ONBEKENDE DANSBEWEGINGEN (HEDEN EN VERLEDEN)

Het lijkt er op dat Arno een eeuwige bron van vermaak zal blijven voor ons.
Ik ben al een tijdje van plan om een stuk over hem te schrijven, om een paar verhalen te vertellen uit de tijd dat de Prof ons verlaten heeft. Het zijn allemaal losse stukjes en beetjes. Het juiste moment zou zich moeten voordoen – en dat gebeurde gisteren!

De verhalen, naast elkaar van heden en verleden, tonen een zekere groei in volwassenheid en denkwijze, die mij op dit moment een erg trotse moeder maken . Het doet me denken – we hebben het niet al te slecht gedaan tijdens dit hele echtscheidings-proces.

Ik kan me niet precies herinneren hoe lang nadat de Prof ons verlaten had, de volgende dingen gebeurden – maar het was nog steeds in het begin.

De Prof had aan Arno een zakmes gegeven. Het mes werd in een lade gelegd en vergeten. Maar, toen de Prof wegging, begon Arno er verwoed naar te zoeken. Het was bijna als een obsessie en het brak mijn hart. Ik had het gevoel, alsof hij probeerde, een deel van zijn vader te houden, door dat mes. Hij raakte zo erg van streek, dat we allemaal betrokken raakten bij het zoeken naar het mes. Toen we het uiteindelijk gevonden hadden, keek hij er verdrietig naar en vroeg – wie zal me nu leren hoe om dit te gebruiken?.....Oh boy – hartverscheurend…dingen waar ik geen antwoorden voor had.

Iets anders wat we begonnen te merken, gedurende die begintijd was, dat rond de avond, de deuren werden gesloten. Het duurde niet lang om te beseffen dat Arno die op slot deed. Hij deed het elke avond, met angstaanjagende regelmaat. Uiteindelijk vroeg ik hem er over en zijn antwoord was als volgt: “ik wil niet midden in de nacht wakker worden – vastgebonden”.

Alhoewel het een triest element had – moesten we lachen over zijn manier om die zorg uit te drukken.

Het laatste verhaal uit die tijd is iets wat ik moeilijk onder woorden kan brengen. Ik weet niet wat er in zijn hoofd omging, maar hij kreeg erg angstige ‘visioenen’. Het waren geen dromen…. Het gebeurde terwijl hij wakker was. Hij ‘zag’ dingen, zoals een man die viel, bloedspatten helemaal rondom etc. Dit waren angstaanjagende momenten die gebeurden en we hadden er geen antwoorden voor. We begrepen niet wat er aan de hand was en we wisten niet wat we er aan moesten doen. De dokter schreef slaappillen voor of kalmeermiddelen – iets van dien aard.

Ik denk dat deze ‘visioenen’ allemaal deel uitmaakten van de stress die hij voelde. Het is volledig gestopt en we hebben veel details van de visioenen vergeten – gelukkig maar.

Nu het verhaal van het Heden.

Blijkbaar had één van de onderwijzeressen de klas dans instructies gegeven, neergeschreven op een stuk papier. De klas werd verdeeld in groepen en vervolgens verteld om deze dans uit te voeren.
Zijn groep echter, dacht dat ze meer oefen tijd zouden hebben en toen het tijd werd voor hun ‘uitvoering’ hadden ze niet eens één keer geoefend.

Toen de muziek begon, stond Arno even stil om zijn opties te overwegen. Aan de ene kant zou dit 10% bijdragen aan zijn rapportcijfer (ik vraag me af WELK vak dit dan wel was – maar dit is hoe het verhaal verteld wordt in typische Arno stijl: “ Maaaaaam, de kinderen in mijn klas, hey…… ze doen eigenlijk lelijke dingen, ZOALS…. Als je maar even struikelt, lachen ze je uit – dan heb je je reputatie verloren ZOALS…..” en zo gaat het door.)

Aan de andere kant is hij bezorgd over zijn broze ‘reputatie’ ten aanschouwen van zijn vrienden. ”Nou, ik besloot dat ik die 10% WILDE hebben”, zei hij. Hij had geen idee van wat voor dans er op dat stuk papier stond, maar hij begon te dansen. Hij deed het ons voor. Ik weet werkelijk niet hoe je het noemt, maar hij draaide zijn armen rond, deed een funky beweging met zijn handen voor zijn gezicht en boog achterover.
We moesten zo lachen dat de tranen over onze wangen rolden. Hey – ik wist niet dat mijn kind zelfs zulke bewegingen KENDE. Hij heeft een hekel aan zingen en dansen, dus hoe groot is de kans dat hij enige dansbeweging kan uitvoeren?

Nou, blijkbaar hield de lerares er ook van en gaf hem 18 punten van de 20, ondanks het feit dat het helemaal niet de dans was die hij had moeten uitvoeren.

“En MAM – de klas applaudiseerde. Dat deden ze voor niemand anders”. Hij zei verder dat zijn vader hem verteld had, als hij ooit zijn woorden voor een speech zou vergeten – om ‘er mee aan de haal te gaan’. Dat is precies wat hij met die dans deed. Hij ging er mee aan de haal!

Goed gedaan Arno – ik ben zo trots op je.

Dus, de visioenen zijn verdwenen, het sluiten van deuren wordt aan Werner toevertrouwd, het zakmes ligt weer ergens in een lade, vergeten en Arno kent dansbewegingen, waar geen naam van bekend is!