Iets anders waar de Prof tegen mij over zeurde, waren wijnglazen. Hij wilde die terughebben – of tenminste een groot gedeelte ervan.
Ik keek naar de wijnglazen en in een boze bui – pakte de hele boel in. Ik dacht bij mezelf – hier heb je de hele troep – drink jezelf maar dood ermee. De Prof dronk. Niet wat je een alcoholist zou noemen – maar toch wel elke avond.
Dus, de wijnglazen gingen naar de Prof.
Een tijdje hierna – ik kan me niet precies herinneren hoelang, begon ik bij mezelf te denken…..als hier menzen komen – zeg nu maar, voor dinner – dan zullen ze denken dat ik geen eigen leven heb. Ik bezit geen één fles wijn, met andere woorden, ik heb geen eigen leven.
Dus ik besloot om elke maand een fles wijn te kopen.
Maar, wat ik van wijn afweet, is gevaarlijk. Ik weet wat lekker smaakt en wat niet, maar daar houdt het mee op. De Prof heeft 14 jaar lang geprobeerd om mij rode wijn te leren drinken. Toen ik er eindelijk eentje ontdekte die ik lekker vond, bleek het een verdraaid dure fles rode wijn te wezen – o, alstjeblieft, vraag me niet welke – want ik heb geen idee.
Dus, hoe koop je goede wijn als je er absoluut geen verstand van hebt? Ik stond hierover te denken, toen ik voor rijen en rijen flessen wijn stond in de winkel. Uiteindelijk besloot ik dat de prijs een goede maatstaf moest wezen. Met die gedachte – kocht ik voor mezelf een ‘dure’ fles wijn elke maand. Ik denk dat ik 4 flessen wijn had, tegen de tijd dat ik vrienden uitnodigde voor dinner.
Tussen twee haakjes – dit was de vriend waarmee ik op de eerste ‘date’ ging. Hij had intussen een girlfriend en zij kwamen op bezoek voor dinner.
Enigszins met mezelf ingenomen, liet ik mijn flessen wijn zien en zei tegen hem dat hij er eentje moest kiezen. Dat gedaan, gingen we in het huis op zoek naar een flesopener. Oeps – ergens vergat ik dat je zo’n ding nodig hebt om de fles open te maken.
Toen we er eindelijk eentje gevonden hadden, herinnerde ik me ineens – o, domme Yvonne, je hebt geen wijnglazen. Weet je dat niet meer, je gaf ze allemaal terug!
Dus, we schonken het bewijs van ‘hoor eens, ik heb een eigen leven’, in gewone glazen. Het smaakte precies hetzelfde alsof het uit de luxe glazen van de Prof kwam ----en jongens, wat hebben we gelachen.
Dus – ik had een eigen leven, alleen een beetje anders dan gemeten met de maatstaven van de Prof.
Ik keek naar de wijnglazen en in een boze bui – pakte de hele boel in. Ik dacht bij mezelf – hier heb je de hele troep – drink jezelf maar dood ermee. De Prof dronk. Niet wat je een alcoholist zou noemen – maar toch wel elke avond.
Dus, de wijnglazen gingen naar de Prof.
Een tijdje hierna – ik kan me niet precies herinneren hoelang, begon ik bij mezelf te denken…..als hier menzen komen – zeg nu maar, voor dinner – dan zullen ze denken dat ik geen eigen leven heb. Ik bezit geen één fles wijn, met andere woorden, ik heb geen eigen leven.
Dus ik besloot om elke maand een fles wijn te kopen.
Maar, wat ik van wijn afweet, is gevaarlijk. Ik weet wat lekker smaakt en wat niet, maar daar houdt het mee op. De Prof heeft 14 jaar lang geprobeerd om mij rode wijn te leren drinken. Toen ik er eindelijk eentje ontdekte die ik lekker vond, bleek het een verdraaid dure fles rode wijn te wezen – o, alstjeblieft, vraag me niet welke – want ik heb geen idee.
Dus, hoe koop je goede wijn als je er absoluut geen verstand van hebt? Ik stond hierover te denken, toen ik voor rijen en rijen flessen wijn stond in de winkel. Uiteindelijk besloot ik dat de prijs een goede maatstaf moest wezen. Met die gedachte – kocht ik voor mezelf een ‘dure’ fles wijn elke maand. Ik denk dat ik 4 flessen wijn had, tegen de tijd dat ik vrienden uitnodigde voor dinner.
Tussen twee haakjes – dit was de vriend waarmee ik op de eerste ‘date’ ging. Hij had intussen een girlfriend en zij kwamen op bezoek voor dinner.
Enigszins met mezelf ingenomen, liet ik mijn flessen wijn zien en zei tegen hem dat hij er eentje moest kiezen. Dat gedaan, gingen we in het huis op zoek naar een flesopener. Oeps – ergens vergat ik dat je zo’n ding nodig hebt om de fles open te maken.
Toen we er eindelijk eentje gevonden hadden, herinnerde ik me ineens – o, domme Yvonne, je hebt geen wijnglazen. Weet je dat niet meer, je gaf ze allemaal terug!
Dus, we schonken het bewijs van ‘hoor eens, ik heb een eigen leven’, in gewone glazen. Het smaakte precies hetzelfde alsof het uit de luxe glazen van de Prof kwam ----en jongens, wat hebben we gelachen.
Dus – ik had een eigen leven, alleen een beetje anders dan gemeten met de maatstaven van de Prof.
No comments:
Post a Comment