D-DAY

Het begin van Februari arriveerde en dus ook de datum dat de Prof zijn koffers zou pakken en zou weggaan. Dit was nog steeds niet verteld aan de kinderen. (ik zou er later achterkomen, dat dit de verkeerde benadering was).

Ik was er voor mezelf heel erg van overtuigd dat het de Professor’s probleem was om het de kinderen te vertellen, aangezien hij degene was die zou vertrekken. Ik wilde niets te maken hebben met het proces.

De avond voor de verhuizing heb ik ontzettend gehuild. Ik vroeg hem opnieuw om zijn besluit te heroverwegen.

Hier zijn stukjes uit mijn dagboek uit die tijd:
10 Feb 2007
Vandaag zou de Prof vertrekken. Hij heeft een flat gehuurd en zou het de kinderen vertellen om 10. Gisteravond heb ik gehuild en vertelde de Prof hoe ik erover dacht. Ik zei hem dat hij de vergissingen van zijn vader herhaalt, dat het ten koste van de kinderen en mij is, dat ik mijn leven lang voor hem gebeden heb, hij is degene die God voor me gekozen heeft, hoeveel de kinderen van hem houden en opgewonden zijn als hij thuiskomt en hoe ik om me heenkijk en alles is niets waard zonder hem.

Hij was erg overstuur dat ik zo voelde. Zijn houding werd milder. Vanmorgen praatten we opnieuw en hij besloot om niet vandaag te vertrekken. Hij heeft nog steeds de optie op de flat, maar heeft zijn besluit uitgesteld. Ik weet niet of ik het juiste gedaan heb om hem ‘over te halen’. Ik dacht – probeer het nog één keer, misschien is daar nog hoop. En terwijl er misschien een flikkering van hoop is – terwille van de kinderen – probeer.

Ik zei tegen de Professor dat ik 100% van hem nodig had. De reden dat hij beter voelde nadat hij de beslissing gemaakt had om te willen weggaan, was, omdat dat een 100% beslissing was. Hij was niet in staat om datzelfde besluit voor ons te maken.(100%)

Vanavond hebben we weer gepraat en ik realiseer me steeds meer dat we op dezelfde impasse zijn als voorheen. Hij ziet geen weg voorwaarts met mij. Ik vroeg hem wat de ‘muur’ was en aanvankelijk zei hij dat hij het niet wist. Op een gegeven moment werd hij kwaad over dingen uit het verleden, b.v. mijn haar, dat ik zijn koken niet waardeer, hoe ik gekleed ging etc. Opeens kreeg ik zo’n inzicht over dit alles. Voor mij waren het maar ‘cosmetische’ problemen. Voor hem werden het wonden waarvoor hij mij moest vergeven. Ik vroeg voor vergeving – maar ik kan zien dat hij mij nog niet kan vergeven hiervoor.

Later sprak hij over Cream Puff. Zij kwam in het prentje precies in de tijd dat dingen niet goed met ons gingen. Hij heeft het niet gezocht, maar in een korte tijd, werd hij verliefd op haar. Hij beseft, dat de kansen dat dit tussen haar en hem zal lukken, niet realistisch zijn, maar toch houdt het een mogenlijkheid in. Dat is de reden dat hij niet de weg voorwaarts met ons ziet – zij is de ‘muur’. Hij is zo verward over alles. Hij weet niet of het tussen ons zal uitwerken, of tussen hen zal uitwerken. De enigste manier die hij kent is om te kiezen, te kiezen TEGEN hetgeen hem ongelukkig maakt – te kiezen wat de waarheid is voor hem.

Ik realiseer me nog iets anders. Hij kan zich niet verbinden aan mij, want het voelt als ‘verraad’ tegenover Cream Puff, ‘verraad’ tegen zijn eigen ‘zelf’ die hij bezig is te ontdekken.

Terwijl dit alles zich afspeelde vanavond, belde Nan op en zei - GEEF NIET OP en even later belde Karen en zei – GEEF NIET OP.

Dus de boodschap van God voor vandaag is – GEEF NIET OP.

Hier eindigt het stuk uit het dagboek. Nogal inzichtelijk over waar ik stond in dit alles. Ik lees dit nu en sta als het ware voor mezelf, handen op de heupen, mijn hoofd schuddend en zeg in gedachten: tsk tsk tsk – doe het niet meisje – maak geen excuus voor wie je bent.
HA – de gave van wijsheid, achteraf.