De verhuizing

De prof verhuisde op 24 Februari 2007 – tot op de dag, 2 maanden nadat hij me verteld had dat er iemand anders was. De dag is een vervaagd beeld geworden.
De kinderen hielpen de Prof met inpakken, maar zonder veel enthousiasme.

Ik probeerde gewoon door te gaan met mijn leven. Eerst ging ik naar de gym – vreemd om te doen als je man waarmee je bijna 17 getrouwd bent geweest, gaat vertrekken. Maar het voelde beter om weg te zijn van alles en het niet te zien ‘gebeuren’. Na de gym ging ik op de koffie bij Mam en Dad, voordat ik naar huis ging om voor iedereen lunch te maken. Ik slaagde er zelfs in om vriendelijk te wezen tegen de Prof en zei hem dat hij meenemen kon wat hij wilde – maar hij zei dat hij geen ‘gaten’ in het huis wilde achterlaten. Ik noem dit, omdat enige maanden later kwam hij terug om een groot waterfontein in mijn tuin op te halen, wat een groot aanzienlijk ‘gat’ achterliet.

De avond vóór de verhuizing, had Arno me gevraagd – maar waarom gaat Papa weg. Ik zei tegen hem ,” ik weet het niet schat, hij is niet erg gelukkig met mij”. Zijn ogen werden heel groot, hij sloeg zijn armen om me heen en zei – Maar ik ben zo gelukkig met jou (een heel goede, onschuldige kleine spiegel).

De Prof vertrok om 2 uur (ik geloof dat hij alleen een beetje kleding had ingepakt en het bed van zijn Oma). Hij vergat iets, kwam weer terug en liep opnieuw de oprit af. Een heel vreemde gewaarwording: hij stond onderaan bij het hek, voor een hele lange tijd, te staren naar Marielle en mij die op de veranda zaten. Ik vroeg me af waar hij aan dacht, dacht hij mischien aan spijt? (hij vertelde me later dat hij gewoon een enorme opluchting voelde).

Vrienden stortten hun liefde uit over onze familie. Ze brachten een maaltijd, bloemen en iemand anders kwam een middag bij me zitten. Wow – wat een zegeningen.

Zondag in kerk was moeilijk. Ik was de meeste tijd in tranen. Zoveel mensen kwamen me troosten. Elk op hun eigen manier. Mike zei, dat hij wenste dat hij inspirerende woorden kon vinden, Andrea zei – als je ooit iemand nodig hebt om met je mee te gaan naar de film – IK ben diegene. Sommige mensen raakten me gewoon even aan, anderen baden met mij.
Over het geheel genomen, leek iedereen zich bewust van onze situatie en iedereen was even verbijsterd.

Dit waren mijn herinneringen van die tijd. De dagen die volgden, zijn allemaal samengegooid in een vreemde mengeling van verdriet en opluchting. De opluchting was verrassend. Ik denk dat het te maken had met de spanning die verdwenen was.
We waren een weg ingeslagen, alhoewel het niet de weg was die ik gekozen had – tenminste was dit beter dan niemansland. Het constante gevoel om aan iemands’ verwachtingen te moeten voldoen – was weg. DAT maakte een groot verschil in mijn leven.