MAGOEBASKLOOF

Magoebaskloof…..
Ik heb een vreemde liefdesaffaire en verbintenis met deze plaats. Mijn hart lijkt altijd terug te verlangen. Ik denk dat het komt van mijn jeugdherinneringen, van vakanties daar doorgebracht met mijn ouders en grootouders…. En de geheimzinnige mist die, vele dagen van het jaar dat gebied omringt. Het heeft een fascinatie, die ik niet kan uitleggen. Ik houd van de boswandelingen, de bergen, de stroompjes, het geluid van kettingzagen, die weerklinken door de bomen. Voor mij is het een sprookjesland, dat letterlijk tevoorschijn komt uit een woestijnachtig landschap.




Het maakt deel uit van het noordelijke puntje van de Drakensberg reeks en ligt niet ver van Tzaneen. Het gebied is vernoemd naar Chief Magoeba – die werd gedood door een niet nader genoemde Swazi huursoldaat. Om de blanke mannen (die ook jacht op hem maakten) te overtuigen dat de Chief echt dood was, onthoofden ze hem – om deze gruwelijke overwinning te bewijzen.

Het gebied heeft een rijke geschiedenis en kleurrijke figuren en heeft een schoonheid die je adem wegneemt.

Eén van de eerste dingen die ik deed toen de Prof wegging, was om een vakantie te boeken voor mijzelf en de kinderen. Ik wilde iets hebben om naar uit te kijken en om de kinderen te laten zien dat we nog steeds een leven van plezier konden hebben, zonder hun vader. Waar gingen we naar toe? Natuurlijk – MAGOEBASKLOOF.


Ik had die vakantie geboekt voor October 2007. Ik had mijn ouders gevraagd om mee te gaan en aangezien ik TomTom had om me in de juiste richting te leiden, was ik vol vertouwen dat dit een uitstekend idee was.

Ik vroeg Werner om op het huis te passen voor me en hij stemde graag toe.

Een vreemd dilemma kwam boven met dit voorstel. De kinderen – erg bezorgd over hun ‘spatie’ – vroegen vol afschuw aan Werner – WAAR ga je slapen – je kunt niet in onze bedden slapen. Lachend zei hij dat hij in mijn bed zou slapen. Nou, ze konden de logica daarvan inzien , maar ze moesten hard slikken om dat stukje informatie te verwerken.

Toen we daar op vakantie waren, knapte Werner mijn huis op. Hij repareerde dingen die al jaren gebroken waren – dingen waarvan ik dacht dat die niet meer gemaakt konden worden.
Hmmm – het blijkt dat hij een goede restaurateur van dingen is….en van mensen.
Hij deed veel ‘restauratie’ aan mij, restauratie aan de kinderen, restauratie aan ons oude huis – dat zo lang verwaarloosd was. Je zou kunnen zeggen dat de kinderen en ik ook te lijden hadden gehad van die verwaarlozing op een menselijk niveau.
We bloeiden allemaal op onder Werner’s humor en zijn kijk op het leven.