Blijdschap en Droefheid (tegenwoordige tijd)

Wel, ik denk dat het tijd wordt om je te laten kennismaken met de gezichten.
Gisteren was het onze huwelijksherdenking – 1 jaar! Dit is hoe we er uitzagen, vorig jaar deze tijd.

Veel vrienden hebben al gevraagd: Is het al een jaar???

We kijken met verbazing om ons heen en zeggen hetzelfde. En toch –er is iets in ons wat zegt – Gosh – het voelt alsof we al jaren getrouwd zijn. De kinderen zeggen, dat dit leven het enigste leven is wat ze zich herinneren. Wat een goede indicatie is van waar ze zijn op dit moment en dat ze gelukkig zijn.

Kort samengevat – het was het gelukkigste jaar van mijn leven. Zoals Werner zegt – wat een interessant jaar – we zouden een boek kunnen schrijven alleen over het afgelopen jaar (Wel, ik probeer dat).

Dit weekend heb ik foto’s gemaakt in mijn gedachten . Ik leg ze in mijn verbeelding neer naast mijn herinnering van de ‘foto’ in mijn geheugen van de plaats waar we vorig jaar waren.
Eén zo’n ‘foto’ is van Eric (jongste bonus kind - 4 en een half nu). Hij lag op het gras te controleren wat de mieren deden, terwijl wij onze huwelijksbeloften zeiden.
( ik stel me voor dat hij zoiets aan het denken was als: “Doe maar Papa – schiet op - ik heb betere dingen te doen hier”)
Zaterdag hebben we een fiets voor hem gekocht. Hier is de foto.

Deze fiets werd voor hem zoals een menselijke vriend. Hij zei tegen Werner: ” wanneer mijn fiets groot is, dan gaat hij blauw wezen zoals het plaatje op de doos”.

Een tijdje later zagen we dat hij stil stond. De hulpwieltjes zaten vast in het oneffen oppervlakte van de oprijlaan, waardoor het achterwiel nutteloos in de lucht rond draaide. Hij stapte behendig van de fiets, gaf de fiets een klap en klom er weer op (hij kon niet weten dat de klap de fiets had losgemaakt van het oneffen oppervlak), en hij ging vrolijk verder. Gelukkig maar voor de fiets, dat het succes had, anders hadden we Eric moeten beschuldigen van “fietsmisbruik”.
Tegen de avond, zette hij zijn fiets bij de voordeur en had een heel serieus gesprek met de fiets. “je blijft hier staan, ok? Ik kom morgenochtend terug om weer op je te rijden”.
Nu loopt hij nergens meer naar toe. Zelfs de kortste afstanden moet hij fietsen.

Wel, de anderen zijn net zo dierbaar. Ik zal van hen ook binnenkort foto’s posten.
Kort samengevat: het was een heerlijk weekend, met blije kinderen en goede herinneringen.

Het verdrietige nieuws is, dat Werner’s ex vrouw het weekend in de intensieve afdeling van het ziekenhuis opgenomen is met longontsteking. Ze was zeer ernstig ziek. Nogal stressvol om leven en dood zo na in de ogen te kijken. Het maakt je nerveus en je stelt vragen die je normaal niet zal stellen.
Maar gelukkig kan ik zeggen dat ze bezig is om te herstellen en in de tussentijd overgeplaatst is naar een gewone zaal. We hebben de kinderen bij ons gehouden en zullen hen waarschijnlijk houden totdat ze weer op haar voeten is.