – het lekte ALTIJD. In feite – het lekt nog tot op de dag van vandaag. De Prof verzegelde het, dan verschoof de grond weer en wala – het lek was weer terug. In feite – De Prof grapte, dat hij een boorgat had laten inzetten om in staat te wezen de fontein bij te vullen.
Nou, tijdens het hele gedoe rond de verhuizing, had hij gevraagd om deze fontein terug te krijgen. Ik was tamelijk kwaad, maar realiseerde me dat de ‘loslaten’ theorie, ook hierop van toepassing was – en zei tegen hem – Kom en haal het maar op.
Mmmm, de fontein is nog steeds in mijn tuin….Ik denk dat hij niet weet hoe om het te verplaatsen.
Dus nam hij genoegen om één van de andere fonteinen te nemen – ironisch genoeg, liet dat een heel groot gapend gat achter, in de tuin. Ik denk dat de – oh Yvonne, ik wil geen hiaten in het huis achterlaten door het wegnemen van spullen – niet van toepassing was op de tuin!
N.B. We hebben besloten om het lekkende deel van de fontein te vullen en bloemen te planten.
Tuesday, November 10, 2009
DE KENNISMAKING
De eerste ontmoeting (tussen de kinderen en Cream Puff) was vastgesteld op een Zaterdagochtend. De counselor zou de kinderen komen ophalen en naar een Wimpy nemen, waar de Prof en Cream Puff hen zouden ontmoeten.
De kinderen hadden ‘wraak’ plannen bedacht voor haar en de counselor zei tegen me dat ik hen hun gang moest laten gaan. Het was hun enigste manier om haar ‘terug te krijgen’ in een situatie waarin ze machteloos voelden.
Ha – had ik erover in de war gezeten dat de kinderen niet achter mij zouden staan? Ze waren enorm loyaal. Plotseling pasten de puzzelstukjes ook voor hen, in elkaar.
Zij trokken ook de nodige conclusies zoals – “hey Mam – Papa jokte tegen ons. We zagen speelgoed in zijn auto en toen we hem er naar vroegen zei hij tegen ons dat hij een collega van werk een lift naar huis gegeven had”. Zo zetten zij stukjes bij elkaar van honderden kleine details. Onthou, dat we een uitdrukking thuis hebben van – eerlijkheid krijgt je altijd te pakken. Ik neem aan dat je dat ook kunt zeggen van het tegenovergestelde: Leugens krijgen je ook altijd te pakken. Op een gegeven moment, komen ze terug en achtervolgen je.
Dus, de noodlottige dag arriveerde en met grote aarzeling, bracht ik de kinderen naar de auto van de counselor en keek hen na toen ze wegreden. Iets in mij, voelde alsof de affaire opnieuw begon….
Later hebben we moeten lachen om de kinderen. Ik had niet gedacht dat ze de moed hadden om hun plannen voor wraak door te voeren – maar dat deden ze wel.
Arno ging onder de tafel en strooide zout op haar schoenen. Marielle plakte prestick op haar rok en Marinda deed een paar extra lepels suiker in haar koffie.
GO KIDS!!!!
Ze hadden onmiddellijk een hekel aan Cream Puff – NATUURLIJK! Ik denk dat het meer te maken had met het ‘gedwongen’ worden om haar te ontmoeten en ‘gedwongen’ worden om van haar te houden, die hen zo liet voelen. ‘Een afkeer’ was hun enigste verweer.
Het was ook duidelijk dat Cream Puff en de Prof zeer ongemakkelijk en nerveus waren. Cream Puff had geen idee hoe om om te gaan met mijn kinderen – en sprak tegen hen alsof ze 4 jaar oud waren.
Maar het was gedaan. Nu konden de kinderen naar de Prof gaan in het weekend en hoefde hij niet langer de schijn op te houden dat hij in een tuinhuis woonde. Het baande de weg voor hem open, om te gaan samenwonen met Cream Puff.
De kinderen hadden ‘wraak’ plannen bedacht voor haar en de counselor zei tegen me dat ik hen hun gang moest laten gaan. Het was hun enigste manier om haar ‘terug te krijgen’ in een situatie waarin ze machteloos voelden.
Ha – had ik erover in de war gezeten dat de kinderen niet achter mij zouden staan? Ze waren enorm loyaal. Plotseling pasten de puzzelstukjes ook voor hen, in elkaar.
Zij trokken ook de nodige conclusies zoals – “hey Mam – Papa jokte tegen ons. We zagen speelgoed in zijn auto en toen we hem er naar vroegen zei hij tegen ons dat hij een collega van werk een lift naar huis gegeven had”. Zo zetten zij stukjes bij elkaar van honderden kleine details. Onthou, dat we een uitdrukking thuis hebben van – eerlijkheid krijgt je altijd te pakken. Ik neem aan dat je dat ook kunt zeggen van het tegenovergestelde: Leugens krijgen je ook altijd te pakken. Op een gegeven moment, komen ze terug en achtervolgen je.
Dus, de noodlottige dag arriveerde en met grote aarzeling, bracht ik de kinderen naar de auto van de counselor en keek hen na toen ze wegreden. Iets in mij, voelde alsof de affaire opnieuw begon….
Later hebben we moeten lachen om de kinderen. Ik had niet gedacht dat ze de moed hadden om hun plannen voor wraak door te voeren – maar dat deden ze wel.
Arno ging onder de tafel en strooide zout op haar schoenen. Marielle plakte prestick op haar rok en Marinda deed een paar extra lepels suiker in haar koffie.
GO KIDS!!!!
Ze hadden onmiddellijk een hekel aan Cream Puff – NATUURLIJK! Ik denk dat het meer te maken had met het ‘gedwongen’ worden om haar te ontmoeten en ‘gedwongen’ worden om van haar te houden, die hen zo liet voelen. ‘Een afkeer’ was hun enigste verweer.
Het was ook duidelijk dat Cream Puff en de Prof zeer ongemakkelijk en nerveus waren. Cream Puff had geen idee hoe om om te gaan met mijn kinderen – en sprak tegen hen alsof ze 4 jaar oud waren.
Maar het was gedaan. Nu konden de kinderen naar de Prof gaan in het weekend en hoefde hij niet langer de schijn op te houden dat hij in een tuinhuis woonde. Het baande de weg voor hem open, om te gaan samenwonen met Cream Puff.
Monday, November 9, 2009
DE ONTHULLING
Ik zal over een paar dagen over de garagedeuren vertellen . Ik vergat een heel belangrijk stuk van het verhaal, wat er eigenlijk inpast vóór de nieuwe garagedeuren.
Ik moet even iets teruggaan in de tijd. Herinner je je dat Marinda geraden had dat er iemand anders was en ze vroeg mij er naar – Ik had dit bevestigd.
De Professor was heel boos over dit incident. Marinda, prijzenswaardig, had deze informatie niet gedeeld met haar broer en zus. Ze is een geweldige jonge dame!
De kinderen gingen nog steeds naar counseling. De Prof was niet erg geïnteresseerd of betrokken bij hun counseling, behalve om te klagen over de kosten ervan en om de counseling sessies te gebruiken als middel om informatie over Cream Puff door te voeren naar de kinderen.
Elke week wilde hij weten of de couselor hen verteld had over Cream Puff en elke week gaf ik hem de informatie dat ze gezegd had dat de kinderen nog niet gereed waren om dit te horen. Op een gegeven moment dreigde hij om het hen zelf te vertellen.
We werden zodoende geforceerd, want we besloten dat het beter was als die informatie van ons kwam – mijzelf en de counselor – zodat we controle hadden erover.
Jammer genoeg gebeurde dit allemaal op Marielle’s verjaardag – een feit dat ze zich duidelijk herinnert en ik denk dat ze ons dat nog steeds kwalijk neemt.
Dus, voor een tweede keer in hun leven, was ik betrokken om hen iets vreselijks te vertellen, iets waarin ik eigenlijk geen rol wilde spelen. Tegen deze tijd waren de kinderen een heel stuk wijzer en ‘met het’, vergeleken met het vertellen van het vertrek van de Prof. Nadat de counselor het hen had verteld, rende Arno haar spreekkamer uit, naar mijn moeder, die in de wachtkamer zat.
“Oma, Oma – heb je het gehoord? Er is EEN ANDERE VROUW”. Het had iets van een ‘roddel’ element – alsof hij een heel interessant nieuwtje doorgaf.
We maakten toen de regeling dat de counselor met de kinderen zou meegaan voor de eerste kennismaking – wat vastgesteld werd, spoedig daarna.
Wat een afschuwelijk gevoel – om je kinderen te laten gaan en ‘die andere vrouw’ te ontmoeten (en misschien zouden ze van haar ‘houden’). Wie, die bij zijn gezonde verstand is, laat zijn kinderen gaan om ‘de affaire’ te ontmoeten? Hoe kon de Professor dit aan zijn kinderen doen? Het was alsof hij ‘trots’ was op de situatie en niet kon wachten om Cream Puff aan hen voor te stellen. Al deze gedachten gingen door mijn hoofd. Er zijn geen boeken of conventionele wijsheid om je te helpen omgaan met deze situaties.
Mijn grootste zorg was over het emotionele welzijn van de kinderen – en om die reden ging de counselor mee. Dit was een kleine troost.
Ik moet even iets teruggaan in de tijd. Herinner je je dat Marinda geraden had dat er iemand anders was en ze vroeg mij er naar – Ik had dit bevestigd.
De Professor was heel boos over dit incident. Marinda, prijzenswaardig, had deze informatie niet gedeeld met haar broer en zus. Ze is een geweldige jonge dame!
De kinderen gingen nog steeds naar counseling. De Prof was niet erg geïnteresseerd of betrokken bij hun counseling, behalve om te klagen over de kosten ervan en om de counseling sessies te gebruiken als middel om informatie over Cream Puff door te voeren naar de kinderen.
Elke week wilde hij weten of de couselor hen verteld had over Cream Puff en elke week gaf ik hem de informatie dat ze gezegd had dat de kinderen nog niet gereed waren om dit te horen. Op een gegeven moment dreigde hij om het hen zelf te vertellen.
We werden zodoende geforceerd, want we besloten dat het beter was als die informatie van ons kwam – mijzelf en de counselor – zodat we controle hadden erover.
Jammer genoeg gebeurde dit allemaal op Marielle’s verjaardag – een feit dat ze zich duidelijk herinnert en ik denk dat ze ons dat nog steeds kwalijk neemt.
Dus, voor een tweede keer in hun leven, was ik betrokken om hen iets vreselijks te vertellen, iets waarin ik eigenlijk geen rol wilde spelen. Tegen deze tijd waren de kinderen een heel stuk wijzer en ‘met het’, vergeleken met het vertellen van het vertrek van de Prof. Nadat de counselor het hen had verteld, rende Arno haar spreekkamer uit, naar mijn moeder, die in de wachtkamer zat.
“Oma, Oma – heb je het gehoord? Er is EEN ANDERE VROUW”. Het had iets van een ‘roddel’ element – alsof hij een heel interessant nieuwtje doorgaf.
We maakten toen de regeling dat de counselor met de kinderen zou meegaan voor de eerste kennismaking – wat vastgesteld werd, spoedig daarna.
Wat een afschuwelijk gevoel – om je kinderen te laten gaan en ‘die andere vrouw’ te ontmoeten (en misschien zouden ze van haar ‘houden’). Wie, die bij zijn gezonde verstand is, laat zijn kinderen gaan om ‘de affaire’ te ontmoeten? Hoe kon de Professor dit aan zijn kinderen doen? Het was alsof hij ‘trots’ was op de situatie en niet kon wachten om Cream Puff aan hen voor te stellen. Al deze gedachten gingen door mijn hoofd. Er zijn geen boeken of conventionele wijsheid om je te helpen omgaan met deze situaties.
Mijn grootste zorg was over het emotionele welzijn van de kinderen – en om die reden ging de counselor mee. Dit was een kleine troost.
Sunday, November 8, 2009
ER KOMT SCHOT IN
We zijn nu in Junie 2007.
De Prof deed een uitstekende job met verhuizen!! Hij nam zijn kleren, zijn Oma’s bed…..en verhuisde!! De rest van zijn spullen waren nog steeds in het huis.
OK – om eerlijk te wezen, het was ook mijn fout omdat ik niet wilde dat hij het huis binnenkwam.
Er kwam een dag dat ik besloot – nu is het genoeg.
Ik ging dozen kopen en deed alle overblijfselen erin die aan de Prof deden denken.
Tot mijn verbazing besefte ik – alle oude dingen waren van hem – alle mooie dingen waren van mij! Ik kan niet echt zeggen of dat de manier was die ik koos of onthield of dat het werkelijk zo was. Ik denk dat, door te zeggen: Oh Yvonne, ik zal niets meenemen, want ik wil geen ‘hiaten’ achterlaten”, liet het mij vrij om te kiezen wat ik wilde teruggeven aan hem.
Om iedere volle doos op de veranda te zetten, gaf mij de grootste voldoening. Bij elk ding wat het huis uitging dacht ik – hier heb je nog meer rommel terug!
Het kostte me dagen om door het hele huis te gaan. Het was eigenlijk een ‘loslaten’ fase. Er waren dingen bij die hem toebehoorden, waaraan ik gehecht was. Ik dacht dan – kan ik dat laten gaan – omwille van de vrede?
En het lukte me. Nadat hij gekomen was om het allemaal op te halen, vroeg hij nog aan mij – kan ik dit of dat alsjeblieft nog krijgen. Hij vroeg zelfs of hij in het huis kon komen om te controleren dat ik hem alles gegeven had. Natuurlijk heb ik dit verzoek met de minachting behandeld, die het verdiende en zei koel – NEE.
Ik zei tegen hem – stel een lijst samen van de dingen die je nog wilt hebben en ik zal het je teruggeven en je moet een stuk papier ondertekenen om te zeggen – dit is de volledige en difinitieve regeling.
Dit is precies zo gebeurd.
De foto hierboven, heb ik met opzet gepost. Het is de enige foto die ik heb waar de oude garagedeuren opstaan, zoals ze destijds waren. Ze waren oud en roestig – Ik zal je in de volgende post vertellen wat ik omtrent dat probleem gedaan heb.
De Prof deed een uitstekende job met verhuizen!! Hij nam zijn kleren, zijn Oma’s bed…..en verhuisde!! De rest van zijn spullen waren nog steeds in het huis.
OK – om eerlijk te wezen, het was ook mijn fout omdat ik niet wilde dat hij het huis binnenkwam.
Er kwam een dag dat ik besloot – nu is het genoeg.
Ik ging dozen kopen en deed alle overblijfselen erin die aan de Prof deden denken.
Tot mijn verbazing besefte ik – alle oude dingen waren van hem – alle mooie dingen waren van mij! Ik kan niet echt zeggen of dat de manier was die ik koos of onthield of dat het werkelijk zo was. Ik denk dat, door te zeggen: Oh Yvonne, ik zal niets meenemen, want ik wil geen ‘hiaten’ achterlaten”, liet het mij vrij om te kiezen wat ik wilde teruggeven aan hem.
Om iedere volle doos op de veranda te zetten, gaf mij de grootste voldoening. Bij elk ding wat het huis uitging dacht ik – hier heb je nog meer rommel terug!
Het kostte me dagen om door het hele huis te gaan. Het was eigenlijk een ‘loslaten’ fase. Er waren dingen bij die hem toebehoorden, waaraan ik gehecht was. Ik dacht dan – kan ik dat laten gaan – omwille van de vrede?
En het lukte me. Nadat hij gekomen was om het allemaal op te halen, vroeg hij nog aan mij – kan ik dit of dat alsjeblieft nog krijgen. Hij vroeg zelfs of hij in het huis kon komen om te controleren dat ik hem alles gegeven had. Natuurlijk heb ik dit verzoek met de minachting behandeld, die het verdiende en zei koel – NEE.
Ik zei tegen hem – stel een lijst samen van de dingen die je nog wilt hebben en ik zal het je teruggeven en je moet een stuk papier ondertekenen om te zeggen – dit is de volledige en difinitieve regeling.
Dit is precies zo gebeurd.
De foto hierboven, heb ik met opzet gepost. Het is de enige foto die ik heb waar de oude garagedeuren opstaan, zoals ze destijds waren. Ze waren oud en roestig – Ik zal je in de volgende post vertellen wat ik omtrent dat probleem gedaan heb.
Thursday, November 5, 2009
CREAM PUFF BESPIONEREN
Ik had Cream Puff nog nooit gezien. Ik had slechts een foto gezien, afgehaald van de Web. Een vriendin van mij, die op een blok afstand van de Prof’s nieuwe huis woont, belde me op een zekere dag op.
“Wil je zien hoe Cream Puff er uit ziet” vroeg ze, “Ze is bezig om de tuin buiten water te geven”.
Nou, dit was een kans die ik niet wilde missen, dacht ik.
We reden er langs en ja hoor, Cream Puff stond buiten de tuin water te geven. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze was …..gewoon. Erger nog, ze was alledaags, mollig….niets bijzonders om naar te kijken.
Mijn gedachten gingen in de trant van..…je hebt mij hiervoor verlaten????
Mijn vriendin en ik begonnen te lachen. Kom op, laten we rond het blok rijden – nog een keertje kijken.
Dus, als stoute kinderen, reden we nog een keertje om. Ik denk dat we wel 3 keer langsgereden zijn, elke keer moesten we harder lachen.
Ik denk dat Cream Puff ons in de gaten kreeg, maar ik weet niet of ze ooit besefte wat er gaande was. Tot op de dag van vandaag, voel ik beschaamd over dit incident. Tijdens het hele proces was mijn gedrag eervol geweest…boven verwijt. Dit voelde niet als een eerbaar ding om te doen…om te lachen achter iemands rug. Het zou beter zijn geweest om een gevecht van aangezicht tot aangezicht met haar te hebben (iets wat mijn counselor mij had verboden om te doen – hoor ik je zeggen – aaahhh.
Tja, ik ook. Er waren dagen, dat ik haar een flinke dreun om de oren had willen geven).
Maar ik heb wel iets geleerd van dit alles – affaires gaan niet over de echtgenote die bedrogen wordt, het heeft niets te maken over dat de andere vrouw knapper of jonger is…. Affaires zijn iets waarmee de mensen die betrokken zijn, een gat in hun leven proberen te vullen.
“Wil je zien hoe Cream Puff er uit ziet” vroeg ze, “Ze is bezig om de tuin buiten water te geven”.
Nou, dit was een kans die ik niet wilde missen, dacht ik.
We reden er langs en ja hoor, Cream Puff stond buiten de tuin water te geven. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze was …..gewoon. Erger nog, ze was alledaags, mollig….niets bijzonders om naar te kijken.
Mijn gedachten gingen in de trant van..…je hebt mij hiervoor verlaten????
Mijn vriendin en ik begonnen te lachen. Kom op, laten we rond het blok rijden – nog een keertje kijken.
Dus, als stoute kinderen, reden we nog een keertje om. Ik denk dat we wel 3 keer langsgereden zijn, elke keer moesten we harder lachen.
Ik denk dat Cream Puff ons in de gaten kreeg, maar ik weet niet of ze ooit besefte wat er gaande was. Tot op de dag van vandaag, voel ik beschaamd over dit incident. Tijdens het hele proces was mijn gedrag eervol geweest…boven verwijt. Dit voelde niet als een eerbaar ding om te doen…om te lachen achter iemands rug. Het zou beter zijn geweest om een gevecht van aangezicht tot aangezicht met haar te hebben (iets wat mijn counselor mij had verboden om te doen – hoor ik je zeggen – aaahhh.
Tja, ik ook. Er waren dagen, dat ik haar een flinke dreun om de oren had willen geven).
Maar ik heb wel iets geleerd van dit alles – affaires gaan niet over de echtgenote die bedrogen wordt, het heeft niets te maken over dat de andere vrouw knapper of jonger is…. Affaires zijn iets waarmee de mensen die betrokken zijn, een gat in hun leven proberen te vullen.
Wednesday, November 4, 2009
HET CONCERT (Tegenwoordige tijd)
Een vervolg op de post van gisteren. Ik besefte dat ik het verhaal niet afgemaakt had. De griezel (op die afschuwelijke ‘date’) die mijn nummer genomen had, heeft me nooit gebeld – gelukkig maar!
Daarna kreeg ik zulke binnepret. De Prof heeft nu mijn oude mobiele nummer – een paar grappige verhalen daarover komen er nog aan – dus stel je eens voor als ‘griezel’ de Prof gaat bellen – Ha Ha.
Gisteravond hadden Marielle en Arno hun school concert. We gingen allemaal kijken – Werner ook. Hij nam zijn fototoestel mee – hij is een fantastische fotograaf (ja ik ben bevooroordeeld).
Terwijl het concert aan de gang was, sprong hij overeind, ging naar voren, nam een paar foto’s en kwam weer terug en ging zitten. Hij deed dit herhaaldelijk gedurende het concert.
Toen het concert klaar was, werd ik als door de bliksem getroffen. De Prof had een vreselijke hekel aan deze concerten. Hij bleef zitten – verdroeg het, maar maakte geen geheim van zijn afkeer. Vorig jaar hadden we kaartjes voor hem gekocht en hij ‘vergat’ te komen. Hij was verondersteld om de kinderen na het concert naar huis te brengen.
Het brak mijn hart om te weten, dat ze elk gezicht in het gehoor doorzochten om hem te vinden en daarna buiten stonden te wachten en geen manier hadden om thuis te komen. Ik kreeg een paar hectische telefoontjes van vrienden die de kinderen buiten zagen staan en Werner en ik zijn hen uiteindelijk gaan halen – tegelijk proberen om de gebroken stukken van hun hart te ‘repareren’.
Ik weet dat elk mens fouten maakt en ik ben ook wel eens iets vergeten – dit was gewoon bijzonder slecht om te vergeten.
Dus, gisteravond zat ik te kijken naar deze lieve man van mij en mijn hart vloeide over van dankbaarheid. Ik zei hem – dank je wel dat je dit doet, opspringen en foto’s maken – net als alle andere vaders en dat je hier met ons bent en er zoveel van geniet. Hij keek me aan en glimlachte: Maar natuurlijk, zei hij – dit zijn ONZE kinderen.
Om te bedenken – er is een tijd geweest dat ik dacht: wie zou er een gescheiden vrouw met 3 kinderen bij willen nemen?
Dank je schat – dat je ons allemaal aangenomen hebt!
Daarna kreeg ik zulke binnepret. De Prof heeft nu mijn oude mobiele nummer – een paar grappige verhalen daarover komen er nog aan – dus stel je eens voor als ‘griezel’ de Prof gaat bellen – Ha Ha.
Gisteravond hadden Marielle en Arno hun school concert. We gingen allemaal kijken – Werner ook. Hij nam zijn fototoestel mee – hij is een fantastische fotograaf (ja ik ben bevooroordeeld).
Terwijl het concert aan de gang was, sprong hij overeind, ging naar voren, nam een paar foto’s en kwam weer terug en ging zitten. Hij deed dit herhaaldelijk gedurende het concert.
Toen het concert klaar was, werd ik als door de bliksem getroffen. De Prof had een vreselijke hekel aan deze concerten. Hij bleef zitten – verdroeg het, maar maakte geen geheim van zijn afkeer. Vorig jaar hadden we kaartjes voor hem gekocht en hij ‘vergat’ te komen. Hij was verondersteld om de kinderen na het concert naar huis te brengen.
Het brak mijn hart om te weten, dat ze elk gezicht in het gehoor doorzochten om hem te vinden en daarna buiten stonden te wachten en geen manier hadden om thuis te komen. Ik kreeg een paar hectische telefoontjes van vrienden die de kinderen buiten zagen staan en Werner en ik zijn hen uiteindelijk gaan halen – tegelijk proberen om de gebroken stukken van hun hart te ‘repareren’.
Ik weet dat elk mens fouten maakt en ik ben ook wel eens iets vergeten – dit was gewoon bijzonder slecht om te vergeten.
Dus, gisteravond zat ik te kijken naar deze lieve man van mij en mijn hart vloeide over van dankbaarheid. Ik zei hem – dank je wel dat je dit doet, opspringen en foto’s maken – net als alle andere vaders en dat je hier met ons bent en er zoveel van geniet. Hij keek me aan en glimlachte: Maar natuurlijk, zei hij – dit zijn ONZE kinderen.
Om te bedenken – er is een tijd geweest dat ik dacht: wie zou er een gescheiden vrouw met 3 kinderen bij willen nemen?
Dank je schat – dat je ons allemaal aangenomen hebt!
Tuesday, November 3, 2009
DE 'DATE'
Ja, ik maakte een ‘afspraak’. Het voelde erg vreemd om zelfs een afspraak te maken om te gaan koffiedrinken met iemand anders. Was dit juist om te doen?
Ik deed het in een weekend dat de kinderen naar de Prof waren. Toen ben ik met een oude vriend van mij, ergens gaan koffiedrinken. Hij en zijn vrouw waren onze Bijbelstudie leiders, toen de Prof en ik pas getrouwd waren. Nu was hij al jarenlang gescheiden.
Ik (nogal een voorzichtig type) bood aan om hem op te halen – zodat ik in controle zou wezen van deze situatie!
Het was heel leuk. Een achterstand van jaren om in te halen. Ik was niet op zoek naar een nieuwe relatie – ik wist dat er nog een heleboel genezing nodig was. Maar mijn vriend begreep op welk punt ik was. Zijn ex-vrouw had ook een affaire en verliet hem.
Maar die ‘date’ deed mij een wereld van goed. Ik zag hoe iemand anders door moeilijke jaren gekomen was, zag bewondering in de ogen van iemand anders en we brachten een aangename zondagmiddag door in het cafetaria.
Een andere ‘date’, die me liet huiveren tot vandaag de dag toe, is er eentje waar ik geen zin in had.
Een vriendin van kerk, die hetzelfde doormaakte als ik, had gehoord van een Christelijke ‘Singles’ avond , gehouden in Rosebank. Ze smeekte me om mee te gaan. Dus, drie van ons – ‘half gescheiden’ dames, gingen er op uit om de ‘singles scene’ te onderzoeken.
Nee, dat was niet leuk. Deze mensen komen één keer per maand bij elkaar en gaan naar een restaurant om een maaltijd te gebruiken. Er waren mensen in allerlei vormen en maten, allemaal verschillende leeftijden, sommigen tamelijk vreemd, anderen – bitter.
Een heel vreemd type (het was duidelijk waarom hij nooit getrouwd was) vroeg me voor het nummer van mijn mobieltje. Totaal onvoorbereid om deze situatie te hanteren, gaf ik hem het nummer. Eén van de ‘doorgewinterde Single’ dames, nam me apart en zei tegen me – geef nooit of te nimmer onder welke omstandigheden dan ook, je nummer. Nou, zei ik, maar het zijn aardige mensen – Christenen – of niet soms?
Ze klikte met haar tong en dacht zeker: wie heeft jou losgelaten uit de crèche? Ik kreeg een ernstige lezing van haar.
Ik haatte het die avond. Toen we naar huis reden bad ik: Heer, ik wil nooit meer uitgaan in de Singles scene. Als het ooit de bedoeling is dat ik weer iemand zal ontmoeten, moet U hem naar me toebrengen, want ik zal hem NIET op deze manier vinden (niet dat ik iemand wil hebben trouwens – ik bedoel – nee, dankje) Amen!
Ik deed het in een weekend dat de kinderen naar de Prof waren. Toen ben ik met een oude vriend van mij, ergens gaan koffiedrinken. Hij en zijn vrouw waren onze Bijbelstudie leiders, toen de Prof en ik pas getrouwd waren. Nu was hij al jarenlang gescheiden.
Ik (nogal een voorzichtig type) bood aan om hem op te halen – zodat ik in controle zou wezen van deze situatie!
Het was heel leuk. Een achterstand van jaren om in te halen. Ik was niet op zoek naar een nieuwe relatie – ik wist dat er nog een heleboel genezing nodig was. Maar mijn vriend begreep op welk punt ik was. Zijn ex-vrouw had ook een affaire en verliet hem.
Maar die ‘date’ deed mij een wereld van goed. Ik zag hoe iemand anders door moeilijke jaren gekomen was, zag bewondering in de ogen van iemand anders en we brachten een aangename zondagmiddag door in het cafetaria.
Een andere ‘date’, die me liet huiveren tot vandaag de dag toe, is er eentje waar ik geen zin in had.
Een vriendin van kerk, die hetzelfde doormaakte als ik, had gehoord van een Christelijke ‘Singles’ avond , gehouden in Rosebank. Ze smeekte me om mee te gaan. Dus, drie van ons – ‘half gescheiden’ dames, gingen er op uit om de ‘singles scene’ te onderzoeken.
Nee, dat was niet leuk. Deze mensen komen één keer per maand bij elkaar en gaan naar een restaurant om een maaltijd te gebruiken. Er waren mensen in allerlei vormen en maten, allemaal verschillende leeftijden, sommigen tamelijk vreemd, anderen – bitter.
Een heel vreemd type (het was duidelijk waarom hij nooit getrouwd was) vroeg me voor het nummer van mijn mobieltje. Totaal onvoorbereid om deze situatie te hanteren, gaf ik hem het nummer. Eén van de ‘doorgewinterde Single’ dames, nam me apart en zei tegen me – geef nooit of te nimmer onder welke omstandigheden dan ook, je nummer. Nou, zei ik, maar het zijn aardige mensen – Christenen – of niet soms?
Ze klikte met haar tong en dacht zeker: wie heeft jou losgelaten uit de crèche? Ik kreeg een ernstige lezing van haar.
Ik haatte het die avond. Toen we naar huis reden bad ik: Heer, ik wil nooit meer uitgaan in de Singles scene. Als het ooit de bedoeling is dat ik weer iemand zal ontmoeten, moet U hem naar me toebrengen, want ik zal hem NIET op deze manier vinden (niet dat ik iemand wil hebben trouwens – ik bedoel – nee, dankje) Amen!
Monday, November 2, 2009
Een dag uit het leven in de canyon
Terwijl ik terug kijk naar de foto’s van de Canyon, heb ik een vreemd verlangen om het weer te doen. Misschien kan ik begrijpen waarom de anderen het reeds 8 keer gedaan hebben – en van plan zijn, het steeds opnieuw te doen voor zolang de gezondheid hen dit toelaat.
Ik kijk naar de vreemde schoonheid en onthoud de stilte die je daar begroet. Dus…. Ik denk – ik heb een paar tamelijk nieuwe hiking schoenen in de kast…. Ja – misschien volgend jaar of zo?
De volgende keer zal ik beter voorbereid wezen. Schoenen ingelopen, meer pijnstillers in de rugzak en GEEN Jelly Tots.
Deze hike is slechts open in de wintermaanden vanwege de enorme hitte. Een andere factor die de hike bepaalt, is water. De beschikbaarheid daarvan, of liever het gebrek ervan.
Als je geen water hebt, dan hike je niet. Iets anders wat de groep geleerd heeft is, om zo vroeg mogenlijk in het seizoen te gaan. Hoe later je gaat, hoe minder water er is en hoe slechter de kwaliteit van het water is.
De foto is van Des, die de kostbare bron van leven omhoog houdt!
Wanneer je aankomt bij de Canyon en je kijkt naar beneden naar de verlaten dieptes, alles droog, dor – geen teken van leven – vraag je jezelf af: Waar ben ik aan begonnen?
Je kijkt naar beneden naar die angstaanjagende dieptes en vraagt je af – zal ik in staat wezen om deze reis te voltooien.
Als je ergens blijft steken moet er een helicopter komen om je uit de Canyon te krijgen. Ik heb ‘gehoord’ dat er een ‘ontsnappings’ route uit de Canyon is – ergens. Ik heb ‘gehoord’ dat mensen die genomen hebben, ik heb ‘gehoord’ dat het moeilijker is om daar uit te klauteren, dan om te eindigen.
Ik heb het nooit gezien en ken niemand persoonlijk die de ‘ontsnappings’ route genomen heeft. Je gaat naar beneden, je loopt en je eindigt – ongeacht wat.
In dit verband wordt het een psychologische wandeling – meer dan een moeilijke. De strijd wordt gestreden en gewonnen in je gedachten voordat het ooit je voeten bereikt.
Al deze gedachten gaan door je hoofd als je daar staat te kijken en staat na te denken over wat je gaat doen. Er komt een gevoel van spanning in je maag en je beseft dat de anderen hetzelfde denken.
Dan gaan we van start. Je klimt de hele dag naar beneden. Langs de weg, op de gevaarlijke punten, zijn kettingen om je aan vast te houden. Ik weet niet hoe ver je naar beneden valt – misschien 2 km?
Aan het einde van Dag 1, moet je een geschikte slaapplaats vinden en gaat slapen. Geen toiletten, geen bedden, geen tenten. Je draagt al je voedsel en spullen met je mee naar beneden – ongeveer 20 kg voor de mannen, 12-16 kg voor de vrouwen.
Je slaapt op de harde grond, onder de sterren. Onze hike was tijdens volle maan. Gelukkig had men mij gewaarschuwd om een muts mee te nemen. De eerste reden is om je hoofd warm te houden – het wordt koud ‘s nachts en ten tweede, ‘Om jezelf voor de gek te houden’.
Je trekt die muts over je ogen, anders schijnt de maan zoals een schijnwerper op je en houdt je wakker. Het is griezelig en mooi om de Canyon in het maanlicht te zien.
Dus, een typische dag ziet er uit als volgt: Je staat op om 5 uur als het nog donker is. Je verbindt je voeten, stopt je slaapzak weer terug in je rugzak, grijpt een energie bar (en pijnstillers). Dit wordt genoemd, je eerste ontbijt. Iedereen is haastig, veters vastmaken, dingen inpakken . Het kamp is rustig….in afwachting van de komende dag.
We beginnen aan de serieuze taak van lopen, ofschoon het nog donker is.
We moeten zoveel mogenlijk lopen voordat de zon de diepte van de Canyon bereikt. Elke kilometer die je in de schaduw loopt, is een kilometer waar je later dankbaar voor bent. Later op de dag slaat de zon intens op je neer met iets van 40 graden Celsius (misschien meer?).
Als de zon boven de horizon kruipt, begin je naar de schaduwrijke kanten van de Canyon te gaan. We beginnen kris kras te lopen – zoekend naar schaduwen, waar we ook gaan.
De zon bereikt de diepte van de Canyon veel later – de zijkanten van de Canyon beschermt je zodoende voor heel wat uurtjes. Dan, als er niets meer aan te doen is en de zon je uit elke hoek te pakken heeft, zoek je een beetje schaduw en stopt voor het tweede beste moment van de dag – tweede ontbijt.
Iedereen houdt van het tweede ontbijt. Tegen die tijd heb je al de pijnen van de vorige dag eruit gelopen (of weg gedronken) en je hebt een beetje meer tijd. De kleine kookstelletjes komen tevoorschijn. Er heerst een echte kameraadschap. Als er iemand water kookt, kookt hij voor zoveel mensen tegelijk als wat er water in zijn pan kan. Iemand anders deelt bekers voor koffie uit enz.
Iets vreemds met hiken: hoe verder je komt met de hike, hoe minder je gaat eten. Je lichaam kan verbazend goed met kleinere rantsoenen functioneren. Je beseft dat het eten van grote maaltijden je vertraagt en je moe maakt.
Je hoort stemmen zachtjes praten, maar wat harder schreeuwt dan enig menselijk geluid, is het geluid van de stilte. Je hoort de wind om de hoeken waaien, soms hoor je geritsel van zand over zand. Vergeet niet dat dit woestijngebied is.
Het is prachtig in al zijn grimmigheid. Het is eenvoudig en toch groeien er de meest prachtige kleine bloemetjes. Wat dood en levenloos leek van boven is prachtig hier beneden.
Vervolgens nemen we met spijt afscheid van dit bijzondere moment en beginnen aan het moeilijkste stuk van de dag. Het wordt warmer en de zon slaat genadeloos neer. Zelfs de meest spraakzamen onder ons (ja, ik!), worden stil als het een strijd wordt van wil en geest om door te gaan. Water wordt genomen, uit poelen langs de weg.
Nog een grappig verhaal hierover. Jonathan was heel zorgvuldig om zijn water te zuiveren. Maar, we deelden water en pas later kwam hij er achter dat hij ‘ongezuiverd’ water van mij gedronken had. Het is een gok om te besluiten – je drinkt het water zoals het is en neemt je kansen, of je doet er deze vreselijke zuiveringstabletten in. Wel, we werden niet ziek – dus ik denk dat ik goed gegokt had!
Op sommige plaatsen leek het water slecht, dat kun je zien. We hebben zelfs voor water gegraven op een punt, omdat het water van de poel zo yuk was.
Het team heeft vaste punten waarop ze stoppen. Ze zijn zo ervaren, ze weten precies hoe ver we moeten bereiken elke dag en alles wordt dienovereenkomstig uitgestippeld.
Lunch is een welkome onderbreking. We zoeken naar een boom, struik of iets wat schaduw geeft van de zinderende zon. Lunch bestaat gewoonlijk uit snacker bars, provitas en als je energie over hebt om water te koken – dan soep. Pinda’s, rozijnen en chocolade wordt ook gegeten. Daar beneden in de Canyon smaakt het eten overheerlijk. We lachten om verhalen, verteld door de hikers die naar huis gingen en tegen hun families zeiden om hetzelfde voedsel te kopen wat ze meegenomen hadden op de hike. Om er dan achter te komen dat het eigenlijk niet zo lekker was. Daar beneden – alles is heerlijk!
Na de lunch is er gewoonlijk nog een klein stukje te gaan tot ons kamp. Misschien een 2 uur lopen. Eenmaal aangekomen, gaat iedereen uitpakken. Je legt de spullen klaar voor de nacht – want alles is gemakkelijker om bij daglicht te doen. De mannen spelen spelletjes – wow – waar krijgen ze de energie vandaan?
Dit is de beste tijd van de dag. Ze maken een vuur en de mensen zitten rondom en praten. Er is voldoende tijd om avondeten te maken – dat doen we in teams.
Ha – afwassen, daar zul je van grillen. Je gebruikt geen zeep – het vervuilt het water. Je wast je borden uit met zand en water. Yep – morgen eet je weer van hetzelfde bord. Je bent te moe om je daar zorgen over te maken!
Zei ik, dat ik dit weer wilde doen?
Het laatste wat je doet, is in je slaapzak kruipen. Je valt in slaap onder de sterren en de maan en de lange schaduwen van de zijkanten van de Canyon..
Ja – Ik denk dat ik dit weer wil doen!
Ik kijk naar de vreemde schoonheid en onthoud de stilte die je daar begroet. Dus…. Ik denk – ik heb een paar tamelijk nieuwe hiking schoenen in de kast…. Ja – misschien volgend jaar of zo?
De volgende keer zal ik beter voorbereid wezen. Schoenen ingelopen, meer pijnstillers in de rugzak en GEEN Jelly Tots.
Deze hike is slechts open in de wintermaanden vanwege de enorme hitte. Een andere factor die de hike bepaalt, is water. De beschikbaarheid daarvan, of liever het gebrek ervan.
Als je geen water hebt, dan hike je niet. Iets anders wat de groep geleerd heeft is, om zo vroeg mogenlijk in het seizoen te gaan. Hoe later je gaat, hoe minder water er is en hoe slechter de kwaliteit van het water is.
De foto is van Des, die de kostbare bron van leven omhoog houdt!
Wanneer je aankomt bij de Canyon en je kijkt naar beneden naar de verlaten dieptes, alles droog, dor – geen teken van leven – vraag je jezelf af: Waar ben ik aan begonnen?
Je kijkt naar beneden naar die angstaanjagende dieptes en vraagt je af – zal ik in staat wezen om deze reis te voltooien.
Als je ergens blijft steken moet er een helicopter komen om je uit de Canyon te krijgen. Ik heb ‘gehoord’ dat er een ‘ontsnappings’ route uit de Canyon is – ergens. Ik heb ‘gehoord’ dat mensen die genomen hebben, ik heb ‘gehoord’ dat het moeilijker is om daar uit te klauteren, dan om te eindigen.
Ik heb het nooit gezien en ken niemand persoonlijk die de ‘ontsnappings’ route genomen heeft. Je gaat naar beneden, je loopt en je eindigt – ongeacht wat.
In dit verband wordt het een psychologische wandeling – meer dan een moeilijke. De strijd wordt gestreden en gewonnen in je gedachten voordat het ooit je voeten bereikt.
Al deze gedachten gaan door je hoofd als je daar staat te kijken en staat na te denken over wat je gaat doen. Er komt een gevoel van spanning in je maag en je beseft dat de anderen hetzelfde denken.
Dan gaan we van start. Je klimt de hele dag naar beneden. Langs de weg, op de gevaarlijke punten, zijn kettingen om je aan vast te houden. Ik weet niet hoe ver je naar beneden valt – misschien 2 km?
Aan het einde van Dag 1, moet je een geschikte slaapplaats vinden en gaat slapen. Geen toiletten, geen bedden, geen tenten. Je draagt al je voedsel en spullen met je mee naar beneden – ongeveer 20 kg voor de mannen, 12-16 kg voor de vrouwen.
Je slaapt op de harde grond, onder de sterren. Onze hike was tijdens volle maan. Gelukkig had men mij gewaarschuwd om een muts mee te nemen. De eerste reden is om je hoofd warm te houden – het wordt koud ‘s nachts en ten tweede, ‘Om jezelf voor de gek te houden’.
Je trekt die muts over je ogen, anders schijnt de maan zoals een schijnwerper op je en houdt je wakker. Het is griezelig en mooi om de Canyon in het maanlicht te zien.
Dus, een typische dag ziet er uit als volgt: Je staat op om 5 uur als het nog donker is. Je verbindt je voeten, stopt je slaapzak weer terug in je rugzak, grijpt een energie bar (en pijnstillers). Dit wordt genoemd, je eerste ontbijt. Iedereen is haastig, veters vastmaken, dingen inpakken . Het kamp is rustig….in afwachting van de komende dag.
We beginnen aan de serieuze taak van lopen, ofschoon het nog donker is.
We moeten zoveel mogenlijk lopen voordat de zon de diepte van de Canyon bereikt. Elke kilometer die je in de schaduw loopt, is een kilometer waar je later dankbaar voor bent. Later op de dag slaat de zon intens op je neer met iets van 40 graden Celsius (misschien meer?).
Als de zon boven de horizon kruipt, begin je naar de schaduwrijke kanten van de Canyon te gaan. We beginnen kris kras te lopen – zoekend naar schaduwen, waar we ook gaan.
De zon bereikt de diepte van de Canyon veel later – de zijkanten van de Canyon beschermt je zodoende voor heel wat uurtjes. Dan, als er niets meer aan te doen is en de zon je uit elke hoek te pakken heeft, zoek je een beetje schaduw en stopt voor het tweede beste moment van de dag – tweede ontbijt.
Iedereen houdt van het tweede ontbijt. Tegen die tijd heb je al de pijnen van de vorige dag eruit gelopen (of weg gedronken) en je hebt een beetje meer tijd. De kleine kookstelletjes komen tevoorschijn. Er heerst een echte kameraadschap. Als er iemand water kookt, kookt hij voor zoveel mensen tegelijk als wat er water in zijn pan kan. Iemand anders deelt bekers voor koffie uit enz.
Iets vreemds met hiken: hoe verder je komt met de hike, hoe minder je gaat eten. Je lichaam kan verbazend goed met kleinere rantsoenen functioneren. Je beseft dat het eten van grote maaltijden je vertraagt en je moe maakt.
Je hoort stemmen zachtjes praten, maar wat harder schreeuwt dan enig menselijk geluid, is het geluid van de stilte. Je hoort de wind om de hoeken waaien, soms hoor je geritsel van zand over zand. Vergeet niet dat dit woestijngebied is.
Het is prachtig in al zijn grimmigheid. Het is eenvoudig en toch groeien er de meest prachtige kleine bloemetjes. Wat dood en levenloos leek van boven is prachtig hier beneden.
Vervolgens nemen we met spijt afscheid van dit bijzondere moment en beginnen aan het moeilijkste stuk van de dag. Het wordt warmer en de zon slaat genadeloos neer. Zelfs de meest spraakzamen onder ons (ja, ik!), worden stil als het een strijd wordt van wil en geest om door te gaan. Water wordt genomen, uit poelen langs de weg.
Nog een grappig verhaal hierover. Jonathan was heel zorgvuldig om zijn water te zuiveren. Maar, we deelden water en pas later kwam hij er achter dat hij ‘ongezuiverd’ water van mij gedronken had. Het is een gok om te besluiten – je drinkt het water zoals het is en neemt je kansen, of je doet er deze vreselijke zuiveringstabletten in. Wel, we werden niet ziek – dus ik denk dat ik goed gegokt had!
Op sommige plaatsen leek het water slecht, dat kun je zien. We hebben zelfs voor water gegraven op een punt, omdat het water van de poel zo yuk was.
Het team heeft vaste punten waarop ze stoppen. Ze zijn zo ervaren, ze weten precies hoe ver we moeten bereiken elke dag en alles wordt dienovereenkomstig uitgestippeld.
Lunch is een welkome onderbreking. We zoeken naar een boom, struik of iets wat schaduw geeft van de zinderende zon. Lunch bestaat gewoonlijk uit snacker bars, provitas en als je energie over hebt om water te koken – dan soep. Pinda’s, rozijnen en chocolade wordt ook gegeten. Daar beneden in de Canyon smaakt het eten overheerlijk. We lachten om verhalen, verteld door de hikers die naar huis gingen en tegen hun families zeiden om hetzelfde voedsel te kopen wat ze meegenomen hadden op de hike. Om er dan achter te komen dat het eigenlijk niet zo lekker was. Daar beneden – alles is heerlijk!
Na de lunch is er gewoonlijk nog een klein stukje te gaan tot ons kamp. Misschien een 2 uur lopen. Eenmaal aangekomen, gaat iedereen uitpakken. Je legt de spullen klaar voor de nacht – want alles is gemakkelijker om bij daglicht te doen. De mannen spelen spelletjes – wow – waar krijgen ze de energie vandaan?
Dit is de beste tijd van de dag. Ze maken een vuur en de mensen zitten rondom en praten. Er is voldoende tijd om avondeten te maken – dat doen we in teams.
Ha – afwassen, daar zul je van grillen. Je gebruikt geen zeep – het vervuilt het water. Je wast je borden uit met zand en water. Yep – morgen eet je weer van hetzelfde bord. Je bent te moe om je daar zorgen over te maken!
Zei ik, dat ik dit weer wilde doen?
Het laatste wat je doet, is in je slaapzak kruipen. Je valt in slaap onder de sterren en de maan en de lange schaduwen van de zijkanten van de Canyon..
Ja – Ik denk dat ik dit weer wil doen!
Friday, October 30, 2009
FOTO'S VAN DE CANYON
Weet je dat de beste schilderijen schaduw en licht hebben? Soms zijn de schilderijen het mooiste vanwege de schaduw er in.Ik denk ook zo over de hike. Hoe kan het zijn, dat iets wat zo moeilijk is, iets waar je jezelf voor vervloekt terwijl je het doet, zoiets magisch kan hebben? De enigste verklaring die ik kan bedenken is door ‘schaduw’ en ‘licht’. Net zoals mijn leven…..Het licht is des te meer zichtbaar als er schaduwen zijn.
Terwijl ik opnieuw de foto’s bekeek, kwamen er zoveel herinneringen terug. Ik wil vertellen wat het betekent om 85 km in deze canyon te hiken.
Er zijn vele verhalen over de canyon. Dingen die het leuk maken terwijl je daar bent, dingen om over na te denken als je loopt. Er is dit verhaal van 2 studenten die de hike wilden voltooien met een motorfiets! (natuurlijk, alleen studenten zouden zo’n stunt proberen!). Het oude wrak van deze motorfiets ligt daar beneden, als bewijs van de echtheid van dit verhaal. Wat mij verbaasde – ze slaagden er een heel eind in voordat de motorfiets het begaf.
Dan is er een graf. Ik maak geen grap. Het is het graf van Luitenant Thilo von Trotha. Hij was een Duitse officier die sneuvelde in een schermutseling tussen de Duitsers en de lokale Nama bewoners in 1905. Hij was gestuurd om vrede met hen te maken. Terwijl hij bezig was te onderhandelen, kwam een andere Luitenant met 30 soldaten van de afdeling cavalerie, de canyon binnen om vee te achtervolgen die van hen was gestolen. De Nama’s, die meenden dat dit een val was, schoten Trotha dood. Hij werd op de plaats begraven.
Er zijn ook sulphur bronnen in de canyon. De anderen beweren dat ze die gezien hebben! Ik zal weer moeten gaan…… Ik denk dat ik met mijn hoofd gebogen liep, terwijl ik probeerde de hike van die dag te voltooien, toen ik er voorbij liep.
Eén van de meest verrassende dingen voor mij is, dat er ook wilde paarden in de canyon zijn. We waren bevoorrecht om deze te zien.
De groep waarmee we de hike deden, zijn de laatste 8 jaar elk jaar gegaan.
Zij hebben hun eigen tradities gemaakt en ze halen onderweg enkele crazy stunts uit. Ongeveer op de derde dag is er een zandduin. Zij klimmen omhoog en houden een race naar beneden om te zien wie er het eerste is. Ik zat en keek hiernaar met totale verbazing!! Hebben ze extra energie hiervoor?????
Ze hebben ook een kleine fles whisky – ergens begraven. Elk jaar gaan ze controleren of het er nog steeds is, om het dan opnieuw te verbergen.
Hun beroemdste stunt is hun strand race. Er is een plek, die op een strand lijkt.
De deelnemers, met volledige kit van rugzakken, staan naast elkaar en sprinten 100 meter. Dit is zo fel bestreden, dat het gefilmd en gefotografeerd wordt om te bepalen wie de winnaar is! Ja – ze doen het allemaal. Wat denk je dat er gebeurt met je hersenen, die verpieteren in de hete Namib zon?
In de volgende post zal ik wat uitbreiden over een dag hiken. Mijn tijd is voorbij vandaag, en de jouwe ook denk ik. Volgende week zullen we weer terug gaan naar de realiteit van Cream Puff, de Prof en NMH.
Maar soms – is het leuk om een kleine omweg te nemen.
Thursday, October 29, 2009
VOET ELLENDE
Het blijkt dat hiking in de Fish River Canyon met praktisch gloednieuwe schoenen, een slecht idee is. Ik had mijn oude hiking schoenen ongeveer een maand voor de hike tevoorschijn gehaald en ontdekte tot mijn grote ontsteltenis dat ze helemaal versleten waren…OP!
Ik kocht nieuwe. Toen ik in het winkelcentrum rondliep met mijn ‘hiking aankopen’, liep ik tegen de Prof aan. Hoe groot is de kans daarop!!! Hij draaide om me heen om te kijken wat ik gekocht had maar ik, als een nukkig kind, verborg het nog meer, zodat hij het niet kon zien!!!! Dit had niets met hem te maken. Natuurlijk vroeg hij aan de kinderen wat mijn plannen waren.
Ondanks dat ik geprobeerd had de hiking schoenen voor de hike ‘in te lopen’ zijn een paar weken niet lang genoeg daarvoor. Mijn voeten kregen zulke enorme blaren dat er geen enkele teen over was die geen verband nodig had. Op dag 2 – toen mijn voeten nog intact waren, stootte ik mijn kleine teentje so erg dat er geen vel meer op zat. Je kunt daar niets aan doen – je moet lopen.
Mijn vrienden van werk plagen me nog steeds en zeggen dat ik zo’n gemakkelijk tijd had – ik zweefde door de canyon. Bij wijze van spreken is dat zo…….op pijnstillers.
Na een tijdje, werden mijn hiking vrienden slim. Zodra ik ophield met praten, gaven ze me meer pijnstillers – ze wisten dat de pijnstillers uitgewerkt waren!! Ik denk dat ik meer pijnstillers genomen heb dan voedsel gegeten. Ik sloeg pijnstillers naar binnen, zoals Jelly Tot Man
zijn jelly tots naar binnen werkte.
Toen ik terugkwam, boekte de dokter me 2 dagen af van werk en een week lang kon ik geen schoen aan mijn voeten krijgen. Geloof het of niet – mijn voeten herstelden!
MAAR – hiking de Fish River Canyon was één van de beste therapieën die ik had kunnen doen. Daar in de woestijn had ik de ruimte om mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik kwam terug met mijn geest hersteld, met een nieuwe visie en een andere manier van denken. Mijn plannen van grandeur – waren inderdaad GRAND geweest. Het beste van alles – ik deed het zonder de Prof. Dus, nog een teken van onafhankelijkheid.
Het klinkt misschien vreemd om het nu te zeggen, maar het was een grote prestatie. Het huwelijk is als een kledingstuk dat je draagt, het is een identiteit. Echtscheiding scheurt die identiteit er af – en neemt een stukje van je ziel mee. Ik moest leren om op eigen benen te staan. Ik had een nieuw ‘kledingstuk’ nodig. Ik hield evenmin van de ‘echtscheiding’ identiteit…. Dus al deze processen maakten deel uit om een nieuwe ‘ikzelf’ op te bouwen – een nieuwe identiteit. Ik leerde om een Yvonne te wezen, zonder de Prof… Ik leerde wat God in gedachten had, welke persoon ik moest worden.
Ik kocht nieuwe. Toen ik in het winkelcentrum rondliep met mijn ‘hiking aankopen’, liep ik tegen de Prof aan. Hoe groot is de kans daarop!!! Hij draaide om me heen om te kijken wat ik gekocht had maar ik, als een nukkig kind, verborg het nog meer, zodat hij het niet kon zien!!!! Dit had niets met hem te maken. Natuurlijk vroeg hij aan de kinderen wat mijn plannen waren.
Ondanks dat ik geprobeerd had de hiking schoenen voor de hike ‘in te lopen’ zijn een paar weken niet lang genoeg daarvoor. Mijn voeten kregen zulke enorme blaren dat er geen enkele teen over was die geen verband nodig had. Op dag 2 – toen mijn voeten nog intact waren, stootte ik mijn kleine teentje so erg dat er geen vel meer op zat. Je kunt daar niets aan doen – je moet lopen.
Mijn vrienden van werk plagen me nog steeds en zeggen dat ik zo’n gemakkelijk tijd had – ik zweefde door de canyon. Bij wijze van spreken is dat zo…….op pijnstillers.
Na een tijdje, werden mijn hiking vrienden slim. Zodra ik ophield met praten, gaven ze me meer pijnstillers – ze wisten dat de pijnstillers uitgewerkt waren!! Ik denk dat ik meer pijnstillers genomen heb dan voedsel gegeten. Ik sloeg pijnstillers naar binnen, zoals Jelly Tot Man
zijn jelly tots naar binnen werkte.
Toen ik terugkwam, boekte de dokter me 2 dagen af van werk en een week lang kon ik geen schoen aan mijn voeten krijgen. Geloof het of niet – mijn voeten herstelden!
MAAR – hiking de Fish River Canyon was één van de beste therapieën die ik had kunnen doen. Daar in de woestijn had ik de ruimte om mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik kwam terug met mijn geest hersteld, met een nieuwe visie en een andere manier van denken. Mijn plannen van grandeur – waren inderdaad GRAND geweest. Het beste van alles – ik deed het zonder de Prof. Dus, nog een teken van onafhankelijkheid.
Het klinkt misschien vreemd om het nu te zeggen, maar het was een grote prestatie. Het huwelijk is als een kledingstuk dat je draagt, het is een identiteit. Echtscheiding scheurt die identiteit er af – en neemt een stukje van je ziel mee. Ik moest leren om op eigen benen te staan. Ik had een nieuw ‘kledingstuk’ nodig. Ik hield evenmin van de ‘echtscheiding’ identiteit…. Dus al deze processen maakten deel uit om een nieuwe ‘ikzelf’ op te bouwen – een nieuwe identiteit. Ik leerde om een Yvonne te wezen, zonder de Prof… Ik leerde wat God in gedachten had, welke persoon ik moest worden.
Wednesday, October 28, 2009
Zweven op vleugels van adelaars.
We zijn nog steeds op onze hike.Ik heb nog meer verhalen om te vertellen.
Ik raakte bevriend met een andere man, een wijze man met de naam van Des – met een indrukwekkende leeftijd van rond de 60 liep hij deze hike voor de 8ste keer (denk ik). We liepen een eindje samen.
“Yvonne” zei hij “in vele opzichten, is het lopen van de Fish River Canyon, als de scheiding waar je door gaat. In het begin, moet je helemaal naar beneden lopen. Je moet het dieptepunt bereiken, zoals hier op dag 1 van de hike (Ja – je hebt geen keus, je MOET wel naar beneden lopen, de HELE dag)!
"Daarna begin je te lopen. Je moet over obstakels klauteren, er zijn hele stukken van enorme hitte en woestijn condities te verduren, je loopt vele kilometers alleen, je vecht tegen pijn en vermoeidheid. Het is een strijd die je wint of verliest in je hoofd. Maar langs de weg zijn vrienden. Ze kunnen jouw last niet dragen, maar ze kunnen een paar kilometers samen met je lopen, er zijn rust periodes, prachtige landschappen, en plotseling – op een dag (dag 5 om precies te zijn), bereik je de andere kant. Dan ben je eruit geklommen – en zul je vliegen zoals een adelaar. Hetzelfde met je echtscheiding".
Hij zette me aan het denken en ik besefte dat hij gelijk had. Ik begon deze moeilijke hike te vergelijken met de weg van echtscheiding.
Nou, er is nog plaats in de post van vandaag – Jelly Tot Man. Marius werkt met mij samen en dit was zijn eerste hike. Een tamelijk intimiderende eerste poging, vind ik.Dus, hij had heel goed geluisterd naar Elisma – een veteraan hiker – die ook met ons werkte. Elisma had de Fish River ongeveer 8 keer gelopen – ja, idioot gewoon, ik weet het. Ze had tegen Marius gezegd om Jelly Tots mee te nemen. Ze zijn een goede bron van snelle energie, zei ze.
Hij nam dit advies zeer ter harte. Het zou me niet verbazen als hij geen Jelly Tots ingepakt had voor ELKE maaltijd.
Dus, op een cruciaal moment, toen hij energie nodig had, at hij een heel pakje op. Dit hielp in eerste instantie – zijn bloedsuiker ging torenhoog, waarna zijn lichaam natuurlijk insulin vrij gaf – om het weer onder controle te brengen, ging zijn bloedsuiker naar beneden, lager dan wat het aanvankelijk was. Het moraal van dit verhaal is: eet geen jelly tots voor energie – ze zullen je laten vallen! Eet ze samen met iets wat langzaam suiker vrijgeeft!
De manier waarop je maaltijden neemt daar beneden, is zeer belangrijk. Als je het verkeerd doet, kun je niet lopen. Nu ik erover nadenk – de manier waarop je DENKT daar beneden, is net zo belangrijk. Als je dat fout doet, kun je evenmin verder.
Dus, Marius had geen energie meer en was niet in staat verder te gaan. We gaven hem pinda’s – ze geven langzamer energie vrij – en bleven bij hem zitten, totdat hij zich beter voelde. Op dat stadium zwoer hij, als hij nog meer jelly tots in zijn tas zou vinden, zou hij ze weggooien, helemaal uit de canyon. Hij wilde NOOIT ooit meer Jelly tots zien.
Mijn kinderen hielden zoveel van dit verhaal, dus de naam Jelly Tot Man was geboren. Ze vragen me nog steeds – hoe gaat het
met Jelly Tot Man? Zeg Hallo tegen Jelly Tot Man van ons.Dus…… Hoe-gaat-het, Jelly Tot Man ?
Tuesday, October 27, 2009
Wandelen langs de schimmen van weleer
Collega’s van werk gingen de Fish River Canyon hiken.
De Fish River Canyon --- onbeschrijflijk majestueus , spookachtig woest, afgelegen en vooral – moeilijk. Als je daar beneden bent…..ben je er tot het einde, er is geen weg terug.
Ik was geïntrigeerd.
Ik had de Fish River Canyon hike gedaan toen ik ongeveer 19 was – destijds, met de Prof. Ik zei bijna – met de Prof op sleeptouw – maar ach – ik moet eerlijk zijn en zeggen dat het omgekeerd was.
Ik had een paar hikes gedaan voordat ik de Prof ontmoette (hij was een student toen). Deze hike hadden we samen gedaan en het was niet leuk. (misschien had dat toen al een aanwijzing moeten wezen. Hiken zegt veel over een persoon. Ofwel niet genoeg – of ik schonk niet genoeg aandacht).
Hoe het ook zij, het was moeilijk – destijds toen ik het liep. Ik was niet erg fit en het kostte me de hele dag om ongeveer de 20 km die je per dag loopt, te voltooien.
Maar….hier klopte de gelegenheid aan mijn deur. Onthou je die gekke ideeën van grandeur? Wel, ik kon er hier een paar waar maken. Samen met deze ideeën, waren er nog een paar meer – zoals het feit dat ik graag zou willen weten of ik dit op mezelf zou kunnen doen – zonder de Prof. Te bewijzen dat ik destijds ook in staat geweest zou zijn om het te doen – zonder de Prof.
De groep kreeg 2 annuleringen- en dus – Jelly Tot Man en ik meldden ons aan om te gaan. Jelly Tot Man – werkt samen met mij en hij kreeg deze naam daar beneden in de canyon. Later meer daarover.
Dus, in Mei, gingen we op weg op de lange tocht naar Namibia. Ik kende totaal 2 mensen uit het gezelschap!!! Beiden van werk.
Ik ging deze hike doen, om mijn hoofd helder te krijgen. Ik ging het alleen doen en ik ging eens serieus praten met De Heer. Als ik klaar was, dan wist ik dat ik ook klaar zou zijn met een hoop bagage.
God moet een enorme glimlach gehad hebben en zei – uh uh – ik denk het niet (over dat gedeelte van alleen lopen).
Beneden in de canyon – kreeg ik een cruciale vriend. Ik had cruciale momenten gehad, maar daar, ontmoette ik Jonathan.
Jonathan is een missionaris, journalist, fotograaf… en hij was in Z.A. met zijn familie, uitgezonden door Maleisië. Ik geloof dat de foto’s die ik hier gepost heb, van Jonathan zijn.
Wat een onwaarschijnlijke vriendschap ontstond er tussen ons.
Ik liep langzaam (net zoals de eerste keer dat ik de hike deed) en Jonathan liep vlug, maar werd vertraagd door het nemen van foto’s .
We hielden beiden van verhalen, we hielden beiden van praten en vele keren grapte de groep en zei dat ze wisten dat we er aankwamen vanwege al het praten wat we deden.
Maar misschien was dat praten precies wat ik nodig had. Jonathan daagde mijn denkproces uit en van hem hoorde ik voor het eerst van een raadgever, genaamd David Riddell.
In mijn gedachten kan ik nog steeds Jonathan’s woorden horen: De Koning en Koningin in elke relatie, is vertrouwen en onderhandelen. Vertrouwen komt door de tijd, onderhandelen betekent dat wat ik denk, is net zo belangrijk als wat jij denkt. Als we het niet eens zijn, bespreken we het tot een schikking.
Hij vroeg dan aan me: “ ‘Onderhandelde’ jij en de Prof, tot een schikking?”
“Nee” zei ik “ik hield mijn mond”.
Wel, David Riddell zegt – De Bijbel zegt niet – bewaar de vrede tot elke prijs, het zegt – spreek de waarheid in liefde.
Een volgende dag zou hij met me praten over emotionele gezondheid. Hij zou me vragen – weet je dat elk persoon een ‘ondraaglijk gevoel’ heeft? Het gevoel is iets wat ze nooit willen voelen en om dat te vermijden zullen ze liegen en dingen verbloemen en doen wat nodig is….. om het niet te voelen. Dus Yvonne, was is JOUW ondraaglijke gevoel?
Daar beneden in die canyon kun je alleen maar naar voren of naar achteren, maar je kunt niet wegrennen – zelfs niet van jezelf.
Mijn ondraaglijke gevoel – was om alleen gelaten te worden, om niemand te hebben…. Dat ondraaglijke gevoel hield me waarschijnlijk vastgeketend in dat huwelijk.
En zo liepen we en spraken en er was veel wijsheid en waardevolle dingen voor mij om te leren.
Dank je, dierbare vriend, voor alles wat je mij geleerd hebt, voor het geduldige raadgeven en mij te helpen om ‘familie’ te herstellen in mijn ‘little home’.
De Fish River Canyon --- onbeschrijflijk majestueus , spookachtig woest, afgelegen en vooral – moeilijk. Als je daar beneden bent…..ben je er tot het einde, er is geen weg terug.
Ik was geïntrigeerd.
Ik had de Fish River Canyon hike gedaan toen ik ongeveer 19 was – destijds, met de Prof. Ik zei bijna – met de Prof op sleeptouw – maar ach – ik moet eerlijk zijn en zeggen dat het omgekeerd was.
Ik had een paar hikes gedaan voordat ik de Prof ontmoette (hij was een student toen). Deze hike hadden we samen gedaan en het was niet leuk. (misschien had dat toen al een aanwijzing moeten wezen. Hiken zegt veel over een persoon. Ofwel niet genoeg – of ik schonk niet genoeg aandacht).
Hoe het ook zij, het was moeilijk – destijds toen ik het liep. Ik was niet erg fit en het kostte me de hele dag om ongeveer de 20 km die je per dag loopt, te voltooien.
Maar….hier klopte de gelegenheid aan mijn deur. Onthou je die gekke ideeën van grandeur? Wel, ik kon er hier een paar waar maken. Samen met deze ideeën, waren er nog een paar meer – zoals het feit dat ik graag zou willen weten of ik dit op mezelf zou kunnen doen – zonder de Prof. Te bewijzen dat ik destijds ook in staat geweest zou zijn om het te doen – zonder de Prof.
De groep kreeg 2 annuleringen- en dus – Jelly Tot Man en ik meldden ons aan om te gaan. Jelly Tot Man – werkt samen met mij en hij kreeg deze naam daar beneden in de canyon. Later meer daarover.
Dus, in Mei, gingen we op weg op de lange tocht naar Namibia. Ik kende totaal 2 mensen uit het gezelschap!!! Beiden van werk.
Ik ging deze hike doen, om mijn hoofd helder te krijgen. Ik ging het alleen doen en ik ging eens serieus praten met De Heer. Als ik klaar was, dan wist ik dat ik ook klaar zou zijn met een hoop bagage.
God moet een enorme glimlach gehad hebben en zei – uh uh – ik denk het niet (over dat gedeelte van alleen lopen).
Beneden in de canyon – kreeg ik een cruciale vriend. Ik had cruciale momenten gehad, maar daar, ontmoette ik Jonathan.
Jonathan is een missionaris, journalist, fotograaf… en hij was in Z.A. met zijn familie, uitgezonden door Maleisië. Ik geloof dat de foto’s die ik hier gepost heb, van Jonathan zijn.
Wat een onwaarschijnlijke vriendschap ontstond er tussen ons.
Ik liep langzaam (net zoals de eerste keer dat ik de hike deed) en Jonathan liep vlug, maar werd vertraagd door het nemen van foto’s .
We hielden beiden van verhalen, we hielden beiden van praten en vele keren grapte de groep en zei dat ze wisten dat we er aankwamen vanwege al het praten wat we deden.
Maar misschien was dat praten precies wat ik nodig had. Jonathan daagde mijn denkproces uit en van hem hoorde ik voor het eerst van een raadgever, genaamd David Riddell.
In mijn gedachten kan ik nog steeds Jonathan’s woorden horen: De Koning en Koningin in elke relatie, is vertrouwen en onderhandelen. Vertrouwen komt door de tijd, onderhandelen betekent dat wat ik denk, is net zo belangrijk als wat jij denkt. Als we het niet eens zijn, bespreken we het tot een schikking.
Hij vroeg dan aan me: “ ‘Onderhandelde’ jij en de Prof, tot een schikking?”
“Nee” zei ik “ik hield mijn mond”.
Wel, David Riddell zegt – De Bijbel zegt niet – bewaar de vrede tot elke prijs, het zegt – spreek de waarheid in liefde.
Een volgende dag zou hij met me praten over emotionele gezondheid. Hij zou me vragen – weet je dat elk persoon een ‘ondraaglijk gevoel’ heeft? Het gevoel is iets wat ze nooit willen voelen en om dat te vermijden zullen ze liegen en dingen verbloemen en doen wat nodig is….. om het niet te voelen. Dus Yvonne, was is JOUW ondraaglijke gevoel?
Daar beneden in die canyon kun je alleen maar naar voren of naar achteren, maar je kunt niet wegrennen – zelfs niet van jezelf.
Mijn ondraaglijke gevoel – was om alleen gelaten te worden, om niemand te hebben…. Dat ondraaglijke gevoel hield me waarschijnlijk vastgeketend in dat huwelijk.
En zo liepen we en spraken en er was veel wijsheid en waardevolle dingen voor mij om te leren.
Dank je, dierbare vriend, voor alles wat je mij geleerd hebt, voor het geduldige raadgeven en mij te helpen om ‘familie’ te herstellen in mijn ‘little home’.
Subscribe to:
Posts (Atom)