God's broeikas

De dag voordat de Prof ons zou verlaten, besefte ik dat ik het de kinderen zelf zou moeten vertellen. DAT maakte me zo kwaad. Ik vond dat het zijn probleem was en ook zijn verantwoordelijkheid.

Maar de counselor van de kinderen zei, dat het een te groot trauma zou wezen, om hen op dezelfde dag te vertellen DAT hij zou weggaan EN zijn werkelijke vertrek. We hadden de kinderen al van te voren moeten voorbereiden (maar hoe in vredesnaam ‘bereid je kinderen voor’ voor zoiets – en gooi je hen in hetzelfde ‘niemansland’ waar ik me in bevond?). We besloten om hen niet te vertellen van Cream Puff. Dat zou eenvoudigweg te veel informatie wezen!

Ik was aanvankelijk zeer geschokt dat ik degene was die het moest vertellen, maar besefte dat het uiteindelijk een zegen was. Het gaf mij de bevoegdheid – liet me voor de eerste keer in controle zijn van de situatie – in plaats van een slachtoffer te wezen die een doodsvonnis krijgt.
We hadden ‘s middags naar Odyssey geluisterd (dit is een kinderprogramma op de radio waarnaar we elke dag luisterden). Het eindigde met – “ Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de Heer. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven”. (Jer 29:11). “Als je niet weet wat er met je familie gebeurt, maak je geen zorgen – God heeft een goed plan “ zei de omroeper.
WOW. Ik zou dit later gebruiken om hen te troosten.

Ik had alleen Marielle en Arno (resp. 10 en 8 destijds) bij me bij de counselor. Ze zei tegen me dat ze me zou helpen. Zij praatte en ik observeerde. Ik geloof niet dat ik ooit die onschuldige gezichtjes zal vergeten. Alletwee knikten ze beleefd tegen de counselor, het leek alsof ze hen net een ‘sprookje’ had verteld. Ik besefte dat ze er geen idee van hadden wat er gaande was. Ze begrepen de woorden, maar niet de gevolgen.
Ik moest het toen Marinda (13 destijds) zelf vertellen. Haar hele gezicht trok samen en ze schudde haar hoofd – “nee, nee, nee – je hebt me altijd gezegd dat het gezin een broeikas is van God. Hij zal dit niet laten gebeuren – we zijn nog niet groot genoeg.” Ze ging verder – “OK, we zullen hem laten gaan en dan heel hard bidden, dan zal God hem terugbrengen”.
Ik legde haar uit dat God niet inmengt met vrije wil. God zal de keuzes van Papa respecteren. “Wel, wat als één van ons erg ziek wordt”, vroeg ze. Ik zei, als DAT zou werken, zou ik me beschikbaar stellen – maar dit is ook niet de wijze waarop God werkt.

We spraken een lange tijd. En heel gauw kwamen we op een punt dat ze me hielp met Marielle en Arno – die prompt begonnen te huilen toen ze Marinda’s emoties zagen.

Die trip naar huis moet het moeilijkste geweest zijn wat ik ooit in mijn leven gedaan heb. We huilden de hele weg naar huis. Ik zei – “houd handen vast, Jesus houdt mijn andere hand. We zijn nu sterk – zoals een ketting en niets kan ons breken”. We baden toen we thuiskwamen en daarna zou de Prof de kinderen uitnemen voor de avond – dit was het voorstel van de counselor.

Hij was erg boos op me over de emotionele toestand van de kinderen. Wat heb je met hen gedaan? – vroeg hij mij. (ja, ja – dacht ik –hetzelfde heb ik van jou gedacht). Hij had niet de moed om hen te vertellen dat hij zou vertrekken, laat staan om te vertellen van Cream Puff. Ik zat ermee, en nu was het mijn fout dat ze van streek waren. HELLO?

Voordat ze weggingen zei ik tegen de kinderen – “Ik houd zoveel van jullie – stop dat in jullie harten, haal het er uit en kijk er naar, wanneer de dingen heel slecht gaan” (Ja – zei Arno – en gooi de sleutel weg! Die schat – hij bedoelde ermee dat die gedachte nooit verloren zou gaan).

De Prof nam de kinderen naar de top van de universiteit en ze keken naar de lichtjes van de stad.