Ik was eigenlijk zelf heel geschokt, de dag dat ik besloot om voor een HIV test te gaan. Ik had dit aspect niet echt veel aandacht gegeven. Maar, ik stond erbij stil en dacht eens heel goed na. Het is alsof je een emmer ijskoud water over je heen krijgt. Je hersenen kunnen niet de gevolgen bevatten van een positief resultaat.
Geloofde ik de Prof toen hij zei dat hij een kuise relatie had met Cream Puff…..Duh..NEE. Welnu, je kunt je beter maar laten testen Yvonne.
Mijn huisarts keek me aan, dacht even na en zei – ik ben blij dat je zelf tot dit besef gekomen bent. Ik had je willen zeggen om dit te laten doen, maar het is beter dat je zelf tot deze slotsom komt.
Hij stuurde me naar het laboratorium. Het zou een paar dagen duren om de resultaten te krijgen. Indien de resultaten negatief zouden zijn, moest ik over 6 weken terug komen voor een tweede test – zgn tussenperiode.
Ik behoorde nog steeds tot het medische fonds van de Prof, dus niet lang na de 1e test belde hij me op, woedend en vuurspuwend. Hij had op de rekening van zijn medische fonds gezien dat ik voor tests was geweest. Er is geen …… mogenlijkheid! Indien je AIDS hebt, zullen we moeten uitzoeken waar JIJ het gekregen hebt, schreeuwde hij en gooide de telefoon op de haak.
Ik begon te lachen. Die reactie werkte echt op mijn lachspieren. Ik moet toegeven, DAT was heel grappig. En zoals met zoveel dingen in mijn leven – de lichtzijde van een duister verhaal.
De resultaten waren negatief, evenals de daarop volgende test.
Maar voor mezelf….. geen bewijs van de onschuld van de Prof.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment