Echtscheiding kan me niet aan het huilen krijgen (huidig - MOEDERDAGWEEKEND)

Of kan het? Bijna drie jaar later, hoe kun je nog steeds huilen over het resultaat? Nou ja, ik denk je kunt….Hier is mijn verhaal.

De kinderen gingen naar de Prof dit weekend. Zij gingen het weekend weg met zijn moeder. Dus, dat was een beetje triest – ik miste kinderen op Moederdag. Ik probeerde echt om niet upset te raken hierover, maar vorig jaar deed hij hetzelfde. Nu ja, de Prof is HEEL ERG over datums. Als het zijn verjaardag is – hij wil de kinderen hebben. Wanneer het hun verjaardag is – hij wil de kinderen hebben. He, als hij het voor elkaar kon krijgen zou hij de kinderen zelfs willen hebben op MIJN verjaardag.

Het blijkt dat, wanneer het Moederdag is, het potseling een ‘commerciële gebeurtenis’ is waar hij niet om geeft . Oh? Werkelijk? Het is gemakkelijk om er niet om te geven, wanneer het jouw dag niet is.

Ik probeer mijn best om niet in een woordenwisseling te raken over dagen. Dus ik zei tegen de kinderen dat ik er niet om gaf – we zullen het een andere dag vieren. Ik dacht dat de kous daarmee af was.

Ze kwamen ‘s avonds pas om 7 uur thuis. Ze waren moe en emotioneel. Het blijkt dat de Prof emotionele manipulatie op hen heeft uitgeoefend – om hen naar school te rijden in de ochtenden. Ja, we zitten NOG STEEDS op dat spoor.Grrr…..

Hij zei tegen hen – ze doen erg lelijk met hem en dat hij zo goed zijn best doet om een goede vader te zijn. Misschien kunnen ze nu niet zien wat ze doen, maar EEN DAG – wanneer ze oud zijn en hij weg is, zullen ze spijt krijgen over de manier waarop ze hem behandeld hebben….

YEAH ZEKER!!!!
Dus… tegen de tijd dat ze naar bed gingen waren de meisjes in tranen – voor verschillende redenen, Arno voelde ziek en ze waren allemaal in een ‘middenin – onbesliste fase’ van: nou ja… misschien moesten we Papa nog een kans geven.

Dus, ik ging zitten en had even een goede huilbui. Pas DAARNA had ik werkelijk medelijden met mezelf met de gedachte: dit is het kleine beetje wat ik van mijn kinderen had op moederdag – en het werd gevuld met tranen en onzin.
Ik had even een 30 minuten van ‘zielige ik’, beloofde mezelf te troosten met een blogartikel (dat helpt altijd op de één of andere manier).. en raad maar – het hielp. Want….ik besefte ineens – daar gaat ‘moederen’ over. Het is zoveel meer dan zonneschijn en plezier, zoveel meer dan de grappige dingen die ze zeggen als ze klein zijn…het gaat ook over hen oprapen, afstoffen en zeggen: weet je wat, ik kan jouw wereld niet herstellen, maar ik kan toch van je houden.