'WINDGAT'

Even vlug een grappig verhaal vertellen.

Ons huishouden is nogal hectisch op het ogenblik. Functies voor het einde van het jaar, prijsuitreiking (scholen). Gisteravond was het prijsuitreiking bij de school van Arno en Marielle. Ik ben vandaag zo trots – maar zal even wachten totdat Werner klaar is met de foto’s – dan zal ik dat verhaal morgen vertellen.

Deze evenementen zijn altijd wat ongemakkelijk, omdat de Prof ook aanwezig is.

Gistermiddag belde de Prof op, om te vragen hoe laat de ceremonie zou beginnen. De meisjes waren naar ballet, dus ik vanzelfsprekend ook, terwijl Arno en Werner alleen thuis waren.

Arno nam de telefoon op en zei tegen zijn vader dat hij ‘dacht’ dat de prijsuitreiking om 7 uur begon. De Prof wilde toen spreken met ‘iemand anders, iemand die het weet”, zei hij tegen Arno.

Arno probeerde uit te leggen dat de enige andere persoon die er was, Werner was, maar voordat hij zijn zin kon afmaken, hield de Prof vol:
“Laat iemand anders aan de telefoon komen”.
Goed dan, Arno haalde zijn schouders op, als zijn vader niet wilde luisteren en aangezien hij niet IEMAND ANDERS specificeerde - moest het Werner maar worden.

“Werner, telefoon voor je”, Arno gaf de telefoon aan de arme nietsvermoedende Werner.

Even stil aan de andere kant, voordat de Prof mompelde: “Hoe laat begint het vanavond?”. “Oh” zei Werner, “om 7 uur”.

“Je was behoorlijk ‘windgat’ onlangs” zei de Prof tegen hem. Het is een Afrikaanse uitdrukking die ‘erg flink’ betekent, maar dan op een sarcastische manier. Eigenlijk was de Prof ‘windgat’. Hij zat aan de andere kant van de telefoon, waar Werner geen kop koffie naar hem kon gooien!

Terzijde: De Prof verwees naar een ander incident toen Werner naar buiten liep naar de auto en met de Prof sprak – van aangezicht tot aangezicht. Dat is een zeldzame gebeurtenis, nooit prettig – maar in dit geval noodzakelijk – andere verhalen komen nog in de blog.
Hoe het ook zij, Werner bewaarde zijn geduld die dag en zei tegen de Prof wat hij te zeggen had, voordat hij weer wegliep. Daar eindigde het ‘windgat’ incident waar de Prof het nu over had op de telefoon.

Werner dacht even na en zei toen: “Weet je Prof, je hebt je eigen leven verknoeid – moet mij niet daarvoor de schuld geven….”

De onvermijdelijke stilte – de wielen draaien soms langzaam in die knappe, hoge IQ hersenen. Vervolgens nam de Prof toevlucht tot zijn gebruikelijke verdediging – “Ik belde niet op om met jou te spreken”.
Klik – telefoon dood.

Je moet een bepaald soort intelligentie hebben om je toevlucht te nemen om de hoorn op de haak te leggen, vind je niet. Helemaal als je nagaat dat de Prof het argument was begonnen.

Mijn lieve, wijze vriendin Lynette zegt altijd – degene die zijn geduld verliest, verliest het argument. Ik vraag me af of ze ooit een bijzonder geval als de Prof tegengekomen is. Ik denk van niet. Er kan slechts één van hem zijn…..hoop ik.