Zweven op vleugels van adelaars.

We zijn nog steeds op onze hike.
Ik heb nog meer verhalen om te vertellen.

Ik raakte bevriend met een andere man, een wijze man met de naam van Des – met een indrukwekkende leeftijd van rond de 60 liep hij deze hike voor de 8ste keer (denk ik). We liepen een eindje samen.

“Yvonne” zei hij “in vele opzichten, is het lopen van de Fish River Canyon, als de scheiding waar je door gaat. In het begin, moet je helemaal naar beneden lopen. Je moet het dieptepunt bereiken, zoals hier op dag 1 van de hike (Ja – je hebt geen keus, je MOET wel naar beneden lopen, de HELE dag)!
"Daarna begin je te lopen. Je moet over obstakels klauteren, er zijn hele stukken van enorme hitte en woestijn condities te verduren, je loopt vele kilometers alleen, je vecht tegen pijn en vermoeidheid. Het is een strijd die je wint of verliest in je hoofd. Maar langs de weg zijn vrienden. Ze kunnen jouw last niet dragen, maar ze kunnen een paar kilometers samen met je lopen, er zijn rust periodes, prachtige landschappen, en plotseling – op een dag (dag 5 om precies te zijn), bereik je de andere kant. Dan ben je eruit geklommen – en zul je vliegen zoals een adelaar. Hetzelfde met je echtscheiding".

Hij zette me aan het denken en ik besefte dat hij gelijk had. Ik begon deze moeilijke hike te vergelijken met de weg van echtscheiding.
Nou, er is nog plaats in de post van vandaag – Jelly Tot Man. Marius werkt met mij samen en dit was zijn eerste hike. Een tamelijk intimiderende eerste poging, vind ik.
Dus, hij had heel goed geluisterd naar Elisma – een veteraan hiker – die ook met ons werkte. Elisma had de Fish River ongeveer 8 keer gelopen – ja, idioot gewoon, ik weet het. Ze had tegen Marius gezegd om Jelly Tots mee te nemen. Ze zijn een goede bron van snelle energie, zei ze.

Hij nam dit advies zeer ter harte. Het zou me niet verbazen als hij geen Jelly Tots ingepakt had voor ELKE maaltijd.
Dus, op een cruciaal moment, toen hij energie nodig had, at hij een heel pakje op. Dit hielp in eerste instantie – zijn bloedsuiker ging torenhoog, waarna zijn lichaam natuurlijk insulin vrij gaf – om het weer onder controle te brengen, ging zijn bloedsuiker naar beneden, lager dan wat het aanvankelijk was. Het moraal van dit verhaal is: eet geen jelly tots voor energie – ze zullen je laten vallen! Eet ze samen met iets wat langzaam suiker vrijgeeft!

De manier waarop je maaltijden neemt daar beneden, is zeer belangrijk. Als je het verkeerd doet, kun je niet lopen. Nu ik erover nadenk – de manier waarop je DENKT daar beneden, is net zo belangrijk. Als je dat fout doet, kun je evenmin verder.
Dus, Marius had geen energie meer en was niet in staat verder te gaan. We gaven hem pinda’s – ze geven langzamer energie vrij – en bleven bij hem zitten, totdat hij zich beter voelde. Op dat stadium zwoer hij, als hij nog meer jelly tots in zijn tas zou vinden, zou hij ze weggooien, helemaal uit de canyon. Hij wilde NOOIT ooit meer Jelly tots zien.

Mijn kinderen hielden zoveel van dit verhaal, dus de naam Jelly Tot Man was geboren. Ze vragen me nog steeds – hoe gaat het met Jelly Tot Man? Zeg Hallo tegen Jelly Tot Man van ons.








Dus…… Hoe-gaat-het, Jelly Tot Man ?