O, GELOOF ME – Ik weet een VEEL betere titel voor dit bericht. Maar hey – kun je iets schrijven met een titel als: “een s……nacht”. Mmmmm, ik dacht van niet. Dus – Ik zal het met deze titel moeten doen.
De Prof nam de kinderen mee naar de farm als ze in het weekend bij hem waren. Hij ging door met het patroon van Cream Puff – om naar de farm te gaan in de weekenden. Ik was bezorgd. De moeder van Cream Puff was terminaal en aan bed gekluisterd. Ze zouden in haar moeders huis verblijven op die weekenden en waar ik over in de war zat , was om nog een persoon in de levens van de kinderen te introduceren, die nog maar enkele maanden te leven had.
Vreemd genoeg, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Iets waar ik me wel zorgen over had moeten maken, kwam nooit bij me op en heeft meer schade gedaan dan de ziekte van de moeder van Cream Puff en haar daaropvolgende overlijden.
Hetgeen waar ik bezorgd over had moeten wezen, was het emotionele welzijn en gemoedstoestand van de Prof.
In die begintijd kwam er zo’n traumatische nacht op de farm, dat de Prof bijna het recht verloor om de kinderen zonder toezicht te zien. Ik denk niet, dat hij vandaag beseft hoe dicht hij daarbij kwam. Dankzij een hele boel praten van mijn kant, kan hij de kinderen zonder toezicht blijven zien.
Hier is de weergave van die nacht, zo goed als ik het me kan herinneren. De Prof en Cream Puff hadden wijn met hun avondmaal gebruikt. Dit is een patroon die vaak door de kinderen genoemd wordt. Er gebeurden een paar dingen, waar de Prof zich aan ergerde die avond.
Het eerste was een gesprek wat Marinda met hem had over luiers verschonen van Eric. Ze probeerde uit te leggen dat het is één ding om je eigen kind te verschonen, maar heel anders als dat kind niet van jou is. Op de één of andere manier ergerde deze conversatie de Prof.
Toen gooide ze per ongeluk een wijnglas van de Prof omver en het brak. Hij heeft een enorme fit als iemand een glas breekt – deze keer was geen uitzondering.
Als gevolg hiervan liep Marinda weg en ging haar boek lezen.
Even later merkten de kinderen dat het toilet geblokkeerd was. Ze gebruikten niet de andere badkamer, omdat die werd gebruikt door de ouders van Cream Puff.
Ze vertelden het de Prof, die zei dat hij er later naar zou kijken. De tijd verstreek en uiteindelijk moesten ze de badkamer gebruiken, dus ze vroegen opnieuw aan de Prof om hen te helpen. Hij raakte totaal buiten zichzelf. “Nu moet ik mijn hand in de sh.t steken voor JULLIE en jullie kunnen niet begrijpen dat ik de luier van Eric verschoon” schreeuwde hij tegen hen.
De kinderen begrepen niet wat hen overkwam, terwijl hij een tijdje zo te keer ging tegen hen. Eindelijk, toen de verstopte toilet gemaakt was en ze een bad konden nemen, kwam de Prof terug om zijn verontschuldigingen aan te bieden.
Toen, angstiger dan het eerste incident, brak hij in tranen uit en zei tegen hen dat hij hen zo erg miste. Hij zat op de grond te huilen en ze keken hulpeloos toe – niet wetend wat te doen. Hij was degene die HEN zou moeten troosten. Moesten zij hem nu troosten? Wat was er aan de hand met de persoon die verondersteld was om voor hen te zorgen en hen veilig te laten voelen? Hoe moesten ze dit hanteren? Ze klemden elkaar vast en bleven stil.
Die nacht kropen de meisjes samen in één slaapzak en beloofden elkaar om elkaar nooit in de steek te laten.
Ze waren te bang om te gaan slapen, te bang om iets te zeggen en brachten de tijd door met bidden totdat ze naar huis konden gaan.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment