Collega’s van werk gingen de Fish River Canyon hiken.
De Fish River Canyon --- onbeschrijflijk majestueus , spookachtig woest, afgelegen en vooral – moeilijk. Als je daar beneden bent…..ben je er tot het einde, er is geen weg terug.
Ik was geïntrigeerd.
Ik had de Fish River Canyon hike gedaan toen ik ongeveer 19 was – destijds, met de Prof. Ik zei bijna – met de Prof op sleeptouw – maar ach – ik moet eerlijk zijn en zeggen dat het omgekeerd was.
Ik had een paar hikes gedaan voordat ik de Prof ontmoette (hij was een student toen). Deze hike hadden we samen gedaan en het was niet leuk. (misschien had dat toen al een aanwijzing moeten wezen. Hiken zegt veel over een persoon. Ofwel niet genoeg – of ik schonk niet genoeg aandacht).
Hoe het ook zij, het was moeilijk – destijds toen ik het liep. Ik was niet erg fit en het kostte me de hele dag om ongeveer de 20 km die je per dag loopt, te voltooien.
Maar….hier klopte de gelegenheid aan mijn deur. Onthou je die gekke ideeën van grandeur? Wel, ik kon er hier een paar waar maken. Samen met deze ideeën, waren er nog een paar meer – zoals het feit dat ik graag zou willen weten of ik dit op mezelf zou kunnen doen – zonder de Prof. Te bewijzen dat ik destijds ook in staat geweest zou zijn om het te doen – zonder de Prof.
De groep kreeg 2 annuleringen- en dus – Jelly Tot Man en ik meldden ons aan om te gaan. Jelly Tot Man – werkt samen met mij en hij kreeg deze naam daar beneden in de canyon. Later meer daarover.
Dus, in Mei, gingen we op weg op de lange tocht naar Namibia. Ik kende totaal 2 mensen uit het gezelschap!!! Beiden van werk.
Ik ging deze hike doen, om mijn hoofd helder te krijgen. Ik ging het alleen doen en ik ging eens serieus praten met De Heer. Als ik klaar was, dan wist ik dat ik ook klaar zou zijn met een hoop bagage.
God moet een enorme glimlach gehad hebben en zei – uh uh – ik denk het niet (over dat gedeelte van alleen lopen).
Beneden in de canyon – kreeg ik een cruciale vriend. Ik had cruciale momenten gehad, maar daar, ontmoette ik Jonathan.
Jonathan is een missionaris, journalist, fotograaf… en hij was in Z.A. met zijn familie, uitgezonden door Maleisië. Ik geloof dat de foto’s die ik hier gepost heb, van Jonathan zijn.
Wat een onwaarschijnlijke vriendschap ontstond er tussen ons.
Ik liep langzaam (net zoals de eerste keer dat ik de hike deed) en Jonathan liep vlug, maar werd vertraagd door het nemen van foto’s .
We hielden beiden van verhalen, we hielden beiden van praten en vele keren grapte de groep en zei dat ze wisten dat we er aankwamen vanwege al het praten wat we deden.
Maar misschien was dat praten precies wat ik nodig had. Jonathan daagde mijn denkproces uit en van hem hoorde ik voor het eerst van een raadgever, genaamd David Riddell.
In mijn gedachten kan ik nog steeds Jonathan’s woorden horen: De Koning en Koningin in elke relatie, is vertrouwen en onderhandelen. Vertrouwen komt door de tijd, onderhandelen betekent dat wat ik denk, is net zo belangrijk als wat jij denkt. Als we het niet eens zijn, bespreken we het tot een schikking.
Hij vroeg dan aan me: “ ‘Onderhandelde’ jij en de Prof, tot een schikking?”
“Nee” zei ik “ik hield mijn mond”.
Wel, David Riddell zegt – De Bijbel zegt niet – bewaar de vrede tot elke prijs, het zegt – spreek de waarheid in liefde.
Een volgende dag zou hij met me praten over emotionele gezondheid. Hij zou me vragen – weet je dat elk persoon een ‘ondraaglijk gevoel’ heeft? Het gevoel is iets wat ze nooit willen voelen en om dat te vermijden zullen ze liegen en dingen verbloemen en doen wat nodig is….. om het niet te voelen. Dus Yvonne, was is JOUW ondraaglijke gevoel?
Daar beneden in die canyon kun je alleen maar naar voren of naar achteren, maar je kunt niet wegrennen – zelfs niet van jezelf.
Mijn ondraaglijke gevoel – was om alleen gelaten te worden, om niemand te hebben…. Dat ondraaglijke gevoel hield me waarschijnlijk vastgeketend in dat huwelijk.
En zo liepen we en spraken en er was veel wijsheid en waardevolle dingen voor mij om te leren.
Dank je, dierbare vriend, voor alles wat je mij geleerd hebt, voor het geduldige raadgeven en mij te helpen om ‘familie’ te herstellen in mijn ‘little home’.
De Fish River Canyon --- onbeschrijflijk majestueus , spookachtig woest, afgelegen en vooral – moeilijk. Als je daar beneden bent…..ben je er tot het einde, er is geen weg terug.
Ik was geïntrigeerd.
Ik had de Fish River Canyon hike gedaan toen ik ongeveer 19 was – destijds, met de Prof. Ik zei bijna – met de Prof op sleeptouw – maar ach – ik moet eerlijk zijn en zeggen dat het omgekeerd was.
Ik had een paar hikes gedaan voordat ik de Prof ontmoette (hij was een student toen). Deze hike hadden we samen gedaan en het was niet leuk. (misschien had dat toen al een aanwijzing moeten wezen. Hiken zegt veel over een persoon. Ofwel niet genoeg – of ik schonk niet genoeg aandacht).
Hoe het ook zij, het was moeilijk – destijds toen ik het liep. Ik was niet erg fit en het kostte me de hele dag om ongeveer de 20 km die je per dag loopt, te voltooien.
Maar….hier klopte de gelegenheid aan mijn deur. Onthou je die gekke ideeën van grandeur? Wel, ik kon er hier een paar waar maken. Samen met deze ideeën, waren er nog een paar meer – zoals het feit dat ik graag zou willen weten of ik dit op mezelf zou kunnen doen – zonder de Prof. Te bewijzen dat ik destijds ook in staat geweest zou zijn om het te doen – zonder de Prof.
De groep kreeg 2 annuleringen- en dus – Jelly Tot Man en ik meldden ons aan om te gaan. Jelly Tot Man – werkt samen met mij en hij kreeg deze naam daar beneden in de canyon. Later meer daarover.
Dus, in Mei, gingen we op weg op de lange tocht naar Namibia. Ik kende totaal 2 mensen uit het gezelschap!!! Beiden van werk.
Ik ging deze hike doen, om mijn hoofd helder te krijgen. Ik ging het alleen doen en ik ging eens serieus praten met De Heer. Als ik klaar was, dan wist ik dat ik ook klaar zou zijn met een hoop bagage.
God moet een enorme glimlach gehad hebben en zei – uh uh – ik denk het niet (over dat gedeelte van alleen lopen).
Beneden in de canyon – kreeg ik een cruciale vriend. Ik had cruciale momenten gehad, maar daar, ontmoette ik Jonathan.
Jonathan is een missionaris, journalist, fotograaf… en hij was in Z.A. met zijn familie, uitgezonden door Maleisië. Ik geloof dat de foto’s die ik hier gepost heb, van Jonathan zijn.
Wat een onwaarschijnlijke vriendschap ontstond er tussen ons.
Ik liep langzaam (net zoals de eerste keer dat ik de hike deed) en Jonathan liep vlug, maar werd vertraagd door het nemen van foto’s .
We hielden beiden van verhalen, we hielden beiden van praten en vele keren grapte de groep en zei dat ze wisten dat we er aankwamen vanwege al het praten wat we deden.
Maar misschien was dat praten precies wat ik nodig had. Jonathan daagde mijn denkproces uit en van hem hoorde ik voor het eerst van een raadgever, genaamd David Riddell.
In mijn gedachten kan ik nog steeds Jonathan’s woorden horen: De Koning en Koningin in elke relatie, is vertrouwen en onderhandelen. Vertrouwen komt door de tijd, onderhandelen betekent dat wat ik denk, is net zo belangrijk als wat jij denkt. Als we het niet eens zijn, bespreken we het tot een schikking.
Hij vroeg dan aan me: “ ‘Onderhandelde’ jij en de Prof, tot een schikking?”
“Nee” zei ik “ik hield mijn mond”.
Wel, David Riddell zegt – De Bijbel zegt niet – bewaar de vrede tot elke prijs, het zegt – spreek de waarheid in liefde.
Een volgende dag zou hij met me praten over emotionele gezondheid. Hij zou me vragen – weet je dat elk persoon een ‘ondraaglijk gevoel’ heeft? Het gevoel is iets wat ze nooit willen voelen en om dat te vermijden zullen ze liegen en dingen verbloemen en doen wat nodig is….. om het niet te voelen. Dus Yvonne, was is JOUW ondraaglijke gevoel?
Daar beneden in die canyon kun je alleen maar naar voren of naar achteren, maar je kunt niet wegrennen – zelfs niet van jezelf.
Mijn ondraaglijke gevoel – was om alleen gelaten te worden, om niemand te hebben…. Dat ondraaglijke gevoel hield me waarschijnlijk vastgeketend in dat huwelijk.
En zo liepen we en spraken en er was veel wijsheid en waardevolle dingen voor mij om te leren.
Dank je, dierbare vriend, voor alles wat je mij geleerd hebt, voor het geduldige raadgeven en mij te helpen om ‘familie’ te herstellen in mijn ‘little home’.
No comments:
Post a Comment