VAKANTIE FOTO'S

SUNRISEALL KIDS

MARINDA MARIELLE SUNRISE SUNRISE ERIC MARIELLE EN MARINDA MARIELLE EN ARNO

MIJN SOKKEN ZITTEN OMHOOG (Heden)

Nou er lijkt veel te gebeuren in het heden. Ik beloof om mijn verhaal met Werner af te maken, maar moet tijd vinden om te schrijven.

Gisteren bracht Arno zijn huiswerkboek naar me. Ik moest een ‘Demerit slip’ tekenen. (een soort briefje met een waarschuwing).
Ik denk dat ik nogal een ‘kalme’ moeder ben – ik neem het zoals het komt – vooral als HIJ dergelijke briefjes naar huis brengt. (ik zou waarschijnlijk een hartaanval ter plekke krijgen als één van de meisjes mij een soortgelijk briefje zouden geven!)

Hoe dan ook, mijn denkproses is als volgt: Arno doet veel beter op school dit jaar, hij studeert op zichzelf en probeert hard met zijn huiswerk / kamer netjes houden / studie. Dus, ik ben heel trots op hem. Het is moeilijk om de vergetelheid uit hem te krijgen. Hij ‘vergeet’ om mij zijn huiswerk te laten ondertekenen (“maar hij had het klaar”) – hij ‘vergeet’ een boek thuis, dat meegenomen had moeten worden naar school etc. Hier had hij een paar andere punten – voornamelijk over werk wat hij moest inhalen.
Afgezien om te klinken zoals een moeder die excuses maakt – ik denk niet dat de onderwijzers al deze dingen in acht namen.

DUS, ik stel deze vragen:
* slaagt hij voor al zijn vakken – ja!
* Studeert hij – ja.
* Is hij een moeilijk kind in klas – Nee.
* Zijn er vakken die ‘schreeuwen’ voor aandacht – Nee!

OK – dus wat is hun probleem en waarom verspillen ze mijn tijd?
Deze, begrijp je, zijn al mijn interne denkprocessen.
Ik zucht en besluit om liever een poging te wagen om de leerkrachten te ondersteunen hier.
ARNO, zeg ik streng, je moet je sokken optrekken. (dit is een algemene uitdrukking die betekent: je moet beter je best doen).

Zonder een seconde tijd verlies, zegt hij:

Ze zitten omhoog Mam!

Kijkend naar zijn blote voeten op de keukenvloer heb ik grote moeite om niet te lachen – maar het lukt niet.

Ja, mijn jongen – zo denk ik er ook over.

Echtscheiding kan me niet aan het huilen krijgen (huidig - MOEDERDAGWEEKEND)

Of kan het? Bijna drie jaar later, hoe kun je nog steeds huilen over het resultaat? Nou ja, ik denk je kunt….Hier is mijn verhaal.

De kinderen gingen naar de Prof dit weekend. Zij gingen het weekend weg met zijn moeder. Dus, dat was een beetje triest – ik miste kinderen op Moederdag. Ik probeerde echt om niet upset te raken hierover, maar vorig jaar deed hij hetzelfde. Nu ja, de Prof is HEEL ERG over datums. Als het zijn verjaardag is – hij wil de kinderen hebben. Wanneer het hun verjaardag is – hij wil de kinderen hebben. He, als hij het voor elkaar kon krijgen zou hij de kinderen zelfs willen hebben op MIJN verjaardag.

Het blijkt dat, wanneer het Moederdag is, het potseling een ‘commerciële gebeurtenis’ is waar hij niet om geeft . Oh? Werkelijk? Het is gemakkelijk om er niet om te geven, wanneer het jouw dag niet is.

Ik probeer mijn best om niet in een woordenwisseling te raken over dagen. Dus ik zei tegen de kinderen dat ik er niet om gaf – we zullen het een andere dag vieren. Ik dacht dat de kous daarmee af was.

Ze kwamen ‘s avonds pas om 7 uur thuis. Ze waren moe en emotioneel. Het blijkt dat de Prof emotionele manipulatie op hen heeft uitgeoefend – om hen naar school te rijden in de ochtenden. Ja, we zitten NOG STEEDS op dat spoor.Grrr…..

Hij zei tegen hen – ze doen erg lelijk met hem en dat hij zo goed zijn best doet om een goede vader te zijn. Misschien kunnen ze nu niet zien wat ze doen, maar EEN DAG – wanneer ze oud zijn en hij weg is, zullen ze spijt krijgen over de manier waarop ze hem behandeld hebben….

YEAH ZEKER!!!!
Dus… tegen de tijd dat ze naar bed gingen waren de meisjes in tranen – voor verschillende redenen, Arno voelde ziek en ze waren allemaal in een ‘middenin – onbesliste fase’ van: nou ja… misschien moesten we Papa nog een kans geven.

Dus, ik ging zitten en had even een goede huilbui. Pas DAARNA had ik werkelijk medelijden met mezelf met de gedachte: dit is het kleine beetje wat ik van mijn kinderen had op moederdag – en het werd gevuld met tranen en onzin.
Ik had even een 30 minuten van ‘zielige ik’, beloofde mezelf te troosten met een blogartikel (dat helpt altijd op de één of andere manier).. en raad maar – het hielp. Want….ik besefte ineens – daar gaat ‘moederen’ over. Het is zoveel meer dan zonneschijn en plezier, zoveel meer dan de grappige dingen die ze zeggen als ze klein zijn…het gaat ook over hen oprapen, afstoffen en zeggen: weet je wat, ik kan jouw wereld niet herstellen, maar ik kan toch van je houden.

OP HET SPOOR

Ja, ik heb het gedaan.

Ik ben gaan kijken naar alle andere betaaladviezen. Mijn nieuwsgierigheid naar de emotionele intelligente manier van de Prof om zijn grieven kenbaar te maken, kreeg bij mij de overhand.
GROOT was mijn teleurstelling. Het lijkt alsof hij nu pas deze funcitonaliteit heeft ontdekt.

Geen interessante opmerkingen te melden.

Op andere fronten: de foto’s komen er aan. Werner neemt foto’s ‘RUW’- en de foto’s moeten worden ontwikkeld. Zal deze later posten.

ONBETAALBAAR - Voor de rest is er VISA kaart

Nou,…… bloggen is ZO leuk als de Prof zich slecht gedraagt. Hoe slechter zijn gedrag, hoe beter de blogpost.

Dus, zoals je al begrijpt, is hij weer bezig. Voordat ik iets vertel, moet ik wat achtergrondinformatie geven.

Het eerste deel is dat Arno zichzelf vorige week,met kokend water gebrand heeft, toen we op vakantie waren. ZUCHT. Ik weet niet WAAR dat kind vandaan komt.

Het gebeurde als volgt: hij maakte een kop thee voor zichzelf. Om de één of andere vreemde reden, die misschien alleen door jongens begrepen wordt, maakt hij het, terwijl hij het theezakje vasthoudt en dan het water in de kop, over het theezakje schenkt. Misschien werkt hij aan de één of andere wetenschappelijke formula of misschien droomde hij van een nieuw ontwerp…. Hey – misschien gaf het hem plotseling een geweldig inzicht hoe zwaartekracht werkt of hoe de aarde draait? Wie weet! Nee???? Denk je van niet?
Mmmm… ik ook niet. Het komt hier op neer….. gewoon DOM!
Het water miste zijn theezakje en raakte zijn vingers met de volle temperatuur van 100 graden Celcius, de temperatuur van kokend water aan de kust. Hij trok zijn hand terug en gooide zodoende de kop water omver, dat spatte tegen zijn buik, waardoor een prachtige blaar verscheen, de grootte van 2 R 5,-- muntstukken tegen elkaar gelegd. De beker brak ook …maar dat was niet zo belangrijk.

Het resultaat van dat ongelukkige voorval was, dat Werner en ik iets moesten gaan kopen voor brandwonden en zodoende die dag niet naar het strand gingen.
Tijdens onze week van vakantie daar, belde Cream Puff heel geregeld elke avond op, om met de kinderen te spreken. De eerste paar gesprekken waren vol lof over zee en zand, maar na een paar dagen werd het vertellen van dezelfde verhalen een beetje afgezaagd. Maar niet DIE avond. Nu was het ‘iets de moeite waard’ om te vertellen…. En natuurlijk, degene die het eerste de telefoon had, zou het gaan vertellen.

Ja hoor, zoals verwacht, belde Cream Puff op. Carissa had als eerste de telefoon te pakken en flapte er meteen het nieuws uit, dat Arno zichzelf had gebrand.
De telefoon werkte het hele rijtje kinderen af, terwijl de telefoon aan de andere kant naar de Prof ging toen mijn kinderen aan de beurt waren. We luisterden naar nog wat meer conversatie over de brandwond en ze zeiden toen gedag.

Het kwam niet bij ons op om hier verder aandacht aan te geven. In feite, we verbonden Arno’s wond de volgende dag (om naar het strand te gaan), maar toen we weer keken, was hij heel opgewekt aan het zwemmen in de zee, verband weg, en geen teken van zorgen over een opengebarste blaar.

Nu, kom met wat drom muziek aub…. Dum dum dum……de telefoon gaat. De Prof wil met de kinderen spreken. Hij krijgt Marinda aan de telefoon en het gesprek gaat zoiets als dit:
“Marinda, ik heb nagedacht over Arno’s brandwond en het zit me heel erg dwars. Wat zou het eerste wezen wat je gedaan zou hebben als Arno zich verbrand had op de farm?”

Marinda peinigt haar hersens af…….zet er ijs op…. (nee, Mam zeg – doe NOOIT ijs op een brandwond), dus nou – welk antwoord wil hij hebben?
Ze besluit de veiligste weg te nemen: ik weet het niet Papa..

“Nou… je zou natuurlijk je MOEDER gebeld hebben.”
Huh… dat antwoord had ze niet verwacht. In de stilte die volgde ging hij verder: “Ja, je zou je moeder eerst gebeld hebben. Ik ben heel boos dat jullie mij hierover niet gebeld hebben en dat ik het 12 uur later moest horen…….. van Carissa”.

Oei – over deze conversatie en gedachtengang kun je heel wat zeggen – maar het zal de blogpost te lang maken! Het volstaat te zeggen – het deed me opnieuw beseffen hoe de gedachtengang van de Prof hem in enorme problemen van zijn eigen makelij brengt.

Opnieuw dacht ik dat het verhaal hiermee klaar was. Temeer daar de Prof, toen hij eenmaal de werkelijke brandplek zag, besefte dat het zo’n vaart niet liep.

Nu moet ik het 2e stukje achtergrond vertellen. Het lijkt misschien alsof het geen verband houdt, maar ik beloof je……dit vreemde verhaal komt bij elkaar uit.
In de scheidingsovereenkomst staat, dat aan het einde van April, moet de Prof het onderhoudsgeld aanpassen tegen de inflatiekoers die dan heerst. Nou ja, ik ben geen financiele expert en ik heb geprobeerd om de inflatiecijfers te vinden de afgelopen maand…. Maar ik vond het niet. Ik kan nu gelukkig tegen heel Zuid Afrika vertellen, dat de CPIX (inflatie) vorige maand 5.1% was.

Dit is hoe ik er achter kwam:
De prof doet een electronische betaling en stuurt een bevestiging van de bank per e mail aan mij. De e mail bevat absoluut GEEN bericht. De Prof heeft ongeveer 6 maanden geleden een belofte gemaakt om mij nooit een email te sturen ( behalve wanneer het echt, ECHT moet).
Dus, wat doet hij nu als hij met mij in de knoop zit… hoe lost hij het op – ZONDER om email te schrijven?
Maar natuurlijk…. Je schrijft het in het toegezonden betalingsadvies van de bank, samen met de details van de CPIX – alles in één keer!

Dus het betalingsadvies van deze maand komt met de ondertitel:
Rxxx+5.1% cpix = Rxxx en je kunt me niet eens laten weten wanneer mijn kind zichzelf brandt??

Onbetaalbaar. Maar…… om eerlijk te wezen – met mijn groot opmerkingsvermogen …. Ik had het bijna compleet gemist. Ik bekeek het alleen beter vanwege de CPIX kwestie. Ik denk dat ik het moet printen en laten inlijsten. Maak je bergen van molshopen Prof? P.S. He – misschien moet ik de betalingsadviezen van de andere maanden ook nakijken – ik vraag me af welke gemiste schatten ik daar zal vinden?
Proost, ik ben alle ABSA betalingsadviezen op het spoor.

BLOGGERSDROOGTE (heden)

Ha Ha – Dankje Zelda voor je titel idee.

Nee, ik heb geen blogger droogte – maar een vakantie. Yep, we gingen naar Pennington (Zuidkust) – met 5 kinderen. Ik ben nu zo onmatig trots op mezelf, ik ben er helemaal vol van. Weet je wat het betekent om met 5 kinderen op vakantie te gaan?

Wel, om te beginnen betekent het dat de accomodatie waar je heen gaat, groot genoeg moet wezen, je auto en aanhangwagen moeten groot genoeg wezen om iedereen en alle spullen mee te nemen…. En waarschijnlijk het allerbelangrijkste ……… je bestelt geen take aways als er 5 kinderen met je meegaan!!! Dus…..je maakt eten, eten en nog meer eten.

We hadden zulk fantastisch weer en waren in een huis, 350 meter van het strand. Elke ochtend, wanneer de ogen open gingen – was de eerste vraag ( X 5): wanneer gaan we naar het strand. De tweede vraag (ook X 5): wat eten we en wanneer!

Eric (nu 5 jaar oud) kon niet geloven dat al dit zand er allemaal voor hem was om in te spelen. De eerste dag wachtte hij ongeduldig op mij om het pakje met emmer en schop open te maken en eindelijk flapte hij er uit: “ Schiet op Tante Yvonne, voordat de zee mij vergeet!”

Het was enorm leuk om te zien hoe de kinderen van dit avontuur genoten. Voor Werner en mij was het ook een zeer grote mijlpaal. We hadden de kinderen beloofd dat we hen op een Zee Vakantie zouden nemen, toen we trouwden. Dus – dit was het houden van een belofte …..een erg mooie.
Zal een paar foto’s posten morgen.

MIJN VADER'S VRIENDIN'S X MAN.

Werner vroeg me niet ten huwelijk, die eerste avond toen we het nieuws hoorden van zijn scheiding. Hij nam me uit voor dinner, 2 dagen na zijn verjaardag en vroeg me toen tamelijk onverwachts, terwijl we in ons favourite cafe restaurant zaten.

Dus, zal je met me trouwen? Op de één of andere manier begreep ik het niet – net zoals destijds met de bloemen. Ik dacht dat hij het over die dag had dat hij me quasi gevraagd had om met hem te trouwen. Dus hij moest de vraag herhalen.
Toen ik het eindelijk BEGREEP – borrelde ik eruit – JA,ja, ja….ingeval hij van mening zou veranderen.

Dus onze ‘voor de grap’ huwelijksdatum, werd een vaste datum.

Een paar dagen later vertelde Arno tegen zijn klas – als zijn ‘nieuws’ item – dat zijn moeder ging hertrouwen.
Oh, met wie ging ze trouwen? – wilden ze allemaal weten.
Hij dacht eventjes na en kwam met dit slimme antwoord: Mijn vader’s vriendin’s X man.

Hallo… ze konden deze puzzelstukjes niet in elkaar zetten. Arno zal wel een leugen vertellen. Dus….de juf stond die middag op me te wachten toen ik naar binnenreed om hem op te halen.

Is het waar – je trouwt met de vader’s vriendin’s X man?
Mmmmm – ik vraag me af hoeveel ze had moeten oefenen om dat te zeggen.
En vanaf toen begon ik in de gaten te krijgen hoe leuk het was om de mensen te vertellen met wie ik ging trouwen. Er is dit moment van ‘open mond’, een moment van ongeloof, je kunt zien hoe de wielen in hun hoofd beginnen te draaien en ten slotte het idee van: hoe heb je DAT voor elkaar gekregen!

DE VRAAG

Als ik er al over in de war gezeten had of de kinderen Werner zouden accepteren – ik maakte me voor niets zorgen. Werner had tegen me gezegd – die dag dat we voor de grap een huwelijksdatum vaststelden – om hen hun gang te laten gaan – ze zouden ‘aan boord komen’ in hun eigen tijd.

In December 2007 (slechts 1 jaar vanaf het moment dat de nonsens begon) , vroegen de kinderen openlijk aan Werner: “Dus… Ga je onze moeder vragen om met je te trouwen?”

Hoe die verandering van houding kwam – ik weet het niet. Zoals ik al eerder heb gezegd – we begonnen allemaal aan hem te wennen.

Maar – In December 2007 was de scheiding van Werner er nog niet door. Dus zijn standaard antwoord was – “nee, dat kan ik niet – ik ben nog steeds een getrouwde man”.

Uiteindelijk was het door Marielle dat we te horen kwamen dat de scheiding van Werner doorgegaan was. Diverse keren was het heen en weer gegaan tussen de advokaten, regelingen etc. Een zeer stressvolle tijd. We wilden niet dat de Prof en Cream Puff enige details van onze vriendschap te weten zouden komen – in het geval ze dat tegen ons zouden kunnen gebruiken.
Zoals het was – ze bleven zalig onwetend.

Dus op een avond, aan het einde van Maart 2008, belde Marielle ons op van het huis van haar vader, met de beroemde woorden: “ik denk dat Werner nu gescheiden is”.

Nu, dat was goed nieuws voor ons!

De vraag die de kinderen stelden, veranderde nu en werd meer veeleisend: “Dus Werner – WANNEER ga je onze moeder vragen om met je te trouwen?”