Met de dag meer bijdehand

De Prof kwam niet meer met me mee naar de counseling sessies (onnodig om te zeggen). Ik neem aan dat het niet prettig was om te horen wat ze te zeggen had. Ze had tegen hem gezegd dat relaties, zoals hij die had met Cream Puff, niet gezond waren. Deze types van relaties maken beide partijen van elkaar afhankelijk, zijn niet gebaseerd op werkelijkheid en uiteindelijk zet de realiteit in en is het niet wat men ervan verwacht. Dit alles viel op dovemansoren. Zijn enigste commentaar was – the counselor heeft een hevige hekel aan me gekregen. Mmmmm…

Als gevolg van het mooie ‘verjaardagkado’, had ik de afspraken van de counseling voor de kinderen niet afgezegd. Dit was waarschijnlijk DE grootste zegen van de vertraging – het feit dat ze counseling konden krijgen, VOORDAT hij weg zou gaan.

Tegen de kinderen zei ik dat ze naar counceling gingen om hen te helpen omgaan met de stemmingen van hun vader.

Ik ging ook door met mijn counseling sessies. Het maakte me sterk en slimmer. Ze leerde mij om niet als slachtoffer te denken. Ik kon omdraaien en in de steek gelaten voelen, of ik kon eens goed kijken naar de Yvonne die ik geworden was. Wie zou ik geweest zijn ZONDER de invloed van de Professor over mijn leven. Welke behoeften en verwachtingen had ik, die niet waren vervuld.

Dit was verbijsterend materiaal. Ik merkte dat ik het antwoord niet wist. Ik ontdekte dat de verwachtingen van de Prof door mij geïnternaliseerd waren (niet goed). Ik voelde dezelfde irritaties die hij voelde b.v. wanneer de kinderen hun voeten niet stil konden houden… terwijl mijn normale persoonlijkheid er één van geduld is.

Zodra hij binnenreed met de auto, vloog ik overeind om alles op te ruimen wat hem dwars zou kunnen zitten, en indien ik op de telefoon was met iemand en hij toevallig binnen zou komen, dan voelde ik dat ik moest ophangen – ingeval hij zich er aan zou ergeren.

Dus – mijn hele leven draaide erom om hem een plezier te doen (behalve de haren geschiedenis). Ik had zoveel moeite gedaan om aan zijn verwachtingen te voldoen, dat ik mezelf in het proces was kwijtgeraak. Nogal ironisch, als je bedenkt dat de Prof zei dat ik niet aan zijn verwachtingen voldeed.

Ik ontdekte dat, de vreemde bril waardoor hij de wereld bekeek, projectie werd genoemd. Dus….was het misschien mogenlijk dat de Prof teleurgesteld was in zichzelf – niet aan zijn eigen verwachtingen voldeed, en daarom mij de schuld gaf van de oorzaak?

Een grappig verhaal komt bij me boven over deze projectie. De Prof beschuldigde me zo nu en dan ervan, dat ik een affair had. Ik keek dan verbaasd naar hem en zei: waarom huur je geen Private detective om dat te onderzoeken. Tegen het einde van week één, zal de man je driedubbel de prijs vragen, zijn tong zal op zijn schoenen hangen en zijn verslag zal uit één zin bestaan: Man, ik kan die vrouw niet bijhouden - WAAR zal ze de tijd vandaan halen om een affair te hebben.