NOGAL GEWILD

Ik ben bevriend met een lief echtpaar van mijn vorige kerk. Hij was de diaken en kwam elke maand bij mij op bezoek. Hij had een vaderlijke houding tegenover mij en hielp me vaak als er dingen in het huis gerepareerd moesten worden. Ik heb het nu over de tijd voordat de Prof vertrok.

Deze lieve mensen hebben een gescheiden zoon die in de Kaap woont.
Hij was hier bij hen op bezoek in een weekend en ik denk dat ze ter plaatse besloten, wie een goede vrouw voor hem zou wezen.

Dus, tamelijk laat op een Vrijdagavond, belden ze me op en vroegen of ze konden komen koffiedrinken. De zoon werd niet genoemd. De kinderen waren naar de Professor voor de avond – dus ik was alleen thuis.

Zodra ze aankwamen, zoon op sleeptouw, begreep ik waarover dit ging. Ik onthou dat ik het gevoel kreeg om door de grond te willen zakken. Ik was niet netjes gekleed, het was allemaal zo plotseling en onverwachts. Wat een afschuwelijk gevoel: te koop worden gezet. Het voelde alsof ik te pronk werd gezet. Het vreemde van dit alles – je voelt schuldig – alsof je iets te maken hebt met hun samenzwering.

Hij was heus een aardige man – wat het meeste tegen hem telde was, dat hij dezelfde naam had als de Prof! Hij zag er minstens net zo ongemakkelijk uit als wat ik voelde.

De humoristische kant van mij, was nog steeds in staat om te glimlachen. Ik stelde mezelf buiten deze situatie voor – naar binnen kijkend. Ik was in staat om een enorm compliment hier uit te krijgen – en dacht iets in de trant van: deze vrienden keken naar mij en zagen potentieel. Ze dachten bij zichzelf – als we hen niet bij elkaar brengen – pikt een ander haar in!

Dus met die gedachte, nam ik hun bezoek aan met de nodige gepastheid.

De volgende dag belde hun zoon me op en vroeg me of ik de volgende zondag, mee wilde komen met hem en de familie. Ik was helemaal verbluft. In mijn verwarring zei ik ja.

Gelukkig – die dag kwamen Jonathan en zijn familie ons bezoeken.

Zij praatten dingen met mij door. Waarom zou deze persoon zo haastig wezen. Ik belde hem terug en annuleerde heel beleefd. Bovendien zouden de kinderen heel erg ontsteld wezen door de mogenlijkheid van een dergelijke relatie.

Dus die ‘afwijzing’ was de doodsteek aan die kleine escapade! Ik heb nooit meer iets van hen gehoord (nee, evenmin van de ouders).

Ik besloot dat dit draaiboek ( waar vrienden proberen je te ‘koppelen’) net zo yukkie was, als het ‘singles tafereel’. Ik zei in mijn hart hier ook tegen ‘Nee dank je ‘.