ZUSTERS - Uitnodigingsblog van Joan

Mijn zus vroeg me om een ‘guest blog’ te schrijven. Ik wimpelde dat aanvankelijk af, maar het klinkt nogal aantrekkelijk – net als een beroemdheid die uitgenodigd wordt voor een talkshow en hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik het idee aantrekkelijk begon te vinden, totdat ik precies wist waarover ik zou schrijven – zusters.

Ik heb zelf twee dochters van 12 en 10 en ik wil hun relatie als klassiek ‘heet/koud’ beschrijven. Of het is erg goed (meestal niet) òf het is erg wispelturig (meestal wel). Het volgende gesprek dat ik met hen had, beschrijft het goed. Mijn oudste dochter Nicole probeerde erg haar best om een positieve houding te krijgen (niet zo gemakkelijk voor een ‘bijna tiener’ denk ik). Ze zei me dat ze dacht dat het gemakkelijker was om een positieve houding op school te hebben, dan thuis. Ashlyn, de jongste, flapte er meteen uit, dat zij vond dat het gemakkelijker was om een possitieve houding te hebben als er niemand in de buurt was . Dat sluit bazige oudere zussen in, denk ik….

Wel, ik heb zelf een oudere zuster en er waren tijden, toen ik jong was, dat ik het volledig met Ashlyn eens zou zijn geweest. Ik kan me nog herinneren dat mijn zus tegen mij (een ontvankelijke 5 jarige) zei, dat ze magische krachten had en als ik niet precies deed wat zij wilde , zou ze die tegen me gebruiken. Ik denk dat ik misschien een paar dagen haar slaaf was, voordat ik besefte dat DAT erger was dan wat ze me zou kunnen aandoen.

Niet alleen manipuleerde ze mij met angst, ze gebruikte ook fysieke kracht en op een Zondagavond moesten mijn ouders me naar de dokter nemen omdat Yvonne een Judo worp op mij probeerde, wat mijn sleutelbeen brak. Oeps, zei ik Yvonne? Misschien moeten we een ‘alias’ gebruiken. Wat van ‘Black Belt’? ( ik besef terdege dat jij, toegewijde blog-lezer, misschien dit verhaal niet zal lezen omdat ‘BB’ uiteraard enige bevoegdheden heeft om haar eigen blog te bewerken, maar toch denk ik, dat dit nu openbaar gemaakt moet worden).

Voor de goede orde zal ik toegeven dat jongere zussen ook geen engelen zijn. Eén van de ergste dingen die ik mijn zus aandeed was om haar ‘prefect badge’ te ‘stelen’. ‘BB’ was gekozen als Head Girl en ik was jaloers en geirriteerd omdat ze nu nog meer reden had om over mij te bazen.
Dus deed ik het ondenkbare: ik verstopte de badge. Dit veroorzaakte veel grotere consternatie in ons huishouden dan ik had verwacht – mijn zus huilde terwijl mijn ouders bedden verschoven en op handen en knieën op zoek gingen naar de verloren badge. Dat zou misschien het goede moment geweest zijn om op te biechten, maar ik deed het enigste, laffe ding wat ik kon bedenken: ik stopte stiekem de badge in mijn hand en ‘nam deel’ in de zoektocht, en deed uiteindelijk alsof ik het in een donkere hoek gevonden had.
Wel, op de één of andere manier zijn we de tienerjaren en vroege volwassenheid doorgekomen met een relatie die tamelijk in tact was. Ja, zelfs als volwassenen stak jaloezie en concurrentie soms zijn lelijke kop op. Toen mijn zus begon met gitaarles, ongeveer 10 jaar geleden, was ik kinderachtig KWAAD. Dat was altijd het instrument wat ik speelde en ik dacht dat ze me probeerde uit te dagen.

Terugkijkend realiseer ik me dat de relatie die we hebben met onze zusters complex is, soms zelfs ongelooflijk kwetsbaar. Maar dat het eveneens tot een mooie band kan uitgroeien als we er aan werken. Dat is hoe het nu is met mijn zus – een krachtige, ondersteunende vriendschap waaraan ik nooit hoef te twijfelen en waarvan ik weet dat die me door de moeilijkste tijden van mijn leven zou kunnen dragen. En dat is waarvoor ik bid, dat Nicole en Ashlyn in elkaar zullen vinden.

Oh en Yvonne – ik vergeef je voor het sleutelbeen!