VOET ELLENDE

Het blijkt dat hiking in de Fish River Canyon met praktisch gloednieuwe schoenen, een slecht idee is. Ik had mijn oude hiking schoenen ongeveer een maand voor de hike tevoorschijn gehaald en ontdekte tot mijn grote ontsteltenis dat ze helemaal versleten waren…OP!

Ik kocht nieuwe. Toen ik in het winkelcentrum rondliep met mijn ‘hiking aankopen’, liep ik tegen de Prof aan. Hoe groot is de kans daarop!!! Hij draaide om me heen om te kijken wat ik gekocht had maar ik, als een nukkig kind, verborg het nog meer, zodat hij het niet kon zien!!!! Dit had niets met hem te maken. Natuurlijk vroeg hij aan de kinderen wat mijn plannen waren.

Ondanks dat ik geprobeerd had de hiking schoenen voor de hike ‘in te lopen’ zijn een paar weken niet lang genoeg daarvoor. Mijn voeten kregen zulke enorme blaren dat er geen enkele teen over was die geen verband nodig had. Op dag 2 – toen mijn voeten nog intact waren, stootte ik mijn kleine teentje so erg dat er geen vel meer op zat. Je kunt daar niets aan doen – je moet lopen.

Mijn vrienden van werk plagen me nog steeds en zeggen dat ik zo’n gemakkelijk tijd had – ik zweefde door de canyon. Bij wijze van spreken is dat zo…….op pijnstillers.

Na een tijdje, werden mijn hiking vrienden slim. Zodra ik ophield met praten, gaven ze me meer pijnstillers – ze wisten dat de pijnstillers uitgewerkt waren!! Ik denk dat ik meer pijnstillers genomen heb dan voedsel gegeten. Ik sloeg pijnstillers naar binnen, zoals Jelly Tot Man
zijn jelly tots naar binnen werkte.

Toen ik terugkwam, boekte de dokter me 2 dagen af van werk en een week lang kon ik geen schoen aan mijn voeten krijgen. Geloof het of niet – mijn voeten herstelden!

MAAR – hiking de Fish River Canyon was één van de beste therapieën die ik had kunnen doen. Daar in de woestijn had ik de ruimte om mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik kwam terug met mijn geest hersteld, met een nieuwe visie en een andere manier van denken. Mijn plannen van grandeur – waren inderdaad GRAND geweest. Het beste van alles – ik deed het zonder de Prof. Dus, nog een teken van onafhankelijkheid.

Het klinkt misschien vreemd om het nu te zeggen, maar het was een grote prestatie. Het huwelijk is als een kledingstuk dat je draagt, het is een identiteit. Echtscheiding scheurt die identiteit er af – en neemt een stukje van je ziel mee. Ik moest leren om op eigen benen te staan. Ik had een nieuw ‘kledingstuk’ nodig. Ik hield evenmin van de ‘echtscheiding’ identiteit…. Dus al deze processen maakten deel uit om een nieuwe ‘ikzelf’ op te bouwen – een nieuwe identiteit. Ik leerde om een Yvonne te wezen, zonder de Prof… Ik leerde wat God in gedachten had, welke persoon ik moest worden.