DRAKENSBERGEN

Na het success van de Fish River Canyon hike, ging ik met dezelfde groep hiking vrienden, kamperen met hun families, in de Drakensbergen.
Ik ging met de kinderen, de fietsen en de tent die mijn ex schoonmoeder ons gegeven had als geschenk, lang geleden toen ik nog steeds ‘in de gunst’ viel (noemde ik één van de grootste voordelen van scheiden: ex schoonmoeders! Mmmm).

Nou, dit veroorzaakte een klein probleem voor mij. De aanhangwagen had een fietsenrek bovenop, maar ik had geen idee hoe om de fietsen uit elkaar te halen en die dan bovenop vast te maken.

Ik heb de hulp van Werner ingeroepen. De kinderen hadden hem af en toe wel eens thuis gezien, maar bekeken hem nog steeds met enorme achterdocht, zozeer zelfs, dat ik hen vroeg om gewoon beleefd tegen hem te wezen.

Aangezien hij gewillig was om te helpen met de fietsen en ons vaarwel te zeggen op weg naar de Drakensbergen, besloten de kinderen om hem geen lelijke blikken te geven en hem te verdragen.

Werner is niet iemand die gauw beledigd raakt. Hij accepteert de dingen zoals ze komen. Het maakt hem een persoon waarmee je gemakkelijk kunt omgaan. Hij haalde de fietsenbanden er netjes af, bevestigde de fietsen op het rek van de aanhangwagen en hielp ons zelfs om de aanhangwagen in te pakken.

Toen, gewapend met mijn Prof Upgrade (TomTom), gingen we op weg. Alles liep gesmeerd en toen we aankwamen bij de Drakensbergen, waren er meer dan genoeg gewillige handen om de fietsen er af te halen. We zetten de tent op – weer eens, meer dan genoeg van die gewillige en deskundige handen! We hadden toen een fantastisch weekend.

Op dat stadium waren Werner en ik goede vrienden, stuurden sms’en heen en weer.
Ha – ik kwam er veel later pas achter dat hij dat weekend hevig over ons in de war zat, hoe het zou gaan en of ik hulp nodig had. Immers, ik had nog nooit zoiets in mijn eentje geprobeerd.

Hulp?..... Meer dan genoeg. Toen het weekend voorbij was, monteerden de gasten de fietsen weer, draaiden alles wat draaide, met hun kracht vast, geen rekening houdend, dat ik niet diezelfde kracht zou hebben om het allemaal weer los te draaien.

We vertrokken weer, alles in tact en opgeladen en TomTom die ons de weg naar huis wees. East peasy….zo dacht ik…..

Het toneel was klaar voor WHISKY…. Morgen!

Voetnoot:raad eens wie de tent en de aanhangwagen terug wilde hebben na onze succesvolle trip…. Nou ja, om eerlijk te zijn, de Prof zei dat hij de aanhangwagen met mij zou delen… maar kom nou…. Wie wil dat gedoe . Ik gaf het allemaal terug. De aanhangwagen wordt gebruikt, maar ik ben er zeker van dat hij de tent kwijtgeraakt is in zijn garage met een hele boel andere dingen die hij terug wilde hebben (De garage is een troep – de zijne – niet de mijne! 2 auto’s geparkeerd – verder een hele boel troep uit zijn vorige leven – spullen die hij terug MOEST hebben!)

Dit zijn de kinderen met mijn missionarisvriend Jonathan.

SNELTREIN STOPT EN BALLERINA’S (huidige tijd)

Yippeee…. De sneltrein stopt – ERGENS!!

Eigenlijk maakt hij een onverwachte stop – voor slechts 1 uur per week – maar hij stopt en verschaft een stopcontact voor mijn laptop – dus we zijn weer op dreef!

Raad eens waar?

Bij ballet!

Marinda moet het één of andere belangrijke ballet examen dansen. (oh grut – ik ben vergeten welke). Haar ballet teacher wilde hebben dat ze één keer per week, voor extra klassen zou gaan naar een andere ballet teacher. En die plek….oh, het is ‘maar’ 20 km van mijn huis en de ballet tijden zijn van 5.45 tot 7 pm. Stel je eens voor hoe blij ik daarmee was toen ik dit in de gaten had!

Vorige week, deze tijd, was ik hierover zo aan het mopperen. Ik zat in de auto… alleen, wachtend totdat de klas klaar was. De zon ging onder en toen ik er weer naar keek – was het eigenlijk mooi. Uiteindelijk, ietwat gekalmeerd, liep ik de hall binnen, hoorde de muziek, zag de grote open ruimte, zag enkele tafels en stoelen en een stopcontact (de batterij van mijn laptop is dood…. Doder dan dood eerlijk gezegd).

Mmmmm….. de wielen in mijn hoofd begonnen te draaien. Het idee van "de trein stopt", was geboren. Nu zit ik hier, omringd door ballerina’s en muziek en ik denk – misschien verandert mijn schrijven nu in iets lyrisch!



Misschien zal ik het jammer vinden wanneer het examen voorbij is….. misschien moeten we niemand vertellen wanneer het examen is – gewoon in de auto stappen elke maandag en naar deze klas rijden…… zodat ik een tijdje in rust en vrede kan zitten. Misschien is 20 km niet te ver en misschien is 7 uur ‘s avonds juist een fantastische tijd om de rat race te ontlopen. MISSCHIEN is dit een verkapte zegen….

Dus, ik slaagde er in om 6 blog stukken te tikken en ze komen er binnenkort allemaal aan! Blijf deze blog in de gaten houden.

ONBETAALBAAR - Voor de rest is er VISA kaart

Er gebeurden 3 dingen tegelijk, ‘samenzwerend’ tegen de Prof, om dit……één van de meest onbetaalbare momenten ooit, te maken.

De eerste was dat de Prof nog steeds de kinderen naar school bracht.
Het tweede was, dat ik de garages aan het opruimen was en dingen weggooide.
En tot slot…..De Prof was zich bewust van mijn vriendschap met Werner.

TOEN kwam de noodlottige VUILNIS DAG. De ultieme katalysator.

Ik zette de vuilnisbak vroeg buiten op de ochtend van de vuilnisdag, voordat ik naar werk ging. De Prof kwam getrouw de kinderen ophalen en zag de extra volle vuilnisbak en natuurlijk werd zijn nieuwsgierigheid geprikkeld.

Stel je zijn dilemma even voor: Zal ik? Of zal ik niet? Mmmmm ja, oh dear…. Misschien ook niet…
Blijkbaar besloot hij: Ik zal. En dus, op deze dag, graaide de Prof – een hoogst opgeleide en intellectueel persoon – in mijn vuilnisbak om te zien wat er in mijn leven gebeurde.

Ik maak geen grapjes!!! OOOOEEEEEI – hoe hard vallen de machtigen.

De kinderen waren er getuige van en om het nog erger te maken, vroeg hij: “waarom gooit je moeder dit of dat ding weg?”

Kun je dat geloven?? Hoe laag kan je zakken? Blijf lezen – hij slaagt er in om dit incident te overtreffen met een ander incident, met betrekking tot het naar school brengen van de kinderen (komt binnenkort).

Blijkbaar is het graaien in vuilnisbakken niet beneden je stand – ongeacht je opleidingsniveau.

Werner en ik lachten natuurlijk, tot de tranen over onze wangen liepen. Wat was er zo grappig? Nou, alle dingen waar we aan konden denken die we hadden kunnen weggooien in de vuilnisbak, die de Prof helemaal van zijn stuk zouden hebben gebracht. We hadden heel wat leuke suggesties voor dat probleem. Oh, wat had ik graag gewild dat ik de moed gehad had om een vriendin die in verwachting was te vragen voor een positieve zwangerschaps test om het daarna weg te gooien – mooi in positie bovenin de vuilnisbak.

“MODDER”huizen.

Ik heb het letterlijk over modder-huizen.
Mijn dierbare missonaris vriend, Jonathan, die ik ontmoet had toen ik de Fish River Canyon hike deed – liet de kinderen zien hoe je een modderhuis maakt.
Sinds de Fish River Canyon, zijn onze gezinnen goede familievrienden van elkaar geworden.
In die tijd kwam hij met zijn familie om spelletjes te spelen en te praten. Ze brachten een gevoel van normaliteit terug in ons leven.

Hier is een foto van het modderhuis dat hij met de kinderen gebouwd heeft.

Dat huis heeft ongeveer 9 maanden in onze tuin gestaan – het gras groeide er omheen. Het was een symbool van geluk en genezing en gaf de kinderen een visie.
Zelfs de tuinman werkte om het huis heen, om het niet te breken. Het weerstond wind en regen opmerkelijk goed. Uiteindelijk hebben we het met de grond gelijk gemaakt en hebben een lieflijke groentetuin van die area gemaakt.

Ik denk vaak aan Jonathan en zijn gezin, als een spalk, die God langs de kant van mijn gebroken gezin bevestigde, om ons te versterken in een tijd die we nodig hadden om te genezen.
De vrouw van Jonathan was bij ons toen de Prof ons lastig viel met telefoontjes en dreigementen. Ze luisterden naar ons verdriet, ze gaven advies en werden rolmodellen voor de kinderen. Ze lieten ons zien hoe een gezin moest functioneren, met liefde en grenzen.

Er waren enkele van die kostbare bezoeken, voordat hun tijd in Zuid Afrika verstreken was. Ze zijn nu betrokken bij zendingswerk in Maleisië

We missen je, lieve vrienden. Ik weet dat je familie voor ons gezin bidt, zoals wij doen voor het jouwe.

EEN AFSPRAAK OM TE GAAN KOFFIEDRINKEN (ZONDER HET GOOIEN VAN KOPJES)

Toen de kinderen thuiskwamen, wist ik niet wat me overkwam. Ze waren zo getraumatiseerd dat ik niet wist wat ik moest doen. Ze vielen huilend op de bank. Als ik er eentje probeerde te troosten, dan zat de volgende ergens anders te huilen.

Ik belde mijn ouders op om me te komen helpen, want ik had geen armen genoeg om hen vast te houden en geen oren genoeg om te luisteren. In wanhoop belden we ook de counselor om haar hulp te vragen. Het duurde 3 uur om hen tot bedaren te brengen.

De counselor wilde maatregelen instellen om de Prof te verbieden om de kinderen zonder toezicht te zien. Ik vroeg haar voor uitstel, om alles te laten bezinken voordat er enige drastische stappen genomen zouden worden. De Prof heeft hen daarna voor ongeveer een maand niet gezien – want de volgende keer dat ze naar hem toe zouden gaan, besloten ze zelf, dat ze niet wilden gaan.

Intussen nam ik contact op met de Prof en vroeg hem om me te ontmoeten voor koffie.

Ik vraag me af of hij dacht dat ik met koppen koffie zou gaan gooien? Ik was er kwaad genoeg voor! Ik ontmoette hem bij Mugg and Bean. Toen hij binnenliep, kwam er een ontzettende kalmte over me en de Here inspireerde mij om met vriendelijkheid tegen hem te spreken.

Dit heb ik gedaan, zo goed als ik kon. Ik ben er niet zeker van of hij veel gehoord heeft van wat ik te zeggen had. Ik zei tegen hem dat ik altijd een buffer geweest ben tussen hem en de kinderen. Nu ik hen niet langer kon beschermen, stelde ik hem voor om professionele hulp te krijgen om hem te helpen in deze nieuwe situatie ( die hij zelf gecreëerd had – maar die gedachte hield ik voor mezelf).

Hij was heel rustig tijdens dit gesprek. Ik zei tegen hem dat de counselor de weekenden met hem onder toezicht wilde stellen en dat hij zou moeten bewijzen dat hij verantwoordelijk voor hen kon zorgen. Nu ik vandaag terugkijk, denk ik, dat hij dit gesprek als een soort straf beschouwde. Zijn gedachte over mij was waarschijnlijk: “ik weet wat het beste is voor de kinderen” – wie zal het zeggen?

Toen gebeurde er iets eigenaardigs – of liever gezegd – iets wat me verbaasde. Ik had lang geworsteld met het begrip van vergeving in mijn hart. Ik hoorde Werner’s herhaalde woorden in mijn oren: “Yvonne, je moet hen vergeven”.
Ik had hierover gepiekerd en met het oog om verder te gaan, zou ik zowel de Prof en Cream Puff moeten vergeven. Maar nooit, tot nu toe, had ik gevoeld dat ik met eerlijkheid in mijn hart zou kunnen zeggen, dat ik dat had gedaan.

Nu, onder deze ongustige omstandigheden wist ik dat ik het kon. Ik zei tegen de Prof – ik heb je vergeven…. Jou en Cream Puff, voor de dingen die je gedaan hebt. Hij zat met een nietszeggende blik en zei geen woord.
Het leek niet alsof hij mijn vergeving wilde heben of dat het maar het geringste beetje verschil zou maken voor hem. Maar voor mezelf maakte het een groot verschil. Plotseling was ik vrij. Ik besef ook nu achteraf , dat mijn relatie met Werner, pas begon NADAT ik mijn ‘vergevings toespraak’ had gegeven. Pas toen begonnen dingen vooruit te gaan in mijn leven.

En de kinderen? Ze hebben uitgebreide counseling gekregen hiervoor en voor soortgelijke incidenten. Ik heb hen in lange tijd niet gevraagd hoe ze hierover voelen – voelt als oude wonden openmaken. Maar de mensen die de kinderen kennen, zeggen allemaal hetzelfde: ze zijn gelukkige, evenwichtige kinderen.

Ik denk dat we er trots op kunnen zijn om door deze moeilijke tijden gekomen te zijn, evenals het feit dat we de weekenden van de kinderen met hun vader, in ere houden.

Als ik soms met een vleugje woede schrijf over de Prof, bedenk dan, dat ik nog steeds in conflict ben met hem tot vandaag de dag toe en dit ‘VERGEVEN’ ding – lijkt een voortdurende affaire te zijn – vergeef de woordspeling.