Er gebeurden 3 dingen tegelijk, ‘samenzwerend’ tegen de Prof, om dit……één van de meest onbetaalbare momenten ooit, te maken.
De eerste was dat de Prof nog steeds de kinderen naar school bracht.
Het tweede was, dat ik de garages aan het opruimen was en dingen weggooide.
En tot slot…..De Prof was zich bewust van mijn vriendschap met Werner.
TOEN kwam de noodlottige VUILNIS DAG. De ultieme katalysator.
Ik zette de vuilnisbak vroeg buiten op de ochtend van de vuilnisdag, voordat ik naar werk ging. De Prof kwam getrouw de kinderen ophalen en zag de extra volle vuilnisbak en natuurlijk werd zijn nieuwsgierigheid geprikkeld.
Stel je zijn dilemma even voor: Zal ik? Of zal ik niet? Mmmmm ja, oh dear…. Misschien ook niet…
Blijkbaar besloot hij: Ik zal. En dus, op deze dag, graaide de Prof – een hoogst opgeleide en intellectueel persoon – in mijn vuilnisbak om te zien wat er in mijn leven gebeurde.
Ik maak geen grapjes!!! OOOOEEEEEI – hoe hard vallen de machtigen.
De kinderen waren er getuige van en om het nog erger te maken, vroeg hij: “waarom gooit je moeder dit of dat ding weg?”
Kun je dat geloven?? Hoe laag kan je zakken? Blijf lezen – hij slaagt er in om dit incident te overtreffen met een ander incident, met betrekking tot het naar school brengen van de kinderen (komt binnenkort).
Blijkbaar is het graaien in vuilnisbakken niet beneden je stand – ongeacht je opleidingsniveau.
Werner en ik lachten natuurlijk, tot de tranen over onze wangen liepen. Wat was er zo grappig? Nou, alle dingen waar we aan konden denken die we hadden kunnen weggooien in de vuilnisbak, die de Prof helemaal van zijn stuk zouden hebben gebracht. We hadden heel wat leuke suggesties voor dat probleem. Oh, wat had ik graag gewild dat ik de moed gehad had om een vriendin die in verwachting was te vragen voor een positieve zwangerschaps test om het daarna weg te gooien – mooi in positie bovenin de vuilnisbak.
No comments:
Post a Comment