Het keerpunt

In het vorige bericht, beschreef ik 2 dingen die vlak na elkaar gebeurden. Maar een derde incident gebeurde, wat een keerpunt bleek te worden.

Ik nam de kinderen naar hun counseling sessie op Vrijdag.
Voordat ze zelfs met hun sessie begonnen, trok de counselor me de spreekkamer in en zei:

“Je raadt nooit wie me opbelde vandaag? Een vriend van mij van de universiteit. Deze vriend” vervolgde ze “is uiterst bezorgd over ZIJN vriend. De vrouw van zijn vriend heeft hem pas verlaten en is verhuisd naar het huis van een Professor…..en terwijl ik naar het verhaal luisterde, begreep ik: ik ken dit verhaal van de andere kant! Het is JOUW verhaal!
Je moet contact met hem maken, je zou hem zoveel kunnen helpen, want je bent zelf al zo ver gekomen”.

Ik keek haar even verdwaasd aan – uiteindelijk vroeg ik, bijna fluisterend, – wat voor man is hij – is hij gewelddadig?

Ze lachte alleen maar en zei: hij is een doodgewoon persoon.

DE BRIEF

Nu, hoe schrijf je een e mail aan de echtgenoot van de girlfriend van je (binnenkort) X man?
ZORGVULDIG?

Ik dacht even na over wat ik wist over hem.

Inmiddels moet hij geweten hebben van de affair van zijn vrouw. Hij had zijn vrouw en kinderen ‘verloren’ en wie weet wat er met zijn huis zou gebeuren. Eén van de dingen die mij verteld was, was dat hij zelfs nog nooit een vaatwasser gekocht had voor Cream Puff.

Eerlijk gezegd – dit was zo’n belachelijke verklaring van de Prof, misschien wel één van zijn domste opmerkingen. Het feit dat ik een vaatwasser had, was niet te danken aan de Prof.
Ik had eens overuren gewerkt en de persoon waarvoor ik werkte, beloofde mij genoeg geld te betalen om een vaatwasser te kopen. Dat was de afspraak – zodat ik de uren die ik met Marinda gemist had – ze was toen nog maar een baby – 'vergoed’ zou krijgen.
Achteraf gezien is de hele vaatwasser geschiedenis nog grappiger voor 2 andere redenen: later zou ik er achter komen dat Cream Puff een full time huishoudelijke hulp had (m.a.w. geen vaatwasser nodig) EN de Prof heeft evenmin een vaatwasser gekocht voor Cream Puff.

Buiten dat, wist ik dat hij misschien / misschien niet….. een gewelddadige man was.

Een tikje ondeugend, begon ik met een ‘net alsof’ e mail:
Hallo daar
Ik ben Yvonne, de vrouw van de Prof – weet je wel – die gast die jouw vrouw gestolen heeft?
Wel, ik ben blij dat ik je kan vertellen – je hebt GEEN HIV AIDS!!!

Err….nee – niet goed.

Ik begon een nieuwe.
Hey daar.
Je zult nooit raden wie ik ben…….Yep – de (bijna) X van de minnaar van je vrouw.

Errr….nee – ook niet goed.

Ik kon iets schrijven in de geest van – hey daar, ben je gewelddadig, boos en sta je op het punt een familie moord te begaan…..

ZUCHT. Ik sta zelden met mijn mond vol tanden, maar ik denk dat het me in deze penarie vergeven kan worden.

Het uiteindelijke resultaat, ging heel zorgvuldig in de geest van:

Hallo, echtgenoot van Cream Puff (oh – natuurlijk wist ik zijn naam). Ik moet liever zijn identiteit ook maar beschermen.
Ik ben Yvonne en ik ben er zeker van dat je onderhand weet wie ik ben. Het spijt me voor jouw verdriet en mijn verdriet. Misschien zal het je helpen om te schrijven?? Schrijven heeft mij enorm geholpen. Maar als het te pijnlijk is voor je, kan ik dat begrijpen. Doe wat je het beste vindt.

Nou, ik aarzelde nog een laatste keer over die toets VERZENDEN, sloot mijn ogen en klikte: verzenden. ZO – het was gedaan.