Lakens geweven met Goud

We moeten even teruggaan in de tijd – naar December. Er kwam een dag dat de Prof besloot dat we onze slaapkamer zouden opknappen (toen hij dacht dat er nog een ‘ons’ was). Dit hield blijkbaar in, nieuwe lakens voor het bed, nieuwe gordijnen etc. Hij sleepte me naar de winkels voor deze expeditie.

Terwille om dingen te willen uitwerken, stemde ik toe, zij het zonder veel enthousiasme. Ik ben geen grote shopper onder de beste omstandigheden (zou me dat geen ‘droom’vrouw maken voor enige man????).

Ik zei uuuh and aaah en soms zelfs ‘mmm..van die houd ik niet, mmm…deze is beter etc. Ik herinner me dat ik dacht – hey – kijk mij eens – ik kan zelfs deze façade ophouden – maar waar gaat dit eigenlijk over? Wie wil er nu nieuwe lakens hebben als het huwelijk in de problemen is?

Maar oh jee – wat heb ik nu spijt dat ik niet beter aandacht schonk. De Prof heeft al die spullen met hem meegenomen en Cream Puff slaapt nu onder het ‘huwelijk reddende’ dekbedovertrek. Kun je je voorstellen met welke binnepret ik had kunnen vragen – “hey lieverd – houd je van de lakens die ik voor je uitgezocht heb?”.
Maar alas – het enigste wat ik me herinner, is dat ze bruin waren!

Wel, er bevonden zich 2 hoeslakens voor een Queen size bed onder al deze spullen. De Prof( die geen ‘gaten’ wilde achterlaten in het huis), nam dat bed niet mee. Hij nam het oude tweepersoonsbed van zijn Oma mee – dit was opgeslagen in de garage. Je begrijpt het zeker al! Die hoeslakens pasten niet.

Een paar weken nadat de Prof was vertrokken, bracht hij de lakens terug en wilde die aan mij geven. Ik keek met afschuw ernaar en zei – nee, dank je, breng ze terug naar Woolies – jij hebt de kassabon.
Hij weigerde dit te doen en drong er op aan dat ik ze zou nemen. Ik keek naar de hoeslakens en besloot – zelfs al waren dit de laatste lakens in de wereld – ik zal ze niet gebruiken.

Ze lagen in de kast, namen ruimte in beslag en ik besloot: OK – IK zal ze terugbrengen naar Woolies. Ze waren nog in de originele verpakking met het prijskaartje eraan. Toen ik naar de prijs keek, viel ik bijna om van verbazing. R 650,00 per hoeslaken. Goeie Grut – zit er geweven goud in?????

Nou ja, de Prof had altijd een dure smaak gehad. Naar Woolies dan maar. Maar daar stonden me een paar verrassingen te wachten. De winkel waar ik naar toe ging, had die dure reeks lakens niet in hun assortiment (met andere woorden, ze wilden de lakens, geweven met goud, ook niet hebben).
Dan maar terug naar de originele winkel. Daar waren ze ook niet happig om de lakens, geweven met goud, te nemen.
“Sorry Mevrouw – we kunnen deze niet terugnemen zonder de kassabon”.
OK, geef me dan maar een kadobon.
“Sorry, dat kunnen we ook niet doen – ons beleid is net veranderd”.
Oh, dat komt goed uit – wat stelt u voor dat ik dan met deze doe?
“Slaap er op Mevrouw”.
Bijna verloor ik totaal mijn geduld – ik zei – deze zijn van mijn man, spoedig X man, die me bedriegt, ik wil ze absoluut niet hebben. Slaapt U er maar op.
Ach, sorry, ze kregen mijn hele geschiedenis te horen in die ene zin!

“Wel” stamelde ze “ je kunt ze vervangen met iets anders uit de winkel”.
Ooooooooooooh – dus ik kan ze vervangen met iets anders, zeg maar b.v. kleding?
“Ja”.

Cooool. Ik had voor Edgars gewerkt en ik weet hoe de systemen werken. En ik ben een programmeur met een dodelijke logica.

Onthoud je de nieuwe kleding die ik kocht nadat de Prof was weggegaan en ook het feit dat hij mij de lakens teruggaf NADAT hij wegging. Deze 2 incidenten gebeurden in dezelfde week. De nieuwe kleren hingen in mijn kast met alle prijskaartjes er nog aan EN ik had de kassabon, EN het was ongeveer dezelfde waarde als de hoeslakens.

Ik liep in de winkel rond, pakte de identieke kleren die ik gekocht had. Zelfde kleur, maat etc., Gelukkig hadden ze het nog in voorraad.
Terug naar de ‘exchange’ toonbank. Ik was nu poeslief.
Kan ik alsjeblieft deze lakens omruilen voor deze prachtige kleren?
“Zeker Mevrouw, dat kunnen we doen – ons beleid staat dat toe!”.

Die dag ging ik naar huis met een extra stel kleding, minus de lakens, geweven met goud!

Thuisgekomen, pakte ik de originele kassabon (van de kleding) en ging naar een andere tak van Woolies – duplikaat kleding in mijn hand.

Wilt u zo vriendelijk zijn deze kleding terug te nemen en me te vergoeden, vroeg ik – nog steeds de liefheid zelve.
“Natuurlijk Mevrouw, u heeft de kassabon, dat is dus in orde – eh, is er een probleem met de kleding?”.
Oh nee, absoluut geen probleem, alleen een geval van hoeslakens die niet passen op een tweepersoonsbed.
DAME – Je hebt ze niet allemaal op een rijtje, hoor ik hen denken.

Zo – de Prof heeft voor mijn nieuwe kleren betaald. Precies wat hij verdiende, denk je ook niet?