Geen Plekje om THUIS te noemen.

Onderstaande Post van Yvonne is van 17 Februarie.


Werner had inmiddels zijn huis verkocht. Hij heeft een goede vriend die een vastgoedbelegging gekocht had met Werner in gedachte en met het idee om deze woning aan hem te verhuren.

Het probleem hiermee was dat het huis nog niet beschikbaar was.

Werner begon een vreemd ‘in de tussentijd leven’, met geen plekje om thuis te noemen.

De Universiteit heeft een paar eigendommen, één ervan was een huis dat werd verbouwd voor kantoren. Hij kreeg toestemming om zijn spullen daar op te slaan en
hij mocht daar slapen, zolang niemand zich bewust werd van hem daar.

Hij sliep op één van zijn banken gedurende de week, stond ‘s morgens vroeg op voordat iemand aankwam, pakte alles weer in en maakte zich klaar voor werk. Het weekend ging hij naar zijn ouders in Pretoria.

Eén van de gevolgen van dit ‘nergens behoren’ was dat hij zijn kinderen niet kon nemen. Hij bezocht hen, maar nam hen nooit mee in het weekend.

Uiteindelijk werd het te moeilijk om in het huis te blijven en ging hij op zoek naar een plek om te verblijven.

Ik wist van een dame in onze straat, die extra geld wilde verdienen met het verhuren van haar tuinhuis.

Werner ging naar haar toe en besloot bij haar te huren.

Ergens rond deze tijd, kwam hij één keer per week bij ons eten. De kinderen waren nog steeds achterdochtig . Maar zijn bezoek had een voordeel – iets wat zij nooit kregen – TOETJES.

Nou, ze hielden allemaal van toetjes en Werner ook. Dus, ik maakte een toetje op deze avonden – en per abuis – ‘kocht’ hun soort van goedkeuring. Ze tolereerden zijn bezoeken – omdat ze van de toetjes hielden. Oei!