Nou er lijkt veel te gebeuren in het heden. Ik beloof om mijn verhaal met Werner af te maken, maar moet tijd vinden om te schrijven.Gisteren bracht Arno zijn huiswerkboek naar me. Ik moest een ‘Demerit slip’ tekenen. (een soort briefje met een waarschuwing).
Ik denk dat ik nogal een ‘kalme’ moeder ben – ik neem het zoals het komt – vooral als HIJ dergelijke briefjes naar huis brengt. (ik zou waarschijnlijk een hartaanval ter plekke krijgen als één van de meisjes mij een soortgelijk briefje zouden geven!)
Hoe dan ook, mijn denkproses is als volgt: Arno doet veel beter op school dit jaar, hij studeert op zichzelf en probeert hard met zijn huiswerk / kamer netjes houden / studie. Dus, ik ben heel trots op hem. Het is moeilijk om de vergetelheid uit hem te krijgen. Hij ‘vergeet’ om mij zijn huiswerk te laten ondertekenen (“maar hij had het klaar”) – hij ‘vergeet’ een boek thuis, dat meegenomen had moeten worden naar school etc. Hier had hij een paar andere punten – voornamelijk over werk wat hij moest inhalen.
Afgezien om te klinken zoals een moeder die excuses maakt – ik denk niet dat de onderwijzers al deze dingen in acht namen.
DUS, ik stel deze vragen:
* slaagt hij voor al zijn vakken – ja!
* Studeert hij – ja.
* Is hij een moeilijk kind in klas – Nee.
* Zijn er vakken die ‘schreeuwen’ voor aandacht – Nee!
OK – dus wat is hun probleem en waarom verspillen ze mijn tijd?
Deze, begrijp je, zijn al mijn interne denkprocessen.
Ik zucht en besluit om liever een poging te wagen om de leerkrachten te ondersteunen hier.
ARNO, zeg ik streng, je moet je sokken optrekken. (dit is een algemene uitdrukking die betekent: je moet beter je best doen).
Zonder een seconde tijd verlies, zegt hij:
Ze zitten omhoog Mam!
Kijkend naar zijn blote voeten op de keukenvloer heb ik grote moeite om niet te lachen – maar het lukt niet.
Ja, mijn jongen – zo denk ik er ook over.
No comments:
Post a Comment