NIEUWSGIERIGE AAGJES

Toen Werder verhuisd was naar een flat – drie huizen verderop, begon hij ‘s avonds op visite te komen voor koffie. We wachtten totdat de kinderen naar bed waren voordat hij kwam.
Niet om hen opzettelijk te misleiden, maar we wilden hen wat ruimte geven om te wennen aan de nieuwe ‘vriendschap’.

Trommelmuziek: Dum dum dum da, hier komen: DE BUREN.

Mijn buren zijn GEK op de Prof (let op de tegenwoordige tijd!). Misschien was het de
mooie titel waarover ze wilden opscheppen – “Weet je, ik woon naast een Professor”.

Hoe dan ook – zij waren de enigste mensen (samen met de familie van de Prof) die zijn kant kozen. Madam Buurvrouw zei een keer tegen me: “Weet je Yvonne - misschien is het zo maar het beste – het huwelijk was bezig om hem (de Prof) te ‘doden’. Hmm – ik denk dat het huwelijk goed werk deed om MIJ te ‘doden’ – wat van de cluster hoofdpijnen!

Dus, de buren waren zijn zeer pro – Prof buren. Meneer buurman is overdag thuis en maakt het zijn business om te weten wat er in mijn huis gebeurt en in de straat in het algemeen.

Het leek misschien nogal grappig als hij overwipte om te zien of ik ‘OK’ was wanneer er werklieden naar het huis kwamen – maar het werd hinderlijk nu dat ik probeerde een nieuw leven te beginnen.

Werner en ik dronken gewoonlijk koffie in de computer kamer. Destijds was de computer kamer aan de straatkant. Het had het mooiste uitzicht op de rozentuin.
We zaten daar, deden het licht uit en keken de tuin in.

We kregen in de gaten dat de buren probeerden om te weten te komen wat er gebeurde in mijn huis. Meneer buurman liep naar buiten – helemaal de straat op tot voor mijn hek, tuurde de oprit op, zag de auto van Werner daar geparkeerd, stak zijn neus in de lucht, stampte zijn voet en deed een rechtsomkeer die aan Hitler deed denken, haastte zich naar zijn huis om aan Jan en Alleman te vertellen dat Werner er was.

Een volgende keer zou Werner plotseling zeggen: ik zie iemand bij de omheining. Dan zagen we Madam buurvrouw door de Palisade omheining turen – en het licht weerkaatste precies van haar bril-frame.

In die tijd gaf Madam buurvrouw Marinda een lift naar school in de ochtend en de Prof bracht Arno en Marielle naar school.

De capriolen van de buren leken hilarisch, totdat op een ochtend Meneer buurman het zijn plicht voelde om verslag te doen aan Marinda van het reilen en zeilen wat hij gezien had.

“Weet je dat DIE man je moeder ELKE avond bezoekt?”

Nou…. Dacht hij er ook maar een ogenblik over na wat het gevolg zou zijn hiervan. Blijkbaar niet.

Toen ik Marinda ophaalde van school, vroeg ze me – “dus komt Werner elke avond hier op bezoek?”
Voor een ogenblik kwam ik in de verleiding om te zeggen “Nee”. Maar zodra die gedachte bij me bovenkwam, herinnerde ik me ons familie beleid: de waarheid betaalt je altijd terug. Ik vertelde haar de waarheid. “Nou ja” snoof ze “ik houd er niet van, maar ok, zolang je me het me maar vertelt”.

Dus, elke ochtend bij het opstaan zei ik: “Marinda – Werner kwam gisteravond op bezoek”.
Nu dat openbaar was, was de geheimhouding verdwenen en hoefde Werner niet langer te wachten totdat de kinderen sliepen. Dank je wel Meneer buurman – je deed ons een enorme gunst!

En nu in het heden? Wel, ze wonen er nog steeds. Ze zijn zo nieuwsgierig dat ze zelfs hebben uitgevonden hoe mijn alarm systeem werkt. Als het licht groen is – zijn we thuis. Als het licht rood is – slapen we, of zijn we weg.
Onlangs, toen ze dachten dat we niet thuis waren, joegen ze me de stuipen op het lijf om me op mijn mobieltje te bellen en te rapporteren dat ze een man gezien hadden die mijn oprit oprende, de achtertuin in. In paniek sloeg ik de veiligheidsdeur dicht en belde het alarm bedrijf om me te helpen om de ‘man in mijn achtertuin’ te vinden.

Onnodig om te zeggen – er was niemand, zelfs geen spoor van hem.
De bezorgdheid van de buren breidde niet uit tot een volgend telefoontje om te controleren of ik ok was. Dus – WAT was er aan de hand? Vriendelijke bezorgdheid?