WHISKY

Yvonne heeft de laatste paar weken weinig tijd gehad om verhalen te plaatsen in haar blog, zodoende ben ik ook een beetje achter geraakt. Ik schrijf daarom even de datum erbij welke bij haar blog hoort.
Onderstaande blog postte ze op 10 Februarie:













We reden veilig naar huis. Garmin deed haar werk en de aanhangwagen gedroeg zich ook. Ik reed rechtuit de oprit op.
Nu weet ik niet of je je dit kunt voorstellen – wanneer ik zeg ‘rechtuit’ – bedoel ik daarmee – recht – de auto voor, de aanhangwagen achter. Als je eenmaal binnen staat, moet je de aanhangwagen losmaken en het naar de kant rollen….. of …ACHTERUIT!.

Denk je dat ik OOIT achteruit gereden heb met de aanhangwagen achter de auto? Oh nee! Ik heb gezien dat het gedaan werd, heb gezien hoe die kleine aanhangwagen de verkeerde richting opgaat en ‘jack-knifet’….en ik was er vast van overtuigd dat ik NOOIT OOIT een auto/aanhangwagen zou keren. Dus – ‘RECHTUIT’ – betekent problemen.

Met alle hulp en gewillige handen aan de Drakensbergen kant, was het nu pas echt nodig om de fietsen er ZELF af te halen op Zondagavond om 9 uur, toen ik thuiskwam. Ironisch genoeg , had ik, tot dat punt, alle hulp gekregen die ik nodig had en niemand – ik ook niet – had dit allemaal goed doorgedacht.

Vol vertrouwen zei ik tegen de kinderen om gereedschap te brengen. Want ja, ik had dit proces een paar keer gezien. Hoe moeilijk kon het wezen. De fietsen eraf halen bleek geen enkel probleem te wezen. Dat proces had ik tot in de puntjes voor elkaar. Echter, ik kon de aanhangwagen niet loskrijgen van de auto. Het ‘draaipunt’ was te vast gedraaid.

Ik had dus een probleem – met het achteruit rijden in gedachten. Dus tenzij ik de aanhangwagen los kon krijgen, zou ik de volgende dag niet naar mijn werk kunnen gaan.

Wie niet sterk is moet slim wezen. Ik pakte een hamer en pakte het probleem aan met een dikke houding van – IK ZAL je los krijgen.

Ik tikte op het draaipunt – maar helaas in de verkeerde richting. Maar het bewoog. Ik tikte het in de andere richting en ja hoor – slaagde er in om de hele boel los te krijgen.

YEAH!!!! Ik was enorm ingenomen met mezelf. VOOR ELKAAR GEKREGEN – BIG TIME. Zonder hulp van een man – GO GIRL.
Nou, ik besloot om mijn succes te vieren. De Prof had een fles Whisky achtergelaten – met de cryptische woorden: misschien zal het je nog eens een keertje van pas komen. Ik vraag me nog steeds af wat hij ermee bedoelde. Bedoelde hij dat ik mijn verdriet zou kunnen ‘verdrinken’? GEEN SPRAKE VAN. Lang geleden had ik al besloten om het spul nooit aan te raken uit verdriet!

Maar hey – dit was een viering – dat was reden genoeg. De whisky kwam tevoorschijn en een glas.Ummm…. en wat nu Yvonne? Nou, um , ik denk dat ik het zo moet inschenken zoals ik de Prof had zien doen. Het klinkt misschien raar – maar ik had nog nooit drank ingeschonken. Ik had besloten om de Prof niet te helpen om op die weg van vernietiging te gaan.

Hij dronk elke avond een glas whisky en beweerde slechts normaal te voelen als hij een whisky op had.

Dus… het enigste voorbeeld dat ik had was wat hij me had laten zien, met andere woorden, een glas vullen met een hele boel ijs en het dan volmaken met whisky.
Ik schonk het precies zo in, dronk het – tamelijk vlug – hey, hoe kon ik op de hoogte wezen daarvan, en sliep toen HEEL, HEEL erg vast die nacht. Ik was bijna niet bij werk gekomen de volgende dag – maar vanwege andere redenen dan ik oorspronkelijk gedacht had.