Eindlijk werd het huis dat Werner’s vriend gekocht had voor hem, beschikbaar. Ik schoot te hulp om zijn spullen te verhuizen. Dat was overal verspreid. Sommige van zijn meubels waren opgeslagen in het universiteitshuis, sommige op de flat en sommige bij zijn ouders.
We schilderden de nieuwe plek, hingen gordijnen op, pakten dozen uit en ontdekten een schat aan spullen die hij gekocht had - een aantal nieuwe - sommige kwamen uit zijn oude leven.
Op dat stadium zaten de kinderen midden in schoolexamentijd. Ze verkozen om de weekenden thuis bij mij te blijven – in tegenstelling tot naar de Prof. Ze vonden het moeilijk (nog steeds) om op de farm te leren voor hun examens.
De Prof was heel erg upset dat ze niet het weekend met hem wilden doorbrengen. Hij begon om hen te bellen – om te ‘checken’ dat ze aan het studeren waren. Door die telefoontjes, kwam hij er achter dat Werner bezig was om te verhuizen en dat ik hem daarbij hielp en dus de kinderen thuis liet – alleen.
De Prof besloot om naar mijn huis te rijden – met de bewering dat hij hen miste en hen wilde zien.
De kinderen deden het hek voor hem open, hij liep de oprit op en ging op de veranda zitten. Ze wisten dat ze hem niet in het huis moesten toelaten – wat nu van ons was, een nieuwe veilige plek. Ze belden me in zo’n paniek – Mam – Papa zit op de veranda – wat moeten we doen?
Ze wilden niet naar buiten gaan – ergens waren ze argwanig over zijn beweegredenen om daar te wezen. Ik zei tegen hen om binnen te blijven.
Toen belden ze weer – Hij wil koffie hebben Mam!!! De vermetelheid!!!
Werner en ik waren op weg naar huis toen de eerste telefoontjes begonnen. Het zou ons tenminste 20 minuten nemen voordat we er zouden zijn. Ik belde het alarm bedrijf en vroeg hen om naar mijn huis te gaan en de ongewenste indringer te verwijderen van mijn perceel.
Chubb (alarmfirma) en ik kwamen tegelijk bij het huis aan. De Prof zat met een brutale houding op de veranda – om aan iedereen te laten zien alsof hij de eigenaar was. Ik denk dat ik toen besefte dat de Prof een ‘mantel van intimidatie’ kon aantrekken – zoals je een jas aantrekt. Hij was duidelijk uit op een argument, maar ik denk dat hij er niet op gerekend had dat Chubb onderdeel zou wezen hiervan.
Ze waren meer dan bereid om mij te helpen om hem te verwijderen. Echter, in het licht van de back-up die ik had van Werder en Chubb – besloot de Prof om uit vrije wil te vertrekken.
Dat incident heeft de kinderen hevig ontsteld. Hun veilige ruimte was binnengevallen. Voor een lange tijd hierna, kozen ze er voor om met ons mee te gaan als we weggingen – uit angst voor intimidatie van de Prof.
We schilderden de nieuwe plek, hingen gordijnen op, pakten dozen uit en ontdekten een schat aan spullen die hij gekocht had - een aantal nieuwe - sommige kwamen uit zijn oude leven.
Op dat stadium zaten de kinderen midden in schoolexamentijd. Ze verkozen om de weekenden thuis bij mij te blijven – in tegenstelling tot naar de Prof. Ze vonden het moeilijk (nog steeds) om op de farm te leren voor hun examens.
De Prof was heel erg upset dat ze niet het weekend met hem wilden doorbrengen. Hij begon om hen te bellen – om te ‘checken’ dat ze aan het studeren waren. Door die telefoontjes, kwam hij er achter dat Werner bezig was om te verhuizen en dat ik hem daarbij hielp en dus de kinderen thuis liet – alleen.
De Prof besloot om naar mijn huis te rijden – met de bewering dat hij hen miste en hen wilde zien.
De kinderen deden het hek voor hem open, hij liep de oprit op en ging op de veranda zitten. Ze wisten dat ze hem niet in het huis moesten toelaten – wat nu van ons was, een nieuwe veilige plek. Ze belden me in zo’n paniek – Mam – Papa zit op de veranda – wat moeten we doen?
Ze wilden niet naar buiten gaan – ergens waren ze argwanig over zijn beweegredenen om daar te wezen. Ik zei tegen hen om binnen te blijven.
Toen belden ze weer – Hij wil koffie hebben Mam!!! De vermetelheid!!!
Werner en ik waren op weg naar huis toen de eerste telefoontjes begonnen. Het zou ons tenminste 20 minuten nemen voordat we er zouden zijn. Ik belde het alarm bedrijf en vroeg hen om naar mijn huis te gaan en de ongewenste indringer te verwijderen van mijn perceel.
Chubb (alarmfirma) en ik kwamen tegelijk bij het huis aan. De Prof zat met een brutale houding op de veranda – om aan iedereen te laten zien alsof hij de eigenaar was. Ik denk dat ik toen besefte dat de Prof een ‘mantel van intimidatie’ kon aantrekken – zoals je een jas aantrekt. Hij was duidelijk uit op een argument, maar ik denk dat hij er niet op gerekend had dat Chubb onderdeel zou wezen hiervan.
Ze waren meer dan bereid om mij te helpen om hem te verwijderen. Echter, in het licht van de back-up die ik had van Werder en Chubb – besloot de Prof om uit vrije wil te vertrekken.
Dat incident heeft de kinderen hevig ontsteld. Hun veilige ruimte was binnengevallen. Voor een lange tijd hierna, kozen ze er voor om met ons mee te gaan als we weggingen – uit angst voor intimidatie van de Prof.
No comments:
Post a Comment