We zijn nu in Junie 2007.
De Prof deed een uitstekende job met verhuizen!! Hij nam zijn kleren, zijn Oma’s bed…..en verhuisde!! De rest van zijn spullen waren nog steeds in het huis.
OK – om eerlijk te wezen, het was ook mijn fout omdat ik niet wilde dat hij het huis binnenkwam.
Er kwam een dag dat ik besloot – nu is het genoeg.
Ik ging dozen kopen en deed alle overblijfselen erin die aan de Prof deden denken.
Tot mijn verbazing besefte ik – alle oude dingen waren van hem – alle mooie dingen waren van mij! Ik kan niet echt zeggen of dat de manier was die ik koos of onthield of dat het werkelijk zo was. Ik denk dat, door te zeggen: Oh Yvonne, ik zal niets meenemen, want ik wil geen ‘hiaten’ achterlaten”, liet het mij vrij om te kiezen wat ik wilde teruggeven aan hem.
Om iedere volle doos op de veranda te zetten, gaf mij de grootste voldoening. Bij elk ding wat het huis uitging dacht ik – hier heb je nog meer rommel terug!
Het kostte me dagen om door het hele huis te gaan. Het was eigenlijk een ‘loslaten’ fase. Er waren dingen bij die hem toebehoorden, waaraan ik gehecht was. Ik dacht dan – kan ik dat laten gaan – omwille van de vrede?
En het lukte me. Nadat hij gekomen was om het allemaal op te halen, vroeg hij nog aan mij – kan ik dit of dat alsjeblieft nog krijgen. Hij vroeg zelfs of hij in het huis kon komen om te controleren dat ik hem alles gegeven had. Natuurlijk heb ik dit verzoek met de minachting behandeld, die het verdiende en zei koel – NEE.
Ik zei tegen hem – stel een lijst samen van de dingen die je nog wilt hebben en ik zal het je teruggeven en je moet een stuk papier ondertekenen om te zeggen – dit is de volledige en difinitieve regeling.
Dit is precies zo gebeurd.
De foto hierboven, heb ik met opzet gepost. Het is de enige foto die ik heb waar de oude garagedeuren opstaan, zoals ze destijds waren. Ze waren oud en roestig – Ik zal je in de volgende post vertellen wat ik omtrent dat probleem gedaan heb.
De Prof deed een uitstekende job met verhuizen!! Hij nam zijn kleren, zijn Oma’s bed…..en verhuisde!! De rest van zijn spullen waren nog steeds in het huis.
OK – om eerlijk te wezen, het was ook mijn fout omdat ik niet wilde dat hij het huis binnenkwam.
Er kwam een dag dat ik besloot – nu is het genoeg.
Ik ging dozen kopen en deed alle overblijfselen erin die aan de Prof deden denken.
Tot mijn verbazing besefte ik – alle oude dingen waren van hem – alle mooie dingen waren van mij! Ik kan niet echt zeggen of dat de manier was die ik koos of onthield of dat het werkelijk zo was. Ik denk dat, door te zeggen: Oh Yvonne, ik zal niets meenemen, want ik wil geen ‘hiaten’ achterlaten”, liet het mij vrij om te kiezen wat ik wilde teruggeven aan hem.
Om iedere volle doos op de veranda te zetten, gaf mij de grootste voldoening. Bij elk ding wat het huis uitging dacht ik – hier heb je nog meer rommel terug!
Het kostte me dagen om door het hele huis te gaan. Het was eigenlijk een ‘loslaten’ fase. Er waren dingen bij die hem toebehoorden, waaraan ik gehecht was. Ik dacht dan – kan ik dat laten gaan – omwille van de vrede?
En het lukte me. Nadat hij gekomen was om het allemaal op te halen, vroeg hij nog aan mij – kan ik dit of dat alsjeblieft nog krijgen. Hij vroeg zelfs of hij in het huis kon komen om te controleren dat ik hem alles gegeven had. Natuurlijk heb ik dit verzoek met de minachting behandeld, die het verdiende en zei koel – NEE.
Ik zei tegen hem – stel een lijst samen van de dingen die je nog wilt hebben en ik zal het je teruggeven en je moet een stuk papier ondertekenen om te zeggen – dit is de volledige en difinitieve regeling.
Dit is precies zo gebeurd.
De foto hierboven, heb ik met opzet gepost. Het is de enige foto die ik heb waar de oude garagedeuren opstaan, zoals ze destijds waren. Ze waren oud en roestig – Ik zal je in de volgende post vertellen wat ik omtrent dat probleem gedaan heb.
No comments:
Post a Comment